Freyja - 01.10.1899, Qupperneq 1

jfÍ'CJJÍH.
VOL 2. . SELKIRK, OCTOBER 1899. NR. 9.
Þjóðhátiðar-kvœðin.
(Flutt í Raykjavík í suraar.)
TIL KRISTJANS KONUNGS 9.
Lag: Kong Kristian o. s. frv.
Til þín, til þín um brautu blá
við bárudans!
Þitt konungs-auga Snæland sá
og snjófga tinda horfði á,
en Saga varð svo björt á brá
og bjó þér krans,
því hún um aldir allar var
í ætt við konungs-ættirnar
sem fluttust vflr mar
til Isalands.
Og þú, sem allt af ungur ert.
í alda straum,
með kærleiksheilsan kvaddur sért,
og kröftug lilíf þú okkur vert,
að sjáum vér í svefni bert
vorn sæludraum!
Þó rísi mörg ein bára breið
og boðaföll á þeirri leið,
þá vakir vonin heið
í víga-glaum.
Þó allir berjist eins og ljón
með arg og strið,
þó endurkveði aldið Frón
af ósamlyndis leiðum tón
og raun sé fyrir reynd og sjón
sú ramma hríð:
ÞA fylgjum vér þér allir enn
og erum þínir konungsmenn,
þitt nafn er allt í senn
um alla tíð.
B. Gr.
ISLAND.
Lag: Nú er vetur virbse.
Þér, vor þjóðdagur kær!
Heilsar byggð vor og bær
meður blaktandi veifur á stöngum;
streymir múgur á mót,
leggur land undir fót, [um.
nú mun leitt vera í húsunum þröng-
Og vor móðurfo’d fríð
horflr hátignarblíð
yflr hóp sinna fagnandi barna,
lætin lífsglöð og ör,
leik og íþrótta fjör
mun hún líta svo allshugar gjarna.
Fvrrum farg vfir l:i,
húkt í horni var þá, [kreppa;
drótt sat hnípin, því margt gerði’ að
sú var kvalnings tíð köld;
heilsum hugglaðir öld,
sem oss hvetur að starfa og keppa.
Fyllum fagnaðar þing,
komum, kætumst í hring
vér, sem köllum oss börn sömu móður,
og vor fögnuður hreinn
veri votturinn einn
um vorn vaxandi félagslífs gróður.
Einn er athuginn sá
hinu umliðna frá,
sem að uppvekst í hugum með sama:
Hve oss áfátt er mjög,
þó að upphafsins drög
höfum öðlast til menningar frama.
Lengi þjáð var vor þjóð,
oss rann ánauð í blóð,
svoaðenn beVum menjar þess lengi;
því er hyggjan ei há,
því er samheldnin smá, [gengi.
því er seinkvæmt vort fr&mfara
Enn það þróast með tíð,
fjörið færist í lýð,
þar til fvlgjast menn allirað verkum;
linnir smásálna kryt,
eflist eindrægnis vit, [um,
sem að ýtir frain manndáðum sterk-
Þá með rafmagnsins flug
les úr hug sig í hug
það, sem hugsið þér, viljiðog finnið;
eins og stál viður stál
brýni.st sál viðursál,
þegar samhuga keppið og vinnið.
Þó að mjög skorti mátt,
allt sé enn hjá oss smátt
og vér orkum ei stórskrefa bruni,
þó vér fyrst fetum skammt,
höfum hugbót þá samt
að í heildinni’ oss jafnt áfram muni.
Og þótt syrti’ að um stund,
verður sigursæl lund,
er í seinþreyttum lýsir sér kjarki;
ef að ei kastar þjóð
sínum örugga móð,
er hún ávalt því nær sínu marki.
Fjörg er framsóknar öld
og hún færir sín völd
upp til freralands norður í höfum;
dugir dvöl ei né bið,
aldrei gefast nein grið [um.
þeim, sem gegna ekki tímanna kröf-
Ef vör leggjumst í lægð,
livað er feðranna frægð,
þó að fránum hún ljómi með stöfum?
Svo að hefjum vort láð,
nemum nútíðar dáð
yfir nafnkunnu feðranna gröfum.
Fyllum fagnaðar þing,
komum, kætumst í hring
menn og konur og vaxandi börnin;
veri ást við vort land
æ vort einingarband,
sú mun ættjörðu traustasta vörnin,
Stgr. Th.
REYKJAVIK.
Lag: Sú var tíðin fyr þá frelsið reisti.
Óðinn hátt úr Hliðskjálf ofan kallar:
,,Heyr þú, Arnar sonur, guða boð!
Framtíð þinni’ og frið í Noreg hallar;
fé þitt tak, og stíg þú fljótt á gnoð.
Vind upp segl, í vestur stýrðu knerri.
Voldug rögn þig leiða’ of breiðan sæ;
Ijós iníns auga’á lagaröldu hverri
letrað finna skaltu sí og æ.