Freyja - 01.10.1899, Qupperneq 3

„Feðrum okkar er mjög hug-
leikið að við verðum hjón; þess
vegna er nauðsynlegt að við séum
hreinskilinogskiljum hvort annað,“
sagði ég.
„Það er líkiega hyggilegast.“
„Það er líklega ekkert á móti
því að við giftumst?“
„Líklega ekki.“
„Máske þú hafir einhverja á-
stæðu?“
Hún hristi höfuðið neitandi.
„Ekki einusinni nú, þegar þú
ert búin að sjá mig?“
„Nei, þú ert óaðfinnaulega vax-
inn,“ sagði hún, eins og henni þa;tti
miður að geta ekki sagt hið gagn-
stæða.
,,Ég er fremur náttúru latur.“
„Mér er illa við menn, sem æf-
inlega þykast ætla að gjöra ósköpin
011.“
„Égmyndi revkja inn i húsinu
æði oft.“
„Mér þykir tóbaks reykur góð-
ur.“
„Mér leiðist að halda lengi
kyri'u fyrir, ég vil ferðast úr einum
stað í annann.“
„Ég er ekki hcldur neitt sér-
lega heimaelsk."
„Ég les talsvert; þér kynni að
þykja ég ófélagslyndur.“
„Ég er líka gefin fyrir tækur,
svo hef ég líka ritað heila sögu.“
Nú vaið ég alveg ráðalaus.
Ég var búinn að t.ína upp alla, ókosti
mína, og í hennar augum urðu þeir
að kostum. Nú varð óþægileg þögn.
Ég var farinn að óska að við hefð-
um fundist undir einhverjum öðrum
kringumstæðum, sem orsökuðu það,
að hjónaband liefði ekki staðið okk-
ur til boða. Ég fann svo glöggt, að
við yrðum farsæl ef viðnæðum sam-
an, þvi hún var yndisleg stúlka.
„Mig langar til að grenzlast
ett.ir nokkru er snertir þig, ef þú á-
lítur það ekki ókurteisi," sagði hún.
„Auðvitað ekki. Það hefur ald-
rei verið hyggilegt kallað, að kaupa
svín í holu sinni óséð,“ svaraði ég.
Við þetta roðnaði hún, en sagði
þó:
„Mér er nauðsynlegt okkar
beggja vegna að vita nokkuð um
þig.“
FIvEY.JA, OCTOHEU 1809.
„Undir kringumstæðunum er
það alveg iétt.“
„Hefur þú nokk — nokkurn-
tíma,“ hún roðnaði aftur. „Égá við
hvort. þú haflr aldrei elskað?“
„Égeróháður." Égvarþáekki
viss um að ég elskaðiekki. „En hef-
ur þú aldrei elskað?“
„Dirflst þi að að spyrja mig
slíks? Þú heldur þó ekki að ég sé
ein af þessum fyrirlitlegu nýju kon-
um?“ sagði hún og varð fokvond.
„Hvernig gat ég vitað það?“
Sagði ég í auðmjúkmn róm.
„Ég held að þú sért frain úr
hófl heimskur,“ sagði hún þurlega.
„Þessir fyrstu fundirokkar eru
fremur þurlegir,“ sagði ég glaðlega.
„Eigin nafn mitt er Archibald; ég
vona þú hafir ekkert á móti því.“
„Þá get ég líklega kallað þig
Arehie,“ sagði hún eftir nokkra um-
hugsun. „En hvað þetta er alltsam-
an spaugilegt. Jæja, ég heiti María.“
„Þá skal ég kalla þig Mollie “
Svo varð þögn; mér fannst allt
vera búið. Loksins mundi ég eftir
erindinu, og sagði því:
„Eg vona að þú gjörir mör þá
ánægju að verða konan mín. Ég skal
revna að verða þér góður og gjöra
þig ánægða.“ Siðasta setningin kom
óvörum, og þó finn.it mér enn þá
að ég hafi gjört rétt í að bæta lienni
við. En hún roðnaði af reiði, kippti
að sér hendinni, bisti sig drjúgum
og sagði:
„Nei! ög giftist þör aldrei.“
„En—,“ bvrjaði ég.
„Já, já! Ég veit ósköp vel hvað
þú ætlar að segja. En ég vil nú
samt ekki eiga þig; og þar með er
þessu máli lokið.“
Rétt í þessum svifunum, var ég
svo óheppinn að verða alvarlega ást-
fanginn í henni, svo ég sagði svona
rétt til reynzlu:
„Hvað heldurðu að feður okkar
segi?“
„Feður okkar! Ég gef ekki
svona mikið fyrir þá,“ sagði hún
fyrirlitningarlega, og ætlaði að
smella fingrunum, en mistókst það
svo gjörsamlega að við hlógum bæði.
„Yið ættum í það minnsta að
vera vinir,“ sagði ég og rétti henni
höndina.
„Já, vinir,“ endurtók hún liálf
raunalega ogtók vinsamlega í hönd
mína.
„Fvrst allt er nú búið á milli
okkar, þá má ég líklega láta þig
vita að þú ert sú langfallegasta kona
sem ég hef séð.“ Ég sagði þetta með
geðshræringu sem ég skildi reyndar
ekkert í. En hún bæði tók eftir því
og skildi það, því mér fannst hún
koma ofurlítið nær.
„Viltu ekki segja mér hvers
vegna þú lnyggb a ist mig?“ spuiði
ög eftir nokkra þögn.
„Ég vil ekki láta selja mig eins
og grip,eða gefa migeins og pund af
indversku te,“ sagðl hún með gremju
fullri áherzlu.
„En ef—“
„Nci, nei! Það er ekki til neins
að byrja á því aftur. Ég hvorki vil,
get nö skal eiga þig.“
, En — ,“ sagði ög. Það varnú
reyndar livorki sé/lega skynsamleg
eða áhrifamikil rökfærzla; en á
augnablikinu mundi ég ekki eft-ir
neinu öðru.
„Ó, það er allt feltog slétt. Fað-
ir þinn teymir þig hingað, og — ,“
„Það er ekki satt, ég kom sjálf-
ráður, ogaf frjálsum vilja.“
„Og,“ hélt hún áfram eins og
hún heí$i ekki heyrt það sem ég
sagði. „Og ég tek náttúrlega á móti
þér. Þeir leggja á ráðin, tiltaka hve-
nær við skuium giftast og undirbúa
allt saman,og við segjum já!! Ég vil
hreint ekki láta það viðgangast. Ég
býst ekki við að giftast nema einu-
sinni, og á fulla heimtingu á að bíða
þangað til einhverjum þykir það ó-
maksins vert að reyna að vinna mig
eins og aðrar stúlkur, og gjörir það
lika af sjálfsdáðum. Eg skal ekki
líða það, að mér sé kastað að ein-
hverjum, eins og dauðum ónýtum
hlut.“
Þessa bituryrtu ræðu endaði
hún með grátstunu. Þá tapaði ég
mér alveg, og í fátinu Sem á mig
kom, gjörði nokkuð sein ég reyndar
átti ekkert með að gjöra. Eg n. I.
kyssti hana rött á munninn. Hún
varð svo hissa að hún gat hreint
ekkert sagt; svo ég kvssti hana aft-
ur.
(Niðurlag á 5. bls )