Freyja - 01.10.1899, Blaðsíða 2

FREYJA, OCTOBER 1839.
Vita skaltu’ að lönd í vestri liggja;
lönd, er frelsið helzt mun kjósa sér.
Þar er eitt, sem þú skalt fyrstur
Þar er sveit, sem vígi’ eg handa þér.
Öruggt varpa öndvegssúlum þínum,
út í hafið. Vit, þær rata leið.
Þars byggja skalt.u, bornar kraft.i
mínum
berast þær á undan þinni skeið.“
Goðum trúði’ hann, gnoð hann
knúði’ á sæinn.
Goðum trúði’ hann: vatt upp segl á
skeið.
Súlum varp að Óðins boði’ í æginn,
íslands til hann stýrði skemstu leið.
Langan tíma leitar hann með flæði—
Lýsir nokkur furðu’ og gleði hans.—
Reistar súlur sér hann hér við græði.
Signdu rögn þá byggð vors fyrsta
manns-
Óðinn bauð: Hörátt þú skála, að gera.
Árnið heillum, nornir framtímans!
Þyl eg galdra: vé skal hérna vera.
Verði þeft.a höfuðstaður lands.
Ingólfsbær skal eignast góða drengi!
Ingólfsbær skal sýna kvenna val!
Ingólfsbær skal öðlastheill oggengi!
Ingólfsbær að stórborg verða skal!
* *
*
Arnarhóll sem heilög Síon stendur:
Hérskal þjóð vor gjörvöll fylkjasér.
Tengja skal hér hver við annan
hendur,
hornstein þjóðlífs vors skal leggja
hér.
lngólfs byggð skal brúðardjásni
falda
björt og hrein í augum sérhvers
manns!
Reykjavík skal hátt á lofti halda
heiðursmerki okkar föðurlands!
Hj. Sig.
Barnakró.
—:0:—
BIÐILSFÖRIN.
„Þetta eruí alla staði æskilegar
téngdir,“ sagði pabbi, meðan kerr*
an okkar víxlaðist yfir grjótið í
götunni, svo ög svargði engu,
„HftP er ving, rík, falleg og af
beztu ættum,“ bætti karlinn við.
„Máske hún sé geðvond,“ greip
ög fram í.
„Ó nei, það er öðru nær; hún er
hvers manns hugljúfi."
„Máske liún hafl gleraugu?
Mér er nauða illa við nærsýnar kon-
ur,“ sagði ég.
„En hvað þú talar heimskulega,
það er svo sem öðru nær. Eg vona
að þú spillir ekki þessum ráðahag
með neinum sérgæðingsskap; það
mælir allt með honum, og okkur
feðrum ykkar er og hefur lengi ver-
ið það áhugamál,“ sagði gamli mað-
urinn alvarlega.
„Hvorugt okkar á lifandi móð-
ur,svo við sleppum við vandlætinga-
samar tengdamæður," sagði ég kær-
uleysislega.
„Ég get ekki séð að hjónaband
þurfi að vera haft að háði, eða geti
verið aðhlátursefn:,“ sagði karl
ólundarlega.
„Fáum hefur reynzt það þann-
ig. Er þessi unga madama ljós- eða
dökkhærð?"
„Unga madama, — liún er ekk-
ert barn; hún er yndisleg stúlka, og
þú ert auli ef þú verður ekki ást-
fanginn í henni strax.“
„Þú sagðir áðan að þessi ráða-
hagur væri mjög æskilegur. Hefur
þá nokkuð verið talað, — ég meina
komið fyrir — eða — “
„Þetta er hennar fyrsta sumar
í samkvæmislíflnu, og hún er sið-
prýðin sjálf.“
,,Ég á ekki við það.“
„Ég veit þá ekki við hvað þú
átt,“ sagði karl þurlega.
í þessu námum við staðar við
heimili tilvonandi unnustu minnar.
Það var mjög fallegt hús, og ná-
grennið í alla staði viðkunnanlegt.
Eg var búinn að vera erlendis svo
lengi, og var því ókunnugur í þess-
um nýja parti bæjarins.
Stofan sem við komum inn í,
var ólík því sem ég hafði átt að venj-
ast; hún var björt, viðfeldin og rúm-
góð, Þar vóru engardökkar, skugg-
alegar gluggablæjur eða dyratjöld,
nö djúpir stólar með flossessum, sem
maður tíndi sjálfum sör í,
Hún kom inn hæglát og kurteis,
ekkert pflsaskrjáf boðaði komu
liennar og þðtti mér vænt um það
Hún gekk hiklaust til föður míns,
og heilsaði honum með handabandi
mjög vingjarnlega. Svo leit hún á
mig og brosti hálf feimnislega, en
mér fannst hún strax afbragð ann-
ara kvenna.
„Við eigum líklega að bíða eft-
ir þvi, að faðir þinii fullnægi sið-
venjunni og kvnni okkur á formleg-
an hátt,“ sagði hún loksins.
„Nei, í öllum bænum, við skul-
um fara hjá því,“ sagði ég, og heils-
aði henni með handabandi. Brosti
liún þá glaðlega, en sýndist þó ekki
alls kostar ánægð,
„Ef þú héldir áfram til klúbbs-
ins og sæir um að kvöldverður yrði
tilreyddur þegar ég lief lokið erindi
mínu, þá sparaði það mér talsverð-
an tima,“ sagði ég við föður minn.
,,E - n — ,“ byrjaði hann.
„Ég veit hvað þú átt við, þér er
náttúrlega sérlega annt um okkur.
En það eru til hlutir sem þú þarft,
ekki að vita,“ sagði ég.
„Þú ætlar þó ekki að—“
„Ég ætla að haga mér eins og
heiðarlegum manni sæmir,“ sagði
ég og greip fram í fyrir honum.
„Verðurðu þá lengi?“
Ég snöri mér að henni og spurði,
hvort hún gæti liðið mig svo sem
hálftíma.
„Það held ég, það ætti að vera
góð æfing,“ svaraði hún.
Þegar pabbi var farinn,horfðum
við hvort á annað þegjandi um stund.
Loksins sagði hún:
„Hann er allra bezti karl.“
„Fólk segir að ég sé líkur hon-
um,“ svaraði ég.
„Nokkuð kannske.11
Svo varð þögn; mér fannst ég
ekkert geta sagt. Ilún mældi mig
allann með augunum, og byrjaði á
fótunum. Að þessuin tíma hafði ég
staðið í þeirri meiningu, að ég hefði
fremur nettar fætur,en nú fanst mér
þær langt of stórar. Loksins mætt-
ust augu okkar, og í fyrsta sinn á
æfinnbfanst mér kona lesa mig niðr
í kjölinn, og rannsaka, ekki einung-
is hvað ég hefði gjört, heldur og
hvað ög myndi gjöra. Svo tók ég í
hönd hennar; má vera að ég hafi
haldið henni lengnren venja vartil.