Freyja - 01.10.1899, Síða 5

konunnar á 19. öldinni. Þessar
þroskuðu konur biðja yður um þau
náltúriegu guðlegu réttindi, sem til-
heyra. þeim, samkvæmt órjúfanlegu
náttúru lögmáli. Að þér geíið þeim
aftur þau mannlegu réttindi sem
hjúskaparlögin hafa rænt þær, og
með því breytið afstöðu þeirra í
manníélaginu frá skepnu til mann-
legrar veru; og gjöra þær þannig
að jafningja mannsins hennar, og
meðborgara í því ríki sem hún lifir
í. Án þess þó að veita iienni þau sér-
stöku réttindi sem tilheyra karl-
manninum eingöngu, svo sem at-
kvæðisxétt, og stjórnmál laiidnns.
Það myndi vernda konurnar; þeirra
umdæmi, á sama hátt og karlmenn
eru verudaðir í þeirra umdæmi eða
verkahriug. Getið þér, herrar mínir,
neitað giftum dætrum yðar um þessa
léttUtu kröfu? — tryggingu fyrir
þvl, að lögin verndi þær frá eins ó-
heyrðriog þrælslegii rangsleitni og
ég hef orðið að sæta.
„Að endingu óska égenkís ann-
ars fyrir alit sem ég hef iiðið sök-
am sé.drægni og ófullkomleikaiag-
anna, en að þingið nú þegar gefi út
lög, sem gjöri siík rangindí fram-
vegis ómöguteg. Að þér fáið þessar
iagagreinar í iðg leiddar í ölluin
ríkjum sambandsins, semekkieru
búin að viðtaka þau. Svo að konan
vérði hvervetna viðurkennd, sem
mannlegur einstaklingur, og aðhún
haldi öllum þar að iútandi réttind-
um gift eins og ógift.
Háttvirtu þingmenn! Getið þér
áunnið yður stærri heiður en þann,
að vera sú fyrsta stjórn í heimi til
að hefjakonnna úrþrældómsástandi
heimskulegrar harðýðgi, til laga-
v.erndunar og manniéttinda, sem ié
samboðin siðmeuningu þessara tíma
í heimi menningarinnar,
Yirðingarfyllst, skrifað ogsent
í nafni allra giftra kvenna í Banda-
ríkjunum.
-—E. P. W. Parkakd.
[EairPlay.]
[Niðurlag frá 3. bls.j
„Ertu svo djarfur“ sagði hún og
saup hveljur. Mér fannst hún sámt
ekki alveg eius reið og hún lézt véra
FHEYJA, OCTÓBER 1899.
og hún hafði rétt til að vera. „Viltu
biðja mig fyrirgefningai?11 bætti
hún við.
„Nei,“ sagði ég í forherðingar
róm. „Mér þykir vænt um að ég
gjörði það, og ég skyldi gjöra það
aftur ef ég liefði tækifæri. Þú tekur
þör ekkert nærri að hafa kveykt ást
mína til þín, en vilja þó ekki giftast
mér þegar til kemur. Eða þykist þú
máske ekki vita, að ög elslta þig
langt fram yfir allt annað í heimin-
um?“.
„Ef þeir hefðu ekki heimtað of
mikið af okkur — það væri ekki allt
slétt og fellt. Það væri eitthvað ný-
stárlegt, — Ó! eitthvað óvanalegt!,“
sagði hún, cg varp öndinni mæði-
lega, Eeyndar hafði ég handlegginn
utanum mittið á lieani allann þenna
tíma á meðan hún talaði, en hún
vissi það ekki, eða gaf sig ekki að
því.
„E'gum við að strjúka og gifta
okkur strax á laun?“
„Er þér alvara? spurði hún og
færði sigögn nær.
Eg kyssti hana og lét það nægja
sem svar.
„Ó A rchie! Er það virkilega
mögulegt? Yrðu þeir ekki fjúkandi
vondir?“ spurði hún lifandi af fjöri
og ánægju yfir þessari aðdáanlegu
hugmynd.
„Yiltu koma?“ spurði ég.
„Ég hef ekki föt til þess,“ svar-
aði liún.
„Við getum fengiðþau í París.“
„Er það rétt? Eigum við virki-
lega að gjöra það?“ sagði hún, og
liikaði við.
„Við höfum aðeins einn klukk-
utíma til að gifta o i ur og ná í guf-
uskipið,11 sagði ég, og leit á vasa-
klukku mína.
„Bíddu þá, á meðan ég næ
hattinum mínum,“ sagði hún og
hljóp inn.
[Bayard Veiller. — MíJN'SEY ]
Miss Kate Delauglierty í Kansas
City er eina konan í Bandaríkjunum
sem hefur umsjón á járnbrautariok-
um (switches). Staða hennar er á-
byrgðarfull og vandasöm, því hún
lokar og opnar allar járnbrautir sem
liggja gegnum Union stöðvarnar.
5
Bruðkaupskvœði.
til
Eiríks Helgasonar
og
IÍELGU BaCHMAN.
Já, þó að haustið þyki lcalt
með þrungið kuldaveður,
vér íiyrðum ei, því-hér er ailt,
sem hjarta mannlegt gleður.
Og þó að ka!dan dauða dóm,
það drynji feysknun stráum,
það sakar ei, h'éfi blöiiigast blóm
á blómstur krónum háum.
Og þó að nætur ríki ró
um rökkur sali auða,
vér öll hér gleðjumst inni þó,
og engra kennum nauða;
þvi ástin, liún er yðar sól;
hér inni’ er bjartur dagur,
sem næturhúmið af sér ól;
á öllu’ er gieði bragur.
I k.völd liið gamla, er orðið ungt,
því ástin heldur sæti;
og lífið engum þá er þungt,
er þrumar alit af kæti.
Ilin gamla athöfn, ávalt ný
á elskandanna vegi,
er ástin tengir hjörtun hlý
á happasælum degi.
Já, athöfn þessi’ er yður ný,
—en allteins samt hún gleður;
iiún einusinni aðeins því
á æfi flestra skeður.
Hún gleymist engum ár né síð,
þótt öðrum sitji’ að veizlum,
því fram á lífsins strit og stríð,
hún stráir ótal geislum.
Sú ást er blessar svanna’ og svein
í sætum munar draumi,
æ reynist kröftug lielg og lirein
í hættum lífsins straumi;
hún leiði yður brúðhjón blíð,
þó bregðist vina fjöldi;
hún lýsi yður ár og síð,
að efsta lífsins kvöldi.
M. j. b.