Alþýðublaðið - 28.01.1927, Blaðsíða 4

4
ALEÝÐUBLAÐIÐ
Meðalalýsi.
Bragðlaust, gufubrætt porskalýsi handa börnum og fullorðnum, — búið
til á réttum tíma —, p. e., pegar mest af bætiefnum er í lifrinni. Lýsi
petta er búið til með sérstakri • aðferð — til pess að sem minst af
bætiefnum tapist úr lifrinni og lifrin brædd alveg fersk — sama dag-
inn og hún er tekin úr fiskinum.
Fæst í smásölu hjá:
Jóni Hjartarsyni & Co., Hafnarstræti, Verzlun Vísi, Laugavegi 1, og
Verzlun Von, Laugavegi 55. —. Kostar 2 kr. pr. líter, 1.50 á priggja
pela flösku, 2 kr. með flösku. — Undirritaður ábyrgist vandaða og
góða vöru.
Styðjið íslenzkan iðnað.
Haralður Böðvarsson.
keðju, en ekki raðað fyrst og
fremst um einn mann, eins og í
Eglu. Njála skiftist í forkafla og
þríleik. f fyrsta hluta príleiksins
sé efnið einkum saga Gunnars, í
öðrum Njáls og sona hans og í
hinum priðja eftirmálin. Utanfara-
Bögurnar væru eðliiega með meiri
æfintýrablæ en aðrir hlutar henn-
nr, pví að þar hafi heimildirn-
ar verið gloppóttari en urn það,
fer gerðist innan lands. — Frá-
sögnin af Ámunda blínda þegar
hann vá Lýting (103. kap. Njálu)
virðist lýsa vel hugsunarhættinum
tneðan ung var nýja trúin, — að
guð gefi Ámunda sjónina í svip,
svo að hann geti hefnt föður síns.
Sá muni hafa verið tilgangur höf-
tindarlns m. a. þegar hann skrif-
aði kaflann að lýsa þeim hugs-
lumarhætti. — Álit höfundarins á
'því, hvers vegna Njáll gekk inn
aneð menn sína fyrir brennuna,
en 'beið ekki úti fyrir, muni hafa
hafa verið það, að hann vildi fá
harðan dauðdaga og þola hreins-
unareld þessa heims, og komast
þannig fremur hjá hreinsunareldi
annars heims, enda sagÖi Njáll
í brennunni: ......Él eitt mun
vera - og skyldi langt til annars
Msund kg. súg-
firzkur
Steinbfts-riklinpr
selst ódýrt í stærri
og smærri kaupum.
Theodór N. Siourgeirsson,
Nönnugötu 5.
Símí 951. Sími 951.
net,
svo sem grásleppu- og rauðmaga-
net og slöngur hefir verzl. Ald-
an, Bræðraborgarstíg 18, til að
bjóða. Sínii 1376.
Jón V. H. Svelnsson.
slíks. Trúið þér og því, að guð
ér miskunnsamur, og mun hann
oss eigi láta brenna bæði þessa
heims og annars.“ Sá hafi verið
trúin, að þeim, sem liði vel hér
í heimi, myndu fremur aiiar píslir
sparaðar til annars heims, en ef
þeir fengju að kenna á þeim hér í
Jífi. Af þeim rökum hafi iliræðis-
menn fyrr á tímum oft verið

Komið fyr st i í
síðast liðins árs (frh.):
Einar Þofkelsson: Ferfœtlingar.
5,00, ib. 6,50. Ferfætlingar eru á-
líka hressandi nýjung og Vísna-
kver Fornólfs var á sínum tíma,
þó að ó_kildar bækur séu. Hvort
sem bókin er dæmd eftir efninu,
sem hún flytur, eða málinu, sém
á henni er, stendur hún framar
flestu öðru í íslenzkum bökment-
um. Og sjaldgæft er, að bök sé
svo jafnt fallin fyrir unga og
garnla, sem þessi.
Eldvígslan. 2,50. Þeir, sem ekki
hafa séð hana á leiksviði, þurfa
að eignast hana, og þeir, sem hafa
séð hana, þurfa að eignast hana
til þess að ná í alla brandarana.
Páll leggur ekki nafn guðls við
hégóma og semur því ekki „guð-
brandara“. En hann „gefur út“
Elrlvígsiuna fyrir éinar 2,50.
(Frh.)
kvaldir, til þess að losa þá við
„reiði guðs“, sem þá var mjög
kend, og svo lýst, eins og hann
krefði auga fyrir au'ga og tönn
fyrir tönn.
KARTÖFLUR ódýrar, gulrófur,
spaðkjöt, hangikjöt, harðfiskur.
Laugavegi 64. Sími 1403.
Oiíuvéiar nýkomnar. Taurúllur,
tækifærisverð. Útsala á inörgum
vörum. Hannes Jónsson.
ÚTSALA á sápum og fleira.
„Merkjasteinn", Vesturgötu 12.
Sokkar — sokkar — sokkar frá
prjónastofunni Malín eru íslenzk-
ir, endingarbeztir, hlýjastir.
Alpýduflokksfólk! Athugið, að
auglýsingar eru fréttir! Auglýsið
því í Alþýðublaðinu.
Veggmyiidir, fallegar og ódýr-
ar, Freyjugötu 11. Innrömmun á
sama stað.
Hveiti. Haframjöl, Hrísgrjón,
Sagógrjón, Kartöflur, Hrísmjöl,
Dósamjólk á60 aura, stórar dósir.
Hermann Jónsson, Hverfisgötu 88
Simi 1994.
Mjólk fæst allan daginn í Al-
þýðubrauðgerðinni.
Steinolía, bezta tegund, ódýr.
Hermann Jónsson, Hverfisgötu 88.
Sími 1994.
Nýip kaupendur að Alþýðu-
blaðinu fá það ókeypis til mán-
aðamóta.
Kaupið AlpýðublaðiHS
Rjómi fæst í Alþýðubrauðgerð-
ínni.
Brauð og kökur frá Alþýðu-
brauðgerðinni á Vesturgötu 50 A.
Utbreiðið Alþýðublaðið S
Ritstjóri og óbyrgðarmaður
Hailbjörn Haildórsson.
Alþýðuprentsmiðjau.
Upton Sinclair: Smiður er ég nefndur.
•ekkert við þetta. „Ef ég viðurkenni ekkert
vald nema kærleikann,“ sagði hann, „hvern-
ig get ég þá haft nokkuð saman við stjórn-
arvöld að sæida?“
Nú komu fleiri gestir, og þeir fengu að
koma inn, og áður en langt um leið var
litla herbergið orðið fult af fólki, og þetta
var að verða verulegur fundur. Ég heyrði
nú fleiri einkennilegar hugmyndir en ég hafði
hugboð um, að til væru í veröldinni. Ég
reyndi að varast að verða- móðgaður, en
mér fanst, að það ætti þ.ó áð minsta kosti
að heyrast fáein orð frá venjulegum, mann-
iegum verum, sem ekki bæru á sér neitt
flokksmerki, svo að ég dirfðist einstöku sinn-
um að koma með iítilfjörlegar athugasema-
ir. — t. d. um það, að nokkrar manneskjur
væru það nú í heiminum, sem ekki elskuöu
aila sína náunga og ekki væri hægt að
fá til þes's að elska þá alla í einu, og ef til
vill yrði ekki hjá því komist að hakia dá-
Jítið aftur af þeim fyrst um sinn. Ég benti
enn fremur á, að verða kynni, að verkamenn-
irnir væru ekki nægilega mentaðiir til ]>ess
að Stjórna iðnaðinum, og að þeir kynnu að
purfa einhverja hjálp frá núverandi húsbænd-
um sínum, „þó að ekki væri nema dá-
lítið meiri mentun," sagði ég.
Jóhannes Colver hló, fyrsta óþægilega h!át-
urinn, sem ég hafði heyrt frá honum. „Þiggja
mentun af húsbændum sínum? Mentun með
kylfuhöggum!“
„Drengur minn!“ sagði ég; „ég veit, að
það eru margir vinnuveitendur, sem fara
harðneskjulega að, en það eru aðrir, sem
eru góðir m -nn og gjarnan vildu breyta fyr-
irkomyláginu, myndu vilja gera eitthvað, ef
þeir vissu, hvað ])að ætti að vera. En hver
getur sagt þéiin, hvað þeir eiga að gera?
Takið mig til dæmis. Ég á töluverðan auð,
sem ég hefi ekki unnið mér inn, en hvað á
ég að gera? Hvað segið þér, herra Smiður ?“
Ég snéri mér að honum eins og tii þess,
er i raun og veru hefði vald til þess að
taia, og hinir snéru sér líka að honum.
Hann svaraði hiklaust: „Seljið alt, sem þér
eigið, og gefið þeim, sem atvinnulausir eru.“
„En,“ sagði ég, „myndi það í raun og veru
leysa v'andamálið? Þeir myndu eyða því,
og þá værum við í nákvæmlega sama horf-
Snu eins og áður.“
Smiður mælti: „Þeir eru atvinnulausir
\egna þess, að þér hafið tekið frá þeim
þann auð, er þér hafið ekki unnið fyrir..
Gefið þeim það aftur.“
Og Jiegar hann sá, að ég var ekki á-
nægður, þá bætti hann við: „Hversu erf-
itt er það ekki fyrir ríkan mann að skilja,
við hvað er átt með þjóðfélagslegu rétt-
iæti! Sannarlega myndi verða auðveldara
fyrir foringja verkfallsmanna að fá sann-
leikann birtan í „Times“ heldur en fyrir
ríkan mann að skilja, við hvað er átt með
orðunum þjóðfélagslegt réttlæti.“
Allir hlógu, en ég svaraði engu og lét
samtalið halda áíram án þess að skifta mér
af því. Það var ekki fyrr en seinna, að ég
skildi, hvaða hlutverk ég hafði verið að leika.
Það hafði veriö auðvelt fyrir mig að þekkja
T— S sem sankti Pétur, en ég hafði ekki
þekt sjálfan mig sem ríka, unga manninn,
sem beðið hafði um ráð, en hafnað því síðan.
„En er hjnn ungi maður heyrði þau orð,
fór hann burt hryggur, því að hann átti
miklar eignir.“ Já, ég hafði fundið minn
minn stað í sögunni!
XLIII.
Menn munu geta gert sér í hugarlund,
að það fyrsta, sem mér datt í hug niorg-
uninn eftir, var að ná í „Times“ og sjá,