Fram - 04.01.1919, Blaðsíða 3

Nr. 1
FRAM
3
Landsversliinarinnar, Sigurður kaup-
félagsstjóri á Akureyri, Jakob prest-
ur í Kanada og Aðalsteinn, umboðs-
sali á Akureyri. Kristinn sál. var gift-
ur myndarkonu, Hólmfríði Pálsdótt-
ur, er lifir mann sinn.
Bæjarstjóri á Akureyri. Nýlega
hefir farið fram atkvæðagreiðsla á
Akureyri um það, hvort sýslumaður
skuli framvegis vera oddviti bæjar-
stjórnarinnar, eða stofnað nýtt em-
bætti og öðrum manni veitt sú staða.
Atkvæðagreiðslan féll þannig, að
nýtt bæjarstjóraembætti verður smíð-
að, og þarf því að kjósa alla bæj-
arstjórnina, 11 menn, að nýu nú
bráðlega.
Dómur féll snemma í vetur í hæsta-
rétti í máli því er vínsalarnir höfð-
uðu gegn landsstjórninni er bann-
lögin gengu í gildi. Landstjórnin
var algjörlega sýknuð, en vínsölun-
um dæmdur 500 króna málskostn-
aður.
Gunnar Espólin stúdent, dó í
Kaupmannahöfn í vetur.
Kristján Skagfjörð, sem verkstjóri
hefir verið hjá Sören Goos hér um
nokkur ár, er einn meðal hinna
mörgu sem dáið hefir úr spönsku
veikinni.
Kristján sál. var lipur maður til
allra verka, lagði hann einkum stund
á steinsmíði,ogfórs^það vel úr hendi.
Hann var glaðlyndur og fjörugur í
sambúð, og ávann sér hylli bæði
þeirra er hann vann með og yfir
honum áttu að ráða.
Ungmennafélag Akureyrar hefir
samþykt að gefa 1000 krónur til
stofnunar berklahælis á norðurlandi.
— Sannarlega eftirbreytnisverð á-
kvörðun.
Dúa Benediktssyni lögregluþjóni
á Akureyri, hefir verið veitt bæjar-
gjaldkerastarfið þar, og hefir hann
það samhliða lögregluþjónsstarfinu.
Lausn frá prestskap hefir fengið
síra Jens Hjaltalín á Selbergi. Er
hann elstur þjónandi presta.
Fólksfjöldi á íslandi í árslok 1917
var 91,300, segja Hagtíðindin.
Erl. símfregnir
Khöfn 30. des.
Pólverjar eru ákveðnir í
þvj að taka Danzig og lýsa
yfir lýðveldi.
Khöfn 30. des.
Frá Warshau er símað
að orustur hafi tekist á
milli PólverjaogÞjóðverja.
Fulltrúar Breta á friðar-
ráðstefnunni í Wersaille
verða: Líoyd George, Bal-
four, Bonar Law og fjöldi
annara.
Lloyd George vann glæsi-
legan sigur við kosningarn-
ar, en Asquiís- flokkurinn
varð undir.
Eftir skeytum til Rvík.
Flugferðir.
Fréttaritari blaðsins »Daily Ex-
press« í Berlín skýrir frá því, að
vopnahléð hafi ekki fyr verið sam-
þykt, en byrjað hafi verið að breyta
hernaðarloftskipunum þýsku til póst
og fólksflutninga. Eg sá, segir frétta-
ritarinn, verkamennina byrja strax
að breyta loftskipunum í fólksflutn-
ingaskip, sem eiga að tengja alla
höfuðstaði Evrópu við Berlín. Eg
sá mörg hernaðarloftskip sem búið
var að breyta til póstflutninga.
Loftskiparáðuneytið skýrði mér frá
mjög mikilsverðri Zeppelin flugferð
sagði hann, og er hún þannig: 21.
nóv. f. á. kl. 8 f. m. fór Zeppelin-
loftskip á stað frá Jamboli í Bulg-
aríu áleiðis til Austur-Afriku. Skipið
hafði 22. manna áhöfn og flutti 25
tons af skotfærum. Nóttina milli 22.
og 23. nóv. var skipið uppi yfir
Khartum, fékk það þá loftskeyti um
að snúa strax við aftur því sú frétt
hafði þá komið til Berlínar að rneiri
hluti þýska hersins í Austur-Afriku
hefði gefist upp. Skipið hafði sneri
þá við til Jamboli aftur og komst
þangað heilu og höldnu. Pað hefði
með öðrum orðum eins vel getað
farið frá Berlín til New-York og til
baka aftur án þess að stansa.
Zeppelin verksmiðjan í Fridrichs-
haven er nú sem óðast að byggja
loftskip til milliiandaferða. Eru þau
með 9 mótorum hvert og geta flutt
100 farþega. Það er búist við, ef
innanlandsástandið ekki hindrar það,
að fyrsta ferðin frá Rýskalandi yfir
Atlandshafið verði farin í júlímán-
uði n. k. og er ráðgert að hún muni
taka aðeins 40 klukkutíma.
(Lausl. þýtt.)
kemur út 52 sinnum á ári.
Verð 4 kr. Gjalddagi 1. júní.
Útgefandi: Hlutafélag.
Ritstjórar:
Friðb. Níeisson
og
Hannes Jónasson.
Afgreiðslu- og innheimtunrað-
ur Friðb. Níelsson.
Fossarnir
og fyriræílanir Norðmanna
hér á landi.
Sætermoen, norski verkfræðingur-
inn, sem verið hefir hér undanfarin
sumur að ransaka vatnsaflið í Rjórsá
og undirbúa aflstöðvabyggingar við
hana fyrir fossafélagið »Titan,« hélt
nýlega fyrirlestur í verkfræðingafé-
laginu í Kristjaníu, um fyrirætlanirn-
ar um notkun vatnsaflsins hér á
landi.
Sætersmoen heldur því frarn, að
árnar á íslandi séu hentugri til afl-
framleiðslu, en ár í Noregi. Vatns-
magnið sé jafnara, veðrátta hag-
stæðari, ís tálmi ekkert og veiði sé
engin og engir trjáflutningar á án-
um. Lætur hann mikið af því, hve
hentug Rjórsá sé til þessara hluta
og segir, að það verði tiltölulega
ódýrt að »byggja hana út,« svo að
rafmagn, sem leitt verði frá aflstöðv-
um þar eystra til Reykjavíkur, verði
ekki dýrara en rafmagn í norsku
bæjunum.
240
Mr. Pemberton ræskti sig, iðaði í stólnum og sneri hatti
sínum vandræðalega milli handanna.
»Já, herra Schnell, það er alveg sérstakt mál, sem hef-
ir komið mér til að finna yður, þér getið skilið hve^málið
er mikilsvert fyrir mig á því, að eg hefi ferðast þennan óra
veg frá París til Berlínar til þess að fá greitt úr því.«
»Er það virkilega?« svaraði umboðsmaðurinn.
»Eg skal segjayður,« hélt Mr. Pemberton áfram, »egheíi
árangurslaust leitað að manni í París sem ineð dugnaði og
trúmensku vildi taka að sér starfa fyrir mig, sem eg þarf
að láta vinna, en eg hefi ekki getað fundið hinn rétta mann
fyr en einn af kunningjum mínuin benti mér á yður, lierra
Schnell.«
»Hvernig er þetta mál?« spurði umboðsmaðurinn, sem
auðsjáanlega geðjaðist vel að orðum gests síns.
Mr. Pemberton tók upp veski sitt, blaðaði í því og lét
Schnell um leið sjá nokkuð af peningaseðium er voru í einu
hólfinu.
Mr. Pemberton sá útundan sér ágirndarglampann er brá
fyrir í augum mannsins.
»Eg hefi hér skjal sem eg gjarnan vildi hafa —«
Hann lauk ekki við setninguna, en rétti Schnell skjal,
brosti ofurlítið um leið og kinkaði kolli framan í hann.
Schnell tók seinlega á móti skjalinu, og horfði á hann
undrunar augum, eins og hann skyldi ekki neitt í þessu
öllu saman.
Retta skilningsleysi skein svo útúr svip hans að flestir
myntíu hafa álitið það ósvikið, en Mr. Pemberton var of
leikinn í list sinni til þess að láta blekkja sig, þvert á móti,
þessi uppgerðar undrun, sem Schnell lét í ljósi, styrkti hann
237
»Alt, sem nú er hulið myrkrinu, mun brátt verða Ijóst
fyrir yður,« svaraði Mr. Pemberton. »En flýtið yður að klæða
yður í yfirhöfn, og ef þér viljið kveðja unnusta yðar, þá
skrifið honum nokkrar linur, Dickson sér svo um bréfið til
hans.«
Kate horfði biðjandi á Mr. Pemberton.
»Á eg að fara burt án þess að kveðja unnusta minn?«
»Pað er óhjákvæmanlegt!« var svarið.
Kate laut höfði og gekk út úr herberginu. —
Lestin var í þann veginn að fara á stað, þegar óberst
Sanham,, á samt frú sinni, hraðaði sér gegnum biðsalinn;
þau voru bæði i ferðafötum. Rétt á eftir þeim kom grann-
vaxinn kvenmaður í sorgarbúningi, nieð þykkja slæðu fyrir
andliti; með henni var roskinrt niaður, lasburða að sjá, leit
út fyrir að það væri faðir hennar, því hún leiddi hann, og
sýndist bera mikla umhyggju fyrir honum.
Þeíta voru þau Mr. Pemberton og Kate Ferring.
Lestin rann af stað. Gamli Dickson stóð í glugganum
og horfði á eftir henni; þegar hún var horfin sneri liann sér
að hinum unga leynilögreglumanni, er stóð við hlið hans,
og mælti:
»Nú skulum við fara til lystigarðsins, og rannsaka í-
búð barónsins; Mr. Pemberton lagði svo fyrir.
Eftir stundarfjórðung var lestin komin til Paddington
seinnipart dagsins var hún við Parkeston, þar lá ferðbúið
skip, er sigldi til Kaupmannahafnar og Esbjerg.
»Petta datt mér í hug,« hvíslaði Mr. Pemberton að Kate,
»Til Berlínar er ferðinni heitið.«
Mr. Pemberton hafði rétt fyrir sér. Tveimum dögum