Plógur - 01.02.1907, Blaðsíða 2
10
PLÓGUR.
eða sanngirni til að viðurkenna
framkomu þeirra gagnvart þjóð
og ættjörð sem ávöxt af göfug-
um og þroskuðum hugsunar-
hætti. En slíkur misskilningur
kemst aldrei til jafns við þann
heiður, sem sannur föðurlands-
vinur ávinnur sér meðal kom-
andi kynslóða, því að, — »þeim,
sem æfinnar magn, fyrir móð-
urlandsgagn, hafa mestum af
trúnaði þreytt, hljómar alþjóða
lof yfir aldanna rof; því þeir
óbornum veg hafa greitt!«
Hver sá, sem vill gefa ókomn-
um kynslóðnm eftirbreytniis-
vert dæmi, verður að hafa ætt-
jarðarást og þjóðrækni til að
bera, því að án þess er maðurinn
eins og grein brotin af stofni.
Hún getur ekki borið blóm. og
þótthúnsé vökvuð og njóti ljóss
og yls i fylsta mæli, þá skræln-
ar hún, því að lífssambandið við
rótina er slitið. Þannig fer
þeim manni, sem að einhverju
leyti veikir eða slítur bönd þau,
er tengja hann við þjóðfélags-
stofninn, að hann getur ekki
unnið þau verk, sem bregða
ljósi yfir minningu hans, eða
setja æfiferil hans í samband
við landið og þjóðina.
Sá maður, sem elskar ekki
landið og þjóðina, hefir engin
þau skilyrði, sem til þess þarf,
að vera samhuga og samhentur
verkmaður á starfssvæði þjóð-
félagsins. Ef hann leggur stein
í framtíðarbyggingu þjóðfélags-
ins, þá fellur hann illa og get-
ur orðið ásteytingarsteinn á ó-
komnum öldum. Það getur
því varla hreyft sér göfugri
hugsjón en sú, að göfga and-
ann, til að geta unnið þjóð og
ættjörð gagn. Þeim, sem hafa
það háTnark, gengur ætíð bet-
ur að bera byrði sína. Fram-
tiðarvonin og lífsgleðin ryðja
honum braut. Kuldagustur
athvarfsleysis og einstæðings-
skapar deyðir ekki lífsblóm
hans. Hann finnur í sannleik
að hann á móður og systkyni,
þjóð og ættjörð. Auðvitað fylg-
ir því oft sár hrygð yfir villu
og ræktarleysi samtiðarmanna
hans, en það kemur honum
fremur fyrir sjónir sem barns-
legar yfirsjónir, sem hann von-
ar að vaxandi menning og and-
legur þroski geti upprætt.
Alt líf þess manns, sem elsk-
ar landið, er því ætíð skreytt
blómum framtiðarvona, styrkt
af trú á sigur hins góða og
lýst og vermt af ljósi og yl
kærleikans.
Dæmi slíks manns geta »vak-
ið hjörtun öld af öld, sem áður
voru dauð og jökulköld«.
- Sigurbjörg Björnsdóttir
* ★
¥
Greinarstúfur þessi er skóla-
ritgerð, aðeins áttunda ritgerð-
in í íslenzku, sem þessi stúlka
hefir skrifað í lýðháskólanum
á Hvítárbakka. Nemandi þessi
er Skagfirðingur og hefir aldrei