Helgarpósturinn - 25.07.1980, Side 11

he/garposturínnFöstudagur 25. júií 1980
SIGLINGAR
Litiö inn hjá krökkum á
siglinganámskeiði
??Ég var búinn að
prófa allt annaðTT
„Mig langaði að hafa eitthvaö
til að gera og þetta var það eina
sem kom til greina af þvi sem
Æskulýðsráð býður upp á. Ég var
búin að prófa allt annaöV sagði
Eyrún Ingadóttir, 11 ára Reykja-
vlkurmær, sem við hittum á sigl-
inganámskeiði Æskulýðsráðs i
Nauthólsvik.
Siglinganámskeiðin byrjuðu 2.
júnl og standa fram til 22. ágúst
og stendur hvert þeirra I 2 vikur.
Kennd er meöferð og sigling á
seglbátum, einfaldar siglinga-
reglur og viðbrögö við óhöppum á
sjó og umhiröa búnaðar. Byrj-
endanámskeiðin eru fyrir 8—12
ára börn, en framhaldsnámskeiö
eru fyrir 11—14 ára.
Eyrún var búin að vera á báð-
um námskeiöunum og taldi sig
hafa lært talsvert. Seinna I sumar
sagðist hún fara til Flateyjar, þar
sem hún myndi væntanlega hafa
aðstöðu til aö sigla. „Þetta er
enginn vandil’ sagöi hún.
Einar Oskarsson, 9 ára, var á
byrjendanámskeiði. Hann sagði
okkur aö sig hefði langaö til að
læra að sigla, en áöur hefði hann
Einar og Eyrún við skála sigl-
ingaklúbbs Æskulýðsráðs.
komiöá sjómeð afa sinum, sem á
árabát, meö hjálparvél. Einar
sagðist hafa lært mikið á nám-
skeiöinu. En hvaö gerir hann
meira við sumarfriiö?
„Ég fer I feröalag og svona.”
sagði hann.
I Nauthólsvik getur almenn-
ingur fengiö leigða róðrar- og
seglbáta eftir kl. 5 virka daga
nema föstudaga og á laugardög-
um er útleigan milli kl. 1 og 4.
TÖLURUGLINGUR
t viðtaii, sem birtist I slðasta
Frlstundapósti, við Gunnar
Dungal i hestamiöstöðinni Dal
gætti nokkurs misskiinings.
Haft var eftir Gunnari, að eldi
fola I 5 ár kostaöi eina milljón
króna. Sú upphæð var miðuö
við að hesturinn væri alinn
upp I Reykjavík, en kostnaður
við að hafa hest I hesthúsi þar
er nd 200 þúsund krónur á ári.
Folar eru hins vegar yfirleitt
alltaf aldir upp á sveitabæjum
og þar kostar það vitaskuld
mun minna.
litið Ur þeim sem aö þessum skól-
um standa má benda á, að
kennslufræðileg uppbygging
þeirra er ekki markviss. Raunar
hef ég sjálfur aöeins reynslu af
hinu svonefnda meiraprófsnám-
skeiði, og get sagt það eitt, að
kennslan þar er ekki upp á marga
fiska. Það eitt segir sina sögu, aö
eina námsbókin, sem ökuskól-
amir eiga kost á, er meira en ára-
tugs gömul, og þar að auki orðin
ófáanleg. Fræðilega prófið sjálft
hefur heldur ekki enn veriö sam-
ræmt, þrátt fyrir aö ákvöröun um
þaðhafilegiðfyrir I nokkur ár, en
nauösynleg lagabreyting hefur
ekki komist i gegn á Alþingi.
Flestir ökukennarar gera sér
liklega grein fyrir þvi, að sjálfri
ökukennslunni er ábótavant.
Hvergi er aðstaða til að þjálfa
verðandi ökumenn á öruggu
svæöi til að gera þá hæfari til að
bregöast við óvæntum aðstæðum.
Mörg slys verða einmitt vegna
þess að menn bregðast ekki rétt
við, þegar eitthvaö óvænt kemur
fyrir.
Sökin liggur þó ekki alltaf hjá
ökumönnum sjálfum. Þeir sem
aka daglega um götur Reykjavik-
ur munu sjálfsagt flestir sam-
mála um, aö umferöarmerkingar
eru víða ónógar. Akreinamerk-
ingar eru eitt dæmið. Þær sjást
varla nema örfáa mánuði á ári,
og „loftmerkingar”, þ.e. merk-
ingar á skiltum, eru varla til.
Uppsetning bið- og stöðvunar-
skyldumerkja virðist vera tilvilj-
anakennd, og skýrir það kannski
að einhverju leyti virðingarleysiö
fyrir þeim, sem fyrr er nefnt. Þaö
virðist nánast vera skilyröi fyrir
þvi aö geta ekið nokkurn veginn
hiklaust um bæinn, aö menn gjör-
þekki hverja einustu götu og viti
upp á hár hvaða skilti eru i nær-
liggjandi hliðargötum. Hér þekk-
ist varla, aö sett séu upp leiðbein-
ingaskilti til að benda mönnum á
hvers þeir mega vænta á næsta
götuhorni.
Enn eru ótaldar allar þær
slysagildrur sem hvarvetna leyn-
ast. T.d. háir malbikskantar
sem fullyröa má aö hafi
oröið mörgum aö bana, meðal
annars á Keflavikurveginum,
Vesturlandsvegi og Sætúni. Hér
er ekki rúm til aö fara frekar út I
þá sálma að sinni. En til að halda
umræðu um allt þetta gangandi
væri umsjónarmanni þessa þátt-
ar þökk að þvi, ef lesendur hefðu
samband við hann og segðu frá
reynslu sinni I umferðinni, ófull-
nægjandi merkingum, hættuleg-
um gatnamótum og öðrum slysa-
gildrum, sem þarft væri aö benda
á.
Vöra-og brauðpeningar- Vömáv'isanir
Penmgaseðlar og mynt
Gömul umslög og póstkort fáT V
FRÍMERKI y
Alltfyrirsafnarann
Hjá Magna sr
og nyrst á þessari sprungu eru
snotrir smákatlar, sem vert er aö
skoöa. Hrauniö þekur dalinn milli
Gvendarselshæðar og Helgafells
og þar er mjög gott aö ganga.
Nokkuö hefur veriö brotiö upp af
þessu hrauni og eru þar aö verki
ýmsir garöabyggjendur.
Helgafell rls bratt austan dalsins, ^
og nokkuð hefur hruniö þar úr
fjallinu yfir hraunið.
Viö skulum halda suður meö
Helgafelli og við suðvesturhornið
erum við komin á annaö hraun,
Tvlbollahraun, sem runnið mun
ofan úr Grindarskörðum fyrir
GÖNGUFERÐIR
Kringum Helgafell — gönguleiðin
merkt meö punktalinu.
Kringum
Helgafell
Létt ganga fyrir alla fjölskylduna
Frlstundapósturinn hefur veriö
beðinn um að benda á ákveðnar
gönguleiðir I nágrenni höfuð-
borgarsvæðisins. Til aö veröa viö
þeirri beiðni, leituðum við til
Einars Þ. Guðjohnsens hjá Cti-
vist og fer hér á eftir lýsing hans á
skemmtilegri gönguleið
örskammt frá Hafnarfirði:
Við ökum af Suðurnesjavegi við
kirkjugarðinn I Hafnarfirði, og
skiljum bilinn eftir við
Kaldársel. Þar komumst við
þurrum fótum yfir Kaldá, eina
stytztu á landsins, á flekabrú, og
stefnum til vinstri, inn með
Gvendarselshæö aö norðan.
Þarna erum við á hrauni, sem
Jón Jónsson jarðfræðingur,
nefnir Gvendarselshraun og mun
vera runnið eftir landnám,
þ.e.a.s. yngsta hraunið á þessu
svæöi. Þetta hraun er komið úr
sprungu austan I Gvendarselshæð
einum 1100 árum, að þvi er Jón
Jónsson telur.
Við suðurhorniö á Helgafelli
liggur mikil sprunga til
suövesturs, Gullkistugjá, og er
rétt að ganga aðeins suöur meö
gjánni og llta niður i myrkrið.
Viða I gjánni er mikill og fagur
burknagróður. I framhaldi af
gjánni til norðurs er áberandi
misgengisstallur I austurhllðum
Helgafells. Suðurhorniö á Helga-
felli nefnist Kastalinn og þar
verpa oft hrafnar. Oft verpa
einnig smyrlar I austurhllðum
Helgafells, þar finnst hvltt
lambagras og jafnvel villt jarðar-
ber.
Við komum að norðausturhorni
Helgafells og þar framundan eru
Valahnúkar, hálfáfastir við
Helgafell. Við skulum ganga
skáhallt uppeftir hnúkunum að
vestanveröu. Þar sjáum við
11
kassa neöarlega I hliðinni og frá
honum liggur leiösla I loftnets-
greiöurofar I hllðinni. Þetta mun
vera sjálfvirkur jaröskjálftamæl-
ir, sem á að veita viðvörun, ef
eldsumbrot eru I vændum á þess-
um slóðum. Við snertum ekkert
af þessum viökvæmu tækjum og
höldum áfram norður eftir hnúk-
unum, að einum þeim hæsta, sem
hnarreistur er á alla vegu. Þar
komum viö að girðingu með veg-
legum prllum yfir. Þarna
framundan er vin i auðninni,
allmikill hvammur með trjám og
ýmsum gróöri. Þetta er Valaból,
og þar hafa fjölmargar viljugar
hendurFarfugla unnið gott verk á
undanfömum áratugum. 1 einum
klettinum er hellir, sem bar nafn-
ið Músahellir, og þar leituðu
menn oft skjóls. Á strlösárunum
slðustu fengu Farfuglar afnot af
þessu svæði og leyfi til aö girða
það af. Þá var hellirinn innrétt-
aður, settur I gluggi og dyr^ágætt
fjalagólf,og nefnt Valaból. Þarna
var oft mannmargt um helgar,
jafnvel yfir 20 manns svaf I hell-
inumí einu. Moldvar ekiðuppum
klappirnar, grjóti hlaðið upp,
þökur lagðar á og plantaö blóm-
um og trjám. Viljug og rómantisk
æska var þarna aö verki og
byggöi upp þennan unaðsreit I
grjót- og sandauöninni.
Eftir góða áningu I Valabóli,
þar sem nesti dagsins hefur veriö
gerð hæfileg skil höldum við
áfram noröur með hnúkunum.
Brátt komum viö að annarri
girðingu, sem er kringum vatns-
ból Hafnfirðinga. Við höldum til
hægri meðfram girðingunni, fyrst
yfir lágan háls og erum þá komin
I Helgadal, þar sem Hafnar-
fjarðarskátar höfðu oft útilegur,
en nú er þaö svæði afgirt vegna
vatnsbólsins.
Viö skulum fylgja giröingunni
kringum Kaldárhnúkana, og fyrr
en varir erum við aftur komin I
Kaldársel, eftir hæfilega tveggja
til þriggja tlma göngu.