Helgarpósturinn - 19.12.1985, Blaðsíða 8

JOLALEIÐINDASKJOÐUR
- NOKKRAR SKELFILEGAR JÓLAKLISJUR SEM DYNJA Á OKKUR
írska háðfuglinum og rithöfundin-
um Flann O'Brian eða Brian 0‘Nol-
an eða Myles na Gopaleen var fátt
heilagt og sérstaklega voru það allir
þeir sem urðu berir að tilgerð, yfir-
drepsskap og klisjukenndu tungu-
taki sem urðu fyrir skeytum hans
stjórnmálamenn, menningarvitar,
sem og hinn almenni borgari. Hann
hélt í áratugi úti dálki sínum „Cruis-
keen Lawn“, í dagblaðinu „Irish
Times“, en reyndar hóf hann feril
sinn sem kappsamur skrifandi' les-
endabréfa í sama blað og lenti þá
gjarnan í heiftúðugum og hatursfull-
um ritdeilum við sjálfan sig.
En hvað um það, Myles, einsog
hann kallaði sig þegar hann skrifaði
í „Irish Times" tók einhvern tímann
uppá því að skilgreina hina ýmsu
leiðindapúka sem tröllríða umhverfi
sínu og meðbræðrum við ólíkleg-
ustu tækifæri. Leiðindapúkarnir
voru náttúrlega af ólíku tagi, en
flestir áttu þeir það sameiginlegt að
tjá sig í gömlum og lúnum lummum
og klisjum. Þið þekkið líklega
manngerðina. Það er til dæmis leið-
indapúkinn sem, samkvæmt Myles,
kemur upp að manni og segir
mæðulega „Æi jólin, ég vildi bar-
asta að þau væru búin.“ Þetta er að
hans sögn yfirleitt kona, en þær eru
fleiri jólaleiðindaskjóðurnar. Það er
tildæmis þessi: „Jólin? Mér finnast
þau alltaf svo dapurlegur tími.“ Og
næsti: „Jólin bara komin! Það er
alveg agalegt að hugsa til þess hvað
tíminn æðir áfram."
Hinmakalausasaga
Halldórs
Guðbrandssonar
menntaskólanema
errítuðaf
Guðmundi
Björgvinssyni.
Orð fyrirorð
einsog hún var
numinafvörum
Halldórs sjálfs.
Náttúrlega er oftast gaman á jólunum, þótt oft geti orðið þreytandi að hlusta á
sömu gömlu lummurnar ár eftir ár. . .
Svona getum við haldið áfram:
„Veistu, bestu jólin sem ég man eftir
var þegar við vorum í Marokkó. Við
vorum nokkur saman á bát — ég var
bara búinn að vera giftur í viku — og
við lögðumst við festar við Algeirs-
borg. Og það fyrsta sem við sjáum
er ...“ Já, það er hægt að vera leið-
inlegur á ýmsa vegu. Það kemur til
þín maður og segir:
„Veistu hver er erfiðasti dagur árs-
ins?“
Og þú svarar í sakleysi þínu. „Nei,
það veit ég ekki. Hvaða dagur?“
„Jóladagur."
Og það eru fleiri viðkvæði, náttúr-
lega sígild og alltaf fylgir hugur
máli:
„Veistu það, ég held að ég hafi
aldrei upplifað rólegri jól.“
„Ég skal segja þér soldið, þetta
voru villtustu jól sem ég hef nokk-
urn tíma upplifað."
Og svo er það sú ógn og skelfing
sem fylgir manninum sem sam-
kvæmt Myles kemur til þín og segir:
„Veistu hvað ég geri á jólunum?"
„Nei, hvað?“
„Fer í rúmið.“
„Rúmið?“ (Setur upp vantrúar-
svip, allt í því skyni að þóknast þess-
um fáráðlingi.)
„Beint í rúmið eftir matinn. Ekki
hægt að draga mig framúr rúminu
fyrr en eftir klukkan fjögur annan í
jólum. Jú, kannski eftir það ef það er
von í að taka í spil. En að ég fari
framúr fyrir klukkan fjögur. (Það
kemur skelfingarsvipur á við-
stadda.) Nei — útilokað."
Margar hvimleiðar klisjurnar eiga
sennilega eftir að bylja á eyrum
flestra lesenda yfir jólin — i blöðum,
sjónvarpi, stólræðum og á almenn-
um mannamótum. Flestum tökum
við náttúrlega ekki eftir — en góðir
lesendur, þær eru ekkert betri fyrir
það. Hvað um það, til að mynda, ef
einhver kemur til ykkar og segir,
einsog það séu stórfréttir, einsog
ekkert sé eðlilegra og sjálfsagðara:
„Jólin, þau eru hátíð barnanna.“
Arrgghhh.

T
m

SLEPPTUIVI
SA»Í
8 HELGARPÖSTURINN