Alþýðublaðið - 17.11.1938, Qupperneq 2

FIMTUDAG 17. NÓV. 1938
ÁLÞÝÐUBIAÐIP
UMRÆÐUEFNI
YMS 'af IjóÖlum Stiephiam G.
StephiajiTS'Sonar í ' bréfium
hans' O'g ritgerðium hafa birzt í
„Andvökutm" hlains, en eitu par
öðiu vís'i. Er giaman til salmiam-
biurðlar að sjá, hverniig pau haía
upphaflega verið samin.
í bréfum til Eggerts Jóhanns-
somar eru m. a. þessar víisluir:
Þú hiafðir ’svo liengi svo lifandi trú
lá Ijóðiiniu mínlu,
pó sjálfur ég trúi því niaumlega nú
fyrir nafninu píinu.
Fer iáð standast frostiin gróf
fæst, sem anidað' getur.
Þjákar land með pyngsiiaisnjó
þessi fjanidaus vetiur.
Eniglri í Roblin ópiökk ryð,
eða lof hans skhfa, —
fyrst hann lafði völdin viíð
vlinir mínir lifia.
Flesja og hlíð er frierium huld,
frost og hríð ei kvéður. —
Árið stríða er í skuld
Um sín blfðto-véðlur.
Til veðiiagiftu1 í vinsiemd hverf,
vonUm lyftii hljióðu.
Þig hún svifti ei pínum skerf,
pegar hún skiftir góðu.
Til fullkomJeikans litla ber
ég lotning, þó til hann væri hér,
svo hver yfðli heiíliagur hiengiíH.
Að stökkva út úr manninum, mér,
ég mælist ei til stoal ég pegja pér,
og standa svo storknaðlur ©ngill.
Að hlaiupa um- lífsiinB hála sivið,
að hna’sa. og falla — en topp á við
er feriíll að framfairaeaiuði. —
Og heimimn ei bagair lum' hieiliag-
léik enn,
en hann pyrfti stiærri og göfugri
memi,
en iangt færri saklaiusa isatoði.
*
Þessi saga er sögð urn Játvarð
VIII., fyrveriaindi Bretatooinung:
Eitt siiinin, er bainn vair áðeins
6 éðai 7 ára, skrifaiði hinn tungi
prlinz til ömmu sinuair, Viktoríu
drottntingar:
„Kæiia ,amma!
Ég piarfnasit svo tilfinnainlega
að fá éitt punid.
Þiinn einlægur Játvaríðlur,
pitinz iaf Wales.'1
. Vi'ktoría dnottning svaraöi hon-
Um vélViljuð og ávítandi:
„Kæri sonarsionUr!
Umgt fólk eyðir alt of miklum
pieningum, eimig pú. Þó ég
fiegin vildi gefa þér eitt pund,
geri ég pað' því ekki.
Þín lamrna."
Daginn eftir fékk Viktoiría
dnottning svohljóðandi bréf:
„Kæra amima!
Ég seldii hréfið pitt fyrir fimm
ptond. Hjartainlegt pakklæti.
Þinn Játvarður.
Sparið
umbúðirnar og kaupið
í pökkum, kosta aðeins
100 gr. pk. kr. 0,35
PAPTAKJAVPRILUH - OArVfRKJUH yiDGPPPAiTOCA
Selur allskonar rafmagnslæki,
vjelar ög raflagning’aefni. • • •
Anna'if raflagnir 'pg vid^erðir a \
á iiignum 1 &g rafmagnstækjum.
. Duglegir rafvirkjar. Fljót afgreíðsla
Viðtalstími, óstunduísi - og
pegar heldrimenn narra
bœjarbúa. Dœmi af skrif-
stofu borgarstjóra, Sjó-
mennirnir, hætturnar og
atuinnutœkin. Enn um
strœtisuagnana.
Athuganir Hannesar á horninu
TVISVAR skrifaði ég í sumar
um þann ósið fyrirmanna,
að vera alls ekki viðstaddir oft og
tíðum á hinum tiltekna tjma. Ég
býzt varla við því, að þetta hafi
borið mikinn árangur, því forstjór-
ar — eða stjórar yfiríeitt þykjast
vera eigin herrar og það komi eng-
um við, liveruig þeir vinni. Þetta
er áberandi löstur í fari ýmsra
manna, sem gegna ábyrgðarmikl-
um störfum.
*
Mér dettur ekki í hug að halda
því fram, að borgarstjórinn í
Reykjavík sé verri hvað þetta
snertir en allir aðrir, það er langt
frá því. Og ég veit að starf hans
er ákaflega erilssamt og framar
öllu öðru þreytandi, en ég dreg
hann hér fram að þessu sinni, af
því að ég hef dæmið við hendina.
Maður kom til mín. í gærmorgun
og sagði við mig: Ég vildi gjarna,
að þú s'egðir frá viðskiftum mín-
um við borgar'stjóra. Ég hefi kom-
ið nokkrum sinnum og hefi ég
ætlað að hafa tal af borgarstjóra.
Ég hefi komið fyrir hádegi, vegna
þess, að þá á að rera viðtalstími
hans. Ég hefi ekkí náð tali af hon-
um.. í morgun fór ég enn — og
hann kom ekki á réttum tíma, ég
beið, en borgarstjóri kom alls ekki.
Engin tilkynning um fjarveru
hans var fest upp á hurðina. Ég
spurði hvort borgarstjóri hefði
ekki ákveðinn vinnutíma, en hann
kvaðst heldur ekki vita það. —
„Hann kemur þó hingað allt af á
hverjum degi,“ sagði hann. Ég
spurði þá, hvort ætlast væri þá
til þess að maður sæti á skrifstof
unni allan daginn fyrir borgar-
stjóranum. „Þér getið gert það,“
sagði maðurinn.
*
Svona lagað má ekki koma fyr-
ir. Slíkir menn sem borgarstjóri
eiga að hafa ákveðinn viðtalstíma,
t. d. kl. 10—12 og alls ekki taka
á móti fólki á öðrum tíma. Og ef
þeir geta ekki mætt á hinum á-
kveðna tíiha, þá ber þeim tví-
mælalaust skylda til að láta festa
upp tilkynningu um það á skrif-
DAGSINS
stofuhurð sína eða í biðstofunni.
$
Það getur verið óþægilegt fyrir
menn—og er það—að fara á skrif-
stofuná og bíða —kannske dag eft-
ir dag — án þess að geta lokið
erindi sínu. Menn geta tapað vinnu
við það — og verða fyrir margs-
konar öðrum óþægindum.
*
Reykjavík er sjómannabær, —
þrátt fyrir það, þó að þeir, sem
selja heimilum nauðsynjar þeirra
— og þeir sem á annan hátt lifa
á vinnu þeirra, beri margfalt úr
býtum á við sjómanninn og lífs-
kjör þeirra séu miklu betri en
hans.
•
Við minnumst alltaf þegar
slys ber að höndum á sjónum
starfsfélaganna, sem látið hafa líf-
ið — og hryggó sezt að í hjörtum
manna. Ég verð að segja það, að
okkur ber þó fyrst og fremst
skylda til að gera tæki og far-
kost sjómannanna sem bezt úr
garði — svo að þeim verði vinn-
an léttari, afraksturinn af vinnu
þeirra verði meiri — og öryggi
þeirra á sjónum fullkomnara. En
þessu gleymum við alt af — og ég
verð víst að láta það vera að fara
út í það hvers vegna við gleymum
því.
*■.
í gær var afhjúpað minnismerki
yfir óþekkta sjómanninn. Það er
ekki nema gott um það að segja.
En væri ekki sjálfsagt fyrir borg-
ina að eignast á einhverjum bezta
stað í bænum minnismerki hins
starfandi og stríðandi sjómanns.
Það væri tignarlegt merki, sem
hvetti til þrekrauna og átaka — og
setti sinn svip á sjómannabæinn.
*
Enn er mér skrifað um strætis-
vagnana og ólag, sem er á rekstri
þeirra. Alt ber að sama brunni og
vagnstjóri benti á hér í blaðinu:
Tíminn er of naúmur, svo naumur,
að það er ómögulegt fyrir vagn-
stjórana að halda áætlununum.
•
„X“ skrifar mér á þessa leið:
„Kvöld eitt er ég fór með stræt-
isvagni, varð ég sjónarvottur að
þvf, sem fylti mig gremju, en það
sem ég sá var þetta: Strætisvagn-
inn ók allhratt, og áreiðanlega
hraðar en löglegt er, en það fæst
ég ekki um. Þegar vagninn kom á
N. N. götu, sem er eins og þú veizt
nýlögð og breið gata, þá ók vagn-
inn talsvert hratt, og þegar vagn-
stjórinn kallar götunafnið, sögðu
á eftirtöldum tegundum af tóbaki má eigi vera hærra en hér aegir:
Rjól B.B. Kr. 28.00 pr. kg.
Mellemskraa B.B. í 1/20 kg. pk. Kr. 1.50 pr. pk.
Smalskraa B.B. - 1/20 — — — 1.70 — --
Mellemskraa Obel - 1/20 — — — 1.50 — -
Skipperskraa Obel - 1/20 — — — 1.60 — -
Smalskraa Obel - 1/20 — — — 1.70 — -
Mix í 50 gr. __ — 1.10 —
Heller Virginia Shag - 50 — — — 1.25 — -
Goldgulden - 50 — — — 1.30 — -
Aromatischer Shag - 50 — — — 1.30 — -
Feinreichender Shag - 50 — — — 1.35 — -
Blanke Virginia Shag - 50 — — — 1.30 —
Justmans Lichte Shag - 50 — — — 1.20 — --
Utan Reykjavíkur og Hafnarfjarðar má leggja allt afi 3%
á innkaupsverð fyrir sendingarkostnaði til útsölustaðar.
Tóbakseiokasala ríkisins.
nokkrir farþegar ,.já“. Þá hemlar
vagnstjórinn vagninn svo snögg-
lega, að lítill krakki, sem sat aft-
arlega í vagninum og. var að standa
á fætur, datt endilangur á gólfið
og útataði öll föt sín, því eins og
þú veizt, þá er gólfið í vögnunum
bæði óhreint og blautt í rigningu,
eins og var í þessu tilfelli. Ég gat
ekki orða bundist er ég sá þetta
og hafði orð á því við vagnstjór-
ann, hvort hann gæti ekki hemlað
vagninn gætilegar, en vagnstjórinn
anzaði því engu.“
•
„Nú skyldi maður hafa haldið,
að vagnstjórinn myndi aka gæti
legar eftir þetta atvik, en það var
nú öðru nær, því þegar vagninn
stanzaði á næstu vegamótum, þá
hemlar hann vagninn öllu snöggar
en áður, og er mesta mildi að eng-
inn skyldi detta. Þarna á horninu
fór inn í vagninn öldruð kona, en
rétt í því að hún er að setjast, fer
vagninn af stað með hnykk mikl-
um, sem orsakaði það, að hin aldr-
aða kona datt á gólfið.“
Hannes á horninu.
Drattningin
ier væutianleg til Kaupmauna-
hafnar á laugardag.
Súðjn
C Íer toi. 9 í ikivölid vestur lum í
hrinjgfiierð.
Þurkuð bláber
nýkomin.
Góðnr salftfiskiir
0,25 Va kg. lomll,
símið, seadið.
BBEKKA
Ásvallagötu 1, sími 1678, Berg-
staðastræti 33, sími 2148,
Njálsgötu 40.
lýjn kittiv i Rejklivik
Allmörg siðastriiðim ár hefir
miöniniuim1 vieiiið ijós: pörfiin á inýrri
toirkjlu hér í bæniuim, og hefir
hiemtnl verið valin.n staðlur á Skóla
yörðtúholti'nu. Nptotorium sjóði hef-
ír pegar verið safinað til pess,
en betur má ef duga stoal. Enn-
fnemur er nú bráð naiuðsyn á
kirkjiu í Laugamessikóilaihveifiiinu,
'vegnal pess toirkjulega, starfis siem
par er hafiið'.
H. R. Haggard:
Kynjalandið.
81.
meðal pelirra.
— Ó, eruð pá'ð pér, Leionard? sagð'i Júanna á ensku,
og áttíi örðugt miéð að koma ioirðjunu!tn upp fyrir
hræðisu. Guðji sé lofi, að pér eruð hteill á hófii.
— Gtoðji sié lofi, áð við erum öil hlepa á hófii, sv!ar|-
aði hann. Komiö piiðj, við skulum ha(I;la áfiram. Nei,
vliið gettom gengiið, pdkika yðu'r fyrir, og bann bamd-
a(ð!i frá peim presjtUn'uimi ,aem toomtu méð burðarstóla
Sjínai, er péir höfðu fialið undir vegnum.
Presjtiamiir hUrfiu frá, og pau héldu áfraim gang-
aindii. Við hallarhllðið sáu pau sjóin, er pieám pótti
vænt Um, pví að Glfapn stóð par, og hjá honjUim aö
miiinsfa íkiosti hundráð JiiðsŒinigjai og hemrainnia, sem
lyftU upp sipjótum síinuim í (kveðjlui stoyni, pegar paU
komju
— Olfan, hlUsitaðlu á boð ofckar, sagði Júanna. Lof~-
að,U eágúfh1 uf presrtum' Orms'inis aið: fara inn fyrir hall-
arhlíðin. Við gefum pér vald yfir pieiim', jafnvel yFir
lífi peirra. SettU varðmenn við hverfhlið, og tooimdu
rreð oktoúr,
Uppgj.afa~toorungunnn hneigði sig og gaf út eán-
Irverjar skípanir, og til pessi að hlýðniaist peim hurfu'
jjrestarnir frá óillundaiúega, og fcaiutuuðu eitthvað fyrir
inurmi ,sér. Svo fióriu pau öll rnn um hliðin eg yfiir
gar&inn og voru á svipsfcundu koimin inn í hálsætiisi-
sialinn ,siem Iýstur var lupp með blysum, par seim
Júianna hafði .siofið nóttinia áður. Þar hafði Sóa búi'ð
táí mát handa peirn, og leit hún kynliega til pieiiðrra,
einkum til Leonards og Francisoois, einis og hún hefði
í rlaton og veriu efckii búizt við að sjá pá nokkum thna
fríamar.
— Hlustaðu á, Olfan, sagðí Júainna. Við höfum
fralsað líf pitt í kvöld og pú hefir svarið okkur hioil-
ustU éið, mr *kki *vo.
— Svio er pað, dr_tthinjg, sivaraði fcappinn. Og ég
skail halda piann elið dyggilega. Þetfia hja'rta, siem nú
væri toalt, ief p úhiefði'r ektoi hjálpað mér, slær njú
fyr'ir pig einia. Líf pað siem pu garst mér aiftur heyrir
pér fil, og fyrir pig einia vil ég lifa og deyja.
Og hann leit á hana mieð peim' svip, er miannlie;g"
tilfinning var í, blönduð' saman við lotuing fyrir pví
yfimáttúrlega ,að pví er Júönnu faais't. Það fór urrt
hræðiSiluhroIlur, pví að henní datt í hu]g, hvort pað
vær'i hugsianliegt, að pesisi villimannu 'koniungur værii
fiarinn að glieyma að dýr'ku gyðjuna ög takinn að
dýrká toomuna. Og var hianu fiariun áð gruna, að hún
væri loksins engin gyðja? Tíminn leiðir pað í ljós,
en að m'insta toosti istóíð henni ótti af au,gfii.aráði
hans.
— Vertu óhrædd ,hélt bann áfrain; púsund menn
skulu halda vörð um pi,g nótt og dag. Vald Na'ms
er briotið á bak aftur ium s'tundars'atoir, og nú getui'
alt petta fiólik siofið i friði.
— Gott iog vel, Oifiain. Við tölumst við seinna á
morgun, pegar við verðum' býin að borða, pví að við
h'öfium mi'kið lum að tala. Hafðu gætur á ö’llu pang-
alð til.
Mi'kli miaðurinn hmeigði sig og fiór út, og loksinis
vor'u páu 'Orðin ein.
— Við skulium boinða, sagði Leonard. Bíðum við,
hvuð er pietta? Vofia, eða gjóð eftiflífcing af henni
Hvað um pað — mig hiefir aídrei liangað mleiiria í glas'
af gnoggi á ævi minni.
"Þegar pau höfiðlu matiast „llagði Júainna út fyrir
peim., jeftir. bieiðni Leionardsi, aít, siem' saigt hafiði ver>-
íð í mlu.sjtieiriniu, Ojg euginn, aff þeim' er á han,a hlýddu
hlustaði á hana nneð míeiri athygli en Sóa.
— Heynðu Sóa', sagði Leonand, pegar hún hafði lok-
ið máli sinu, pú bjóst etoki við að sjá okkur koma'
aftúr ,eða hvað? Og pess vegnia satztu kyr?
— Niei, Bjárgari, sva(mði hún. Ég hélt að pið múnd-
uð venða drepnir, hyer einast'i ytokar. Og svo hefði
hilotið aið fara,', ef Hjarðtoon,ain hefiði efcki komíð til
•ðgunnian. £g var líka, kyr afi pví að pá «em *inu *inni
haffa li;tið Orminn ,au]gumr lasngar etoki tál áð sj áhainn
afitiiír, Fy,riir mötrglu'rm ánum var ég brtiður Ormsims:,
Bjalrjgaril, og hiefiði ég ekki filúilð, pá' h|efði farijbf íyrir
méit einB og stúlkujnni ,semj lét líöð’ í kvöld.
— Já-já, 'mffg fnírlðár piál efck!i á pvi að pú strajuikst;
sagði Leonard.
— Ó, Buasi, tók Otu'r fralm í, hvers begnla istoajuztu
ékitoi igamia galdra-storögginin, eins og ég sagði þér?
Það hefði verið au*ðíyelt úr því pú yarst byrjaðúr,
Baias, og p áhefiði hajnn nú legið bko’tiimi eins og eggjlaj-
sfcuK senr flieygt er ofiam af húspaki, og ékki lifiaindi
og fullliár af mat og máunvon'ztou. Hiainin er vitl-aus
af nei'ðj iog fólsjku, og ég s,agi pér sajtt, hánn - dreplur
oftokuir öll, ef hanin ge,tlur.
— Mér liggujr við að óslfca, að ég hefði gert pað1,
sugði Leoniard og togáði í sfceggíiið ,á ,sér. Mér datt
piað í hlug, en ég gat ekki ger't ajt í ieri|n|u‘; 0g|vi3tui
syo muma eftir pví framyegiB, Otíur, að pú hieitir Þögn?
Til allra hamáugju stoildi fólkiið pig ekki; ief palð hefði
sfcilið pig, pá hefðirðu farið með alt. Hvað gengur
pér Sóa?
. — Ekkert, Bjairgaj-i, svatiaöi hún; ég er bara; ,áð
hugsa um, að Nam er flalðir minn, og mér pykir vaent
Um iað pú skauzt hainin letotoi, eins og pessi svar.ti hund-
u'r, sem káilaður er guð, leggur til. I
— Ég veit. ekfcert Wm guði, gamla kýrheljain þin,
svaraði OtUr neiðilega; pieir piltair eriu la'ngt burtu,
pó að pað sýnist ,svo, sniem. éig s éeinn af peim' ,aið
miinsta itoo'Sti mieðal pesisaraj .aisna, frænda þinna. En
af toundum get ég sagt pér nototouð, og þaið er pað,
að þeir bita..
— Já, og kýrnar hnetoja huhdana, sagði Sóa, og
glotti við. i
— Þainna tooma enn ein vaindræðim, hugsaöi Leow-
ard með sjálfUm sér; einn góðan veðurdag |Sæt;tiist
pessi kveinnimaiðu'r við fcarlsáuðinn hann föður sinn,
og sivíikiuir kpkmr, og hv,aið verður pá um. okkuir? Jæja,
pað gerir ekki sivo mikið ril, hvort pað er einni hætt-
unni fJeiim' eða færra, úr pví að þær ern svo miargar
á ann*ð borii. v
Þess vegna hiefiir 'sóknariniefnid
dónitoirkjusafnia'öarms álkveðið að
safna fé til byggingair piesisará
fcirkna, og hiefst sú fj.ársöfnun á
mioigun. Haffa skátajrjhir sýnt þá
gððvild að taka að sér alð fara
um bæinn mieð fjársöfiunárlista.
Er ril pess ætlásff, að' pað fé er
safnaSff fyrir ausrtan Ráuðarárstíg
gangi til hinnar fyrirhuguðu
itoirkju í Laiugairnesistoólai-hvierfiínu,
en h'iffff til kirkjiunnair á Stoólai-
vörðuholtiniu.
ErU pað vinsamlieg tilmæli
sótonarnefndarinnar til allria
þeirra, ier bera fyrir brjósffi mál-
efni ikristins'dóimsims, að pieiá íatoi
sfcátunluim vel pegair peir heim-
sækja pá. Hér er mikið verk fyr-
ir hiendi, sem viinna þarf. Bn efi
safnaöarfólMÖ sýnir samhug og
fórnfýsi, mUn piað tatoast, rnörg-
Um t'il gíagrns og glieði.
Ot iaf Umtmiælurn eins blaðs hér
í Ibaanium ósikiar séra I'riðrito Halh
grim.S'Son pesis geffið, að átoveðið
hafi 'verði fyijr 3 vikUm hvenær
fjársöfinun pieslsi skyldi hefjast.
F. HaUgrímsison.
Eimskip.
GffiDfbss ©r í Leith, Goðiafioiss
'kémiur ffil Húll kll. 5 í dag, Brú-
aifioss er á leið ffi.1 Griimisiby,
Dettiifioss er í Reykjavifc', Selfos1?,
©r hér, fier í kvöld vesffur og
norður og ti'l útlanda; Varoý er
á 'leið tii Haimibor|gar.
Lyrjai
i fer hláðttn í dcg ffij Berg*n um
V**tm*nníiiHfj*í ©g «hitBKhiiv*.