Alþýðublaðið - 08.05.1939, Blaðsíða 2

MÁNUDAGINN 8. MAÍ 1939
AL-ÞÝÐUBLAEHÐ
TIlkynniDg
frá húsaleignnefnd til
fasteignaeigenda og
leigutaka í Reykjavlk.
Samkvæmt 7. grein laga um gengisskráningu og ráð-
stafanir í því sambandi, er á tímabilinu frá gildistöku lag-
anna til 14. maí 1940 óheimilt að hækka leigu eftir hús og
aðrar fasteignir frá því, sem goldið og umsamið var, þegar
lögin tóku gildi. — Ennfremur er leigusala óheimilt á þessu
límabili að segja upp leigusamningum um húsnæði, nema
hann þurfi á því að halda fyrir sjálfan sig eða vandamenn
sína. Ágreining, sem rísa kann út af því, hvort ákvæðum
þessum sé fylgt, skal leggja fyrir húsaleigunefnd.
Þá er skylt að leggja fyrir húsaleigunefnd til samþykk-
is alla leigumála, sem gerðir eru eftir að lögin gengu í
gildi. Ennfremur ber að láta nefndina meta leigu fyrir
ný hús. —
Nefndin verður fyrst um sinn til viðtals í bæjarþings-
stofunni í Hegningarhúsinu á hverjum mánudegi, miðviku-
degi og laugardegi kl. 5—7 síðdegis.
Nefndinni sé látið í té samrit eða eftirrit leigusamn-
inga, er komið er með til samþyktar.
^ - Reykjavík, 6. maí 1939.
Húsaleignnefnd.
Áburðurinn
er eitt af undirstöðuatriðum við
alla garðrækt, hvort sem er til
nytja eða prýðis.
Tilbúni áburðurinn
eykur notagildi bufjáráburðarins
og gerir ræktunina óháðari jarð-
vegi og tíðarfari.
droítmnmn. Skógarkrákan, sem nú var Ilin krákan st'óð í hliðinu.
komin í heilagt hjónaband Hún fór ekki með, því að hún
fylgdist með fyrstu 3 míl- hafði stöðugan höfuðverk,
síðan hún fékk fasta stöðu og
of mikið að borða.
urnar.

„Bníarf oss“
fer á þriðjudagskvöld 9. maí
vestur og norður.
„Goðafoss“
fer 11. maí um Vestm.eyjar til
Hull og Hamborgar.
Að innan var vagninn fóðraður sykurkringl- Verið þið sæl, hrópaði prinsinn og prinsessan,
um og í sætinu voru ávextir. og Gerða litla grét og krákan grét. :—- Þannig
gekk fyrstu míluna.

Svo kvaddi krákan. Það var þyngsta kveðjan. Hún flaug upp í tré og baðaði vængjunum,
svo lengi sem hún sá vagninn.
UIOIJUJIKWfMaTOWMJJ^BSBaBaailU^ . "" m.pinim-. mwmm—wmrn
Ferðaskrífstofa rikisins
hefir ákveðið að starfrækja á komandi sumri söludeild
fyrir íslenzka muni, sem seljanlegir eru erlendum ferða-
mönnum. Áherzla verður lögð á, að munirnir séu sem fal-
legastir og að öllu leyti vel til búnir og einnig sem íslenzk-
astir að gerð.
Fólk, sem óskar að koma munum í umboðssölu í deild-
ina, er beðið að tilkynna það í síðasta lagi fyrir 20. maí.
Frekari upplýsingar á skrifstofunni frá kl. 10—12 f.
h. — Sími 4523.
FERÐASKRIFSTOFA RÍKISINS.
verður haldinn í Hjúkrunarfé-
laginu Líkn í Oddfellowhúsinu
(niðri) mánudaginn 8. maí kl.
9 sd.
Dagskrá samkvæmt félags-
lögum.
STJÓRMIN.
Kveiki og geri við alls konar
eldhúsáhöld og olíuvélar. Á sama
stað til sölu hotuð eldhúsáliöld.
Viðgerðavinnustofan HverfisgÖtu
62. : fí
íslenzar og danskar í sekkj-
um og lausri vigt.
Bögglasmjör, hýkomið.
Harðfiskur, riklingur o»
reyktur rauðmagi.
Egg, lækkað verð.
Komið, símið sendlð!
Verzlunin
BEEMMA
Ásvallagotu 1. Sími 1616.
Bergstaðastræti 33. Simi 2148.
MatrósfiSt,
blússufðt eöa jakfet-
föt, auðvitað úr;
Fatabúðiimi.
•í>b- t j
Á fiskafurðatiíraunastöðinni
í Björgvin hafa verið gerðar
tilraunir um framleiðslu fiski-
rnjöls, sem ætlast var til, að nota
mætti til blöndunar við annað
venjulegt mjöl í brauð. Tilraun-
um þessum hefir verið haldið á-
fram við tæknifræðistofnun
norska ríkisins og er nú fulllok-
ið. Er þa tilkynt, að rannsóknir
þessar bafi ekki gefið þann á-
rangur, sem til var vonazt. Brauð
sem gert er að nokkrú úr þessu
fiskimjöli, verður of dýrt. Fiski-
mjölið torveldar auk þess bökun
brauðsins og ennfremur fylgir sá
ókostur, að af brauðinu verður
allmegn fiskimjölsþefur. Norð-
menn télja sig því ekki geta unað
við slíkt brauð undir venjuleg-
um kringumstæðum. F.Ú.
jVJAÐURINN SEM HVARF
31.
„NNei, — þvert á móti. — Ég myndi óska þess.“
„Þá sjáumst við aftur í fyrra málið.“
„Við hittumst þá hér í forsalnum eins og venjulega.“
Svo skildust þeir með þéttu handtaki.
TÆPUM þremur vikum síðar sat Blake á skrifstofu sinni
í Toronto reiðubúinn til að yfirtaka rúmlega helminginn
af fyrirtæki því, er skrifstofan tilheyrði. — Upplýsingar þær,
sem Dawkins hafði aflað sér, höfðu verið í alla staði full-
nægjandi. Francis X. Carter hafði hvarvetna fengið hin lof-
samlegustu ummæli sem óvenjulega ábyggilegur og heiðar-
legur fjármálamaður. — Fyrirtæki það, sem Blake ætlaði að
gerast meðeigandi í, hét „Noble & Sharp“. Fyrirtækið var
ekki mjög stórt, enda var verðið ekki meira en 150 þúsund
dollara. En það var einmitt fyrirtæki af þessari stærð, sem
passaðí inn í fyrirætlanir Francis X. Carters.
Noble og Scarp stóðu hlið við hlið frammi fyrir hinum
nýja meðeiganda sínum.
Herra Scarp var lítill maður vexti, grannur og pervisa-
legur, með ofurlitla gráa hárdúska bak við eyrun, en að öðru
leyti bersköllóttur. Noble var nokkru hærri, en jafngrannur
og gráu gisnu hærurnar sýndu, að hann var á góðmn vegi
með að verða sköllóttur eins og félagi hans. Báðir höfðu þeir
gleraugu, gamaldags úrfestar og vindla, — vonda vindla —
í hylki í bjróstvasanum. Tveir hátíðlegir forngripir, hugsaði
Blake og virti fyrir sér ópressuðu buxnaskálmarnar þeirra.
Þeir höfðu verið svo lengi félagar, að þeir voru orðnir eins
líkir og tvíburar. Þeir töluðu báðir með sama lága sorg-
emaedda rómnum. Ef Blake lokaði augunum, hefði honum
ekki verið unt, þótt hann ætti lífið að leysa, að skera úr hvor
þeirra talaði. — Og hvað sem Scarp sagði var það gefið mál
að Noble endurtók það samstundis, aðeins með ofurlítið öðr-
um orðum.
„Því miður get ég ekki dvalið hér lengur í bili, sagði Blake
svo. „Ég verð að fara til baka og ganga frá ýmsu áður en ég
sezt hér að fyrir fult og alt.
„Eigum við þá á meðan þér eruð fjarverandi að reka fyrir-
tækið á sama hátt og hingað til?“ spurði Scarp.
„Ætlist þér til að fyrirtækið verði rekið eftir sömu reglum
og við höfum gert hingað til?“ bergmálaði Noble.
„Já, það er einmitt það, sem ég óska,“ svaraði Blake hlý-
lega. „Ég geri ekki ráð fyrir því að þér munuð heyra neitt
frá mér 1 næstu tvær vikur. En svo geri ég fastlega ráð fyrir
því að setjast hér að o gef ég geri það, mun ég setja mig inn
í alt, sem fyrirtækinu við kemur, og taka svo við stjórn þess.
En á meðan óska ég að alt gangi sama gang og hingað til.“
Samningaskjölin lágu á borðinu og málafærslumáðurinn,
ungur lögfræðingur, Cotton að nafni, benti þegjandi á þau og
kinkaði skipandi kolli til þeirra Scarp og Noble. Þeir settust
niður og undirskrifuðu og Blake gat ekki betur séð en hend-
ur þeirra titluðu ofurlítið.
„Og nú munuð þér vilja fá fjárupphæðina greidda/* 1 sagði
Jim.
„Jú, þökk fyrir, ef þér eigið hægt með það,“ sagði Scarp.
„Já, eins og yður hentar bezt,“ sagði Noble.
Blake tók upp seðlaveski sitt, með fangamarki Francis X.
Carters, á borðið. Hann opnaði það og tók svo upp þykk búnt
af grænum seðlum. Svo byrjaði hann að telja þá hægt og ró-
lega og dreifði út yfir gömlu Mahogni-borðplötuna.
Einn — tveir — þrír — fjórir — fimm, sex.
Með tilbreytingarlausri rödd hélt Blake áfram að telja.
Scarp, Noble og Cotton störðu hugfangnir á hið græna flóð
af þúsund dollara seðlum, sem flæddi látlaust út yfir borðið.
Það var sannarlega blessunarríkt flóð fyrir fyrirtæki, sem
hafði rambað á barmi gjaldþrotsins.
Verðið hafði verið ákveðið 150 þúsund dollarar og allan
tímann meðan á samningunum stóð hafði hina tvo fjárþrota
verzlunarfélaga dreymt um tékkávísun með þremur núllum.
—- En þetta var ekki ávísun, heldur peningar, — auðæfi.
Fyrir mánuði síðan hefði Noble komist að þeirri niður-
stöðu að hann yrði að hætta við að láta son sinn stunda nám
við háskólnn. — En þarna fyrir framan han nlágu nú 75 þús-
und dollarar. ,
Fyrir meir en ári síðan var Scarp orðið það ljóst, að hann
yrði neyddur til að selja litla landsetrið sitt, sem hann kall-
aði „Draumaeyjuna“. — Og nú átti hann 75 þúsund dollara
1 reiðu fé.
Þegar þessir tveir gömlu heiðursmenn kvÖddu Blake, voru
þeir ef til vill • enn hátíðlegri en nokkru sinni fyrr. En það
var einkennilegur gljái í augum þeirra og það var engu lík-
ara en að þeir gengju burt í einhvérri vímu.
Og þegar Bláke var orðinn einn, fann hann til einhverrar
einkennilégrar gleði. — Nú var hann aftur orðinn eigandi
að fyrirtæki, — fyrirtæki, sem hafði daglega í veltu stórar
fjárupphæðir, -- fyrirtæki, sem var þess eðlis, að enga eða
litla eftirtekt þyrfti a ðvekja þó að hann setti 5 milljónir
dollara í umferð. — Hann hafði yfirstigið fyrsta og eitt erf-
iðasta þrepið. j ■
W’fr EGAR Blake fór burt úr Toronto héldu þeir Noble, Scarp
og Cotton lögfræðingur að hann hefði farið til baka til
Sion Falls, þar sem þeir vissu að hann — þ. e. a. s. Francis
X. Carter — íiafði búið síðustu árin. En sannleikurinn var,
að hann fór beina leið til Omaha. Nú var kominn tími til að
ljúka við aðalatriðið í ráðagerðum hans, það, að þurk burtu
fyrir fult og alt tilveru þess, manns, sem heimurinn hnfði
þ®kt undir nafninu Jamw Bláke.