Haukur - 17.01.1899, Blaðsíða 1

Kemur út 1—2 í mánuði,
að minnsta kosti 8 blað-
siðurí hvert skitti. Árg.
minnst 80 arkir, kostar
2 kr. (erlendis kr. 2,50),
er borgist fyrir 1. apríl.
HAUKUR
Uppsögn skrifleg, ógild
nema komin sje til út-
gefanda fyrir 1. júní, og
uppsegjandi sje skuld-
laus fyrir Hauk. Útgef-
andi: StefánRunólfsson.
ALÞÝÐLEGT SKEMMTI- OG FRÆÐI-RIT
ÍSAFJÖRÐUR, 17. JANÚAR 1899.
II. ÁR.
M 5.—6.
Á fimm mfnútum.
(Þýsk glæpamálssaga.)
—:0:—
(Framh.) Nordeck var lögfræðingur í húð og
hár, og þess vegna hafði þegar vaknað hjá honum á-
hugi á þessu torskilda máli. Nú fanust honum hið ó-
geðslega embættisstarf, sem húsbóndinn hafði boðið
honum að taka þátt í, ekki vera neitt sjerlega fráfæl-
andi. Hann kom á tilteknum tíma til rannsóknar-
dómarans, og svo lögðu þeir báðir af stað, 0g hjeldu
beina leið til líkhússins. Á leiðinn mæltu þeir ekki
eitt einasta orö. Þegar þeir komu inn í líkhúsið, og
Nordeck varð litið á líkið, sem iá á líkskurðarborð-
inu, hulið svörtu klæði, fór ónotalegur hrollur um
hann allan. En hann reyndi þegar að hrista af sjer
þrekleysið og herða upp hugann, og að nokkrum
rnínútum liðnum hafði hann náð sjer svo, að hann
gat litið aftur á líkið, sem læknarnir höfðu nú af-
hjúpað, til þess að geta byrjað á hinu raunalega
starfl sínu.
En nú varð Nordeck enn þá skelkaðri, en áður.
Þetta var ekki í fyrsta skifti, sem hann hafði sjeð
þetta nábleika andlit. Það var reyndar að eins
skamma stund, sem það hafði birzt honum, meðan
það enn var i lifenda lífl, en þetta magra, laglega^
en úttaugaða andlit, 0g þetta fallega svarta skegg,
stóð honum samt sem áður enn í fersku minni.
»Jeg bið yður að afsaka, herra jústizráð«, mælti
hann við rannsóknardómarann; »jeg vildi gjarnan
leyfa mjer, að koma með eina spurningu. Þetta morð
var framið þann 17. þ. m., og í blaðinu stendur, að
það hafl verið milli klukkan sjö og átta um kvöldið.
Er það alveg áreiðanlegt, að þessu sje þannig varið?«
Rannsóknardómarinn leit forviða á hann. »Já«,
svrraði hann, »það er alveg áreiðanlegt. Hversvegna
Bpyrjið þjer að því?«
»Og heimili barónsins, þar sem hann var myrtur
það var---------?« ,
»ínr. 14 í Amalíustræti, — stofuherbergjunum þar«,
svaraði jústizráðið, án þess að líta upp. »Haflð þjer
öiáske nokkra sjerstaka ástæðu til þess, að koma með
Þ^ssar spurningar?*
»Nei«, svaraða Nordeck stuttur í spuna. Jafnvel
Þótt líf hans hefði verið undir því komið, þá hefði
hann samt sem áður ekki viljað gefa í skyn með
einu orði hugsanir þær, er hann hafði verið að brjóta
heilann um þessar síðustu flmm mínútur. Hann sá í
huga sjer hið yndisfagra stúlku-audlit, hjúpað hálf-
gagnsærri slæðu, og honum fannst, sem hann heyrði
hina mjúku, hljómfögru rödd hennar, og það var eir.s
°g hvíslað væri að honum: »Heimskingi! nvernig
getur þú verið svo vitlaus, að láta þjer koma til hug-
ari að hún sje morðingi?* En hann sá líka í huga
sjer, hversu varir hennar titruðu, þegar hún að skiln-
aði rjetti honum ískalda hendina, og hann sá hið ó-
vingjarnlega augnaráð hennar, 0g hve þóttalega hún
reigði sig, þegar henni varð litið á mann þann, sem
nú lá hjer liðið lik, og sem læknarnir voru nú teknir
að skera og rannsaka. Hann minntist þess einnig,
hversu þungbúinn og ógnandi andlitssvipur mannsins
var, þegar hann ljet hana fara á undan sjer inn í
herbergi sitt — og — nú vaknaði grunsemd hans aft-
ur. Hann skildi ekki lengur nokkurt orð af því, sem
sagt var 1 kringum hann, og alveg ósjálfrátt skrifaði
hann það, sem rannsóknardómarinn skipaði honum
að skrifa, án þess hann tæki neitt eftir því, hvað
það var.
Læknarnir voru fljótir að afljúka skoðunargerð
þeirri, er hjer þurfti á að halda. Það, sem Nordeck
hafði ritaö í embættisbókina, bar vitni um það, að
dauði baróns v. Waldhausen hafði orsakazt af tveim-
ur banvænum skotsárum aftan á höfðinu. Stefua skot-
anna sýndi, að það var ómögulegt, að hann hefði
skotið sig sjálfur. Miklu fremur mátti álíta það gefið,
að morðinginn hefði staðið rjett aftan við hann, og
að skotunum hefði verið hleypt afhvoru á eftir öðru,
einmitt þegar Valdhausen hefði verið að beygja sig
eftir einhverju. Það var auðsjeð, að það höfðu engin
áflog átt sjer stað. Baróninn hlaut að hafa dáið þeg-
ar eftir fáar sekúndur, og læknarnir álitu sjálfsagt, að
hann hefði updir eins misst meðvitundina, þegar fyrra
skotið kom í 'hann.
Nordeck lagði nú af stað heimleiðis. Hann var
náfölur í andliti, og tók ekki eftir neinu, er gerðist í
kringum hann. Hann var í þungu skapi, og hugs-
andi út af því, að í raun og veru hefði hann þegar
með þögn sinni gert sig samsekan morðingjanum.
En samt sem áður gat hann ómögulega fengið af sjer,
að afráða neitt það, er gæti orðið til þess að losa
hann úr þessum vandræðum.
Því meir sem hann sökkti sjer ofan í þessi rauna-
legu og ógeðfelldu heilabrot, því sannfærðari hlaut
hann að verða um sekt hinnar fögru, ókunnu stúlku.
Allt virtist bera vitni gegn henni; hvert einasta smá-
atriði, sem nú rifjaðist upp fyrir honum afþví, ervið
hafði borið kvöldið þann 17., virtist benda á það, að
hún væri sek. Það atvik, að hún hafði komið ein-
sömul til bæjarins, og — eftir hennar eigin sögusögn
— að eins til þess að dveija þar eina eða tvær klukku-
stundir, — að hún hafði stigið úr vagninum, áður en
hún var komin að húsi því, sem hún ætlaði í, — og
það, að hún var auðsjáanlega reið — allt þetta gat
að minnsta kosti mjög vel samþyðzt því áliti, að hún
væri sek i ódáðaverkinu. Og nú skildi hann það allt
i einu, hvernig stóð á hvarfi ljósmyndarinnar, sem
öllum hafði þótt svo kynlegt; það hafði auðvitað ver-
ið mynd af henni sjálfri. Það þurfti ekki neina saka-
lagafræðislega skarpskygni til þess, að geta gizkað á
orsökina til glæpaverks þessa, og ef til vill einnig á
það, hvernig það var framið. Smáð og svikin ást