Haukur - 17.01.1899, Blaðsíða 3

■II 5—6.
HAUKUR.
Yaha-Hajo,
höfðingi semínólanna.
(Frásaga eftir J. Grundmann.)
—«o»—
(Framh.) Múlattinn synti út að liólma einum, er
var á að gizka tvö hundruð faðma frá fljótsbakkan-
um. Hann ætlaði að hviia sig þar, því að hann átti
annan eins veg eftir að bakkanum hins vegar við
fljótið. En áður en hann næði hólmanum, sá hann
bátana leggja frá landi, og veita sjer eftirför. Það
var því ekki til að tala um, að hvíla sig i hólman-
um, og í stað þess, að fara þar í land, sneri hann við,
og synti fram með hólmanum í Bkugga trjánna, er
uxu á bakkanum, og teygðu greinar sínar út yflr
vatnið. Allt í einu heyrðist duna, líkust ógurlegu
þrumuhljóði, og heijarmikill krókódíll rak snjáldrið
upp úr vatninu, og renndi sjer með flugferð eftir »gula
Jack«. Múlattinn greip í viðargrein, er hjekk ofan að
vatninu, og ætlaði að lesa sig upp eftir henni; en
greinin var of veik; hún brotnaði, og »gu!i Jack«
steyptist aftur í vatníð. Krókódíllinn renndi sjer að
honum með opinn hvoftinn, og í sömu svifum hurfu
þeir báðir, maðurinn og krókódíllinn, og sáust ekki
framar.
Þegar meunirnir komu aftur saman, tók Kandólf-
ur eftir því, að Indíaninn var horfinn. K!inton var
einnig farinn á brott, og unglingsmaður einn, Spencer
að nafni, sonur plantokrueiganda, uokkurs þar í grennd-
inni. Hickmann gamli hafði sjeð þá halda af stað í
humátt á efur Indíananum.
Randólf fór að gruna margt. Honum þótti mjög
sennilegt, að menn þessir hefðu veitt Indíananum
cftirför i fjandsamlegum tilgangi. Hann hljóp því
tafarlaust á bak, og hjelt í sömú átt. Skammt frá stað
þeim, sem Powell hafði lent kænu sinni um morgun-
inn, fann hann þá. Þcir höfðu tekið lndíanann, bundið
ha/;n við trje eítt, og ætluðu að fara að berja hann.
»Skamaaaitu þíu, Kliuton;« kallaði Kandólfur.
»Siikur níðingur og slíkt ragmenni hefði jeg aldrei
trúað að þú værir, en nú skal jeg sjá svo um, að
nágrannar okkar þekki þig betur eftir en áður«.
»Rauðskinninn á það skilið, að hann sje barinn.
Hann hefir móðgað hvítan mann, og heflr þar að
auki engan rjett til þess, að stiga fæti sínum hjerna
megin fljótsins«, svaraði Spencer. Klinton þagði
eins og steinn.
»0g þið haiið engan rjett til þess, að berja hann,
hvort sem hanu er hjerna megin eða hinum megin
fljótsins. Jeg set kúlu gegnum hausinn á þeim ykk-
ar, er fyrri verður til þess, að slá hann«.
Ivlinton og fjelagi hans voru að sönnu vopnaðir
líka, en þessi einarðicga og djarí'mannlega framkoma
Rai.dólfs skaut þeim samt som áður akelk í bringu. Og
vissra orsaka vegna, vildi Klinton ekki heldur fara í ill
deilur viðRandólf. Ilann lagði þvi af stað meðfjelaga
sínum, án þess að sýna neinn mótþróa. RandóJfur
leysti fjötra Indíanans. Indíaninn talaði fátt, en
svipur hans og augnaráð lýsti hinni innilegustu þakk-
látsemi. Og þegar hann að skilnaði tók íhöndRand-
ólfs mælti hann:
»Komið þjer yfir um til okkar, og veiðið þar
dýr og fugla þegar yður lízt. Þjer skuluð ætíð vera
velkominn á landareign rauðu mannanna, og enginn
Indíani mun gera yður neitt rnein*.
»Þakka yður fyrir! Jeg vona að við sjáumst
19
bráðum aftur, Powell«, svaraði Randólfur. Svo stcig
hann á bak og reið heim.
Randólfur einsetti sjer þegar, að hann skyldi
þiggja þetta heimboð vinar sins, Indianans. Og
morgun einn, nokkru síðar, Jagði hann af stað.
Systir hans fór með honum. Hana langaði til,
að sjá aftur mann þann, er hafði bjargað henni, og
komast í kynni við systur hans.
Þau tóku sjer bát, og reru yfir fljótið. Þau gátu
ekki villzt; Powell hafði lýst veginum svo greinilega.
Þegar þau höfðu gengið fjórðung stundar, komu þau
að stóru húsi, sem var uinkringt af mörgum smá-
koíum. Húsið var byggt úr höggnum trjástofnum,
og hurðirnar fyrir aðaldyrunum skreyttar myndum,
er skornar voru í trjeð, en fremur iila og viðvan-
ingslcga.
Indianinn tók mjög vingjarnlega á móti þeim, og
fór með þau inn til móður sinnar og systur. Systir
hans, Maumel að nat’ni, var einstaklega lagleg stúlka.
Húsið var að öllu útbúið eftir sniði hins mentaða
heims, og með norðurálfuhúsbúnaði; á veggjunum voru
skotvopn og sigurmerki, og meðal annara óvæntra
muna sáu þau Raadólfur og systir hans guitar og
bækur í herbergi því, er þau fyrst komu inn í.
Þau undu sjer svo vel á heimili Indíananna, að
þau tóku því fegins hendi, er þeim var boðið að
koma þangað sem fyrst aftur.
Upp frá þessu tókst innileg vinátta milli þeirra
Randólts og Powells, og systur þeirra urðu æ sam-
rýmdari og ástúðlegri vinur.
Móður þeirra Randólfs þótti það að vísu kynlegt,
að Virginía fylgdist nú svo oft með bróður sínum,
þegar hann fór á veiðar, en hún spurði aldrei um
orsökina til þess, og með því að systkinin minntust
aldrei á hina nýju vini sína, þá vissu foreldrarnir
ekkert um samvistir þeirra. Þetta meinlausa laun-
ungarmál átti þó að fá snöggan enda.
Einn góðan veðurdag höfðu þau öll fjögur verið
á dýraveiðum úti í skóginum. Það var komið undir
kvöld; þau voru hætt veiðunum, og höfðu safnazt
saman í skógárjaðrinum. Þau lögðust fyrir í forsælu
trjánna, og ræddu saman um hitt og þetta. Allt í
einu heyrðist eitthvert þrusk að baki þeim, og þegar
Randólfur ieit við, sá hann, að foreldrar hans voru
þar komnir
»Er sem mjer sýnist?« æpti móðir han3 upp yfir
sig; »er sem mjer sýnist, að börnin mín leggi lag
sitt við Indíana?*
Powell stóð upp, og mælti eigi orð, en á svip
hans og augnaráði mátti sjá, liversu mjög þessi háðs-
yrði frúarinuar höfðu skapraunað honum. Hann gaf
systur sinni bendingu, og lögðu þau þegar af stað
þegandi, en þóttaluil.
Randólfur og Virginía þorðu ekki að kveðja þau,
en hjeldu af stað með foreldrum sínum. Þegar þau
ltomu að fljótinu, var þar fyrir stór bátur og margir
svartir róörarmenn.
Randólfl var rajög þungt innanbrjósts á leiðinni
heim. Hann þóttist sjá fram á það, að nú yrði hann
að skilja við vin sinn, skilja við hann um langan
tíma — máske um aldur og ævi. Það kom innan
skamms í Ijós, að þessi grunur hans var ekki ástæðu-
iatis, því að nokkrum dögum síðar var hann látinn
leggja af stað norður til West Point, til þess að ganga
scm foringjaefni á hernaðarskólann þar. Systur hans