Haukur - 01.05.1911, Qupperneq 12

Haukur - 01.05.1911, Qupperneq 12
HAUKUR. Dvergur gerir samning. Um þessar mundir er í Parísarborg dvergur einn, reglulegur dvergur, og er hafður þar til sýnis. Hann er frá Indlandi, og heitir Smosin. Hann er að eins 86 sentímetrar (tæpir 33 þuml.) á hæð, en vel vax- ínn og greindarlegur og einarðlegur á svip. Stólkurnar í París eru bráð-ástfangnar í honum, og láta rigna yfir hann bæði brjefum og blómum. Hugsið ykkur líka, hvað það væri yndislegt og ánægjulegt fyrir konuna, að geta borið manninn sinn á handleggnum. Dvergurinn er nú sem stend- ur hafður til sýnis í fjölleikahúsi einu í París. Þegar hann átti að semja við leikhússtjórann um ráðningarskilyrðin, þa setti leikhússtjórinn hann upp á borðið fyrir framan sig- Leikhússtjórinn, sem er bæði gamansamur og mjög nærsýnn, fullyrti sem sje, að hann sæi Indverjann alls ekki, ef hann stæði niðri á gólfinu. SANDKORN. Frásaga eftir C a r i t E 11 a r. Með myndum eftir Poul Steffensen. Sandkorn er ákaflega lítill hlutur. En hver er lítill, og hver er stór, hvað er smávægilegt, og hvað er mikið? Hvað er of lítilmótlegt til þess, að verða óviðjafnanlegt verkfæri í skaparans hendi til þess að framkvæma eilthvert undraverkið? Hvað er of smávægilegt til þess að vera heill heimur út af fyrir sig, undur, óskiljanlegt hinni »miklu« mannlegu skynsemi, ómögulegt henni að stæla eða búa til? Hvar er sá hugsandi maður, sem þorir að fullyrða, að það, sem sýnist allra smávægilegast af öllu í alheiminum, hafi ef til vill ekki mikilvægara ætlunarverk, heldur en hæstu og hugvitsamlegustu skýjaborgir mannsandans? — Já, hvað er í raun rjettri stórt, og hvað er smátt? Hvað er upp, og hvað er niður? Hver erveikur, og hver er sterkur? Hvort er meira vert fyrir velgengni alls og alls, hin dulda, þolgóða starf- semi í myrkrinu, eða hin sýnilega afleiðing lienn- ar i birtunni? Vinna rótarinnar í undirdjúpinu, eða þytur greinanna í loftinu? — Gröftur maðks- ins í moldinni, eða ílug fuglsins í geimnum? — hvar er byrjunin, og hvar er endinn á hinum ó- endanlega hlekkjahring náttúrunnar? Já, spurðu! spurðu, hvern og livað sem þú vilt: Loftið tómt er auðugra af svörum við spurningum þínum, heldur en hið lærðasta mannshöfuð. »Jeg er stór, þú ert lítill!« Það er eina svar- ið, sem vjer getum í tje látið. En risa-verksmiðj- ur náttúrunnar veita allt önnur svör. Þar inni — eða þar úti — berjast ósýnilegir herskarar voða- legri baráttu, og atleiðingar þessa harða hildar- leiks eru eyðing lífsins, og endurreisn þess og við- hald samtímis. Frá náttúrunni hljómar í eyru vor svarið: »Þú ert lítill, guðs almætti er mikið«. Minnist þess, þið, sem í dag eruð efstir, og þið, sem eruð neðstir; minnist þess árla og síðla, þið börnin smáu, sem einhvern tíma verðið stór, og haldið þó máske áfram að vera ósköp lítil; minn- ist þess, lærið að skilja það, að hinir óendanlega smáu eru drottnarar heimsins, og ráða niðurskip- un hans; að allt, öll tilvera alheimsins, allur mik- illeiki og allt skipulag er komið undir hvíldarlausri starfsemi hinna óendanlega smáu, — komið undir samtenging ótal-þúsund smámuna, undir ótal-þús- und smá-áhugaeínum, sem ómögulegt virðist að samrýma eða sameina, en miða þó, með eða án vilja og vitundar hvers einstaklings, öll að því eina og sama, — að styðja að fullkomnun hinnar eilífu framþróunarsögu — veraldarsögunnar, í hverrar þjónustu vjer allir, stórir og smáir, erum að eins — — — agnir. Hlustið nú á stutta, einfalda og sanna sögu af ögn, duftkorni, svífandi í loftinu, oturlitilli harðri, hnöttóttri ögn — annars reglulegu furðu- verki, og í sjálfu sjer heilum heimi, en fyrir vel- sjáandi mannlegu auga — ekkert. Vindblærinn hóf það upp úr rykinu á einum Qallveginum í Sviss, og sólargeislarnir náðu í það. Hefði það verið skoðað í smásjá, þá hefði það máske ljómað logagyllt, en fyrir venjulegu mann- legu auga var það blátt áfram — — — ósýni- legt. Hvað það kútveltist og þyrlaðist áfram í hinu ilmþrungna Alpatjallalofti — í steikjandi sólarhitanum. Það hóf sig upp og seig niður aft- ur og allt af hjelt það áfram. Stundum sveif það hátt uppi yfir trjátoppunuin, upp á við móti him- inblámanum, stundum seig það ofan undir marg- lita blómskrúðið í brekkunum, og hinar óteljandi bjöllur blómanna hringdu sí og æ, og sendu ein- róma fagnaðar-ómamóti sólunni, óheyranlega okk- ar stóru mannlegu eyrum — fegurri ef til vill í eyrum guðs, heldur en málmtónar stóru ogklunna- legu kirkjuklukknanna okkar. Hvort sandkornið söng lofsöngva með lse- virkjanum, hvort það skj'njaði alfegurð náttúr- unnar, hvort það fann til, liugsaði, hvort það af eigin fullveldi og frjálsri vitund gekk að því mikla verki, sem það var kallað til að vinna eftir fáar mínútur — um það er ekkert hægt að segja hjer, því að við mennirnir vitum, svo sem kunnugt er, harla lítið um duftkornsins innri verund — vit- um jafn lítið um hana, eins og alla aðra hluti milli himins og jarðar. Duftkornið getur þrátt fyrir það verið sjálfstæð, fullþroskuð vera, á sinö hátt fullt eins fullkomin og við, — ekkert er ó- hugsandi, ekkert undur ol' ósennilegt. Vist er það, að hefði einhver maðurinn unnið stórvirki það, sem þessu litla sandkorni hafði verið falið að framkvæma, þá mundu aðrir »miklir(< menn hafa hengt verðlaunapeninga á brjóst honum, lofað hann og vegsamað í ölluin blöðum heilan sólarhring til enda, og því næst — gleymt honunb eins og duftkorninu var gleymt, af því að enginö hafði hugmynd um, að það hefði nokkurn tíirtá verið til. (Framh.) Njóttu, svo oft sem þú getur, þess guðlega fagnaðar, gera aðra glaða og sæla. Ritstjóri: STEFÁN RUNÓLFSSON, Regkjavík. Prentsmiðjan Gutenberg, — 1911. 119 - — 120 —

x

Haukur

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Haukur
https://timarit.is/publication/48

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.