Haukur - 01.06.1912, Page 1

HAUKUR
HEIMILISBLAÐ MEÐ MYNDUM.

<|> <|> <|>
<|> <|>
£eyndarðömar parísarborgar.
Saga eftir Eugene Sue.
Með mvndum eltir frakkneska dráttlistarmcnn.
(Fi-amli.)
Þetta gersamlega þykkjuleysi, þessi fullkomna
oreinskilni, að játa ótilkvaddur að hafa myrt menn
°g þolað rjettláta refsingu, og stærilætið, sem kom
fram í því, hve annt lionum var um að verjast
Srunsemdinni um það, að liafa nokkurn tíma stol-
^ -— það sýndi, að Bredduheitir var, þrátt fyrir
a'lt, ekki eins gerspillt-
Ur» og við liefði mátt
búast.
Húdólf hafði líka
tekið eftir þessu, þótt
tlann Ijeli ekki á því
l)era. Hann beið ó-
l'olinmóður eftir sögu
Hreddubeitis.
Metnaðarþorsti
,llanna er oft óslökkv-
andi, og kröfur hans
stundum einkennilega
^nargar og margvís-
*egar. ltúdólf óskaði
Uess með sjálfum sjer,
a^ Skólameistarinn
rsekist þangað inn —
Uessi voðalegi glæpa-
lllaður, sem hann
Haí'ði þó sjálfur, að
súgusögn Breddubeit-
ls> skarað fram úr í
^nefaleik. Búdólf
*angaði til að reyna
Slg við hann. Hann
bað Breddubeiti livað
eHir annað, að segja
sJer sögu sína.
»Byrjaðu nú, maður minn góður, við hluslum«.
Breddubeitir tæmdi glas sitt, og mælti þvínæst:
»Þú, veslings Sólskríkja, liafðirþó að minnsta
líQsti athvarf lijá Uglunni — fari hún til helvítis!
111 hafðir hálmfleti, til þess að liggja í á nóttunni,
l>ai' til þú varst handsömuð sem flökkukind.-------
’leg man ekki til, að jeg lægi nokkurn tíina í neinu,
'Seili rúmfleti gæti heitið, fyr en jeg var kominn á
^újánda árið — þá gerðist jeg dáti«.
»Heflr þú unnið af þjer landvarnarskylduna,
Hreddubeitir?« spurði Rúdólf.
»Já, í þrjú ár; en það tölum við bráðum um.
Breddubeitir.
Klettarnir við Louvre, kalkofnarnir í Clichy og
grjótnámurnar í Montrouge voru æskuliíbjdi mín.
Þjer sjáið, að jeg hefi átt bústaði bæði í Paris og
til sveita«.
»Hvað hafðir þú fyrir stafni?«
»Það er nú ekki auðvell að skýra frá því.
Jeg hefi einhverja ó-
Ijósa endurminningu
um það, að jeg hafi,
þegar jeg var harn,
verið á flækingi með
gömlum ríusala, sem
barði mig til óbóta
með krókstafnum sín-
um. Þetta hlýtur að
vera rjett, því að jeg
sje aldrei svo neinn
af þessum bröskurum
með krókinn í hend-
inni og körfuna á bak-
inu, að mig sárlangi
ekki til að ráðast á
hann og berja hann,
og það sannar einmitt,
að þeir hafi barið mig,
þegar jeg var barn.
Fyrsta verkið, sem jeg
man eftir að jeg stund-
aði, var það, að hjálpa
hrossaslátrurunum í
Montfaucon til að
drepa hrossin. Þá var
jeg tíu ára að aldri.
Þegar jeg byrjaði að
drepa þessar veslings
úttauguðu truntur, þá tók jeg það mjög nærri mjer.
En þegar fyrsti mánuðurinn var liðinn, þá liugsaði
jeg ekkert um það framar. Mjer fór meira að
segja að þj'kja gaman að þessari vinnu. Enginn
hafði eins góðan og beittan hníf og jeg. Pað var
hvöt fyrir mig til að nota hann, eða finnst yður
ekki .... Þegar jeg hafði drepið bikkjur þær,
sem mjer voru fengnar á hverjum degi, þá fleygðu
menn í mig að launum hrjrg^arstykki af einhverj-
um sjálfdauðum hesli, því að kjötið af hestum
þeim, sem slátrað var, seldu þeir allt til veitinga-
mannanna og matsalanna, sem bjuggu til úr því

VIII. BINDI
Nr. 10-12