Haukur - 01.06.1912, Qupperneq 4

H A U K U R .
leggja lífið í sölurnar fyrir. Og þegar jeg loksins
yaknaði, máttvana og örþreyttur af því að stinga
og myrða, þá var jeg allur í einu svitakófi«.
»Þetta var ljótur draumur, Breddubeitir«.
»Já, jeg er ekki frá þvi . . . Nú, fyrst í stað
eftir að jeg lcom á galeiðurnar, dreymdi mig oft
þennan draum. Þetta ætlaði að gera mig alveg
vitstola, eins og þjer getið skilið. Tvisvar eða
þrisvar reyndi jeg að fyrirfara mjer. Einu sinni
tók jeg inn spansgrænu, og í annað skiftið reyndi
jeg að kyrkja mig með hlekkjafestinni minni. En
jeg var hraustur og sterkur eins og naut. Jeg
varð bara þyrstur af eitrinu, það var allt og sumt
—• og hlekkjafestin gerði ekki annað, en setja á
mig biáa hálsliningu. Svo fór aftur að vakna hjá
mjer iöngunin til að lifa, og mjer leið líkt og
öðrum«.
»Þú hefir fengið þar góða tilsögn í að stela«.
»Já, en jeg hafði engan hug á því. Hinir gal-
eiðuþrælarnir gerðu gys að mjer fyrir það; en
jeg barði þá með lilekkjafeslinni. Þar var það,
sem jeg kynntist Skólameistaranum .... Gleym-
um ekki linefunum á honum — þeir eru allrar
virðingar verðir! Hann hefir látið mig sæta sams-
konar meðferð eins og þjer nýskeð«.
»Hann er þá gamall galeiðuþræll, sem fengið
hefir lausn?«
»Já, það er að segja, hann var lífstíðar-gal-
eiðuþræll, en hefir sjálfur veitt sjer lausn«.
»Hann hefir strokið, og menn segja ekki til
hans?«
»Jeg ætla mjer að minnsta kosti ekki að verða
til þess, að segja til hans. Það gæti litið svo út,
sem jeg væri hræddur við hann«.
»Hvernig stendur á því, að lögreglan finnur
hann ekki? Hefir bún ekki lýsingu á honum?«
»Lýsingu? Jú, auðvitað. En hann hefir fyrir
löngu máð af smettinu á sjer það útlit, sem guð
hafði gefið honuin. Nú er það ekki nema fyrir
djöfulinn sjálfan, að þekkja Skólameistarann«.
»Hvernig hefir liann getað breytt sjer svo?«
»Hann byrjaði á því, að skera framan af nef-
inu á sjer, sem var nærri því álnarlangt, og svo
nuddaði hann brennisteinssýru um allt andlitið
á sjer«.
»Nei, nú ertu þó víst að skrökva?«
»Ef hann kemur hingað í kvöld, þá getið þjer
sjálfur sjeð það. Stóra páfagauksnefið er nú orð-
ið að ofurlitlu þúfunefi; varirnar eru þykkar eins
og blóðmörsiður, og á andlitinu gulgrænu er ör
við ör«.
»Hann er þá með öllu óþekkjanlegur?«
»Já, svo óþekkjanlegur, að á þessu missiri,
sem liðið er síðan hann kom af galeiðunum, hafa
njósnarar mætt honum hundrað sinnum eða oftar,
og ekki þekkt hann«.
»Hver vegna var hann á galeiðunum?«
»Vegna þess að hann hafði verið kærður um
fölsun, þjófnað og morð. Skólameistari er hann
kallaður vegna þess að hann skrifar Ijómandi
fallega hónd, og er mjög lærður maður«.
»Og eru menn mjög hræddir við hann?«
»Það verða þeir ekki lengur, þegar þjer liafið
barið hann eins og þjer börðuð mig. Dauði og.
djöfull! Það verður gaman að sjá!«
»A hverju lifir hann?«
»Það er sagt að hann sje að gorta af því, oð
liann hafi fyrir þrem vikurn myrt nautasala einn
á Poissyveginum, og rænt því, sem hann hafði
meðferðis«.
»Fj'r eða síðar verður hann sjálfsagt lianð'
samaður«.
»Það þurfa að vera margir unr hann, ef þsð
á að takast, því að hann ber ætíð tvær skanini'
byssur á sjer, og auk þess rýting undir blússunnu
Böðullinn hefir auðvitað beðið lengi eftir honunir
og fær sjálfsagt einhverntíma að sníða af honu®
hausinn. En þangað til það skeður, drepur hann
áreiðanlega hvern þann mann, sem reynir að
hefta hann, og kemst sjálfur undan. Hann reynU'
ekki einu sinni að dyljast, því að hann reiðir sig
á krafta sína og karlmennsku; hann er sem sjo
hálfu sterkari, heldur en þjer og jeg samtals, svo
að það verður hægara sagt en gert að handsama
hann«.
»Hvað fórst þú að gera, þegar þjervar sleppf
af galeiðunum, Breddubeitir?« spurði ltúdólf.
»Jeg fjekk mjer vinnu við timbur-uppskipun
við Saint-Paul-hafskipaklöppina. Þar hefi jeg ofan
af fyrir mjer«.
»En hvernig stendur á því, að þú heldur til
hjer í Gité, úr því að þú ert ekki þjófur?«
»Hvar ætti jeg annars að halda til? Hverjir
haldið þjer að vilji umgangast gamlan galeiðuþræl?
Mjer leiðist að vera einn, og þess vegna vil jeg
vera innan um mína líka. Einstöku sinnum lendi
jeg í áflogum ... en hjer 1 Cité eru menn hræddir
við mig eins og logandi eld; lögreglan og jeg höf-
um ekkert saman að sælda, nema þegar áflogin
verða of mikilfengleg, og þá verð jeg oft að af-
plána þau með sólarhrings fangelsi«.
»Hvað vinnur þú þjer mikið inn á dag?«
»Þrjátiu og limm skildinga (nál. kr. 1,25);
þessa atvinnu á jeg vissa, meðan jeg hefi óskert-
an vinnuþrótt; bili hann, þá tek jeg ríuhirðiskrók-
inn í hönd mjer og körfuna á bak mjer, eins og
gamli ríuhirðirinn, sem jeg hefi óljósa endurminn-
ingu um frá barnsárum mínum«.
»Og þú unir samt allvel hag þínum, eða er
ekki svo?«
»Þeir menn eru áreiðanlega til, sem líður ver
en mjer. Ef þessir draumar um undirforingjann
og dátana, sem jeg stakk, væru ekki allt af að
ásækja raig, þá gæti jeg dáið eins rólegur og hver
annar á einhverju götuhorninu eða í einhverjum
spítalanum. En þessir draumar . . . . ja, þvílíkt-
Jeg má ekki til þeirra hugsa!« mælli BreddubeitiG
og barði pípunni sinni á borðshornið, til þess að
hreinsa úr henni öskuna.
Sólskríkjan hafði hlustað utan við sig á sögu
Bredduheitis, og virtist vera í þungum hugleið'
ingum.
Og jafnvel llúdólf sat hljóður og hugsandn
þar til atburður einn minnti þau þremeningana a
það, livar þau voru stödd.
79 —
— 80 —