Alþýðublaðið - 06.06.1939, Blaðsíða 3

ÞRIÐJUDAGINN 6. JÚNÍ 1939
ALÞÝÐUBLAÐ10
Ötinur grein Jónasar Guðmundssonar:
Isaðterðir kommðnista
ALP»ÝÐUBLAÐID
RITSTJÖBI:
F. R. VALDEMARSSON.
í fjarveru hans:
JÓNAS GUÐMUNDSSON.
AFGREIÐSLA:
ALÞÝÐUHÚSINU
(Inngangur frá Hverfisgötu).
SÍMAR:
4900: Afgreiðsla, auglýsingar.
4901: Ritstjórn (innl. fréttir).
4902: Ritstjóri.
4903: V. S. Vilhjálms (heima).
‘ "96: Jónas GuSmunds. heima.
4905: Alþýðuprentsmiðjan.
4906: Afgreiðsla.
ALÞÝÐUPRENTSMIÐJAN
♦------------------------♦
Tilraaoaverkfall
komiúaista.
ERKFALLI kommúnista við
byggingar hér í bænum er
nú lokið eftir að hafa staðið í
fimm daga. Pað hefir engan á-
rangur borið fyrir upphafsmenn-
ina ,en hinsvegar kostað bygging-
arverkamennina atvinnu og tekj-
ur, án þess að þeir gætu nokkru
sinni gert sér nokkra von um
aö hafa nokkuð upp úr verk-
fallinu.
Því þetta verkfall var hvorki
gert til þess að fá hækkað kaup
eða bætt kjör byggingarverka-
mannanna sjálfrá, heldur til þess
að knýja trésmíöameistara og
múrarameistara til að afhenda
Dagsbrúnarstjórninni til útborg-
unar laun þeirra byggingarverka-
manna, sem hjá þeim vinna, og
grefða henni að auki lo/o láuna-
upphæðarinnar i þóknun fyrir
það að hafa útborgunina á hendi.
Það voru því sérhagsmunakröfur
kommúnistaklíkunnar, sem nú fer
með stjórn í Dagsbrún, sem hér
var urn að ræða, en ekkert hags-
munamál byggingarverkamann-
anna sjálfra. Þeim var otað út í
verkfallið og atvinnutapið sem
verkfærum í valdabrölti og
pólitískum og fjárhagslegum spe-
kúlasjónum Dagsbrúnarstjórnar-
innar.
Blað kommúnista, Þjóðviljinn,
treysti sér heldur ekki til þess
að breiða yfir þennan sannleika.
ÞaÖ reyndi að vísu á sunnudag-
ínn að afsaka Dagsbrúnarstjórn-
ina ine'ð því, að segja að kröfur
hennar væru „ekkert nýmæli, því
að múrarameistarar hafa um all-
langt skeið lagt eins konar skatí
á kaup múrarasveina til sinnar
eigin skrifstofueins og blaðið
kornst að orði. En einmitt með
þessum ummælum viðUrkendi
kommúnistablaðið, að það, sem
Dagsbrúnarstjórnin ætlaði sér
með verkfallinu, var fyrst og
fremst það, að „leggja eins kon-
ar skatt“ á kaup byggingarverka-
manna „til sinnar eigin skrif-
stofu“, þ- e. til Dagsbrúnarskrif-
stofunnar. Fyrir það varð bygg-
ingarverkamönnunum að blæða.
Sjálfir gátu þeir ekkert upp úr
ve.kfallinu haft.
En það var ekki hægt að verj-
ast þeirri hugsun, að fyrir komm-
únistaklíkunni í Dagsbrún vekti
einnig annað. Eins og kunnugt
er er samkvæmt löggjöfinni um
gengislækkun krönunnar óheimilt
að gera verkfall á yfirstandandi
ári til þess að knýja fram kaup-
hæk'kun. En þó að með kröfu
Dagsbrúnarsíjórnarinnar væri ekki
farið fram á neina kauphækkun
byggingarverkamönnunum sjálf-
um til handa, heldur aðeins
„eins konar skatt“ á kaup þeirra,
— svo haldið sé orðalagi Þjóð-
viljans —- til Dagsbrúnarstjórnar-
innar, þá jafngilti hún í raun
og veru fullkomlega kauphækk-
unarkröfu. Það var því að minsta
kosti álitamál, hvort þetta verk-
fa.ll kommúnista varðaði ekki
beinlínis við lög. En sá grunur
lá heldur ekki fjarri, að til þess
væri stofnað beinlinis í þeim
tilgangi að gera tilraunir með
verkamennina í þeim félögum,
sem kommúnistar stjórna, hversu
iangt væri hægt að leiða þá í
valdabrölti kommúnista og upp-
reisnarfyrirætiunum gegn lögum
pg réttí í landinu.
Það var því sannarlega engin
furða, þótt verkamennirnir í
Dagsbrún yfirleitt, og byggingar-
verkamennirnir sérstaklega, létu
sér fátt um finnast þetta óvenju-
lega og ábyrgðarlausa verkfall.
Enda kom greinilega í 3jós, að
þeir töldu sér engan hag í því
að ganga atvinnulausir dögum
saman til þess að styðja fjár-
hagslegar sérhagsmunakröfur og
pólitískar fyrirætlanir kommún-
istaklíkunnar í Dagsbrún. Þeir
voru að vísu ekki spurðir af
Dagsbrúnarstjórninni um álit sitt
og fengu ekkert tækifæri til að
láta það í ljós á félagsfundi. En
Sjálfstæðisverkamennirnir í Dags
brún, sem eins og kunnugt er
hafa með sér sérstakt málfunda-
félag, Óðinn, tóku þegar á laug-
ardagskvöldið á fundi í því félagi
ákveðna afstöðu gegn kröfu Dags
brúnarstjórnarinnar, sem væri
verkefnum verkalýðsféla,ganna al-
gerlega óviðkomandi, og kröfð-
ust þess, að VerkfallinU yrði taf-
arlaust aflýst.
Kommúnistar voru að vísu ekki
seinir til svars. Þeir létu Þjóðvilj-
ann á sunnudaginn færa Sjálf-
stæðisflokksverkamönnunum í
Dagsbrún þá orðsendingu, að
þeir hefðu hér „samþykt tillögu
um mál, sem þeir vissu hvorki
upp né niður í, og hefðu auk
þess gerst freklega brotlegir við
sitt eigið stéttarfélag“ og „starf-
semi lík þeirri, sem þeir hér
hefðu hafið, yrði ekki þoluð“!
Það verður ekki sagt, að slík
tilsvör og slíkar hótanir við þá
verkamenn, sem ekki vilja í einu|
og öllu þýðast einræðisbrölt og
yfirgang kommúnista í verka-
lýðsfélögunum, þar sem þeir hafa
komist í stjórnaraðstöðu, þyrfti að
koma neinum á óvart, eftir þá
viðburði, sem fram hafa farið í
verkamannafélaginu Hlíf í Hafn-
arfirði í vetur. Þar vom það Al-
þyðuflokksmennirnir, sem áttu að
hafa „gerzt freklega brotlegir við
sitt eigið stéttarfélag“ með því að
mynda með sér sérstakan félags-
skap af því, að þeir vildu ekki
þýðast gerræði kommúnista-
stjórnarinnar í Hlíf. Nú eru það
Sjálfstæðisflokksverkamennirnir
jhér í Reykjavík, af því að þeir
leyfðu sér í málfundaféiagi sínu,
sem þó til skamms tíma var full-
komlega viðurkent af kommún-
istum, að mótmæla hinu ástæðu-
lausa og ábyrgðarlausa verkfalli
kommúnista við byggingar í bæn
um!
Hvað kemur næst? Nýir brott-
rekstrar úr 'Líagsbrún — að þessu
sinni 'Sjálfstæðisverkamannanna í
Óðni? Enginn þyrfti að undrast
það, eftir þá reynslu, sem fengin
er af stjórn kommúnista hingað
tll, bæði í Hlíf í Hafnarfirði og
Dagsbrún hér í Reykjavík. Þann-
íg lítur út í framkvæmd hið „ó-
háða“ og „ópólitíska“ skipulag
verkalýðsfélaganna, sem komm-
únistar hafa þózt vera að berjast
fyrir. Allir þeir verkamenn, sem
ekki vilja vera hugsunarlaus og
viljalaus verkfæri í valdabrölti
og verkföllum kommúnista, eru
taldir „brotlegir viÖ sitt stéttar-
félag“ og réttrækir.
En rnikið má það vera, ef þetta
verkfall kommúnista í bygging-
arvinnunni hefir ekki orðið tl þess
að opna svo augu verkamann-
Unðirfeclin.
Þriðja ,,aðferðin“ í útbreiðslu
starfinu er undirferli. í einni af
„kenslubókum11 kommúnista
segir, að allir „góðir kommún-
istar“ eigi að reyna að komast
inn í sem allra flest félög og fé-
lagastarfsemi. Þeir eigi þar að
koma vel fram, sýna „mikinn á-
huga“ fyrir málefninu, sem fé-
lagsskapurinn er myndaður um,
en ekki að ræða um kommún-
isma eða pólitík nema sem
minst fyrst í stað. Hitt sé aðal-
atriðið að safna um sig hópi fé-
lagsmanna, sem standi saman
um eitt og annað dægurmál, og
sé þar alt undir því komið, að
kommúnistinn sé eirin af þeim
„leiðandi“ mönnum. Meðlimirn-
ir muni smátt og smátt fá vit-
neskju um að hann sé komm-
únisti og þá muni þeir, fá trú á
þeirri stefnu, sem svo „góður
félagi“ berst fýrir og einhverjir
verða hans áhangendur. Ekki
segja þeir að neina áherzlu beri
að leggja á það að riá yfirráð-
um í félaginu neriia það hafi
pólitíska þýðingu (s. s. í verka-
lýðsfélögum), því það gæti jafn-
vel dregið huga foringjans of
mikið frá hinu pólitíska starfi
hans,
Þetta eru aðalatriðin í einum
kafla „kenslubókarinnar“. —
Hvort finst mönnum þeir nú
ekki kannast við þetta úr hin-
um ýmsu félögum, sem þeir eru
í, og þá ekki sízt úr verkalýðs-
félögunum, eða einstöku kaup-
félögum?
Eins og allir sjá er hér um að
ræða lævísa Undirferli. Undir
yfirskini áhuga á alt öðru máli
skríða kommúnistarnir inn í hin
og önnur félög til þéss að hafa
kommúnistisk áhrif á félags-
mennina, — til þess að svíkja
þá til fylgis við landráðastefnu,
sem þeir engin deili vita á, og
dæma eftir því yfirskini, sem
þessir menn hafa á sér. Þegar
„hópurinn" er myndaður byrj-
ar „foringinn" rógsiðjuna, því
rógurinn er alt af fyrsta vopn-
ið, sem kommúnistar taka í
þjónustu sína.
Þó kafli ,,kenslubókarinnar“
hafi hér verið notaður til að
opna augu manna fyrir þessari
starfsemi kommúnistanna, er
hún ekki síður rekin á öðrum
sviðum.
Sjálfstæðismenn í Hafnar-
firði og Reykjavík eru nú að
brenna sig á uridirferli þeirri,
er þeir hafa verið beittir. Þeim
var lofað öllu fögru ef þeir vildu
veita kommúnistum lið gegn
Alþýðuflokknum. Nú sjá þeir,
að alt verður það svikið. Þeim
var lofað ,,jafnrétti“ allra, en
nú sjá þeir að um ekkert jafn-
rétti verður að ræða, en þeir
missa úr flokki sínum marga
menn fyrir það að hafa glæpst
til stundar samkomulags við
þessa svikahrappa.
Enginn maður getur nokkru
sinni reitt sig á að kommúnisti
tali eða riti 1 ærlegum tilgangi,
anna, sem þannig eru spentir fyr-
ir vagn kommúnistaflokksins, að
paö fari nú óðum að liða að því,
að endir verði bundinn á þá vit-
firringu, sem nú ríkir í verka-
lýðsfélögunuin, þar semkommún-
istar fara með stjórn þeirra.
enda gera þeir það aldrei.
Á bak við alt býr
undirferlin og slægðin, sem
þessum flokki hefir verið kent
að beita af yfirboðurum sínum
austur í Moskva til þess að
koma málum sínum fram.
Til viðbótar rógnum, ósann-
indum og undirferli, beita kom-
múnistar blekkingum mest
allra flokka. Ég fullyrði að
vegna blekkinganna einna fylg-
ir þeim um helmingur þeirra
manna og kvenna, sem telja sig
til þessa flokks.
Við skulum nú líta á hvernig
þessi blekkingastarfsemi er rek-
in og er þá rétt, að taka alveg
ákveðin svið og ákveðin dæmi
til athugunar. Rétt er að byrja
á ’ verkalýðsfélögunum. Hér á
landi hefir svo að kalla aldrei
náðst nein kjarabót í verkalýðs-
félagi, sem stjórnað er af kom-
múnistum. Hins vegar eru það
Alþýðuflokksmennirnir í verka-
lýðsfélögunum, sem hafa hækk-
að kaupgjaldið, stytt vinnutím-
ann og komið öðrum hagsmuna-
atriðum inn í samninga verka-
lýðsfélaganna og unnið allt það,
sem enn hefir náðst.
Alt , hefir kommúnistunum
þótt það einskisvert, sem þann-
ig hefir fengist, bæði með og án
'■ samninga, og sífelt verið með
aðrar og hærri kröfur. En í
verkalýðsfélögum, sem þeir
hafa stjórnað, hafa varla
nokkru sinni náðst neinar
kjarabætur, en þá sjaldan þeir
hafa talið sig einhverju ná, hefir
legið við að flokkurinn allur
rifnaði af monti yfir sigrinum.
Síðasta dæmið er um Verka-
mannafélag Akureyrar, sem
„samdi“ um það við Höjgaard
& Schultz, að þeir skyldu halda
samþyktir bæjarstjórnarinnar á
Akureyri fyrir 3 eða 4 menn úr
kommúnistafélaginu, sem vinna
við Laxárvirkjunina.
í verkalýðsfélögunum eru
kommúnistar með sífeldar til-
lögur og fundarályktanir, sem
í flestum tilfellum eru gersam-
lega þýðingarlausar, en allar
eru þær samdar og fluttar í ein-
um og sama tilgangi, þ. e. þeim,
að blekkja . verkamennina,
reyna að koma því inn hjá
þeim, að kommúnistarnir vilji
eitthvað gera, þeir séu ekki eins
og „bölvaðir kratarnir11, sem
aldrei vilji gera neitt. Allir, sem
þekkja þessa tillöguframleiðslu
kommúnistanna, munu sam-
mála um að jafnaðarlegast eru
þessar tillögur þeirra húmbúg
eitt og oftast væri það brot á
samþyktum félagsins eða samn-
ingum við atvinnurekendur að
samþykkja þær og fylgja þeim
fram. Þannig er starfað til þess
að blekkja yerkamennina. Þeg-
ar kommúnistar hafa svo með
rógi, undirferli, ósannindum og
blekkingum náð völdum í félög-
unum, byrja brottrekstrar á Al-
þýðuflokksmönnum og alls kon-
ar illdeilur, en um kaup og kjör
verkamanna er ekkert hugsað.
í stjórnmálastarfseminni er
blekkingin ekki síður notuð en
í verkalýðsmálunum. Má þar
fyrst benda á það, að kommún-
istarnir, sem eru ennþá eini
flokkurinn hér á landi, sem hef-
k’ það á stefnuskrá sinni að
koma íslandi undir erlend yfir-
ráð (gera það að sambandsríki
Sovét-Rússlands), flagga ó-
spart með því, sem íslendingar
hafa talið sér einna mest til
gildis í sjálfstæðisbaráttu sinni.
Þannig skifti blað þeirra um
nafn og tók upp nafn „Þjóðvilj-
ans“, blaðs Skúla Thoroddsen,
sem á sínum tíma var einna öt-
ulastur málsvari íslenzks sjálf-
stæðis. Vafalaust er nafn blaðs-
ins vel fengið, en tilraunin til
að blekkja þá, sem enn minnast
Skúla og baráttu gamla Þjóð-
viijans fyrir frelsi og réttlæti
íslendingum til handa, er hin
sama fyrir því.
Þá er sjálft nafnið á flokki
kommúnistanna. Þegar Alþýðu-
flokkurinn var búinn að króa
kommúriistana svo af, í sam-
fylkingartali þeirra, með því að
bjóða þeim sameiningu í hrein-
um lýðræðisflokki, að þeir
urðu annaðhvort að taka þeirri
sameiningu eða standa sem af-
hjúpaðir loddarar frammi fyrir
alþjóð, tóku þeir þá leiðina, að
hafna sameiningu, en skifta um
nafn á flokknum til þess að
bjarga því sem hægt var og
blekkja þá til áframhaldandi
fylgis við landráðastefnu sína,
sem auðtrúa voru eða valda-
sjúkir og höfðu glæpst út á sam.
starfsbraut með þeim.
Nafnið „sósíalistaflokkur“
þýðir kommúnistaflokkur „á
fyrra stigi“ eins og Þjóðviljinn
skýrir frá 14. maí, og í Þjóðvilj-
anum 28. maí þ. á. segir svo um
flokkinn: ,,f honum eru komm-
únistar og aðrir frjálshuga al-
þýðumenn og alþýðusinnar með
ýmislegar sósíalistiskar skoðan-
ir jöfnum höndum.“
Samkvæmt þessari skýringu
eiga kommúnistar að vera
„frjálshuga“. Mennirnir, sem
ætla að afnema kosningarrétt-
inn þegar þeir fá völdin, menn-
irnir, sem ætla að afnema fé-
lagsfrelsið, prentfrelsið og mál-
frelsið fyrir alla aðra en sjálfa
sig, ef þeir fá aðstöðu til þess;
mennirnir, sem fyr og síðar hafa
fengið fyrirskipanir um það frá
Moskva, hvernig þeir á hverjum
tíma ættu að haga sér til þess
að vinna íslenzkum alþýðusam-
tökum sem mesta bölvun. Allir
vita að hinir ráðandi menn í
þessum flokki eru kommúriist-
ar, en ekki „hinir frjálshuga al-
þýðumenn“ með hinar „ýmis-
legu“ skoðanir, og allir vita að
sósíalista- og sameiningarnöfnin
eru aðeins blekking. Svo vel er
nú t. d. unnið að „sameiningu"
verkalýðsins í Hafnarfirði, að
búið er að reka helming allra
félagsmanna úr verkamannafé-
laginu Hlíf, svo aðeins eitt
dæmi um sameininguna sé
nefnt. Það eru ekki mennirnir
með ,,ýmislegu“ skoðanirnar,
sem því stjórna, heldur eru það
kommúnistanria ósviknu vinnu-
brögð. „Við kommúnistar“ er
vana viðkvæðið hjá E. O. og Br.
Bj. þegar þeir tala og skrifa —
þó þykjast þessir menn fylla
flokk, sem sé lýðræðinu trúr, og
þykjast vera að vinna að hags-
munamálum alþýðunnar. Hví-
líkir hræsnarar! Allur þorri
þeirra manna, sem glæpst hafa
til fylgis við þennan falsflokk,
sjá ekki gegn um blekkingavef-
inn. Þeir halda að smjaðrið og
loddaraleikurinn, sem komm-
únistarnir leika, sé sannfæring
þessara manna, en þeir munu
síðar reyna hið rétta, að allt var
blekking í ákveðnum tilgangi
gerð.
Fyrir nokkru skrifaði E. O.
í Þjóðviljann um Jón Sigurðs-
son og Stalin, og birti myndir
af þeim hlið við hlið. Til hvers
var það gert? Til þess eins að
blekkja, Hann veit að minning
Jóns Sigurðssonar er íslending-
um dýrmæt, því var sjálfsagt
að setja hana í samband við
kommúnistaforingjann í Rúss-
landi, sem nú er búinn að slátra
nærri öllum sínum fornu sam-
herjum og ríkir með ógnarstjórn
yfir þeim, sem á lífi eru. Meiri
svívirða hefir Jóni Sigurðssyni
enn ekki verið gerð. En á þessu
sést glöggt, að kommúnistar.
svífast þess ekki að draga minn
ingu látinna þjóðsköruriga nið-
ur í svaðið, ef þeir halda, að um
pólitískan eða flokkslegan á-
vinning geti orðið að ræða. Jón
Sigurðsson barðist fyrir frelsi,
einstaklinganna, persónufrels-
inu, málfrelsinu, verzlunar-
frelsinu, skoðanafrelsinu, félags
frelsinu og öllu því, sem lyft
gat einstaklingnum og þar með
þjóðarheildinni á hærra stig. —
Állt þetta frelsi gæti Stalin með
einu orði veitt Rússum. En ger-
ir hann það? Þvert á móti. Það
frelsi, sem Rússum var veitt
eftir valdatöku Kerenskys, og
sem hefði getað orðið fyrsta
spor þeirra á þroskabraut lýð-
ræðisins, hafa kommúnistarnir
afnumið og eru sífelt að herða
fjötrana fastar að og undiroka
meira og meira einstaklinginn.
Enn ein sönnunin fyrir blekk-
ingastarfseminni er nafn það,
sem kommúnistar hafa valið
æskulýðsfélagsskap sínum. Allir
aðrir flokkar hér á landi kenna
æskulýðsstarfsemi sína við
flokkana. En ungkommúnistar
kalla sig „æskulýðsfylkinguna“
og liggur í nafninu helber
blekking. Þeir forðast að minn-
ast flokksins í sambandi við
hana til þess að reyna að
blekkja ungt fólk til fylgis við
þessa spíru landráðahreyfingar-
innar. Meira.
Valur kaupir Hlíðarenda,
—o—
, Knattspyrnufélagið Valur
hefir nýlega fest kaup á býl-
inu Hlíðarenda við Öskjuhlíð
fyrir 30 þúsund krónur. Keypti
félagið býlið af dánarbúi Guð-
jóns Guðlaugssonar fyrv. al-
þingismanns.
Valur leigir býlíð, en tékur
einn hektara af landinu undir
íþróttavöll, ætlar félagið að
koma sér þarna upp grasvelli
til knattspyrnuæfinga.