Tíminn - 01.06.1918, Blaðsíða 4

132
T í M IN N
bæði innihald og dagsetningar skjala
hafði nefndin úr málsskjölunum,
eins og gefur að skilja. Ef ruglingur
einhver hefir átt sér stað þar, get-
ur hún enga ábyrgð borið á því.
Og ef ritsjórinn heldur, að hann
geti fengið menn til þess að gleyma
Tjörnes hneyksli stjórnarinnar með
þvi anuars vegar að þegja um að-
alatriði málsins og hins vegar að
fara rangt með aukaatriðin, þá
skjöplast honum hraparlega.
Tjörnes-hneykslið verður ekki ó-
verulegasta moldarrekan á líkkistu
stjórnarinnar, þegar hún verður
jarðsungin. Og þá verður þorpar-
anna við »Tímann« ef til vill minst
um leið, þótt ekki væri nema af
því, að þá missa þeir spón úr ask-
inum sínum, samhliða því að sví-
virðuáhrifum þeirra á stjórn lands-
ins linnir.
Rvík, 30. maí 1918.
Gísli Sveinsson.
Þingmaður á alþingi íslendinga
bætir slíkri framkomu ofan á það
að vera opinberlega slaðinn að þvi
að gefa ranga skýrslu.
Þegar hann fer af þinginu á
hann að setjast í ábyrgðarmikið
embætti í þjóðfélaginu.
Skal nú dómurinn hiklaust fal-
inn lesendum Tímans og þjóðinni
í heild sinni.
Alóþörf tillaga.
Bjargráðanefnd neðri deildar á-
lyktar að skora á landsstjórnina:
Að koma á þeirri meginreglu
í landsverzluninni, að kaupmenn
og kaupfélög haíi á hendi af-
hending og útsölu á vörum
hennar.
Tillaga þessi virðist óþörf ef
nefndinni gengur það ekki lil að
lögbjóða milliliði. Forsljórum lands-
verzlunarinnar virðist bezt trúandi
til þess að ráða hér fram úr i
hverju einstöku tilfelli, en svo hag-
ar viða til að hagkvæmast væri
að sveitafélögin sjálf gætu slaðið í
beinu og milliliðalausu viðskifta-
sambandi við landsverzlunina, og
mætti þingið síst framkvæma nokkra
þá samþykt er útilokað gæti slíkt.
Undir Eyjafjölluin 12. 5. 1918.
Sumarið byrjar mjög vel hér eystra,
og vonandi um land alt. Jörð er
orðin mikið gróin, sóleyjar farnar
að springa út og farið að leysa út
kýr; er það fátítt um þetta leyti.
Fénáðarhöld góð og heybyrgðir
nægar, fyrningar hjá íleslum bænd-
um. Veturinn byrjaði svo ofsalega,
að menn þorðu ekki annað en
taka mannlega á móti, — búast
við illu; og það hefir orðið að
happi. Hins vegar var heyfengur í
góðu lagi í sumar er leið, og mjög
margir áttu eitthvað af votheyi, en
þeim mun minna af hrakningi.
Hefir votheyið m. a. aukið mjög
gagn af kúm. Þessi tvö síðustu
rosasumur hafa orðið til þess, að
fjöldi bænda hefir tekið upp vot-
heysgerð og leggur hana vonandi
ekki niður aftur. En Halldóri á
Hvanneyri er það að þakka, hve
fáum hefir mishepnast þessi ný-
breytni, því leiðbeiningar hans voru
svo Ijósar og glöggar, að menn
sáu að hér var um engan galdur
að tala; ekkert annað en reyna.
Og nú er ísinn brotinn.
Eg býst við því, að garðrækt
verði enn aukin í vor? einkum vegna
þess, hve vel vorar. Eg byrjaði að
setja niður kartöflur í gær, en í
fyrra 29. maí. Ætti að verða betri
tími til vorverkanna nú en þá. En
ef lil vill spillir það fyrir garð-
yrkjunni nú, að kartöílur skemd-
ust víða af frosti í vetur, og sum-
staðar jafnvel af kartöflusýki, að
sagt er.
Dálitill fiskafli varð 'hér með
ströndum í vetur. Var róið í fyrsta
sinn á góuþrælinn (25. marz) og
gengu 3 bátar liér í hreppi en 7 í
Auslur-Landeyjum. Hæstur hlutur
í Austur-Landeyjum mun hafa
verið um 180, en hér rúmt 100.
Var það góður búbætir, enda mun
þess liafa verið full þörf, því nú
eru öðrugir aðdrættir, bæði vegna
verðlags og samgöngutækja.
Heilsufar manna hefir verið all-
gott í vetur, hér í austurhluta
sýslunnar, en sagt er að héraðs-
læknir okkar hafi nóg að starfa
og oftast mun hvert rúm fult í
sjúkrahúsinu á Stórólfshvoli. Má
af því sjá, að næg þörf hafi verið
á þeirri stofnun, enda nota fleiri
hana en sýslubúar einir. Þykjast
flestir hólpnir, sem komast undir
hníf Guðmundar Guðfinnssonar og
í hendur Ágústu Lárusdóttur, en svo
heita læknirinn og hjúkrunarkon-
an, og eru þau bæði mjög vel
þokkuð og vinsæl af sjúklingum.
Um mannalát í sýslunni í vetur
mun hafa frést áður, svo sem frá-
fall móður sýslumannsins á Efra-
Hvoli, sem var öldruð kona og
ágæt. En nú hafa þau hjón, Björg-
vin sýslumaður Vigfússon og frú
Ragnheiður Einarsdótlir mist Einar
son sinn, góðan dreng og hvers
manns hugljúfa. Hann var fæddur
13. ágúst 1900 og andaðist úr
heilabólgu 27. f. m., eftir þriggja
missira legu. Var hann jarðaður
8. þ. m„ að viðstöddu miklu fjöl-
menni. — Eiga ungmennaféla^ar
þar góðum bróður á bak að sjá,
sem margar fagrar vonir voru
tengdar við.
Hinn 26. marz siðasll. andaðist
merkur bóndi í Landeyjum, Jón
Guðnason í Hallgeirsey. Hann var
fæddur 30. apríl 1864; hét faðir
hans Guðni Guðnason en móðir
Elín ísleifsdóttir (smiðs Eyjólfs-
sonar frá Kirkjulandi) og bjuggu
þau í Hallgeirseyjarhjáleigu. Jón
misli föður sinn ungur, en ólst
upp með móður sinni og tók við
búsforráðum hjá^Jhenni 18 ára
gamall. Um sama leyti varð hann
formaður fyrir fiskiskipi þar í
Landeyjum og hélt því áfram
meðan heilsan leyfði. Árið 1890
giftist hann Elínu Magnúsdóttur
frá Strandarhöfða og bjuggu þau
í Hallgeirseyjarhjáleigu til 1903, en
fluttust þá að Hallgeirsey og bjuggu
þar síðan góðu búi. Þau eignuðust
5 börn, fjóra syni og eina dóttur,
sem öll eru mjög mannvænleg.
Jón var atorkumaður mikill og
hagsýnn í hvívetna; smiður góður,
bæði á tré og járn, og lagði á flest
gjörva hönd. Hann bætti mjög
jarðir sínar, og hlaut tvívegis verð-
laun úr Ræktunarsjóðnum fyrir
jarðabætur. — Hann var hár vexti
og grannur, skarpleitur og fölleyt-
ur, gráeygður og lék oft bros í
augunum og um andlitið alt, er
hann talaði. Hygginn maður var
hann og ráðhollur, glaðlyndur og
skemtinn i viðræðum, hagorður
og fyndinn, en fór vel með; jafn-
lyndur og fylginn sér.
Jón var heilsugóður alt til þess
er hann tók banamein sitt fyrir
liálfu þriðja ári síðan. Var það
mænusjúkdómur, með máttleysi,
er ágerðist smám saman, svo að
hann mátti sig að lokum hvergi
hræra; en meðan hann mátti mæla,
átli hann æfinlega eilthvert gaman-
yrði á takteinum við vini sína.
S. V.
Ritstjóri:
Tryggvi Þórliallsson
Laufási. Sími 91.
Rrentsmiðjan Gutenberg.
Amaryllis.
Eitt kvöldið þegar við vorum
á heimleið frá uppskerufólkinu,
hafði eg orð á því hvers vegna
liún syngi aldrei söng uppskeru-
stúlkunnar, þar sem hún nú ein-
mitt væri orðin uppskerustúlka.
Hún skildi mig auðsjáanlega,
þótt hún virtist ekkert vita hvað
eg ætti vsð
»Hvaða söng?«
»Blás þú árgola, blás þú frjáls!«
Hún leit fast á mig.
Svo þér hafið þá náð í vísurn-
ar frá mér. Það er langt siðan
eg saknaði þeirra. Fáið þér mér
þær aftur. Þetta er ekki fallega
gert af yður«.
Mér liálfgramdist við hana.
»Eg bið afsökunar«, sagði eg
»eg hefi ekki tekið neinar visur
frá yður! Eg fann þær við Vrí-
súlu, þar sem þér munuð hafa
týnt þeim. Og auk þess hefi eg
heyrt yður syngja þær---------«
»Mig. Það getur ekki verið.
Hvenær?«
Jú, eg held nú það — daginn
sem eg sá yður fyrsta sinni með
kirsuberin i eyfunum og rósirnar
í hárinu«.
Hún blóðroðnaði.
»Þér hafið víst orðið hrifnir
af söngröddinni«, sagði hún lágt.
»Verið þés ekkert að gera lítið
úr yður hvað þetta snertir, að
visu hafið þér ekki nein feykna
hljóð, en þér syngið einkar við-
kunnanlega. Þér syngið nú aftur
fyrir mig þetta snotra kvæði. Eg
bið yður um það«.
»Eg er búin að gleyma því. Ef
þér skilið mér því aftur þá skal
eg gjarnan gei’a það«.
»En mig langar til að éiga það«.
»Þá skulið þér afrita það«.
»Mig langar til að eiga það
með yðar hendi«.
»Þá — hún hugsaði sig um —
getið þér gefið mér yðar afrit«.
»Eg þakka yður — þessi til-
laga er bezta lausnin«.
Daginn eftir fékk eg henni vís-
urnar eins vel skrifaðar og eg
bezt gat gert það, en alt um það
var hún ófáanleg lil að syngja
þær fyrir mig.
Fyrst nokkrum kvöldum síðar
fekst hún þö til þess fyrir þrá-
beiðni föður síns að syngja vísur
sem hr. Anastasios, eftir þvi sem
hann jáfaði siðar hefði snúið úr
þýzku. Og skal eg nú lofa þér
að heyra þýðinguna hvort sem
þú vilt eða ekki.
Döygin sagði, heldur lirej'kin hátt við
lárið, frænda sinn:
»L'ágl á jörð i ej'md og örbirgð erlu
fætt á bleikri kinn.
Vinur blómsins, blævar systir, barnið
himnaranns eg er.
Það er býsna ójafnl á með okkur
komið, mér og pér!«
Tárið sagöi: »Satt pú mælir: sorgar-
innar barn eg er, —
mæddur hugur geisla guðs i gliti mínu
ljóma sér.
Þú frá himin-lindum Ijósum lága moldu
hnýgur á,
en að himinheiðum öllum hef eg að-
gaug jörnu frá!«
Eru þær ekki vel gerðar og
viðkvæmar? Og þú hefðir átt að
heyra hana syngja þær!
Annar merkur þáttur i samúð
okkar og viðkynningu urðu bæk-
urnar. Eg hélt því fram við hana
eitt sinn að eg hefði rekist á
lyndiseinkun konu í bók einni,
sem væri nákvæmlega eins og
hennar.
»Lánið þér mér þá bók«, sagði
hún með kvennlegri forvitni í
svip og fasi.
»Eg hefi á mörgum stöðmn
hitt fyrir mannlýsingar, sem mað-
ur gæti ætlað að væru alveg sér-
staklega samdar með yður fyrir
augum«.
»Þér skulið auðkenna þessa
staði, svo færið þér mér bókina
á morgun«.
Hr. Anastasios heyrði ekkert
af þessum viðræðum okkar. Dag-
inn eftir beið hún þess óþolinmóð
að eg færði henni bókina. Auk
eins og annars sem í raun og
veru gat átt heima um Amarj'llis,
auðkendi eg ýmsa slaði að eins
til að stríða henni. Auk þess
merkti eg við ýmsa falJega og
skáldlega kafla lijá höfundinum
sem gátu átt við um sambandið
milli okkar Amaryllis og þá sér-
staklega varpað Ijósi yfir tilfinn-
ingar mínar.