Tíminn - 13.12.1919, Blaðsíða 3

TtMINN
363
Samkvæmt bréfi Stjórnarráðs íslands, dags. 29. nóv. 1919, tek eg
að mér að kenna akstur og meðferð bifreiða í Mýra- og Borgarfjarð-
arsýslu, nú fyrst um sinn. Þeir sem hafa hugsgð sér að læra á bif-
reið, þeir tali við mig sem fyrst.
Borgarnesi, 7. des. 1919.
Virðingarfylst.
Magriús Jónasson
bifreiðastjóri.
Ósæmilegur fréttaburður.
Mbl. heíir nýlega flutt þá frétt,
athugasemdalaust, að setulið Banda-
manna í Rinarlöndum hafi gert sig
sekt i margskonar óhæfuverkum
morðum, ránum o. s. frv. gagn-
vart íbúum landsins.
En 12. okt. s. 1. sendi frétta-
stofa í Mainz gangólíka frásögn til
annara landa. Yfirforingi setuliðs-
ins í Rínarlöndum, Mangin hers-
höfðingi lagði þá niður völdin og
tók við herstjórn annarstaðar. En
við broltför hans, segir fréttastof-
an, sýndu fjölmargir málsmetandi
menn úr Rinarlöndum honum al-
úð og vinsemdarhug. Dr. Kulb,
borgarstjóri í Mainz lýsti því yfir,
í viðurvist allra bæjarfulltrúanna,
að borgarbúar sæu eftir að hann
færi. Hann sagði að hershöfðing-
inn hefði borið staka umhyggju
fyrir velferð íbúanna í þeim hér-
uðum, þar sem setuliðið er, og
tekist fljótt og vel að eyða þeirri
hræðslu og tortrygni, sem eðlilega
hefði fylt hug íbúanna, er þeir
vissu að óvinaher átti að setjast
að í landinu.
Sennilega sjá flestir, að eigi
myndi sá herforingi sem fremdi
rán og níðingsverk í héruðum þeim,
sem hann á að gæta, fá slíkan
vitnisburði sem borgarstjórinn í
Mainz gaf hinuin franska hershöfð-
ingja við burtför hans. N.
Til velgjövðamanna.
Mitt hjartans innilegasta þakk-
læti, sendi eg öllum þeim, er af
miklu göfuglyndi og mannkærleika
auðsýndu mér svo fljótlega hjálp,
með stórum og hagkvæmum gjöf-
um, þá er eg varð fyrir tjóni af
eldsvoða er vildi til hjá mér þann
29. sept. s. 1. Hið sama þakklæti
færi eg fyrir viturlega og atorku-
sama framgöngu, þeirra er eldinn
slöktu, svo hann ekki gerði meira
tjón en varð. Síðast en ekki síst,
þakka eg mínum kæru nágrönn-
um fyrir alla aðra hjálp og aðstoð,
er að þessu laut.
Algóður guð blessi efni þeirra,
er þessi orð eru stíluð til, og launi
þeim fyrir mig, þegar hann sér
þeim best henta.
Hofsstöðum í Stafholtstungum
í desember 1919.
Árni Porsteinsson.
við verð og næringargildi annara
fæðutegunda úr dýraríkinu, og er
hverjum innan handar að afla sér
upplýsinga um það. En hér fer,
sem ávalt, verðið eftir því, hvort
eftirspurn er meiri en framboð.
í síðari greininni er höfð önnur
aðferð, að vega að bændum. Þar
er verið að sýna fram á hve ó-
eðlilegt sé, að bændur haldi á
nokkurn hátt hóp með verkamönn-
um (sem blaðið kaflar jafnaðar-
menn). Þar er jafnvel óbeinlínis
verið að benda verkamönnum á
möguleika, að gera verkfall í sveit-
um. Sem atvinnurekendur og verka-
menn, standa þessir flokkar and-
stætt, en það er annað, sem dreg-
ur alla greinda og hugsandi menn
úr þessum flokkum saman, það er
að reyna að verjast auðvaldinu.
Að fá rétt verð fyrir afurðir sinar
og samkaup á útlendum vörum,
til að forðast hina þungu skatta
kaupmanna. Þetta veit greinarhöf.
ofboð vel og vill því líka reyna-
að einangra bændur frá þessum
fjölmennasta flokki.
Eg hefi nú að eins vikið að
aðal-efninu í nefndum greinum.
Slík skrif sem þessi í Morgunbl.
geta ekki komið nema frá ódrengj-
um.
Það hlýtur að fara hrollur um
hvern þjóðrækinn mann, að hugsa
til þess, ef það skyldi eiga sér stað,
að maður, sem vinnur þannig að
sundrung þjóðarinnar, hefði verið
hátt settur embættismaður og væri
við embætti enn, og væru slikir
menn betur strikaðir út úr þjóð-
félaginu.
Ólafsey 15. nóv. 1919.
Ólafur Jóhannsson.
AY! Haflð þér gerst kaupandi
að Eimreiðinni?
legt er til að halda minningu hans
alllengi á lofti.
Svo vildi til að einn af fram-
bjóðendunum til þings, var læri-
sveinn Einars að fornu fari, Ei-
rikur útibússtjóri frá Hæli. Hann
er svo vinsæll maður í sínu kjör-
dæmi, að hann fékk uin 90% af
öllum greiddum atkvæðum á kjör-
degi, og er það meira fylgi en
dærni munu til við kosning hér á
landi, sem verið hefir jafn fjölsótt.
Vinsældir þessar bera vott um
traust og álit mannsins þar sem
hann er þektastur, enda heíir
honum ekki verið fundið til álös-
unar í opinberri framkomu, nema
ef vera skyldi það, að hann er
grunaður um að hafa eilt sinn lagt
Einari Arnórssyni liðsyrði við al-
þingiskosningar i Árnessýslu. Flest-
ir kennarar eru svo skapi farnir að
þeir finna ósjálfráða löngun til að
greiða götu lærisveina sinna, og
gleðjast af velgengi þeirra. En Ein-
ari fór öðruvísi. Hann ofsótti Ei-
rík meir en nokkurn annan fram-
bjóðanda, taldi hann m. a. rogast
með drápsklyfjar af loforðum —
til að svíkja, fullyrti og spann
rangmæli um, að Eiríkur væri í
stjórn tveggja fossafélaga. En Eirik-
ur er í stjórn einkis slíks félags.
Aftur mun Sv. Björnsson sem Ein-
ar studdi mest til þings í Rvik
vera lögráðamaður íslands-félags-
ins og y>hálfrar-gáttar<í. maður í
ofanálag. En um það þagði Ein-
ar Arnórsson.
Þannig er þá blaðamenskuferill
þessa einkennilega mans. Vænti eg
að lesendum Tímans þyki mjög
fara að málefnum, þó að sá flokk-
ur sem mest verður fyrir þvílíkum
»hernaði«, neyðist til að gera sér-
stakar varnar-ráðstafanir til að
hleypa ekki svo óriddaralegum
andstæðingi langt inn i lönd sín.
XII.
Lesendur Timans hafa nú nokkra
útsýni yfir part af all-kyndugri
mannsæfi. Má nú draga þá þætti
saman. Bókagerð Einars sýnir, að
hann hefir minni í besta lagi og
greind til að lýsa formshlið mála.
Hann er afkastamaður á þessu
sviði, en þykir ekki vandvirkur
nema í meðallagi. Gæfa hans hefði
verið að koma aldrei til muna ut
úr beimi lögfræðisbókanna. Eu
bann hefir sjálfur valið sér annað
hlutskifti, hvert öðru vandameira.
Fyrst sein þingmaður og ráðherra,
og síðan sem blaðstjóri. Þar hafa
gáfur hans, eins og reynslan hefir
sýnt, alls ekki notið sín. Jafnvel
smáþjóð hefir meira líf og fjör en
svo að hún geti til lengdar lifað á
tómum dauðum lögskýringum.
Sterkasti þátturin'n, hreyfiaflið í
söguhetjunni, er sjálfsást hans,
sem kemur fram í nærsýnu og
forneskjulegu nurli. — Á stú-
dentsárunum vill hann ekki hjálpa
námsbróður sínum um einfalda
lögskýringu nema íýrir gjald. Og
maður honum þaulkunnugur aum-
kvar hann litlu sjðarjfyrir að hal'a
ekki grætt grænan eyri á þriggja
daga verunni í stjórnarráðinu.
Hann vann það síðar til ráðherra-
launa og eftirlauna að taka við
ráðherraembœtiinu frá konungs-
valdinu en ekki þinginii, þó að sér-
þekking hans hefði átt að geta
sagt honum, að sú framkoma hæfði
JFVöttiif.
Tíðin. Besta tíð enn. Austan-
fjalls óvíða farið að hýsa lömb.
Frostleysur og úrkomulítið.
Nefndir hefir fjármálastjórnin
skipað samkvæmt ályktun síðasta
þings, skattanefnd: Magnús Guð-
mundsson skrifstofustjóra, Þorstein
Þorsteinsson hagstofustjóra og
Héðin Valdimarsson skrifstofu-
stjóra — og jarðamatsnefnd: Pétur
Jónsson frá Gautlöndum, Ágúst
Helgason frá Birtingaholti, Magnús
Gíslason lögfræðing frá Búðum,
Guðjón Guðlaugsson frá Ljúfu-
stöðum og Hjört Snorrason frá
Arnarholti.
Fréttapistill al: Síðu 1919.
Héðan fátt nýtt að segja. Við Síðu-
búar megum venja okkur við að
vera án simasambands, eða annara
greiðra samgangna. Tvö undan-
farin sumur höfum við þó getað
látið óskabarnið okkar Skafttelling
færa okkur mest allar vörur, er
við þurfum að kaupa, hingað að
Skaftárós, og siðastliðið sumar var
nærri öll ull héðan undirbúin hér
til útflutnings og hún send beina
leið héðan til Reykjavíkur. Skaft-
fellingur kom fjórum sinnum að
Skaftárós í vor og sumar og gekk
mjög vel að fá hann afgreiddan í
þrjú skiftin. í fyrsta skifti, um mán-
aðarmótin mars og apríl, náðist
ekki nema hálfur farmurinn, fyrir
það að veður breyttist snögglega,
en það sem náðist þá var til ómet-
anlegs gagns fyrir þessi afskektu
héruð, þá svört af sandi og ösku;
þá ferð var báturinn aðallega með
síld og rúgmjöl til fóðurs. Sum-
arið var hér hagstætt og heyjaðist
vel, þar sem sandurinn var ekki
mjög mikill. Haustið, og það sem
af vetrinum er, hefir einnig verið
betur Sturlunga-aldar manni, en
ríkisréttarfræðingi á 20. öldinni.
Hann tekur eftirlaun ofan á laun,
sækir fast bitlingaveiði í þinginu,
og endar svo með þvi að ganga á
mála hjá kaupmönnum, vitanlega
gerandi ráð fyrir að sitja á hæstu
eftirlaunum ætilangt.
Á þessu þrönga sviði i'jármáj-
anna, er viðieitnin föst og ákveðin.
Ekkert hik eða fáhn. En í stjórn-
málunuin er festan minni. Kvik-
Ijmdið við fyrstu störfin hér, hringl
milli flokka, frámunalegt kjarkleysi
í viðskiftunum við B. Ivr. bæöi í
gjaldkeramálinu, lóðakanpunum,
og um afsetningu B. Kr. Undan-
hald á þingi um vatnsránið, þegar
mótstöðu varð vart. Hins sama
gætir nú í rilstjórri hans. Fyrstu
dagana er hann lang-ósvifnasíur
og minst sannorður um inenn og
málefni. Þegar nafn hans kemur
á blaðið, batnar hann töluvert.
Og þegar Timinn byrjar að láta
hann kenna nokkurra óþæginda,
vegna fyrri frainmistöðu sinnar,
þá er búið að lækka stórum risið
á strákskap hans, í bili a. m. k.