Tíminn - 26.06.1920, Blaðsíða 2

98
TÍMINN
fyróttamitil og
jslanðsgliman.
Iþróttamót þetta, sem íþróttafél.
Reykjavíkur gekst fyrir, að tilhlut-
un íþróitasambands íslands, fór
mætavel fram.
íþróttavöllurinn var í ágætu
standi. Hverri íþrótt var þar af-
markaður bás og þess gætt með
sérstakri nákvæmni, að allar vega-
lengdir væru rétt mældar, og að
kappraunirnar færu fram eftir
ströngustu reglum.
En einmitt í þessu efni hefir
æði oft verið ábótavant, jafnvel
hér í Reykjavík, en þó sérstaklega
upp til sveita. Fyrir því hafa kapp-
raunirnar stundum reynst lcák, og
metin óábyggileg.
Aftur á móti vantaði þann svip
á mót þetta, sem var á íþrótta-
móti Ungmennafélaganna 1911, er
allir þátttakendur í mótinu gengu
inn á völlinn i skrúðgöngu í sumar-
íþrótta-búningum, þá er mótið var
sett, og enn fremnr er því var
slitið og verðlaunum útbýtt.
Þá vantaði og tilfinnanlega á
leikskrána sund og leikfimi, en
um það verða forgöngumennirnir
ekki sakaðir, því þátt-taka mun
hafa brugðist,
En þar sem íþróttalífið er svo
ungt hér á landi og stendur til bóta,
þá ætti að mega gera þá kröfu,
að hvert íþróttamót, sem haldið
er, beri af þeim, sem á undan eru
gengin, i öllu.
I’átt-takendur í móti þessu voru
38, frá 10 félögum. Af keppendum
hlaut Tryggvi Gunnarsson flesta
vinninga (13) *), en af félögunum
Ármans 32, enda er Tryggvi úr
því félagi og hlaut hann og félagið
aukaverðlaun fyrir frækna frammi-
stöðu.
Árangurinn af móti þessu er ekki
verri en við mátti búast, þar sem
úti-iþróttir hafa að mestu legið
hér niðri um nokkur ár.
Þó mátli sjá þar menn, sem
kunnu rétt tök á hlutunum, og
unun var á að horfa, niá sérstak-
lega nefna þar Ólaf Sveinsson,
Ingimar Jónsson og Viðar Vík,
en einnig aðra, sem vantaði bæði
kunnáttu og æfingu, en eru góð
efni.
Hér fer á eftir skrá yfir nöfn
sigurvegaranna og frammistöðu
þeirra:
1) 1. verðl. = 3 vinninga.
2. — =2--------------
100 metra hlaup.
Halldór Halldórsson, 124/5 sek.
Tryggvi Gunnarsson, 13 sek.
Vidar Vik, 13Vb sek.
Stangavstökk.
Sigurliði Kristjánsson, 2,56 m.
Ólafur Sveinsson, 2,56 m.
Kúluvarp.
Vidar Vík, lO.öOVa m.
Tryggvi Gunnarsson, 10,12l/2.
Guðm. Kr. Guðmundsson, 9,60.
Kringlukast.
Vidar Vík, 31,75 m.
Guðm. Kr. Guðmundsson, 27,90 m.
Ólafur Sveinsson, 27,1972 m.
Langstökk.
Tryggvi Gunnarsson, 5,69 m.
Osvald Knudsen, 5,51 m.
Ágúst Jónsson, 5,39 m.
Spjótkast.
Ólafur Sveinsson, 36,62 m.
Sigurliði Kristjánsson, 34,55 m.
Ágúst Jóhannesson, 34,36V* m.
1500 metra hiaup.
Ingimar Jónsson, 4,4lVs min.
Jón B. Jónsson, 4,48Vs mín.
Boðhlaup.
Víkingur, 51J/s sek.
Fram, 522/5 sek.
íþróttafélag Rvíkur, 52s/s sek.
800 metra hlaup.
Tryggvi Gunnarsson, 2,162/s mín.
Ingimar Jónsson, 2,20.
Óskar Norðmann, 2,22Vs mín.
Hástökk.
Osvald Knudsen, 143 cm.
Sigurliði Krisljánsson, 137 cm.
5000 metra hlaup.
Ingimar Jónsson, 17 min. 47 V-r> sek.
Einar Magnússon, 18 mín. 261/5 sek-
Magnús Jónsson, 18 mín. 28 sek.
Fimtarþraut.
Guðmundur Kr. Guðmundsson.
Íslandsglíman
var síðasti og stærsti liðurinn á
leikskránni. Keppendur voru ó-
venju margir eða 15 talsins, ílestir
hér áður þektir glímukappar, en
þó nokkrir nýir á glímuvelli Reyk-
víkinga, en afburðamenn hver í
sínu héraði, og sjálfsagt komnir
hingað til að sækja »Grettisbeltið«.
En beltið getur að eins einn unnið
og sýnir tafla þessi hvernig leikar
fóru:
Beltisglíman 1920 Aðalsteinn Jónsson | Sigurjón Pétursson Ásgeir Eiríksson Ágúst Jóhannesson Hermann Jónasson fl o cr V) ra p p s *o p O ’3d t-H O Ágúst Jónsson fl O OO fH CQ fl fl P O TX tto U H Guðni A. Guðnason Bjarni Bjarnason Guðjón Kr. Jónsson Hjalti Björnsson Gunnar Jónsson Vinningar alls
Aðalsteinn Jónsson . . . » 0 1 1 1 0 1 0 0 0 0 0 1 5
Sigurjón Pétursson . . . 1 » 1 1 1 í 1 0 0 1 1 1 1 10 í
Ásgeir Eiríksson .... 0 0 )) 1 1 í 0 0 1 1 1 0 1 7
Ágúst Jóhannesson . . . 0 0 0 » 0 0 1 0 0 0 0 1 0 2
Hermann Jónasson . . . 0 0 0 1 )) 0 0 0 1 0 1 0 1 4
Þorgils Guðmundsson . 1 0 0 1 1 )) 1 0 0 0 1 0 1 6
Ágúst Jónsson. ..... 0 0 1 0 1 0 » 0 1 0 1 1 0 5
Tryggvi Gunnarsson . . 1 1 1 1 1 1 1 )) 0 1 1 1 1 11 :
Guðni A. Guðnason . . 1 1 0 1 0 1 0 1 )) 0 1 0 0 6
Bjarni Bjarnason .... 1 0 0 1 1 1 1 0 1 )) 1 0 1 8
Guðjón Kr. Jónsson . . 1 0 0 1 0 0 0 0 0 0 )) 1 1 4
Hjalti Björnsson .... 1 0 1 0 1 1 0 0 1 1 0 )) 0 6
Guunar Jónsson .... 0 0 0 1 0 0 1 0 1 0 0 1 » 4
En taflan sýnir að eins »leiks-
lokin«, en ekki »vopnaviðskiftin«.
En vopnaviðskiftin eru þungamiðja
glímumanna, og eftir þeim fær
glímumaðurinn sinn dóm hjá á-
horfendunum. En áhorfendurnir
eru kröfuharðir á Íslandsglímunni,
og þeir hafa rétt til þess, þar eru
saman komnir bestu glímumenn
landsins, að keppa um sæmdar-
heitið »glímukappi íslands«.
En áhorfendurnir skifta þúsund-
um og þeir dæma allir. Þeirra
dómur er þungur og óvægari en
dómneíndarinnar.
Það eru til góðir glímumenn og
þeir hafa gefið fólkinu rétta mynd
af glímunni. Fjöldanum þykir vænt
um glímuna, og eru viðkvæmir ef
henni er misþyrmt, og reiði þeirra
er réttmæt sé þeim sýnd skrípa-
mynd af glímunni á tilkomumesta
glímumóti ársins: Íslandsglímunni.
Afsakanir koma ekki til greina.
Glímubókin er til.
Þess verður ekki krafist af nein-
um, að hann leggi þennan eða
hinn, þótt hann keppi. En þess
verður krafist af öllum sem sækja
Íslandsglímuna, að þeir glími rétt,
það er glími vel. Vér viljum nú
athuga glímu hvers eins og leitast
við, með sem fæstum orðum, að
benda þeim á aðal-gallana, e£ það
mætti .verða þeim að nokkru liði.
Eggert Kristjánsson og Magnús
Stefánsson urðu að ganga úr glímu
vegna meiðsla, en þó ekki stór-
vægilegra. Eggert er enn of lotinn
við glímu og Magnús stendur en
of gleitt, þótt þeim hafi báðum
verið bent á þetta áður hér í bl.
Ágúst Jóhannesson Rvík, hefir
frjálsa og röska framkomu, en
glima hans er of mikið fum og
tilgangslaust sprikl, sem var að
eins til að gefa mótstöðumanninum
færi, enda varð honum það oft
að falli, hann hefir góða vörn
við klofbragði, en öðru ekki.
Guðjón Kr. Jónsson Rvík, hefir
stirðbusalega framkomu, og er
glíman að sama skapi. En hann
á til að bregða laglega á hælkrók
og klofbragði og er virðingarverð-
ur fyrir áhuga sinn á gh'munni,
því hann er einn með elstu
kapp-glímumönnum hér i bæ. —
Gunnar Jónsson Akureyri glímir
þungt og luralega og átti búning-
ur hans nokkurn þátt í því hve
ósjálegur hann var á glimuvelli.
Hann glímdi af of miklu kappi,
en sennilega vel sterkur — nema
í brögðum og vörnum, slepti of
fljótt tökum — óleyfileg vörn.
Hermann Jónasson úr Skagaf.,
er glímumannlega vaxinn. Hefir
ekki ólaglega framkomu, á góða
krækju og glímir sæmilega.
Aðalsteinn Jónsson úr Vopnaf.
Hann glímdi tvimælalaust verst.
Bolast afskaplega. Stendur að eins
í vinstri fót, kreppir hægra hné og
stappar svo fram fætinum, eins
og staflaus maður á ótryggum ís.
Er þetla þeim mun ófyrirgefan-
legra, þar sem maðurinn er lið-
lega vaxinn, brögðóttur nokkuð
og gæti verið afbragðs glímu-
maður, ef hann misskildi ekki
glímuna.
Ágúst Jónsson, Varmadal Kjalar-
nesi. Snarpur glímumaður, sem
hefir mjög Ijótan vana, að setja
hægri öxl fyrir brjóst mótsöðu-
mannsins, glímir álútur og horfir
á fæturna,
Guðni A. Guðnason, Súganda-
firði. Afbragðs glímumannsefni, létt-
ur og mjúkur en þó snar. Hann
virðist ekki kunna nema rétt og
öfugt klofbragð og var óviss í
vörnum.
Fái hann betri kenslu, er þar
von á afburðaglímumanni.
Hjalti Björnsson, Rvík. Hann
hefir laglega framkomu, glímir
nokkuð þungt þó lítið beri á því.
Hann er ágætur klofbragðsmaður
og vel fylginn sér. En stendur af
sér brögð, í stað þess að hlaupa
upp úr þeim.
Forgils Guðmundsson, Valda-
stöðum í Kjós. Hann glímdi tví-
mælalaust best, enda voru honum
dæmd fegurðarglímuverðlaun. Hann
er hvortveggja: Snarpur í sókn,
brögðóttur og fylginn sér, mjúkur,
léttur og viss í vörninni. Hann
hefir góða framkomu og er jafn
drengilegur í glímu og Sigurjón.
Ásgeir Eiríksson Stokkseyri, er
einnig ágætur glímumaður, hann
stendur teinbeinn, er röskur og
mjúkur, en tvívegis hélt hann fæti
mótstöðumanns síns og vatt hann
niður, er það með öllu óleyfilegt
bragð, enda var það átalið, en slíkt
á ekki að koma fyrir góða glímu-
menn.
Bjarni Bjarnason er gamall og
góður glímumaður, en hann á það
til að glima þungt og bolast og er
það skaði mikill, því brögð kann
hann ósvikin og úlhlutar oít
fallegum byltum. Hann verst og
vel, en gleymdi þó að gefa eftir
fótinn í viðureigninni við Tryggva,
en reyndi að standa af sér bragð-
ið, sem ekki tókst.
Sigurjón Pétursson er svo þektur
glímumaður að óþarfi er að geta
glímu hans. Hann er vígamannleg-
asti og jafnframt glæsilegasti glímu-
maðurinn. Brögðin eru stór og
hrein og sá sem lendir í þeim á
vísa byltu, en hann þarf ekkert
annað að óttast, því Sigurjón glím-
ir að jafnaði mjúkt og altaf drengi-
lega.
En það hefir oft lýtt glímu hans,
að honum hættir við að bregða
um of fram hægra hné og bolast
þá ögn um leið, og þess vegna nær
hann ekki fullkonmun í fegurðar-
glímu. En hefði þarna átt að velja
menn til Olýmpiuleika eða kon-
ungsglímu, þá yrði Sigurjón tví-
mælalaust fyrst valinn, veldur því
öll hans framkoma. Hann er glímu-
maður sem skilur hvað íslenskri
glímu er samboðið.
Tryggvi Gunnarsson »glímukappi
Islands«. Hann misþyrmdi ekki
glímunni líkt því eins og á síðustu
að á sama hátt gengi með önnur
lög, þvi að sama reglan gildir um
gæslu bannlaganna, sem fjölda-
margra annara laga.
Eins og menn vita eru flest lög
brotin, mennirnir eru ekki eins og
þeir ættu að vera. En lögin gera
gagn eigi að síður, á þeim grund-
vallast skipun þjóðfélagsins. Eg
býst ekki við að andstæðingarnir
neiti því. Hitt er aftur á móti aug-
ljóst að þeir er lögin brjóta, hvort
heldur eru bannlögin eða önnur
lög eru ekki góðir borgarar í þjóð-
félaginu. Atkvæðagreiðslan um
bannlögin befði gjarnan mátt fara
fram, en væri þó óþörf, þvi eg
hygg að þeim hafi aukist fylgi.
Hinsvegar tel eg hamfarir and-
banninga og alla háttu í þessu
mikilsverða máli hreinasta þjóðar-
böl og þjóðarósóma.
Þeir stagast á þvi, að lögin séu
brotin og vegna þess beri að af-
nema þau. Aldrei nefna þeir það,
að eftirlitið eða löggæslan sé slæ-
lega rekin. Það er lögunum að
kenna að þau eru brotin. — Jú rétt
er nú það; væru lögin ekki til þá
væru þau ekki brotin, en svo er
það urn önnur lög engu að síður.
— ()g hvaða lög eru það sem ekki
eru brotin? Jafnvel sjálf þingsköp-
in eru brotin eða meidd.
Mundi rélt að afnema þau fyrir
það?
Hvernig hefir það verið með
tíundarlögin, horfellislögin, tolllög-
in og ótal fleiri lög? Fau hafa ver-
ið brotin og þó gert mikið gagn,
enda talar enginn um afnám þeirra.
Bannlögin eru sett af löggjafar-
valdinu svo sem önnur lög, og það
hafa þau fram yfir, að þau eru
selt eflir ósk meiri hluta þjóðar-
innar og eykur það mikið tilveru-
rétt þeirra.
Það er því óskiljanlegt, að menn
skuli verða til þess, að predika
brot á þeim fremur en öðrum lög-
um, en svona er þjóðin illa skipuð
nú á tímum, það rís upp flokkur
manna, er hyllir bannlagabrotin
og afsakar önnur lagabrot með því,
að bannlögin hafi kent mönnum
virðingarleysi fyrir lögum landsins
yfirleitt. Rétt eins og engin lögbrot
hafi ált sér stað áður en bannlög-
in komu til!
Svo er því haldið fram, að hegn-
ingin fyrir bannlagabrotin sé ó-
mannúðleg í hlutfalli við brolin.
Með því reyna þeir að komá inn
hjá almenningi óvild til laganna
og þeirri hugsun að bannlagabrot-
in séu eiginlega réttmæt. Þeir geta
þess ekki að innflutningur víns er
bæði brol á tolllögum og bannlög-
um, eða þess, að sá er með inn-
flutningi brýtur bannlögin stelst
um leið undan háu gjaldi til lands-
sjóðs. Rað er lítilræði í þeirra augum.
Dæmin sýna, að þeir, sem orðið
hafa uppvísir að innflutningi vins
hafa sloppið óeðlilega vel út úr
því, bara með tiltölulega fárra
króna sekt fyrir innflutning í stór-
um stíl. Mér hefir einmitt oft heyrst
að almenningi þættu sökudólgarnir
sleppa of vel i flestum tilfellum.
Og sé nú litið til hegningar fyrir
önnur afbrot þá virðist mér að
hegning fyrir bannlagabrotin sé
yfirleitt mjög væg. Tökum t. d.
mann, sem óviljandi dregur sér 25
— tuttugu og fimm — aura úr
póstsjóði. Hann er dæmdur til
hegningar og ærumissis fyrir mis-
grip á 25 aururn, en sá sem upp-
vís verður að innflutningi víns í
stórum stíl fær í hæsta lagi nokkur
hundruð króna sekt.
Mér þótti ekki ófróðlegt að heyra
álit síra S. St. um þetta; hann er
einn af þeim, sem hrópað hafa há-
5töfum um hegningarákvæði bann-
laganna.
Og svo segir hann, eins og aðr-
ir mótstöðumenn bannlaganna, að
þau skerði frelsi einstaklinganna
meira og freklegar en öll önnur lög.
En það er alveg rangt. Allir vita
að til eru lög sem á einn eða anu-
an hált skerða frelsi einstakling-
anna en eru þó lil heilla fyrir
fjöldann.
Mætti sem dæmi nefna hoifellis-
Iögin. Pau svifta menn rétti til
meðferðar á eigin fjármunum og
hóta hörðu ef út af er brugðið.
Vitanlega má með réttu halda því
fram að þessi lög miði í þá, átt
að bæta meðferð húsdýranna, firra
þau illri meðferö og hungurmorði.
En löggjöfin hefir þar líka hag
manna fyrir augmn.
Og er þá ekki svipað að segja
um bannlögin? Þau eru selt fyrst
og fremst til að lægja það böl, er
ofdrykkjan bakar, ekki einungis
þeim er ofmikið drekka, heldur
engu síður þeirra nánustu. En um
leið og þeim er ætlað að afstýra
þessu böli miða þau beint í þá
átt að efla fjárhagslega velmegun
borgaranna.
Á þetta vilja þeir ekki líta er
umfram alt vilja bannlögin feig.
Þeir vilja ekki skilja það að þjóð-
in missir alls ekkert með útilokun
vínsins, en hún vinnur ósegjan-
lega mikið með þvi i öllu tilliti.
Þá halda þeir því fram, að lands-
sjóður missi mikils þá ér hann
missir vinfangatollinn, og verði
hann að vinna það upp á öðru, er
til landsins flytst. Þetta telja þeir
óbætanlegt og ómelanlegt tjón og
er síra S. St. einn meðal þeirra —
einn af þeim allra æsíustu.
Það er nú sök sér og á vissan
hátt afsakanlegt, þótt vanhygnir
menn og ráðlitlir haldi þessu fram.
En það er alveg óafsakanlegt, að
einn af elstu þingmönnunum, greind-
ur maður og hygginn, skuli gera
sig sekan í slíkri vanhyggju. Sétt
eins og það sé eina ráðið til þess
að afla landssjóði tekna, að leyfa
innflutning á skaðlegri vöru er
ekkert gerir annað en ríra gjald-
þol manna. Eg skil að minstakosti
ekki slíkan hugsunarhált. Mér skilst
einmitt að gjaldþol manna aukist
við það að losna við áfengiskaup
og áfengisnautn.
Rað segir sig sjálft, að öll mót-
spyrnan gegn bannlögunum hefir
hlotið að hafa nokkur áhrif og
vakið óhug og óvild gegn þeim,
ekki síst hjá ungum mönnum og
lítt hugsandi. Mætti þar einmitt
finna glegstan ávöxt af starfi and-
banninga, ef það er rétt sem síra
S. St. heldur fram, að unglingar
séu nú jafnvel sólgnari í vín en áður.
Hvort þeir vilja kannast við þetta
eða þykir sómi að því er óvitað.
En annaðhvort verða þeir að gera,
að kannast við þetta, eða þá játa
að hamfarir þeirra gegn bannlög-
unura hafi engin áhrif haft.
Vitanlega hafa áhrifin orðið
minni en til var ætlast, og það
góðs viti. En hugur æskunnar vill
jafnan sprengja af sér öll bönd, og
því ekki ósennilegt að einmitt ung-
dómurinn hafi þarna orðið fyrir
mestum áhrifum.
Andbanningar hafa jafnan talið