Tíminn - 18.05.1929, Blaðsíða 4

118
TlMINN
H5fn.ni til
beztu tegund af norskum grœnfóður sáðhölrum
Samband ísl. samvinnnfél.
Bændaskólinn á Hvanneyrí
starfar frá 15. okt til 30. apríl. Auk bóknámsins eru kendar þessar
greinar: Land- og hallamælingar, bókband, mjaltir, fitumælingar, bólu-
setning sauðfjár, aktýgjagerð, járning, skósólun, steinsteypa. — Enn
fremur kennir sórstakur kennari verklegt jarðræktarnám vor og haust.
Skólinn er ódýrasti skóli landsins og veitir bændaefnum hagnýta og
nauðsynlega sérmentun í búnaði.
Allar frekari upplýsingar gefur
Skólastjórínn
Þessa ágætu
mjólk seljum við
mjðg ódýra cif. á
allar hafnír
landsins.
Kaupmenn og kaupfélög
hafið Mjallarmjólkína ávalt til
í verslun yðar.
Eggert Kristjánsson & Co.
Símar 1317 og 1400
þær. Eg hefi spurt ýmsa bestu
lögfræðinga vora, hvort þetta
væri ekki lögleg aðferð og hvort
eigi hefði verið óhætt að vitna í
bækumar, þótt þær væru ekki
„lagðar fram“ í reglulegum
skilningi þeira orða, og fullyrtu
þeir allir, að svo væri. Eg vildi
samt tryggja mér að ekkert væri
hægt við þessu að segja og gerði
því ráðstafanir, til þess að láta
taka umrædda útdrætti, sem
sanna það, að tilvitnanir mínar í
forsendum dómsins eru réttar.
IJtdrættina hefði eg látið taka
undir rannsókn málsins, ef tími
hefði unnist til þess, en eg flýtti
svo mikið rannsókninni, beinlínis
vegna bæjarfógetans sjálfs, að
ekki vanst tími til þess, og þegar
dómur var kominn, lá mér svo
mikið á úr bænum, að eg hafði
ekki tíma til þess að bíða eftir að
útdráttunum væri lokið oð bað því
dómsmálaráðherra að sjá um, að
þeir væra látnir fylgja málinu til
hæstaréttar og kæmust í hæsta-
réttarútdráttinn. Hinni órök-
studdu yfirlýsingu Lárusar um
það að útdrættimir séu hlutdræg-
ir, er ekki svaravert, enda er það
sama og að segja, að bækur bæj-
arfógeta sjálfs hafi verið hlut-
drægar í hans garð.
Stjómarráðsherbergið.
Þar sem eg er eigi lengur heim-
ilisfastur maður í Reykjavík,
hafði eg þar ekkert herbergi, þar
sem eg gæti unnið í næði að
dómnum. Jeg tók því feginshendi
tilboði ríkisstjómarinnar um að
fá til afnota herbergi það í stjóm-
arráðshúsinu, sem fjármálaráð-
herra er ætlað. Að vísu var það
aðeins boðið fram til þess að
vinna þar að vaxtaútreikningum,
en eg tók mér „Bessaleyfi“ til
þess að starfa þar áfram, eftir
að eg fór að vinna að samningi
dómsins. Við það starf þurfti eg
að hafa við hendina margar stór-
ar og þungar bækur (höfuðbækur
og skiftabækur embættisins) og
þurfti að geta unnið í næði, hvem
tíma dags, sem væri. Ef eg hefði
ekki notað þetta herbergi, átti eg
ekki annars úrkosta en að vinna
á söfnunum, en það hefði veriö
sérstakiega ólientugt, bæði vegna
bókanna, sem eg hefði altaf þurft
að ilytja með mér og vegna þess,
aö söfnin eru aðeins opin nokkra
tíma dags. Auk þess heiði þar
ekkert næði verið tii starfsins.
Að herbergi því, sem eg fékk,
var „smekklás“, svo eg gat læst
herberginu, hvenær sem eg fór í
burtu og verið þar algerlega út
af fyrir mig.
Lárus notar þetta til þess að
gefa í skyn, að dómsmálaráðherra
hafi átt þátt í samningu dómsins
með mér. Auðvitað eru þetta tii-
hæfulaus ósannindi. Hvorki hann
né nokkur amiar, átti hinn minsta
þátt í samningu dómsins með
mér, enda veit eg, að Lárus hefir
ekki neitt augnablik trúað þess-
um dylgjum sínum sjálfur. Hann
veit að mér falla þær illa og finst
þær því svala hinni vanmáttugu
gremju sinni, yfir því að geta
ekki með rökum hnekt dómnum.
Ilann nær þó tilgangi sínum með
því, að eg get ekki afsannað hina
lognu ásökun. Að vísu veit eg, að
þeir sem þekja mig, trúa mér
ekki til þess að vera það lítil-
menni að skrifa nafn mit& opin-
berlega undir það, sem annar
maður hefir samið. Um trú
hinna verður kylfa að ráða kasti.
Þó vil eg benda á eina sálfræði-
lega villu í röksemdaleiðslu Lár-
usar, sem ætti að geta sannfært
alla þá, sem eru sæmilega viti
bomir.
Af grunnfærni heldur Lárus,
að „Stjórnarráðsherbergið" muni
reynast líkur fyrir því, að dóms-
málaráðherra hafi aðstoðað mig
við samningu dómsins. En það
sannar alveg öfugt. Ef eg hefði
ætlað að leita aðstoðar eða dottið
í hug að mér yrði borið slíkt á
brýn, hefði eg samkvæmt öllum
skynsemisreglum forðast að vinna
í námunda við hann og helst læðst
til hans í næturmyrkrinu. Að eg
þáði herbergið í stjómarráðinu
hlýtur einmitt að vera besta sönn-
unin, í augum heilskygnra manna,
fyrir * því, að eg hafi enigu haft
Veitið athygli
Vór leyfum oss hérmeð að tilkynna öllum, sem á timbri þurfa að halda, að vér
höfum fengið og fáum nú um helgina miklar birgðir af völdu HÚSATIMBRl, sem
vér munum selja lægsta fáanlegu verði.
Ennfremur höfum vér fengið stærstu birgðir af allskonar málningarvörum og pensl-
um, saum og öðru, sem að byggingum lýtur.
Þá mega ekki gleymast hinar miklu birgðir af eikartimbri, sem hvergi er ódýrara
né betra.
Semjið við okkur um kaup yðar, og skulum vér fullvissa yður, að þér verðið
ánægður og viljið ekki við aðra skifta en
Slíppfélagið í Reykjavík.
Símar 9 og 2309
Pantanir út um land afgreiddar nákvæmlega og samstundis.
Islenska ölið
hefir hlotið einróma
lof allra neytenda
Fæst í öllum verslun-
um og veitingahúsum
ölgerðin
Egill Skallagrimsson
Reykjavík Sími 249
Niðursuðuvörur vorar:
Kjöt.......í 1 kg. og V2 kg. dósum
Ktofa . .... 1 — - 1/2 — -
Bayjarabjógu 1 - - ’/2 -
Fiskabollnr - 1 — - ’/2 —
Lax........- 1 - - 1/2 -
hljóta almenningtlof
Ef þér hafið ekki reynt vörur
þessar, þá gjörið það nú. Notið
innlendar vörur fremuren erlendar,
með þvi stuðlið þór að þvi, að
íslendingar verði sjálfura sér nógir.
Pantanir afgreiddar fljótt og
vel hvert á land sem er.
að leyna um samband við dóms-
málaráðherra eða aðra menn, sem
vinna í stjómarráðinu. Læt eg
svo útrætt um þetta atriði og legg
það undir dómgreind og góðgimi
manna, hvorum okkar verður bet-
ur trúað.
- v "T-LSsí-i
Niðurlag'.
Láxus viðurkennir í grein sinni,
að eg hafi komið fram í meðferð
málsins sem „gentleman“ sæmdi
„í byrjun“. Eg1 sé enga ástæðu til
þess að binda þá viðurkenningu
við byrjunina, því jeg þykist hafa
hagað mér eins frá upphafi til
ejida. Eg var staðráðinn í því, að
gera ákærðum sem minsta skap-
raun að unt væri, og hagaði mér
ávalt með.það í huga. Hvort Lár-
us viðurkennir það eða eigi, ligg-
ur mér í léttu rúmi. Af þeim
ódreng vænti eg einskis góðs. En
þegar athuguð er heiptin og hefni-
gimin, sem alstaðar kemur fram
í orðum Lárusar, má mönnum
skiljast, að ekki hafi hann
óneyddur látið mig njóta sann-
mælis í neinu.
Lárus lætur svo, sem það hafi
verið í einskonar þakklætisskyni
við mig, að hann og faðir hans
hafi stutt að því að flýta fyrir
rannsókninni. öllu óvandaðri og
lítilmannlegri umsnúning á sann-
leikanum, en hér kemur fram,
hefi eg sjaldan kynst. Sannleik-
urinn er sá, að eg gei’ði alt sem
í mínu valdi stóð, til þess að
hraða málinu, beinlínis eftir ósk
bæjarfógetans. Fyrir sjálfan mig
var miklu hagfeldara að byrja að-
eins rannsóknina og fara síðan
heim, til þess að gegna embætti
mínu, á mesta annatíma ársins,
en fresta málinu til vorsins. Að
eg ekki gerði það, var eingöngu
af því, að þeir feðgar voru sí-
felt að klifa á því, að málið þyrfti
að fá skjótan endir. Þó þeir ekki
jafnframt reyndu að tefja fyrir
málinu, er síst þakkarvert. Nú
launar Lárus mér eins og hann
er maður til. Eg get að minsta
kosti huggað mig við að vita nú
betur, við hvemig menn eg átti.
Lárus gleiðletrar orðin, að dómur
hafi verið uppkveðinn „daginn áð-
ur en alþingi kom saman“. Sýnir
hann í því níðingsskap sem öðru.
Eg vann eins ötullega að dómnum
og mér var unt, í greiðaskyni við
bæjarfógetann, og var það með
naumindum að eg gat komið hon-
um af áður þing kæmi saman,
en þess hafði bæjarfógetinn sér-
statklega óskað. Bagurinn er því
bein afleiðing af hinni heimsku-
legu greiðasemi minni. Eg gat al-
veg eins kveðið upp dóminn á
sjálfan þingsetningai’dagimi, það
hefði þá orðið enn áhrifameira.
Lárus segir að eg hafi sagt, að
óþarfi væri að faðir hans væri
viðstaddur dómsuppkvaðningu, en
ekki fengið því ráðið. Auðvitað
var mér nákvæmlega sama, þótt
hann væri viðstaddur, en Láms
gleymir hér að geta um tilefnið
til þess að eg benti honum á að
faðir hans þyrfti ekki að mæta,
íremur en honum sýndist, því
auðvitað mætti birta honum dóm-
inn. Tilefnið var það, að Láms
var svo frekur að fara fram á,
að eg kvæði upp dóminn heima
hjá honum. Eg neitaði því og
kvaðst vilja kveða hann upp á
bæjarþingsstofunni, en skildi
frekju Lánisai- á þann veg, að
föður hans væri skapraun að’því
að mæta þar og benti því á, að
hann þyrfti ekki að mæta.
„Alt skal í neyðinni nota“. Sú
kurteisi Páls Árnasonar, lögreglu-
þjóns að rétta mér vatnsgias
þegar eg var að lesa upp dóminn,
er lögð út á þann veg, að mér
hafi legið við yfirliði. Lárus má
gjarnan skemta sjálfum sér og
andlegum skyldmennum sínum,
með þeirri tilgátu sinni, en raun-
ar er mér ekkert yfirliðagjarnt.
En ef athöfnin hefði verið kvik-
mynduð, myndi áhorfendur vafa-
laust óttast meira um Lárus, sem
drap höfði náfölur, meðan á
lestrinum stóð. Að eg hafi ekki
verið „upp með mér“, er ekkert
tiltökumál. Að mínu áliti hefii
spjátrungsskapur aldrei verið
áberandi á meðal ókosta minna.
Lárus gefur ekkert tilefnd til
þess í grein sinni, að ræða efnis-
hlið málsins, enda mun eg hlífast
við því að svo komnu, föður. hans
vegna. En um þær umræður gild-
ir það sama, sem eg hefi sagt
við Lárus áður, þegar hann var
að reyna að hafa áhrif á mig um
dóminn með hótunum. „Því meira
sem málið verður rætt, því ver
fyrir föður þinn“. Ætti Lárus að
láta sér það að kenningu verða.
Lárus gortar af því, að alls
enginn hafi tekið mark á dómn-
um yfir föður hans. Hvort Lárus
trúir þessari heimskulegu stað-
hæfingu sinni eða ekki, skal eg
ósagt láta, en þá er hann rrjeiva
en meðalheimskur. Það atferli
bæjarfógetans, sem um var dæmt,
var fordæmt af öllum sem um
það heyrðu, iöngu áður en mál
var höfðað. Að menn hafi okki
gert það í eyru Lámsar eða föð-
ur hans, má vel vera. Eg hefi
aldrei heyrt nokkurn mann mæla
því bót. Jafnvel svæsnustu Ihalds-
menn hafa fordæmt það fullum
hálsi í einkaumræðum, þótt þeir
væru þau flokksþý að láta. annað
í veðri vaka opinberlega. Þar á
meðal eru sumir af íhaldsþing-
mönnum þeim, sem létu floklts-
agaiin kúga sig til þess að greiða
bæjarfógetaimm atkvæði sem for-
seta sameinaðs Alþingis, áður en
þeir höfðu minstu hugmynd um
forsendur dómsins, því þá hafði
enginn séð dóminn nema eg og
skrifarinn. Er ofur skiljanlegt að
suma Ihaldsmenn langi til að losa
sig við flokksnafn, sem búið er
að fá á sig annan eins smánar-
blett og sú atkvæðagreiðsla var.
„Það er ófyrirgefanleigt af Jó-
hannesi bæjarfógeta að gefa ann-
an eins höggstað á sér, eins og
vaxtatakan er“. Þessi og þvílík
orð hafa Ihaldsmenn oft heyrst
segja á þessum vetri. En sið-
ferðisstig flokksins virðist í fullu
samræmi við einurðina.
Patreksfirði, 2. apríl 1929.
Bergui- Jónsson.
Ritstjóri: Jónas Þorbergsson.
Ásvallagötu 11. Sími 2219.
Prentsmiðjan Acta.