Tíminn - 06.02.1932, Blaðsíða 2

18
TIMINN
Ju
R&yk j avikurannáll
Framsóknarflokkur-
inn og Reykjavík
íhaldsmeirihlutinn í bæjarstjórn
Reykjavíkur ber alla aðalábyrgð á
þvi hvernig komið er fyrir bæjar-
félaginu og atvinnuvegunum í bæn-
um. Framsóknarmenn hafa marg-
varað við því að íhaldið væri meó
þeirri dýrtíð, sem það hefir skapað
hér að útiloka alla möguleika til
íramleiðslu í bænum.
Fyrir nokkrum árum átti bærinn
mikið af lóðum og löndum og með
því að eiga þær áfram, gat bæjar-
félagið ráðið hvernig bærinn byggð-
ist og komið í veg fyrir hina skipu-
lagslausu og dýru dreifingu húsanna.
Og jafnframt gat bærinn þá komið
í veg fyrir hækkun á lóðaverði, hús-
eignum og húsaleigu, sem lóðabrask-
ið hefir komið á stað og iiggur nú
eins og mara á öllu atvinnulifi í
bænum.
í stað þess að kaupa lóðir, „út-
mældi" bærinn sínar eigin lóðir, eða
lét á erfðafestu með skilmálum, sem
nálgaðist eignaafsal — án endur-
gjalds —. Lóðir, sem bærinn „út-
mældi“ einstakiingum fyrir ekki neitt
komust á stuttum tíma í geypiverð.
þannig kom ihaldið hinni frjálsu
samkeppni inn í kaup og sölu lóða
og fasteigna í bænum með allri þeirri
böivun, sem af hefir leitt fyrir
bæjarfélagið. — Lóðir margfölduðust
í verði. Bærinn óx ört. Landskikar,
sem bærinn hafði afhent fyrir ekkert
urðu tuga þúsunda virði. Fáir ein-
staklingar urðu ríkir, bærinn fátæk-
ur. Fyrst ganga lóðir til þurðar í
miðbænum. Toppur verðlagsöldunnar
sézt í lóð Jóns þorlákssonar við
Austur- og Pósthússtræti — lóð und-
ir meðal hús, kostar mfkið á annað
hundrað þúsund. •— Ársleiga húss-
ins er um 50 þúsund krónur.
Alla þessa leigu af mörgum dýrum
húsum verður framleiðslan í Reykja-
vík að greiða ár eftir ár *— annars-
staðar verða þessir pehingar ekki
teknir. Framleiðslan er eina pen-
ingauppsprettan. Æðarnar, sem til
þeirrar uppsprettu liggja frá dýru
húseignunum í miðbænum eru æði
stórar.
En þrátt fyrir það þótt lóðir sem
íhaldið „seldi“ fyrir ekkert, séu
nú í geypiverði, heldur íhaldið á-
I.
Ein af þekktustu bókum, sem út
hafa komið í Evrópu á siðustu árum,
ber sama heiti og þessi grein. það er
sagan um hermennina þýzku, sem
komu heim aftur eftir miklar hörm-
ungar á vígvellinum, og með ósigur,
sem ytri atvik höfðu valdið, en ekki
hugleysi þeirra, sem í baráttuna voru
sendir.
Einhver fyrsti dómurinn,sem gömlu
dómararnir í hæstarétti dæmdu eftir
að prófessorarnir höfðu dæmt sinn
nafnkunna dóm út af sekt íslands-
bankastjóranna, var um Helga Tóm-
asson, um það hvort það hefði verið
sæmilegt af honum sem lækni að búa
til lygasögu um það, að einn af ráð-
lierrum landsins væri brjálaður, og
yrði vegna öryggis þjóðarinnar að
fara úr stjórninni innan 12 tíma.
Málið sem gömlu dómararnir áttu úr
að skera var þetta: Getur þjóðfélagið
haft í þjónustu sinni lækni, sem fer
þannig að, annaðhvort af heimsku
eða öðru verra? Getur læknir sem
eltki þekkir sundur heilbrigða menn
frá dauðveikum liaft ábyrgð á 80
varnarlausum sjúklingum, sem þjóð-
félagið kostar.?
Gömlu dómararnir höfðu verið
burtu úr hæstarétti. Áður liöfðu þeir
dæmt B. Iír. sýknan gagnvart Sam-
bandinu. þeir höfðu dæmt Tímann
fyrir litlar sakir, þar sem B. Kr. hafði
stórar. þeir höfðu dæmt Jóh. Jóh.
saklausan af vaxtatökunni. Nú höfðu
þeir fengið sér hvíld og prófessorarn-
ir dæmt í íslandsbankamáiinu. Svo
komu þeir aftur heim og dæmdu
Helga Tómasson sýknan saka af til-
ræði sínu. Árslaun varð hann að fá
svo að vel væri við hann gert. það
kom sér vel að dómsmálaráðherrann
var nýbúinn að spara álíka fúlgu á
einu ári á tveimur kynsjúkdóma-
fram að selja lóðir sem alltaf eru að
hækka. Stefnan hefir verið og er, að
auðga fáa menn á kostnað hinna.
þetta er sannanlegt með ótal dæm-
um, t. d. er íhaldið gaf einum bæjar-
fulltrúanum og nokkrum félögum
hans lóðir fyrir mikið á annað hund-
rað þús. í Félagsgarðstúni — milli
Smáragötu og Laufásvegar — og
samþykkir svo í ár að leggja engar
götur um lönd bæjarins, til þess að
bæjarfulltrúinn geti selt bæjarbúum
þessa gjöf með nógu háu verði.
þessi, alveg blygðunarlausa fjár-
plógsstefna íhaldsins í lóðamálum,
hefir haft miklu alvarlegri afleið-
ingar fyrir bæjarfélagið og þjóðina
en flest annað. Vegna lóðabrasksins
sem íhaldið hefir stofnað til í bæn-
um, haía fasteignir hér margfald-
ast í verði og húsaleiga hefir marg-
faldast bæði í verzlunarhúsum og í-
búðum. Verzlanirnar, sem selja fólk-
inu lífsnauðsynjar í dýru húsnæði,
hafa þurft háa álagningu til þess að
geta borið liúsaleiguna og hið háa
kaupgjald þess fólks, sem vinnur við
verzlanirnar, býr í dýrum húsum við
dýra húsaleigu og við dýrar líís-
nauðsynjar. Kaupgjald verkamanna
hefir og margfaldast. þó eru kjörin
þannig, að verkamaður með fjögur
börn fer þegar á sveitina ef hann
missir nokkra vinnudaga á ári.
Hér hefir barátta verkamanna ver-
ið einhliða: kröfur um liækkanda
kaupgjald. Kaupið hefir hækkað —
en hækkunin runnið jafnharðan ofan
í vasa milliliðanna og braskaranna.
Verkamenn hefir vantað þann þátt
starfseminnar, er tiðkast alstaðar
meðal verkamanna i siðuðum lönd-
um, að efla félagsskap til þess að
ti'ýggja sér húsaleigu og allar lífs-
nauðsynjar með sannvirði gegn um
öflugan lífrænan félagsskap — sem
ekki er eintómt kaupgjaldsstríð. -—
Aðalatriðið fyrir verkamennina er
að kaupgetan vaxi. Hin einhliða
starfsemi þeirra hér hefir leitt af
sér: hækkanda kaup — minnkandi
kaupgetu — vaxandi fátækt. — því
milliliðirnir og braskararnir hafa
hækkað lífsnauðsynjarnar örar en
verkamennirnir kaupgjaldið.
Hækkunin hefir smátt og smátt
sogið merg og blóð úr framleiðsl-
unni og nú heimta útgerðarmenn
eftirgjöf á þriðjungi af gjöldum til
hafnarinnar og 15—20% lækkun á
kaupgjaldi; þeir telja sig annars
ekki geta haldið áfram. Sama er
með ýmsa atvinnuvegi út um landið.
læknum í Reykjavík, sem gerzt höfðu
nokkuð kröfuharðir við ríkissjóðinn.
„Vér héldum heirn", gátu þeir sagt
gömlu dómararnir Páll Einarsson og
Eggert Briern. þeim hafði fundist
ónotalega kalt meðan þeir voru á
ferðinni, meðan verið var að lesa
upp prófessoradóminn, með andblæ
hins nýja tíma.
það er af mörgum ástæðum nauð-
synlegt að kryfja til mergjar dóminn
um Helga Tómasson. En það er líka
full ástæða til að fræða þjóðina um
margt í sambandi við dóminn, ekki
sízt til þess að. borgarar landsins
skilji til fulls þá afstöðu sem gömlu
lögfræðingarnir í landinu hafa, sem
börn sinnar kynslóöar, til vandamála
nútímans. þess er sérstaklega mikil
þörl' út af launabót Helga Tómasson-
ai', af því að borgarar landsins hafa
kveðið upp alveg gagnstæðan dóm
um liinn burtvikna mann. Hann er
sennilega meira og almennar for-
dæmdur fyrir frumhlaup sitt, heldur ;
en nolíkui' annar Islendingur hefir
verið fyrir nokkra einstaka yfirsjón.
það sem þarf að reyna að skilja og
skýra, er mismunurinn á hugsunar-
hætti borgaranna og liugsun gömlu
dómaranna.
En til að skilja þetta mól, verður
að líta til baka, lita á séreinkenni
íslendinga sem mótast hafa í
menntaskólanum í Rvík og háskól-
anum í Kaupmannahöfn frá þvi um
1880 og fram yfir aldamótin síðustu.
það sem einkennir beztu menn ís-
lendinga fyr ó 19. öldinni, þá sem
gengið höfðu sömu braut, var ekki
fyrst og l'remst yfirburða gáfur, þó
þar væri um mikið að tala, bæði hjá
Fjölnismönnum og pólitískum sam-
herjum Jóns Sigurðssonar, heldur
manndómur, þrek og drengskapur.
Hugsjónir og starf Fjölnismanna
og Jóns Sigurðssonar, eru undirstaða
allra andlegra og efnalegra umbóta,
sem íslenzka þjóðin hefir tekið á
síðastliðnum hundrað árum. þessir
menn unnu öllu því sem var fagurt
og gott í fari þjóðar sinnar, ekki
r
A víðavangi.
Útvarpsræða forsætisráðherra
á nýársdag hefir sezt ónotalega fyr-
ir brjóstið á-Mbl.-liðinu. þessar inn-
ántökur íhaldsins út af útvarpsræð-
unni koma fram í greinarstúf i Mbl.
í dag, með yfirskriftinni: „Úr bréfi
að austan". Er það eftir annari fram-
komu blaðsins við Austfirðinga að
eigna þeim ritheimsku þessa, eftir
öll þau fyrirlitningárummæli, sem
það hefir liaft um bændur á Héraði
undanfarið. það er vitanlega rétt, að
útvarpsræða ráðherrans stakk mjög í
stúf við ýmislegt, sem Mbl. hefir sagt
um kreppuna. Eins og bent hefir
verið á hér í blaðinu notar Mbl.
hverja erlenda ílugufregn til þess að
vekja ótta og óhug meðal almennings
hér i landinu. Er Jæssi íi'amkoina lítt
skiljanleg, n.ema ef vera sltyidi, að
braskarastéttin ætlaði sér að nota
kreppuna til þess að ^draga dug úr
landsfólkinu svo um muni, til þess
að það verði auðflegnara eftir á.
það sem Mbi. hneykslast ó í út-
útvarpsræðunni, er að forsætisráð-
herrann livatti landsmenn til bjart-
sýni og karlmannlegra átaka í eriið-
leikunum. Mun það og sammæli
allra góðra drengja, að sæmra sé
leiðandi mönnum, að telja liug í
þjóðina en að drepa úr lienni kjark-
inn, þegar mest ó ríður.
JJeir „ómönnuðu".
í sambandi við umræður um kjör-
dæmaskipunai-málið um daginn sagði
Mbl., að islenzka sveitafólkið væri
„ómannaðasti hluti þjóðarinnar".
þennan dóm fær bændastéttin nú hjá
íhaldinu af því að hún vildi ekki láta
svifta sig fyi'irvaralaust þeim áhrif-
um, sem hún frá upphafi hefir haft á
skipun Alþingis og kaus því heldur
að fela umboð sitt Framsóknarmönn-
um en kosningabandalagi ílialdsins
og socialista. Ef til vill finnst Mbl.
ýmsir af atburðum síðustu daga
benda á það, að „bardagamennirnir"
við sjávarsiðuna séu „nmnnaðra" fólk
en bændurnir, og er ihaldinu vitan-
lega frjálst að hafa þá skoðun. En
gleymið er Reykjavikuríhaldið ‘á
marga liluti, þegar það talar um hina
„ómþnnuðu" bændastétt. Hvar væri
nú dýrð íslenzks „sjálfstæðis", ef
sveitafólkið hefði ekki varðveitt móð-
uimál þjóðarinnar á hörmungatím-
um — og gjöri það raunar enn —
og fornbókmenntirnar, sem borið hafa
síður hinu veika og smóa. Jón Sig-
urðsson og Jónas Hallgrímsson
fundu til sársauka með sinni veiku
þjóð, og þeir lilúðu að hverju lautar-
blómi, sem reyndi að teygja sig upp
í sólarljósið. En um leið litu þessir
brautryðjendur hinnar litlu og fá-
tæku þjóðar ó sig sem jafnoka beztu
manna meðal erlendra þjóða. þess
vegna voru þeir svo mikils virtir af
erlendum mönnum, að þeir báru með
sér öli einkenni manndóms og
menningar.
Enska skáldið Wells segir að Per-
ikles hafi sett manndómsmerki sitt
á Aþenuborg meðan liann lifði.
Hið sama má segja um Jón Sig-
urðsson. Hann stækkaði samtíð sina
með manndómi sínum, með því að
vera jafningi þeirra mestu og
verndari þeirra veiku, þegar því- var
að skifta.
En eftir daga Jóns, eftir 1880,
smækka viðfangsefnin, forustan í
þjóðlífinu verður þróttlítil og hik-
andi. Kynslóðin smækkar og mann-
dómurinn minnkar.
Vitaskuld þokaði landinu áfram á
marga vegu, þó að annar svipur
væri ó þjóðlífinu heldur en á meðan
hinna miklu forgöngumanna naut
við. Og meðal háslcólagengnu mann-
anna fró þessu andlega hnignunai'-
tímabili mó a. m. k. nefna þrjá, sem
i bezta skilningi tillieyrðu samtið
Jóns Sigurðssonar. það voru þeíi’
Páll Briom, Skúli Thoroddsen og
Magnús Torfason. Um hinn síðasta
má segja, að í 40 ár er hann búinn
að vera sem embættismaður vernd-
ari lítilmagnans, og hinn sterki liðs-
maður í fylkingarbrjósti drengilegra
þjóðfélagsátaka, en um leið ólivikull
andstæðingur „klíkuskapar" og
„snobisma". Og að launum þessarar
gamaldagsframkomu hefir hann alla
sína starfstíð beinlínis verið ofsótt-
ur af hinni „nýju“ samtíð, sem ekki
kunni við þennan hugsunarhátt.
Skúli missti sýslumannsembættið og
heilsuna, af því hann vildi ekki
ganga á mála hjá ranglætinu og
j naín íslands út um heiminn? Hvai'
væri islenzk menning nú stödd, ef
„íjólur" Valtýs ættu að koma í stað-
inn fyrir Hávamál eða Heimskringlu,
eða orðsnilld Fengers í staðinn fyrir
þann málsmekk, sem Njála og Lax-
dæla hafa innrætt íslenzkum böm-
um fyrir atb.eina hinna „ómönn-
uðu“?
„Lanyavitleysa" ihaldsins
um ríkisskuldirnar.
Mbl. er nú byrjað á sama þvætt-
ingnum og i vor viðvikjandi ríkis-
skuldunum. Vill blaðið halda því
fram, að ríkisreikningurinn 1930 fari
að einhverju leyti i bága við það,
sem Tíminn sagði urn fjármálin fyrir
kosningarnar. Hafa hinir hraðgóf-
uðu ritstjórar Mbl. annaðhvort
gleymt því, sem um var deilt eða
aldrei skiiið það, nema livorttveggja
sé. Tíininn veit ekki til þess að neitt
haíi verið um það þráttað, hvað þau
lán næmu samtals hárri upphæð,
sem ríkið ber ábyrgð á, þegar tekin
eru í einu öll lón, sem fengin haía
verið inn í landið með tilstyrk rikis-
ins, þai' ó meðal til bankastai'fsemi,
sbr. ræðu fjórmálaróðherrans, sem
birt var í Tímanum. það sem um
var deilt, þar það, hvað af skuldun-
um liefði farið i rekstursútgjöld rik-
issjóðsins sjólfs á hinum ýmsu tím-
um og hvað ekki. þess vegna er það
mögulegt, þó Mbl. skilji það ekki, að
fengnar séu t. d. 15 miljónir inn i
landið á einu óri með atbeina rikis-
ins, þá séu rekstrarskuldir ríkissjóðs-
ins sjólfs ekki nema 11 miljónir, svo
að teknar séu þær tölur, sem Mbi.
nefnir En fjármólavizka íhaldsins er
alltaf svipuð. í útvarpsumræðum í
vor um fjórmálin, stóð Ólafur Tliors
eins og glópur frammi fyrir lands-
lýðnum og gat ekki svarað fyrir
spurnum Eysteins skattstjóra af þvi
að Ólafur vissi hvorki upp né niður
í því, sem um var rætt. Mbl. fetar
nú í kosningafótspor Ólafs.
Fjörbaugsmennimir.
þegai' upp komst um sviknu mæli-
kerin á Hesteyri skrifaði Richard
Thors langa grein í Morgunblaðið
og afsakaði sig og bræður sína með
því, að ekki munaði meira en 6%
á stærð keranna frá réttu máli.
Kvað hann þá Kveldúlfana ekki
mundu leggja sig niður við svo lit-
ilfjörlega sviksemi, sbr. orðatiltækið
„Allt er mikið hjá mér“. Kerin eru
nú að vísu svikin um meira en 6%,
heigulskapnum. Og aldrei myndi
Skúli hafa skriíað undir eitt eða
neitt til viðurkenningar Helga Tóm
assyni, eftir að hann hafði gert frum-
hlaup sitt.
Ef til vill er eitt skjal, sem betur
en flest annað bregður ljósi yfir sér-
einkenni gáfnalags og andlegra á-
taka á þessu umrædda dvalatíma-
bili. þetta skjal er eftir Guðm.
Hannesson. G. H. er að eðlisfari
fljótgreindur maður og bóklesinn.
Eftir mikla erfiðismuni tókst honum
að komast á þing og verða þing-
maður Húnvetninga, kosinn með
miklum vonum um að hann yrði
stór stjarna ó hinum pólitíska himni.
Á fyrsta þinginu sem hann sat á,
kom í ljós veilan í gáfnafari hans,
sama veilan, sem var höfuðeinkenni
samtíðarinnar, vöntunin að geta
dregið réttar ályktanir aí glöggum
lorsendum. þetta gáfnapi'óf var
framkvæmt í meðferð hins svonefnda
héramáls. Á fyrsta þinginu sem G.
H. sat á, 1914, var flutt frv. um inn-
flutning ó liérum og friðun þeirra.
G. H. var form. í nefnd þeirri, sem
fékk þetta vandamól til meðferðar.
Hann las mikið um efnið og safnaði
heimildum. En því meira sem hann
safnaði af vitneskju, því meir bogn-
aði greind hans undir þunga rök-
semdanna. Hann sýndi fram á, að
hérarnir væru afarskaðleg dýr, nær-
göngulir í harðindum, nöguðu börk
af trjánum, eyddu matjurtagarða, og
engar girðingar héldu þeim. Nefndar-
ólitið var samfelld röð af sönnun-
um móti innflutningi héra á ís-
landi, og ekki ein einasta röksemd
með, ekki einu sinni það að gott
væri at eta héraket. En neíndarálitið
endaði með því að lagt var til að
þessi skaðadýr væru flutt inn, og á
sama veg greiddi G. H. atkvæði um
málið.
Héraálit G. H. gerði höf. þess
kunnan á íslandi, og mun lengi í
minnum haft, af óstæðum sem síðar
verða greindar.
Ef leita skyldi orsaka þessarar
en þó að það væri rétt sem Thors-
bræðui' halda frain um stærðarmun-
inn, þá væri engin alsökun i þvi
fólgin. 279 gr. hegningarlaganna mæl-
ir svo um, að hver, sem i sviksam-
legum tilgangi notar röng eða íöls-
uð áhöld, til þess að svikja menn
með þeim, skai sæta íangelsi við
vatn og brauð ekki skemur én 5
daga eða betrunarhússvinnu allt að
2 árum og ef miklar sakir eru, allt
að ö ára hegningarvinnu og er hegn-
ingin ekki bundin við neinar ákveðn-
ar prósentur. Aftur á móti virðist
svo sem Thorsarana hafi rómað eitt-
livað i eldri lög, þótt þá haíi mis-
minnt um prósentuuppliæðina, því
að í fornlöguin íslendinga, sem
leggja reísingu við sviknum mælum
hversu lítill sem munurinn er, ér
svo ákveðið, að só skuli vera sekur
fjörbaugsmaður, sem inæli svikur
svo muni 5% eða ineira og „svai'i
slíku fyrir sem liann liafi stolit jafn-
miklu“. *
Morgunblaðið og listin.
Eg vai'ð forviða af undrun, pr ég
fyrir skönmiu vai'ð þess var að Mbl.
flutti útdrætti úr dómum nafnkunnra
enskra listdómara um listsýningu
Kristjáns Magnússonai' í Lundúnum
ó þessu liausti, því blaðið hefur hing-
að til elcki með neinu móti viljað
viðurkenna þennan listamann.
Fyrii' nokkrum órum kom Kr.
Magnússon liingað til landsins frá
Vesturheimi og liafði hann þar hlotið
hina beztu dóma um list sina. Málaði
hann almikið hér heima og hélt sýn-
ingar, en Mbl. var þá ekki alveg á
þvi að viðurkenna þennan unga lista-
mann. — En Kristjón var stórhuga
og hélt til Englands, tií Lundúna og
hafði þar fyrstu sýningu sína og fékk
hlýlega dóma. Man ég ekki til að
Mbl. gæti neitt um þær viðtökur, er
sýning hans fékk. En einn listdómur
mun hafa komið í Mbl. ura Kristján;
var dómui' sá ákaflega niðrandi og
var Kristjáni fundið allt til foráttu
og talinn einskis nýtur sem málari.
Var dómur þessi ekki í sem beztu
samræmi við það sem útlendir list-
dómarar höíðu ritað um þann hinn
sama mann. — En svo kemur að því
eins og í upphaíi er nefnt, að Krist-
ján heldur, í annað sinn sýningu i
Lundúnum á verkum sínum og voru
dómarnir þarlendis enn á ný hinir
lofsamlegustu. þó loksins kemst það
inn i gegnum hinar þykku höfuð-
skeljar þeirra Mbl.-mannanna að hér
hnignunar í hinni Hafnarlærðu kyn-
slóð, ber á fleira en eitt að lita.
þekktasti skólamaður íhaldsins liefir
játað, að menntaskólinn eins og
hann var 1927, væri lakai' útbúinn
en 24 af 25 samskonar skólar, er
liann kynnti sér í næstu löndum.
Unglingarnir komu i þennan van-
rækta skóla, lentu síðan til Dan-
merkui', þegai' í haldsstefna Estrups
hlekkjaði dönsku þjóðina, sem þó
hafði orku til að kúga íslendinga
og sýna þeim lítilsvirðingu í hvi-
vetna. Undir þessum kynlegu upp-
eldisóhrifum i lélegum menntaskóla
og aftui'haldssömum liáskóla, hjá ei
lendri yfirþjóð, þroskaðist sá sólar-
gróður, sem átti eftir að fæða af sér
mikið af héralegum niðurstöðum i
þjóðlífi íslendinga.
Viðhorf flestra embættismanna ís-
lenzkra, sem fengu þroska sinn á
Estrupsöldinni og fyrst á eftir mót-
aðist af þessari aðstöðu. Jieir litu
upp til Dana og voru um leið hálf-
hræddir við þá og menn úr öðrum
stærri löndum. þeir voru beygðii'
þar. En heima gótu þeii' orðið leið-
togar. því sannfærðari sem þessir
menn voru um að þeir væru minni
fyrir sér en Danir, því fúsari voru
þeir til mikillætis og frekju gagn-
vart væntanlegum undirmönnum
sínum á íslandi. Litlar sálir, sem
mæta kúgun í æsku, eru fúsar til að
beygja sig fyrir þeim sterkari, en
sparka í þann sem talinn er minna-
máttar.
Nú var horfinn andi Jóns Sigurðs--
sonar og Fjölnismanna. Nú uxu upp
í Danmörku lagamenn sem ekkí
þráðu að fylgja ráði hins mikla
skálds Fjölnismanna. þá langaði
ekki til að ganga með karlmannshug
að ströngu staríi. þeir höfðu ekki
allir neitt verulega sterka löngun til
að styðja sig með dug við lagasverð-
ið og allra sízt að það skildi vera
bjart. Nokkrir þessara manna sýndu
síðar með afskiftum sínum af fé
ekkna og munaðarleysingja, að þó
langaði ekki heldur til að miðla af