Tíminn - 03.11.1938, Qupperneq 2

242
TÍMIM, fimmtiidagiim 3. nóv. 1938
61. blað
^gíminn
Fimmtudaginn 3. nóv.
Fyrírspui’nír til bæjarstjóra
og
Víðskipti við Norðmenn
hreppsnefndaoddvita um
fátækraframfærslu
stafað í atvinnu utan fram-
færsluhéraðsins?
13. Hefir börnum þurfalinga
verið komið í sumardvöl?
14. Hefir nokkur þurfalingur
síðari ár verið styrktur af fram-
færsluhéruðum, til þess að fá
sér atvinnutæki (vél til iðnaðar,
bát, bústofn, túnland, garðland,
o. s. frv)? (Stuttorð en greini-
leg frásögn, ef einhverju er frá
að segja).
15. Teljið þér styttingu — eða
afnám — sveitfestistímans
valda vandræðum og vera óvið-
unandi?
16. Hve margir, sem flutzt
hafa inn síðan nýju fram-
færslulögin gengu í gildi, hafa
sagt sig til sveitar?
17. Teljið þér að lög um
byggðarleyfi væri til bóta?
18. Teljið þér stuðning þann,
sem ríkið veitir framfærsluhér-
uðum, skv. gildandi lagaákvæð-
um um Jöfnunarsjóð bæjar- og
sveitarfélaga, heppilegt fyrir-
komulag?
19. Teljið þér líklegt, að laga-
ákvæði um skerðing atkvæðis-
réttar óreiðumanna og ónytj-
unga, sem eru á sveitarfram-
færi, myndi knýja þá til mann-
dóms og sjálfsþjargar?
20. Teljið þér, að hægt væri
að komast hjá misþeitingu slíks
ákvæðis?
21. Hvað telduð þér auðveld-
ast að gera og heppilegast til
varanlegra atvinnubóta, þ. e.
bættra afkomuskilyrða í yðar
framfærsluhéraði?
Sanngírní útlendu
skípafélaganna
Um mánaðamótin september
og október áttu að sendast héðan
22 blárefir, sem seldir voru til
Svíþjóðar. Þangað höfum við
sjaldan beinar ferðir því miður,
og yfirhöfuð fara íslenzku skipin
ekki að jafnaði beina leið til
Norðurlanda, heldur leggja fyrst
lykkju á leið sína til Englands
og Þýzkalands. Það er því varla
mögulegt að senda með þeim lif-
andi dýr, sem fara eiga til Norð-
urlanda, vegna þess, að þau eru
svo lengi á leiðinni. Af þessum á-
stæðum var ákveðið, að senda
fyrrnefnda refi með „Lyru“ til
Bergen. En þegar spurt var um,
hvað farmgjaldið væri, var svar-
ið það, að það væri kr. 50.00 —
fimmtíu krónur — undir hvert
dýr, og átti að greiðast í útlend-
Ég hefi á ferðum mínum í
Noregi, meðal annars komist að
raun um, að mjög vel er tekið á
móti íslendingum hvar sem
þeir koma þar. Sérstaklega hefi
ég reynslu af því hvað viðvíkur
að veita oss upplýsingar um þá
þekkingu, sem þeir hafa fengið
í tekniskum og verklegum fræð-
um, þar sem íerðir mínar ávalt
hafa verið í þeim erindum. Ég
finn þess vegna hvöt hjá mér til
að gefa opinberlega nokkrar
upplýsingar um viðkynningu
mína við þá og það sem ég hefi
komizt að raun um, því ýmis-
legt virðist í samvinnu þessara
landa, sem betur mætti fara og
sem á einn eða annan hátt væri
hægt að leiðrétta.
Sú spurning kemur ósjálfrátt
fram: Hvers vegna eru Norð-
menn svo fúsir til að veita oss
allskonar upplýsingar? Ég skal
taka það fram strax, að í þau
skipti, sem ég þekki til, að
fengnar hafi verið verðmætar
upplýsingar, þá hafa aldrei við-
komandi menn haft neinn per
sónulegan hagnað af að veita
þær og hafa þær þó oft verið
þannig, að þær geta í framtíð-
inni haft mjög mikla þýð-
ingu fyrir ísland. Svarið við
þessu, frá mínu sjónarmiði er,
að yfirleitt líti Norðmenn á okk-
ur með miklum skilningi og vel-
vild, sem bræður sína; og ég get
einnig sagt, að hinar hröðu
framfarir á íslandi á síðasta
mannsaldri, hafa vakið ánægju
og undrun hjá þeim Norðmönn-
um, sem ég hefi kynnzt á ferðum
mínum, og hafa þeir látið það ó-
um — norskum — gjaldeyri, sem
þýðir það, að raunverulega verð-
ur farmgjaldið 55.50 kr. fyrir
hvert dýr, eða kr. 111.00 fyrir lít-
inn kassa með tveim dýrum. Þar
við bætist hirðing á dýrunum á
leiðinni, sem verður að borga
sérstaklega, og svo fóður handa
þeim. Hætt var við að senda dýr-
in þessa leið, en ákveðið að senda
þau með Dronning Alexandrine
til Kaupmannahafnar, því búizt
var við að þar væri meiri sann-
girni að mæta. Ekki reyndist
þa<ð samt svo. Danska félagið var
á engan hátt betra viðureignar,
og krafðist kr. 50.00 í farmgjald
fyrir hvert dýr.
Til samanburðar má geta þess,
að taxti Eimskipafélags íslands
er fyrir lifandi dýr í kössum, til
útlanda kr. 1.50 fyrir hvert ten-
ingsfet, sem svarar til að vera 20
—30 kr. undir kassa hæfilega
stóran fyrir 2 refi, eða 10—15 kr.
undir hvern ref, sem er sann-
gjarnt, en virðist vera, saman-
borið við annað farmgjald, nægi-
lega hátt.
Þetta litla dæmi sýnir greini-
Fátækramálin
Framfærsluþunginn, sem hvíl-
ir á bæjar- og sveitarfélögunum
í landinu, er svo mikill, sérstak-
lega í bæjum og stærri kaup-
túnum, og vex svo stórkostlega,
að hann hlýtur að vera mikið
umhugsunarefni og alvarlegt
fyrir alla hugsandi menn þjóð-
félagsins.
Framfærsluþunginn á öllu
landinu hefir verið sem hér
segir:
Talið í
Ár heilum kr.
1911—1912 ......... 213.630
1916—1917 ......... 394.183
1921—1922 ......... 970.367
1925—1926 ........ 1111.772
1933 ........ 1976.361
1936 ........ 3465.560
Tölur þessar eru fyrir fjögur
fyrstu reikningsárin teknar upp
úr Árbók Hagstofunnar frá 1930,
og er þar miðað við fardagaár.
En tölurnar fyrir tvö seinni ár-
in eru úr skýrslum um úthlutun
ríkisstyrks til bæjar- og sveit-
arfélaga, og er þar miðað við
almanaksár.
Fyrir árið 1937 eru ekki til
samandregnar skýrslur enn.
Þetta eru framlög bæjar- og
sveitarfélaganna til fátækra og
sjúkra. Auk þessa eru svo fram-
lög ríkisheildarinnar til hinna
sjúku manna og atvinnubótafé
frá ríkinu til bæjar- og sveitar-
félaga.
Á móti atvinnubótafénu hafa
bæjar- og sveitarfélögin lagt
fram miklar fjárfúlgur (nú %
alls), sem telja má að undir
ýmsum kringumstæðum hafi
verið sama sem fátækrastyrkur,
þó á annan hátt reikningsfær-
ist.
Allt færist þetta svo í aukana,
að ekki verður hjá komizt að
taka fastari tökum á, en áður
hefir verið gert. Allir leiðandi
menn í landinu verða að leggj-
ast á eitt um það. En þetta er
viðkvæmt vandamál, — eitt af
allra mestu vandamálum þjóð-
arinnar. Á því verður að taka
mannúðlega, en þó með fullri
festu og einurð.
Leita verður að upptökum
meinanna.
Athuga verður af hvaða á-
stæðum þurfamennska fólksins
er, og hvað hægt er að gera fyr-
ir það á hagkvæmari og hollari
hátt en nú er gert.
Fá verður um þetta álit og til-
lögur þeirra manna, sem fyrir
fátækramálunum standa víðs-
vegar i landinu, einkum þar sem
í ströngustu er staðið.
Nú hefir atvinnumálaráð-
herrann sent bæjarstjórum og
allmörgum oddvitum hrepps-
nefnda fyrirspurnir, sem sniðn-
ar eru þannig, að svörin veiti
þýðingarmiklar upplýsingar til
viðbótar þeim fróðleik, er Hag-
stofan getur veitt, skv. fyrir-
liggjandi skýrslum um þessi
efni. Ennfremur er spurt um á-
lit þessara forráðamanna á
mikilsverðum, tilteknum undir-
stöðuatriðum.
Full ástæða er til að ætla, að
ríkisvaldið þurfi að krefjast þess
af forráðamönnum bæjar- og
sveitarfélaga a. m. k. á ýmsum
stöðum, að þeir skapi skynsam-
legt aðhald í þessum efnum. Og
það verður hver maður með á-
byrgðartilfinningu að hafa í
huga, að ef getu bæjar- og sveit-
arfélaganna þrýtur, þá eru líka
öll framfærslulagaákvæði orðin
einskisvirði fyrir sjúka menn
og öreiga í þessu landi.
Það má sjálfsagt með réttu
fullyrða, að á ýmsum stöðum
hafi umsjónarmenn þessara
mála ekki sýnt þá fyrirhyggju
og ráðdeild, sem þurfti. Og hinu
verður þá heldur ekki neitað, að
á seinni tímum hefir sá eðlilegi
metnaður heilbrigðra manna að
vilja ekki þiggja af sveit eða bæ
nema af óviðráðanlegum ástæð-
um, nokkuð rýrnað, og þá fyrst
og fremst í kaupstöðum lands-
ins og stærri þorpum.
En það ber vel að muna í
þessu sambandi, að hverskonar
ábyrgðar- og manndómsleysi í
þessum efnum gefur þeim öfl-
um byr undir báða vængi, er
áður stóðu gegn því, að þurf-
andi mönnum væru veitt sum
almenn mannréttindi.
Eins og skýrt er frá á öðrum
stað hér í blaðinu, hefir at-
vinnumálaráðherra sent bæjar-
stjórum og hreppsnefndarodd-
vitum fyrirspurnir um ýms at-
riði viðvíkjandi framfærslu og
úthlutun framfærslustyrks. —
Spurningarnar fara hér á eftir:
I.
1. Hve margt fólk var að meira
eða minna leyti á sveitarfram-
færi í yðar framfærsluhéraði
1937:
a. Eldra en 16 ára og yngra en
60 ára?
b. Yngra en 16 ára?
c. Eldra en 60 ára?
(Þeir, sem fengu ellilaun og
örorkubætur, sem eru að upp-
hæð meira en glaðning, sbr.
skilgreiningu Tryggingarstofn-
unar ríkisins, teljíst hér með).
2. Hve margir eru (1938) á
sveitarframfæri vegna mikillar
ómegðar?
Tala þeirra, sem fyrir styrkn-
um eru skráðir?
3. Hve margir vegna atvinnu-
leysis?
4. Tve margir vegna heilsu-
leysís, örkumla og elli?
5. Hve margir vegna drykkju-
skapar, ráðleysis og leti?
6. Eru einhleypir, vinnufærir
menn á sveitinni? Hve margir?
7. Hve margir þurfamenn eldri
en 16 ára eru niðursetningar
(þ. e. komið fyrir með meðlagi)?
II.
8. Hvernig er framfærslu-
styrkurinn veittur? (í pening-
um, vörum eða öðrum tiltekn-
um nauðsynjum, ávísun á ótil-
greindar vörur í verzlupum?
Mánaðarlega eða fyrir lengri
tímabil í einu?)
Gerið grein fyrir aðalreglum.
III.
9. Hefir nokkur þurfalingur
verið sviftur fjárræði?
10. Hefir það fyrirkomulag
verið haft við nokkurn þurfa-
ling á síðari árum, að svifta
hann að vísu ekki formlega fjár-
ræði, en láta hann þó ekki fá
í sínar hendur til umráða
vinnuarð sinn í venjulegum
gjaldeyri, heldur úthluta honum
lí fsnauðsyn j um ?
11. Teljið þér að uppkomin
börn komi sér hjá að framfæra
foreldra sína, þó þau geti?
IV.
12. Hefir á árunum 1937—1938
nokkrum þurfaling verið ráð-
ERLINGUR PÁLSSON:
Englendingar eru frá fornu
fari einhver mesta íþróttaþjóð
heimsins, enda telja þeir sjálf-
ir, að hin mikla líkamsmenning
þjóðarinnar, hreysti hennar og
harðfengi, og sú mikla seigla,
sem þjóðin hefir öðlazt með
langvarandi þjálfun, sé einn
af aðal hyrningarsteinunum
undir brezka heimsveldinu. Þó
hefir íþróttahreyfingin verið lítt
skipulögð af hendi ensku stjórn-
arinnar fram að þessu, heldur
hefir henni verið haldið uppi af
íþróttafrömuðum, félögum í-
þróttamanna og íþróttaunn-
enda.
En á úrslitastundum í lífi
ensku þjóðarinnar, eins og t. d.
1914—18, hefir það komið í ljós,
að þjóðin var ekki almennt eins
íþróttum búin og skyldi, og
leiddi það til þess, að ýmsir
merkir Englendingar fóru að
hugleiða það, að til þess að þjóð-
in drægist ekki aftur úr öðrum
þjóðum í líkamsmenningu,
þyrfti hið opinþera að láta eitt-
hvað verulega til sín taka á
þessu sviði. Það varð því að
brezka þingið samþykkti í-
þróttalöggjöf árið 1937, fyrir
England, Wales og Skotland,
„PHYSICAL TRAININING AND
RECREATION ACT“, sem var
staðfest af konungi og gekk í
gildi sama ár. Aðal innihald
þessara laga er sem hér segir:
Erlingur Pálsson
íþróttaráff og íþróttanefndir.
Starfandi skulu vera tvær
ráðgefandi nefndir til eflingar
líkamsrækt, önnur fyrir Eng-
land og Wales, hin fyrir Skot-
land. Forsætisráðherra skipar
menn í nefndir þessar á hverj-
um tíma. Aðalhlutverk nefnda
þessara skal vera það, að að-
stoða ríkisstjórnina við rann-
sóknir og framkvæmdir á öllu
því, er lýtur að eflingu og um-
bótum á líkamlegri vellíðan
þjóðarinnar, með líkamsæfing-
um, hollum skemmtunum o. s.
frv.
Þessum ráðgjafanefndum er í
lögunum gefið nafnið „íþrótta-
ráð“.
íþróttaráði er svo heimilt að
skipa nefndir sér til aðstoðar í
starfi sínu, og má kjósa alla
með óskertu mannorði í þær
nefndir, nema meðlimi íþrótta-
ráðs.
Héraffsnefndir og undirnefndir.
íþróttaráði Englands og Wal-
es er svo heimilt að setj a á stofn
héraðsnefndir á umráðasvæði
sínu. í þeim nefndum skulu eiga
sæti fulltrúar fyrir uppeldis-
stofnanir, æðri menntastofnan-
ir, aðrar héraðsstofnanir og fé-
lög, sem starfa í anda þessara
laga.
Ennfremur skulu eiga þar
sæti menn með sérþekkingu og
reynslu í þeim málum, sem
nefndunum er ætlað að vinna
að á hverjum stað o. s. frv.
Störf héraðsnefnda skulu vera
þessi:
1) Að athuga allar aðstæður
til líkamsræktar og menningar
á hverjum stað á yfirráðasvæði
þeirra, vekja og glæða áhuga
almennings fyrir þýðingu slíkr-
ar líkamsræktar og þjálfunar,
og að hvetja menn á nefndar-
svæðinu til að vinna að bættu
fyrirkomulagi og þróunarskil-
yrðum í þessum efnum.
2) Að rannsaka og meta allar
þær tillögur, sem þeim kunna
að berast um bætt íþróttaskil-
yrði, og athuga hverja þá um-
sókn, sem þeim kann að þerast
um fjárhagslega aðstoð, sam-
spart í ljósi við mig. Þetta er
skýringin, sem ég get gefið á því,
hvers vegna Norðmenn eru yfir-
leitt svo velviljaðir okkur.
Hinsvegar hefi ég orðið þess
var, að ýmsir Norðmenn, sem
ferðazt hafa á íslandi eða haft
samband við ísland á einn eða
annan hátt, hafa eigi ávallt haft
þá tilfinningu af viðkynningunni
á íslandi, að litið væri á þá með
sömu velvild eins og mín reynsla
er að Norðmenn líti á íslendinga.
Orsakir til þessa geta verið
margar, og mun hér hafa áhrif
meðal annars ýmiskonar sam-
keppni á verzlunarsviðinu. Sala
sjávarafurða vorra er í sam-
keppni við Noreg á heimsmark-
aðinum, og eins og kunpugt er
lögðu Norðmenn toll á íslenzkt
sauðakjöt fyrir nokkrum árum,
sem var mjög tilfinnanlegt fyrir
hina íslenzku bændastétt, er í
langan tíma hafði selt mikið af
sauðakjöti til Noregs.
Það er auðvitað margt, sem
taka verður til greina í þessu
sambandi, þegar hugsað er um
ástæðurnar fyrir misskilningi, er
komið hefir upp milli manna í
báðum löndunum.
Mér er það ljóst, að þessi verzl-
unarkritur, sem gert hefir vart
við sig, hefir ekki neitt hljóm-
grunn hjá almenningi í Noregi,
og er aðeins á takmörkuðu sviði,
og mun ekki hvað sízt vera sök
einstakra verzlunarmanna, sem
hafa reynt að vernda sína verzl-
unarhagsmuni.
Þeir Norðmenn, sem ég hefi
talað við um þessi mál, hafa
strax komið inn á þessa braut og
sagt, að auðvitað ættu þeir mis-
lega hverskonar starfsemi það er,
sem útlendu skipafélögin reyna
að reka hér, og hvar við værum
staddir, ef við þyrftum allt undir
högg að sækja til útlendinganna,
og hefðum ekki Eimskipafélag
íslands til þess að annast milli-
landasiglingar okkar. Ber að
keppa að því, að efla sem mest
Eimskipafélag íslands, svo það
geti fljótlega annast allar okkar
millilandasiglingar. Má gera það
meðal annars með því að láta
það sitja fyrir flutningum. Það
gengur landráðum næst af ís-
lendingum, að ganga framhjá
hinum innlendu skipum, þegar
um flutninga er að ræða, ef ann-
að er hægt, og nota útlendu skip-
in, eins og þó mun nokkuð al-
vanalegt. Hver sannur íslend-
ingur hlýtur alltaf að hafa það
hugfast, að láta íslenzku skipin
sitja fyrir öllum flutningum, og
nota aldrei hin útlendu skip,
nema óhjákvæmileg nauðsyn
krefj ist.
Þorbergur Þorleifsson.
kvæmt heimild til fjárveitinga
í þessum lögum.
Vald kennslumálaráffuneyt-
isins:
Kennslumálaráðuneytið getur
samkvæmt tillögum nefndar, er
forsætisráðherra skipar til fram-
kvæmda lögum þessum, og heitir
fjárveitinganefnd, eftir nánari
reglum veitt styrki:
a) Upp í kostnað héraðsstjórna
eða einstakra félaga til að út-
vega tæki eða stofna til fyrir-
tækja, sem miða að eflingu lík-
amsræktar, íþróttaskóla og á-
halda til þeirra, íþróttavalla,
sundskála, baðstaða, útilegu-
skála, og annarra húsnæðisbygg-
inga, sem á einhvern hátt stuðlar
að því að glæða íþróttalíf þjóð-
arinnar, svo sem skólabyggingar,
sæiuhús, sem bæta skilyrði til
ferðalaga og hollrar útivistar.
b) Upp í kostnað héraðsstjórna
eða íþróttafélaga, til að útvega
og æfa kennara og forystumenn.
c) Til almennra sjóða, er hafa
þann tilgang að styrkja framan-
greinda starfsemi.
Aðallega gerir þó löggjöfin ráð
fyrir að veita fé til nýrra fram-
kvæmda á þessum sviðum, en
eigi til eldri stofnana, nema sér-
staklega standi á.
d) Styrkveitingar samkvæmt
a-lið má binda vissum skilyrðum,
ef henta þykir, til að tryggja, að
stofnanir þær, sem styrktar eru,
haldi áfram starfsemi sinni.
e) Þá er einnig heimilt, sam-
kvæmt lögum þessum, að gera
ráðstafanir til útbreiðslu þekk-
ingar á gildi íþrótta.
Aukiff vald héraffsstjórna:
Þá er vald héraðsstjórnanna
jafna menn með þjóð sinni, og
því miður væru það ekki alltaf
beztu verzlunarmennirnir, sem
hefðu verzlunarviðskipti við ís-
land. Þeir hefðu, eins og aðrar
þjóðir, menn sem væru eigin-
gjarnir og hugsuðu um eigin
augnabliksgróða, og þeirra verk
yrðu eftir því. Sama verðum vér
því miður að segja um suma
verzlunarmenn vora. Sömu
Norðmenn hafa einnig látið í
ljósi óánægju sína yfir því, að
framkoma þessara manna, sem
muni hafa orðið til þess að ís-
lendingar yfirleitt líti á Norð-
menn með minni samúð og vel-
vild en annars myndi vera.
Þetta er það, sem ég meðal
annars hefi orðið var við á
mínum mörgu ferðum í Noregi,
og hefi ég fengið tækifæri til að
umgangast þar fólk af öllum
stigum þjóðfélagsins, bæði á
heimilum þess og annarsstaðar,
þar á meðal marga af þeirra
fremstu mönnum í iðnaði og
öðrum greinum vísinda og
tækni.
Ég hefi komizt að raun um,
að háir tollar í Noregi á íslenzk-
um vörum eru ekki vel séðir þar
hjá almenningi, t. d. tollurinn á
íslenzka sauðakjötinu. Það hef-
ir verið í miklu áliti á norsk-
um heimilum og mjög eftirsótt.
í þessu sambandi vaknar eðli-
lega sú spurning hjá mér, hvort
ekki íslendingar og Norðmenn
gætu haft meiri samvinnu en
nú er í verzlunarmálum til
hagnaðar fyrir báðar þjóðirnar,
t. d. þar sem nú er samkeppni
milli þeirra, er orsaka kann, að
bæði löndin fái lægra verð fyrir
afurðir sínar, en annars mundi
verða. Sennilegt er að mikið af
þeirri andúð, sem Norðmönnum
finnst þeir verða fyrir á íslandi,
eigi rót sína að rekja til þeirr-
ar verzlunarsamkeppni, sem nú
er milli landanna. Mér virðist
þess vegna það geta haft mikla
þýðingu að taka þessi mál til
rækilegrar athugunar, af þeim
sem þau hafa með höndum, og
reyna að koma betra skipulagi
á þau en nú er.
Að mínu áliti er þýðingarmest
fyrir báða aðila að samkeppnis-
fyrirkomulagið, sem nú er á sölu
sjávarafurða, yrði komið fyrir á
hagkvæmari hátt og samvinna
kæmi í stað samkeppni, til hags-
bóta fyrir báðar þessar frænd-
þjóðir. Auðvitað dylst mér ekki
að ýmsir kaupendur sjávaraf-
urðanna frá báðum þessum
löndum og aðrir, vilji gjarnan
að samkeppnisástandið haldist
milli þessara þjóða, svo þeir geti
fengið afurðir þeirra fyrir lægra
verð, en sem líkindi eru til að
annars mundi verða, ef um
samvinnu væri að ræða. Einnig
virðist líklegt að taka megi upp
bein viðskipti á ýmsum vörum
milli íslands og Noregs.
Nikulás Friffriksson.
aukið stórlega í þessum lögum
frá því sem áður var, og geta þær
nú stofnað til hverskonar í-
þróttastarfsemi, sem þær eru
megnugar um og telja nauðsyn-
lega, og ráðstafað landsvæðum,
sem þær hafa umráð yfir, án í-
hlutunar annarra, annaðhvort
gegn borgun eða endurgjalds-
laust, til félaga eða félags, sem
starfa í anda þessara laga.
Þetta er þá í mjög stuttu máli
aðal innihald ensku íþróttalag-
anna frá 1937.
í athugasemdum og útskýring-
um, sem stjórnin lét fylgja þess-
um lögum, er það tekið fram sem
álit, að líkamleg hæfni sé aðal-
lega komin undir tvennu: Viffur-
værinu og þjálfun líkamans. —
Hvað snertir viðurværið, kveðst
stjórnin hafa hafizt handa á
ýmsan hátt til úrlausnar því
vandamáli, en gerir þó líkams-
ræktina þar aðallega að umtals-
efni.
M. a. er þar tekið fram: Að þó
skilyrðin í skólum (enskum skól-
um) megi heita sæmileg, þá nái
þau hvergi nærri tilgangi sínum
til að uppbyggja líkamsmenn-
ingu þjóðarinnar, nema séð verði
jafnframt um, að þeim, sem dag-
lega vinna á skrifstofum og
verkstæðum, gefist kostur á að
iðka líkamsæfingar.
Þar er sérstaklega talað í á-
kveðnum orðum til héraðsstjórn-
anna um að þær notfæri sér þá
aðstoð og það aukna vald, sem í-
þróttalögin veita þeim, sem
stjórnendum fræðslumála og
heilbrigðis yfirvalda; með því að
stofna til námskeiða í ýmsum í-
þróttagreinum fyrir fólk sem