Tíminn - 27.05.1939, Blaðsíða 2

Tíminn - 27.05.1939, Blaðsíða 2
238 TÍMI\TV. lawgardaglim 27. maí 1939 60. blað 'gtminn Laugardaginn 27. ntaí. Fiamboðið í Austur- Skaítafellssýslu Eftir lát Þorbergs alþingis- manns Þorleifssonar í Hólum komu allmargir af stuðníngs- mönnum hans saman á heimili hans til að koma sér saman um frambjóðanda í kjördæminu fyrir hönd Framsóknarflokks- ins. Sumum mönnum hafði komið til hugar, að hinn reyndi og vinsæli þingfulltrúi Skaft- fellinga, Þorleifur í Hólum, myndi taka að sér umboðið enn einu sinni það sem eftir er af kjörtímabilinu. Vel hefði Þor- leifur Jónsson getað gert þetta, því að hann er enn ern og hraustur og myndi að öllu leyti hafa verið vel fær til þingsetu í mörg ár enn. Er þess skemmst að minnast, að hann kom í opinni flugvél á 2 y2 klukku- stund, í kalsaveðri, austan frá Hólum og til Reykjavíkur og varð ekki um það ferðalag. En Þorleifur Jónsson kaus ekki að byrja að nýju lands- málastarfsemi út á við. Þó að honum væri fullkunnugt, að hann myndi hvarvetna mæta góðvild og viðurkenningu. Sömu munu hafa verið svörin hjá tveimur eða þremur landskunn- um bændum á miðjum aldri, sem álitlegir þóttu til fram- boðs. í stað þess komu fulltrú- ar flokksins í sýslunni sér sam- an um að mæla með tiltölulega ungum, en mjög efnilegum manni, sem bæði er bóndi og kennari í Öræfunum. Páll Þorsteinsson var nem- andi á Laugarvatni fyrsta árið, sem þar var kennsla, veturinn 1928—29. Sr. Jakob Lárusson í Holti var þá skólastjóri. Nem- endur voru ekki nema rúmlega 20. Páll Þorsteinsson kom fyrst- ur sinna samsýslunga á þennan nýbyrjaða sveitaskóla, og er líka fyrstur af Laugvetningum að bjóða sig fram til þingsetu. Munu þó margir af þeim stóra skóla fara á þá braut, þegar tímar líða. Séra Jakob Lárusson hafði miklar mætur á þessum efni- lega unga manni úr Skaftafells- sýslu. Hann var gæddur óvenju- lega mikilli íhygli og festu. Hann hafði skarpa greind, tal- aði vel og rökfast og var óvenju- lega fimur glímumaður. — Að lokinni skólavist fór Páll heim í sína sveit, og var fyrirvinna hjá móður sinni á einni af hin- um litlu en vel ræktuðu jörð- um í því sem kalla mætti sam- vinnubyggðir Öræfinga. Tiltölu- lega fljótt varð hann einn af forystumönnum byggðarinnar og áhrifamaður í Pramsóknar- flokknum í sýslunni. — Eldri bændur í Öræfum tóku þennan unga bónda og kennara í sitt samvinnufélag. Þeir fundu að hann hafði í einu það fjör, þá stillingu og varfærni, sem eftir- sóknarverð var í félagslegu samstarfi. Óx honum þannig traust og vinsæld í héraði, eins og sjá má af því, að hann er nú á svo ungum aldri kvaddur til framboðs í því héraði, sem í nálega aldarfjórðung hefir kos- ið Framsóknarmenn á þing. Það leiðír af sjálfu sér, að svo ungur maður eins og Páll Þor- steinsson, getur ekki við þetta framboð látið „verkin tala“, um forustu eða framkvæmdir, sem veitt sé eftirtekt um land allt. En hann hefir með sér öll þau meðmæli, sem unnt er að hafa fyrir mann á hans aldri. Hann nýtur trausts þeirra, sem hann þekkja og með honum hafa starfað. Og þeir menn vænta þess, að hann eigi eftir um langa stund að verða öruggur liðsmað- ur við að halda uppi andlegri og efnalegri menningu í því merki- lega héraði, sem meir en nokkur önnur byggð er vafin í köldum, en sólríkum faðmi mestu jökla- breiðunnar, sem til er á íslandi. J. J. Frjáls yerzlun Andl lampans FRAMHALD Höfðatölureglan hefir á und- anförnum árum ekki valdið verulegum tilfærslum á verzl- unarsviðinu nema í Reykjavík og í nokkrum sjóþorpum við Faxaflóa. Alls staðar annars staðar á landinu var áður meira eða minna um samvinnufélög. Þau héldu sínu og sum þeirra sóttu nokkuð á. Reykjavík hafði, eins og gerist í öllum löndum um höfuðborgir, verið seinlát- ust um að koma með verulegan liðsafla. Þar höfðu verið gerðar allmargar tilraunir með sam- vinnufélagsskap, en oftast orðið lítið úr. Hin reykvíska húsmóð- ir keypti á næsta götuhorni, og bar lítt saman verðið. Fram að yfirstandandi kreppu leit út fyrir að allir hefðu nóga peninga og enginn þyrfti að spara. í því- líku andrúmslofti eru sjaldan stofnuð myndarleg kaupfélög. En kreppan gerði fátækará fólkið í Reykjavík að einskonar samvinnumönnum. — Nokkrir ungir verkamannasinnar stofn- uðu pöntunarfélag og afgr. hver um sig vöruna til tíu viðskipta- manna, án þess að fá verulegt kaup. Vörur í þessu pöntunar- félagi urðu langt fyrir neðan hið almenna búðarverð. Fremst í flokki þessara ungu afgreiðslu- manna var röskur maður, norsk- ur kaupmannsson frá Eskifirði, Jens Figved að nafni. Hann hafði fram að þessum tíma ver- ið heitur kommúnisti og bylt- ingarsinni. En eftir því, sem hann fékk meiri reynslu við verzlunina, festi hann hugann við lífsstarf sitt. Hvort hann er kommúnisti enn, skal ekki fjöl- yrt um hér. En í verki hefir hann unnið móti byltingu og með þróun og umbótum. Gömlu fé- lagar hans ásaka hann um stefnuhvörf og brigðmælgi við byltingarstefnuna, en hann virðist ekki láta það á sig fá. Utan um þennan mann hef- ir myndast allstórt kaup- félag í Reykjavík. Vegna höfðatölureglunnar hefir þaö getað vaxið. Mikill hluti hinnar fátæku verkamannastéttar hef- ir flutt þangað sín viðskipti, til að verjast dýrtíðinni. Og af samkeppni þessa félags hafa kaupmenn við Faxaflóa orðið að halda hóflegu vöruverði, þar sem samkeppni kaupfélagsins hefir náð til. Á fáum árum hefir „Kron“ þess vegna gert tvöfalt gagn: Sannað, að kaupfélag getur fest rætur í höfuðstað ís- lands, og haldið vöruverðinu í dýrasta stað landsins í skefjum. Án höfðatölureglunnar og stuðnings Framsóknarmanna og Sambandsins myndi kaupfélagið í Reykjavík hafa kramizt sund- ur í greipum heildsalanna. Hjá Sambandinu fékk félagið nokk- urn, en þó mjög takmarkaðan innflutning. Vegna höfðatölu- reglunnar fékk kaupfélagið inn- fluthingsleyfi sem fóru vaxandi eftir því sem félagsmanna- heimilum fjölgaði. Allt þetta var með réttu eða röngu talið Framsóknarmönnum til skuld- ar. Af því allmikill hluti félags- manna voru í kommúnista- flokknum, var félagið oft í dag- legu tali nefnt í sambandi við byltingaráróður. Framsóknar- menn vildu ógjarnan vega að kommúnistum á þeim vettvangi, þar sem þeir voru komnir inn á þróunargrundvöll, þó að önnur höndin væri enn með sterkum roða. Oft lá við borð að kom- múnistar næðu félaginu í sínar hendur. En í hvert skipti urðu friðsemdarmennirnir drýgstir í átökunum. Ef byltingarmenn ná félaginu í sínar hendur þá visn- ar það upp og verður að engu. Ef hinir hóglátu, þróunarfúsu menn hafa framvegis undirtök- in í félaginu, verður það mikið og gott fyrirtæki. Enn getur brugðið til beggja vona um giftu þess. Framsóknarmenn hafa stutt hina friðsömu menn í félaginu með ráðum og dáð. Þeirn hefir þótt mikil nauðsyn til bera, að í Reykjavík væri kaupfélag, sem tryggði almenn- ingi sannvirði. En ef svo hrap- arlega skyldi fara, að kommún- istar næðu undirtökum í félag- inu og settu frá störfum þar alla dugandi menn, myndi fé- lagið um leið tapa allri tiltrú og leysast sundur eins og mjöll á vordegi. Lá við borð í vor sem leið, á aðalfundi, að það lenti í nokkurri hættu, en var bjargað með karlmannlegri sókn nokk- urra áhrifamanna m. a. úr Fram- sóknarflokknum, sem ekkl var sársaukalaust, að sjá stofnun, sem um nokkur misseri hefir átt þátt í að hjálpa atvinnurekend- um í Reykjavík með því að draga úr dýrtíðinni, verða að engu í höndum sendiboða frá erlendri, og stórlega framandi þjóð. Framsóknarmenn hafa átt þátt í að stofna nokkrar ríkis- verzlanir. Þeir hafa stillt í hóf aðgerðum i baráttu við keppi- nauta sína, kaupmenn og stór- kaupmenn. En þeir hafa verið og eru með öllu ósveigj anlegir í því efni að vernda frelsi borg- aranna á íslandi að mega verzla innanlands við þann kaupmann eða það kaupfélag, sem þeim hentar bezt. Þykir okkur Fram- sóknarmönnum sennilegt, að fylgismenn kaupmannastefn- unnar sjái, að hér er rétt stefnt og byggt á traustum grunni. Framh. J. J. I æsku las ég söguna um Ala- dín og lampann. Ég trúði henni bókstaflega. Mér fannst þá, að slíkur lampi væri mesta ger- semi, sem hér á jörð myndi finn- ast,og ég hélt að slíkir kostagrip- ir kynnu að vera til hér á landi og hinn máttugi andi myndi koma i ljós, ef rétt væri með þá farið. Síðar hefi ég skilið það, að töfralampinn hefir verið og er til í eigu margra íslendinga. En ekki er andi lampans ávallt einn. Stundum hefir hann fært eigandanum auð og allsnægtir, en þó ekki fyrirhafnarlaust, en miklu oftar hefir hann knúð hann til að leita sannleikans, þess sannleika, sem er „hvað sem horfi mest til bóta og gerir hverja göfga þrá að yndi.“ Viktor Zadi sagði að annar- hver maður á íslandi væri skáld, og gamalt orðtak segir: „að margur sé skáld þó hann ekki yrki.“ Flest skáld okkar hafa orkt kvæði og sögur og sum þeirra hafa orkt í verkum sínum og athöfnum, slík skáld þarf þjóðin að eignast bæði mörg og stór. Á sviði framleiðslu, iðnaðar og tækni ættu íslenzkir hug- kvæmdarmenn að yrkja mörg og stór verk og þjóðin á að kunna að meta slíka andagift og þakka að verðugu. Fram að síðustu áratugum var svo að segja enginn véla- iðnaður til í landinu. Mestallar fi’amleiðsluvörur landsmanna voru fluttar út óunnar og í ó- fremdarástandi og enn er það vansæmdarástand viðvarandi um margar framleiðsluvörur okkar, svo sem ullina, sem gæti fært landinu mikinn gjaldeyri og veitt fjölda manna atvinnu fram yfir það sem nú er, ef hún væri unnin öll í landinu í heppi- legar iðnaðarvörur, svo sem dýrmæt gólfteppi og margt fleira. Þar er aðkallandi verk- efni fyrir hendi, sem Sambandi íslenzkra samvinnufélaga væri skyldast að leysa. Aðeins að sambandið hafi þá menn í þjón- ustu sinni, sem eiga þann lampa, sem lýsir þeim á leið og andi lampans láti þá ekki í friði fyr en verkefnið er að fullu leyst. Torfi í Ólafsdal flutti inn í landið ensku ljáina, á þeim ár- um, sem þjóðin var að flýja landið í stórum hópum vegna harðinda og heyleysis. Áreiðan- lega hefðu Ameríkufararnir orðið stórum fleiri, ef Torfi hefði ekki bætt afkomu bændanna með því að útvega þeim lítið og notadrjúgt áhald, svo að hey- fengurinn óx að stórum mun. Torfi átti þann lampa, sem alltaf logaði jafn skært og andi lampans lét hann aldrei í friði, fyrr en hann hafði slitið allri orku sinni til þess að kenna bændunum að bæta afkomu sína. Torfi hugsaði lítið um launin, enda urðu þau smá. Fyrir nokkrum árum flutti Árni Eylands og fleiri inn norsku ljáina til landsins. Framförin varð engu minni en í fyrra skiptið, er breytt var um þessi verkfæri. En nýlega hefi ég heyrt, að sumir landshlutar væru ekki ennþá farnir að nota þessa góðu ljái, sem hafa þó augljósa höfuðkosti fram yfir ensku ljáina; er það óskiljan- leg tregða til nýbreytni. En tvennt vantar þó ennþá í þessu sambandi: það eru traustar og heppilegar hverfisteinsgrind- ur, sem kaupfélög og verzlanir þyrftu að hafa til sölu, því víða er þessum tækjum mjög ábóta- vant og í öðru lagi mýkri og heppilegri brýni en Carborund- um-brýnin. Ef þessi áhöld væru öll í fullu samræmi hvert við annað, þar sem ljáirnir eru not- aðir, yrðu þeir að miklu betri notum, en nú er hjá mörgum bændum. Sigfús Jónsson í „Fjölni“ fann upp að nota aluminium- tinda í hrífur í staðinn fyrir tré og var það mikil umbót og að öllu leyti hefir hann gert hrífuna betur úr garði en áður var. Ingólfur Espólín hefir fundið upp fullkomna aðferð til þess að frysta skyr til útflutnings og mætti það verða íslenzkum landbúnaði til mikilla nytja. En hvað veldur, að tilraunir eru ekki gerðar með slíkan útflutn- ing? Guðmundur Jónsson verk- fræðingur hefir fundið upp að breyta nýjum fiski í mjölvöru og mætti það verða til þess, að þjóðir langt inni í meginlönd- unum og yztu heimsálfum, færu að kaupa íslenzka fiskfram- leiðslu og færu þá betri tímar í hönd fyrir þjóðina en nú eru. íslenzkir hugsjónamenn, sem eiga töfralampann, mega ekki láta staðar nema, þeir áttu að finna upp bætt tæki og betri á- höld, sem auka og örva fram- leiðsluna og greiða götu iðnað- ar og auka afköstin. En þjóðin öll og stjórnarvöld hennar verða að örva þessa menn til fram- kvæmda, því þeir eru spámenn þjóðarinnar ekki síður en þeir, sem yrkja snjöll kvæði. Breyting til bóta á einum tækjum, eins og aluminium- tindar, sem ekki þarf að um- bæta í hrífunni, svo lengi, sem hrífuhausinn endist, í staðinn fyrir trétinda, sem þurfti að endurnýja daglega og voru þó verri á annan hátt, sýnast ekki vera neitt stórvirki, en hver sú umbót, sem eykur framleiðsluna Yfiir landamærin 1. Fyrir nokkrum mánuðum lýsti Einar Olgeirsson Héðni Valdemarssyni sem mesta mannhraki og óþokka á íslandi. Nú er Héðinn orðinn formaður í flokki Einars Olgeirssonar. 2. Einn af helztu rithöfundum 1 liði kommúnista sagði nýlega, að Þing- vallakirkja og Víðimýrarkirkja vœru fegurstu kirkjur íslands. Þó taldi þessi rithöfundur að ýmsar hlöður og fjár- hús í Skagafirði hefðu fallegri „víindi" heldur en fornkirkjan á Víðimýri. 3. Sum Sjálfstseðisblöðin tala um hitaveituna sem „sérmál" Mbl.flokksins. Þetta er þó bundið annmörkum í fram- kvæmdinni. Lánið fæst ekki nema gegn tvöfaldri ábyrgð allra íslendinga, ríkis- ábyrgð og Landsbankaábyrgð. Auk þess verður að skylda alla andstæðinga Sjálfstæðismanna í Rvík til að nota heita vatnið. Annars fer fyrirtækið strax á höfuðið. 4. Einn kostur fylgir því fyrir þá ís- lendinga, sem ekki eru Sjálfstæðis- menn að leyfa þessum flokki að hafa allan heiður af hitaveitunni. Því að sjálfsögðu verður sá flokkur líka að taka við öllu vanþakklætinu og von- brigðunum, sem því miöur munu gera vart við sig eftir á. x+y. 50 ára starfsafmæli Bændaskólans á Hvanneyri Á þessu vori hefir Bændaskól- inn á Hvanneyri starfa,S í 50 ár. Nemendafélagið Hvanneyringur hefir ákveðið að gangast fyrir hátíðahöldum í tilefni af af- mæli þessu og verða þau laug- ardag og sunnudag 24. og 25. júní n. k., að Hvanneyri. Hefir það þegar verið auglýst í útvarpi, en rétt þykir að gera nokkru nánari grein fyrir þessu en þar var gert. Fyrri dagur hátíðahaldanna, 24. júní, verður eingöngu helg- aður Hvanneyringum, þ. e. kennurum og nemendumHvann- eyrarskólans fyrr og síðar á- samt konum þeirra. Verður þá nemendamót og aðalfundur Hvanneyrings, svo sem ákveðið er í lögum nemendasambands- ins. Þeir félagsmenn, sem vilja leggja málefni fyrir fundinn, þurfa að tilkynna það stjórn Hvanneyrings fyrir 20. júní. Ennfremur verða flutt stutt er- indi og þátttakendum mótsins gefið tækifæri til þess að skoða staöinn. Er meðal annars í ráði að koma fyrir dálítilli verkfæra- sýningu. Værum við þakklátir fyrir það að fá á sýninguna inn- lendar nýungar í gerð verkfæra, ekkert síður þótt smáar séu. (Framh. á 4. síðu) og léttir störfin, er þáttur í því að þjóðinni geti liðið vel og hún geti lifað sjálfstæðu lífi, í þessu landi, sem býr yfir óþrjótandi ónumdum gæðum. Magnús F. Jónsson, Torfastöðum. Skúlí Guðmundsson: Reykjavík Á hverju ætla Reykvlkingar að lifa I framtíðiimi? Við manntalið 1920 reyndust íbúar höfuðstaðarins 17679 að tölu, sem var um 18,7% af fólks- fjöldanum í landinu. Á þeim rúmlega 18 árum, sem liðin eru síðan, hefir íbúatala bæjarins meira en tvöfaldazt, og mun láta nærri að þriðji hluti þjóðarinnar eigi nú heimili í Reykjavík. Aðalatvinnuvegir bæjarbúa eru sjávarútvegur og iðnaður en um aðra framleiðslustarfsemi er ekki að ræða, nema lítilshátt- ar landbúnað. Auk þess lifa allmargir bæjarbúar á verzlun við aðra landsmenn. Skal nú far- ið nokkrum orðum um þessa at- vinnuvegi hvern um sig. Sjávarútvegurinn Fiskiskipafloti Reykvíkinga er nú 18 togarar, 7 línuveiðagufu- skip og 27 mótorbátar undir 100 rúml. hver. Til samanburðar má geta þess, að árið 1920 var skipa- stóllinn 23 togarar og 15 mótor- skip, þar af 8 stórir „kútterar“ með 20—30 manna áhöfn hver. Árið 1937 var saltfiskafli Reykja- víkurskipanna 15% minni held- ur en árið 1920, og var þó aflinn það ár miklu minni heldur en hann varð nokkrum árum síðar. Útgerðin í Reykjavík, sem er eina útflutningsframleiðslan, sem þar er rekin, hefir dregizt mikið saman á sama tíma sem fólksfjöldinn i bænum hefir tvö- faldazt. Flestir togararnir eru orðnir gamlir, viðhaldsfrekir og dýrir í rekstri. Þeir eru auk þess að mörgu leyti óhentugri en smærri skip, eins og nú hagar til um aflabrögð. Síldveiðarnar eru á yfirstandandi tímum miklu stærri og þýðingarmeiri þáttur í útgerðinni heldur en áður var. Er því nauðsynlegt að fiskiskip- in séu hentug bæði til þorsk- og síldveiða, en það eru togararnir ekki. Til síldveiða eru þeir allt of dýrir í rekstri, og standast þar engan samanburð við smærri skipin. Bendir því margt til þess, að í stað gömlu togaranna, sem hverfa úr notkun á næstu árum, eigi að smíða smærri skip og báta, með mótorvélum. Mótor- báta- og mótorskipaútgerð verð- ur því vafalaust hlutfallslega stærri þáttur í útgerðinni hér eftir en áður, þó að slík útgerð sé að vísu betur sett á mörgum öðrum stöðum heldur en í Reykjavík. Ef ekki tekst að auka sjávarútveginn í bænum, er ekki sjáanlegt að bæjarbúar geti framvegis keypt þær vörur frá útlöndum, sem þeir þarfnast og greitt þangað vexti og afborgan- ir af skuldum, nema hafizt geti framleiðsla á einhverjum öðr- um verðmætum, sem hægt er að selja út úr landinu. Iðnaðurinn. Þessi atvinnugrein hefir farið ört vaxandi í Reykjavík á undanförnum árum. Auk ann- ars veldur þar miklu um sú tak- mörkun, sem verið hefir á inn- flutningi erlends iðnaðarvarn- ings síðustu 7—8 árin. Ný iðnað- arfyrirtæki hafa risið upp, sem framleiða ýmiskonar varning úr innlendum og erlendum efnum, en þó fleiri úr erlendum. Margt af þeirri iðnaðarframleiðslu hef- ir orðið til nokkurs sparnaðar á erlendum gjaldeyri og munu ýmsar iðnaðarvörutegundir sam- bærilegar við erlendar að gæð- um, enda eru margir íslenzkir iðnaðarmenn vel færir í sinni grein. Hitt er þó víst, að mörgum iðnaðarfyrirtækjum er hætt við falli þegar hægt verður að af- nema innflutningshöftin, þar sem þá verður erfitt fyrir þau að keppa, við erlendan iðnað, sem hefir betri aðstöðu á marg- an hátt, svo sem hagstæðari inn- kaup á hráefnum, rýmri mark- aði og þar með meiri viðskipta- veltu. Má því gera ráð fyrir að sumt af þeirri iðnaðarfram- leiðslu, sem nú er í höfuðstaðn- um, eigi mjög örðugt uppdráttar og jafnvel hverfi úr sögunni,þeg- ar viðskipti þjóða á milli verða greiðari og frjálsari en þau hafa verið nú um skeið, sem vonandi verður áður en mörg ár líða. Hér kemur einnig annað til greina, sem bendir til þess að valt sé að treysta á áfram- haldandi eða aukinn markað fyrir reykvískar iðnaðarvörur annars staðar á landinu. í Reykjavík er dýrara að fram- fleyta lífinu heldur en víðast annars staðar hér á landi. Þeir, sem þar starfa, þurfa því að hafa hærri tekjur heldur en aðrir landsmenn, og gildir þetta jafnt um iðnaðarmenn sem aðra. Af þessum sökum hljóta þær vörur, sem framleiddar eru í Reykjavík, að verða dýrari heldur en framleiðsla annars staðar á landinu, þar sem hægt er að lifa á lægri launum. Má fastlega gera ráð’ fyrir, að iðn- aðarstarfsemi aukist í öðrum kaupstöðum og kauptúnum landsins, og einnig í sveitum, þar sem raforka og önnur skil- yrði eru fyrir hendi. En um leið minnka möguleikar reykvískra iðnaðarmanna til þess að selja framleiðsluvörur sínar til ann- ara kaupstaða og héraða lands- ins. Verzlunin. Árið 1937 nema verðmæti út- lendrar vöru, sem var innflutt til Reykjavíkur, um 33,9 milj. króna, en verðmæti íslenzkra útfluttra afurða frá Reykjavík 27,7 milj. kr. Þessar tölur gefa þó ekki upplýsingar um notkun Reykvíkinga á erlendum vörum, né heldur um framleiðslu út- flutningsverðmæta í höfuð- staðnum. Mikið af þeim erlendu vörum, sem fluttar eru til Reykjavíkur, eru seldar þaðan aftur til annarra verzlunar- staða hér á landí. Heildarinn- flutningurinn til landsins árið 1937 nam 53,3 milj. króna. — Verður ekki sagt með nákvæmni hve mikið Reykjavíkingar hafa notað af þessum erlendu vör- um, en þar sem vitað er, að þeir nota hlutfallslega meira af ýmsum innfluttum varningi, heldur en aðrir landsmenn, er vafalaust óhætt að telja, að eigi minna en 22—25 milj. kr. hafi farið til kaupa á vörum, sem höfuðstaðarbúarnir hafa notað árið 1937. Hinn hlutinn af innflutningnum til Reykjavík- ur hefir þá verið seldur þaðan aftur til annarra landshluta. Framleiðslu Reykvíkinga til útflutnings er auðveldara að á- ætla heldur en notkun þeirra á innfluttum vörum. Eins og áð- ur er getið, er heildarútflutn- ingurinn frá Reykjavík árið 1937, samkvæmt verzlunar- skýrslunum, 27,7 milj. króna, en meiri hlutinn af þeim vörum er framleiddur annars staðar á landinu, þó að komi á útflutn- ingsskýrslur í Reykjavík. Af skýrslum Fiskifélags ís- lands er hægt að sjá hve mik- ill hluti af sjávarafurðunum hefir aflazt á reykvisk skip, en um aðra útflutningsstarfsemi er ekki að ræða í höfuðstaðnum. Mun láta nærri, að frá Reykja- vík hafi útfluttar afurðir árið 1937 verið að verðmæti um 12 milj. króna. Af því sem að framan greinir, verður að telja líklegt, að verzl- unarhalli Reykjavíkur árið 1937, þ. e. a. s. verð innfluttrar vöru til bæjarins umfram útflutn- ing, sé eigi minni en 10—13

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.