Tíminn - 20.06.1939, Síða 3

70. hlat?
TÍMIM, þrig jadagiim 20. jjiiiií 1939
279
A Bl N Á L L
Afmæli.
Valdimar Pálsson hreppstjóri
á Möðruvöllum í Eyjafirði átti
fimmtugsafmæli 11. júní. Heim-
sóttu sveitungar og vinir Valdi-
mars hann í tilefni af þessum
tímamótum og voru honum ýms-
ar gjafir færðar. Sátu um 100
manns veizlu að Möðruvöllum,
er stóð langt fram á nótt. —
Valdimar er giftur Guðrúnu
Jónasdóttur.Byrjuðu þau búskap
sinn að Möðruvöllum árið 1911
og keyptu jörðina litlu síðar.
Valdimar gerðist brátt athafna-
mikill í búskap sínum, reisti
vönduð gripahús og hlöður og
braut þrjátíu dagsláttur lands
til nýræktar, er nú gefa árlega
af sér um 500 hestburði af töðu.
— Valdimar hefir gegnt fjöl-
mörgum störfum í þágu sveit-
ar sinnar og héraðs. Auk hrepp-
stjórnar, sem hann hefir gegnt
í rösklega tíu ár, er hann sýslu-
nefndarmaður, deildarstjóri
kaupfélagsins, endurskoðandi
reikninga K. E. A„ formaður í
samvinnubyggingarfélagi Eyja-
fjarðar og vaT um skeið sveitar-
stjórnaroddviti í Saurbæjar-
hreppi. Fleiri trúnaðarstörfum
gegnir hann í byggðarlagi sínu.
Ávarp
(Framh. af 2. síðu)
ir Alþingi, begar það kemur
saman á ný — og vonandi nær
samþykki.
En hér þarf meira en lög. Hér
þarf samstillt átak og vilja al-
þjóðar. Allir þurfa að sýna það
í verki, að þeir hafi vilja til að
leysa af hendi mannúðarskyldu
og sýna bágstöddum meðbræðr-
um kærleiksþel. — Eitt mikils-
vert menningarmál hefir verið
leyst þannig með samstilltu á-
taki mannúðar og mannkær-
leika. Það var þegar Ríkisspít-
alinn var reistur. Nú þarf eitt
slíkt átak til.
Alþjóð er nú orðin kunn hin
höfðinglega gjöf Jóns Pálsson-
ar fyrv. bankagjaldkera, er hann
hefir afhent ríkisstjórninni
20.000 kr. til stofnunar drykkju-
mannahælis. Sá sjóður þarf að
aukast til muna, til þess að hæl-
ið geti orðið það, sem það þarf
að vera.
Þess vegna skal nú skorað á
alla íslendinga að fylgja hinu
fagra dæmi Jóns Pálssonar,
sýna aðþrengdum olnbogabörn-
um þjóðfélagsins drenglyndi og
mannúð, leggja sinn skerf til —
stóran eða lítinn eftir getu —
og bjarga málinu í höfn.
Við erum að vísu fáir og fá-
tækir íslendingar. En við getum
ÍÞRÓTTIR
íþróttamótfð 17. jóní.
Mót í frjálsum íþróttum var
háð hér í bænum 17. júní síð-
astliðinn eins og venja hefir
verið undanfarin ár. Þátttaka í
keppninni var' óvenjulega lítil
og áhorfendur færri en nokk-
uru sinni fyrr. Bendir það til
þess að áhuginn fyrir frjálsum
íþróttum sé að minnka, en í
þess stað virðist áhugi fyrir
knattspyrnu og leikfimissýning-
um fara vaxandi.
í hinum einstöku íþrótta-
greinum urðu þessir menn
fyrstir:
100 m. hlaup: Sveinn Ingvars-
son, KR. 10,9 sek.
Hástökk: Sig. Sigurðsson, IR,
l, 75 m.
Kringlukast: Kristján Vatt-
nes, KR, 37.72 m.
1500 m. hlaup: Sigurg.. Ár-
sælsson, Á, 4:19.6 m.
Langstökk: Sig. Sigurðsson
ÍR, 6.18 m.
Spjótkast: Gísli Sigurðsson,
FH, 40.06 m.
400 m. hlaup: Sveinn Ingvars-
son, KR, 53,9 sek.
Stangarstökk: Hallsteinn Hin-
riksson, FH, 3.20 m.
5000 m. hlaup: Sv. Jóhannes-
son, KR, 16:45.7. m.
Kúluvarp: Kristján Vattnes,
KR, 13.29 m.
Þrístökk: Sig. Sigurðsson, ÍR,
13.50 m.
Beztir eru árangrarnir í 100
m. hlaupi og kringlukasti. í hin-
um íþróttagreinunum er hann
yfirleitt slæmur, ef miðað er við
íslenzkt met.
mikið, ef kærleikurinn og mann-
úðin fá að ráða.
Öll blöðin hér í bænum hafa
góðfúslega lofað að taka móti
samskotum í þessu skyni. Og hér
með er heitið á allar Góðtempl-
arastúkur landsins, öll ung-
mennafélög og kvenfélög að
gera slíkt hið sama og beita sér
fyrir málinu. Allir verða að
hjálpast að með að vinna gott
verk.
Friðrik Ásmundsson Brekkan
ráðun. ríkisins í áfengismálum.
Kaupendur Tímans
eru vinsamlega beðnir að láta
afgreiðsluna vita um breytingar
á heimilisföngum, til að fyrir-
byggja töf á blaðinu til þeirra.
Kopar
keyptur i Landssmiðjunni.
blaðinu af reyndum barna-
kennara, Aöalsteini Sigmunds-
syni.
Er það vandinn með borgar-
börnin. Uppeldið á borgarbörn-
unum. Reynsluleysi okkar í
þeim efnum og sljóleiki, og úr-
kynjunarhættan, sem af þessu
stafar.
Við, sem nú erum miðaldra,
höfum upplifað æfintýralegar
umbætur og framfarir.
Okkur hefir aukizt trú á okk-
ar eigið land. Það er stórt. Lítt
numið. Moldin hlutfallslega
frjó. Loftslagið viðunandi. En
mest hefir trúin verið á sjóinn!
En hjá okkur hefir allt til
þessa allt of mikið verið byggt
á rányrkju til lands og sjávar.
Ræktun er tiltölulega nýtt
hugtak hér á landi.
En ræktun verður að vera
okkar heróp!
Skógarnir eru að kalla horfn-
ir.
Þorskurinn er í hættu og fleiri
nytjafiskar. Sjálfur þorskur-
inn, sem skapað hefir megin-
grundvöllinn að hinum miklu
umbótum, sem komið hefir ver-
ið í framkvæmd.
Hætti sjórinn að gefa jafn-
mikið í aðra hönd og verið hef-
ir, verðum við að nema landið,
rækta landið!
Grasræktin er komin af stað.
Sandgræðslan einnig.
Garðræktin að færast í auk-
ana.
Fiskiklak í ár og vötn.
En skógræktin er naumast
hafin.
Skógarnir eru ein stærsta
auðlind nágrannaþjóðanna.
Englendingar, sú ríka þjóð,
telja sig ekki hafa ráð á öðru
en að rækta skóg, en þeir höfðu
eytt þá að mestu eins og við.
Þeir hafa gjört sér nákvæmar
starfsáætlanir um þá ræktun
fyrir langa framtíð.
Norðmenn, Svíar, Finnar og
Danir leggja óhemju áherzlu á
skógrækt.
Einn af athafnamestu mönn-
um í atvinnulífi Dana, sagði frá
því á síðastliðnu sumri, að talið
væri sannað, að víðáttumikil
svæði i því frjósama landi, Dan-
mörku, gætu ekki með nokkurri
annarri ræktun gefið eins mik-
ið í aðra hönd, eins og með
skógrækt.
Og nú hefir dregið saman með
litla trénu og stóru eikinni.
Með ýmiskonar tækni er nú
auðvelt að gera litla tréð hlut-
fallslega verðmætt hinum stóru.
Við spyrjum ekki að því, hvort
pappírinn, sem við skrifum á, sé
unninn úr stóru tré eða smáu,
ekki heldur hvort gervisilkið,
sem við klæðumst í, sé komið úr
hávöxnu tré eða lágvöxnu.
En til skógræktar í skóglausu
landi þarf að hugsa hátt og
hugsa langt!
Kannske er þetta líka það,
sem okkur — rányrkjuþjóðina
— fyrst og fremst vantar!
Eftir 80 til 100 ár þyrftum við
að vera búin að koma skógrækt-
inni í gott horf. Og hvað eru 80
—100 ár í æfi þjóðar!
En við verðum að byrja strax!
Og gæti þetta ekki oröið hent-
ugt viðfangsefni líka fyrir borg-
arbörnin!
Vísast þarf einhverskonar
Aðalfundur
H. F. EIMSKIPAFÉLAGS ISLAISDS
verður haldinn laugardaginn 24. jiíní
kl. 1 e. h. í Kaiipþingssalnum í luisi fé-
lagsins. — Aðgönguniiðar og atkvæða-
seðlar verða afhentir hluthöfum cðu
uniboðsniöniuun jieirra á miðvikudag
Hradlerðir B. S. A.
Alla daga nema mánudaga um Akranes og Borgarnes. —
M.s. Laxfoss annast sjóleiðina. Afgreiðslan í Reykjavík á
Bifreiðastöð íslands, sími 1540.
Bifrciðastöð Akureyrar.
Húðir og skinn.
21. og fimmtudag 22. jiiní kl. 1—5 e. h.
báða dagana.
Stjórnín.
Tílkynníng
Undirritaður er FLUTTUR af Vestur-
götu 39 á Laugaveg 63, og rekur þar
framvegis verzlun og vinnustofu undir
nafninu
Ljós oghítí
Sími: 5184.
Jónas Magnússon.
Ef bændnr nota ekki til eigin þarfa allar
HÉÐIR og SKINN, sem falla til á heimilum
þeirra, ættu þeir að biðja KAUPFÉLAG sitt
að koma þessum vörum I vcrð. — SAMBAND
ÍSL. SAMVINXUFÉLAGA selur NAUTGRIPA-
HÉÐIR, EIROSSHÚDIR, KALFSKIM, LAMB-
SKIAA og SELSKLVV til útlanda OG KAUPIR
ÞESSAR VÖRUR TIL SÚTUNAR. - IVAUT-
GRIPAHÚÐIR, HROSSHÚDIR og KÁLFSKINN
er bezt að salta, en gera verður það strax að
lokinni slátrun. Fláningu verður að vanda
sem bezt og þvo óhreinindi og blóð af skinn-
unum, bæði úr holdrosa og hári, áður en salt-
að er. Góð og hreinleg meðferð, á þessum
Sígurður Olason &
Egíll Sígurgeírsson
Málflutningsskriistola
Austurstræti 3. — Sími 1712
Kaupfélög.
Tryggið viðskiptavinum yðar
góða nýtingu á rabbarbaranum
með því að selja þeim BETA-
MON til notkunar í sultu og
vörum sem öðrum, borgar sig.
saft.
þegnskylduvinnu, ekki aðeins til
aö afkasta þeim verkum, sem
vinna þarf, heldur einnig til að
fylla upp i það tóm, sem þvi
miður nú er allt of algengt í lífi
unglinga, aðeins fyrir skort á
viðfangsefnum og líkamlegri á-
reynslu.
Við höfum að vísu lýst yfir
ævarandi hlutleysi í ófriði. En
þar með er ekki sagt, að okkar
litla þjóðfélag hafi ráð á því,
eða að því sé það hollt, að gera
engar þegnskaparkröfur á
hendur einstaklingunum, sem
hliðstæðar séu herskylduþjón-
ustu annarra landa.
IV.
Ég hefi bent á að allt til síð-
ustu ára höfum við íslendingar
fyrst og fremst lifað á rányrkju.
Við höfum eytt skógana.
Mikið af nytjalandi hefir blásið
upp í höndunum á okkur.
Líkur benda til að verið sé að
eyða uppgripaafla ýmsra nytja-
fiska við strendur landsins.
Ameríkumenn urðu fyrstir til
að hirða lúðuna. Norðmenn
hvalinn.
Fjölmargar þjóðir þyrpast
nú um þorskinn og kolann, og
jafnvel síldina.
Kæliútbúnaður og önnur
tækni kemur vatni í munninn á
æ fleiri þjóðum og hvetur þær
til þess að veiða fisk.
Þjóðverjar, Portúgalar og ít-
alir hyggjast munu stórauka
togaraútgerð. Aðeins að þeir
komi ekki of seint í víngarðinn!
En allt þetta bendir okkur á
eina leið. Við verður að treysta
meira á náttúrugæðin í landinu
en áður.
Við verðum að rækta landið
eins og aðrar þjóðir rækta sín
lönd.
Það er einasta leiðin til þess
að við getum gert okkur vonir
um að viðhalda hollustusamleg-
um lifnaðarháttum og menn-
ingarlífi.
Við verðum að hyggja hátt og
horfa langt, eigum við að geta
lifað frjálsu menningarlífi.
Við eigum fossa og jarðhita,
en til þess að hafa ráð á því að
virkja og nytja þessi náttúru-
gæði, þá þurfum við ef til vill
aö lúta því að brenna mó í
stað kola, en um fram allt að
snúa rányrkju í ræktun all-
staðar þar, sem við verður kom-
ið, og þá verður skógræktin góð-
ur prófsteinn á hversu til tekst!
Sérhver einstaklingur verður
að rækta sína eigin hæfileika,
virkja sína eigin orku. Til þess
að það megi takast, þarf ef til
Heildsölubirgðir.
CHEMIA H.F.
Kirhjusteætí 8 B.
Sími 1977.
vill meira lítillæti í úrræðum,
en nú um sinn, — ef sjórinn
bregst. Þarf ef til vill að brenna
mó til þess að verða þess um-
komin að virkja fossinn og jarð-
hitann!
En aldrei mættum við missa
móðinn, tapa trúnni, hvað sem
upp á kemur. Mörg þjóðlönd ná
hvergi að sjó, eiga ekkert auð-
ugt haf, engin aflauppgrip, og
flest miklu minna af ónumdu
lahdi en við.
Meðan við eigum landið og
þurfum ekki að leggja í annan
,,herkostnað“ en að snúa rán-
yrkju í ræktun, þurfum við engu
að kvíða, jafnvel þótt sjórinn
brygðist.
En hér gildir jafnt um ein-
staklinginn og þjóðina:
Ef endistu að plægja, þú akur-
land fær, — ef uppgefst þú,
nafnlausa gröf!
G. M.
Viltækjarafgeynaf.
ACCUMUL AT 0REN-F ABRIK,
DR. TH. S0NNENCHEIN.
Gula bandið
er bezta og ódýrasta smjörlikið.
f heUdsöln hjá
Samband Isl. samvinnuf élaga
Slml IMM.
96 William McLeod Raine:
ómögulegt að muna hvaðan, eða hvernig
á því stóð. Það var vitanlega af mynd-
inni, sem ég á heima i skrifstofunni. En
ég vil segja, mér til málsbóta, að líking-
in er ekki mikil.
— Þú heldur fast við að ég sé Webb
Barnett?
— Ég ætla að ganga út frá því.
— En hvað um C.O.-hestinn, sem ég
reið?
— Skoðun mín er sú, Barnett, að þér
hafi verið fylgt fast eftir og hestur þinn
orðið uppgefinn. Þú hefir sennilega verið
niðri við girðingarnar, ef til vill í þorpi
Cleus sjálfs, Sunnnit, handsamað næsta
hest og forðað þér. Það vildi svo til að
það var reiðhestur Clerus. Hvernig er
þessi tilgáta?
Taylor leit á Molly með háðsbrosi sínu.
— Vinur þinn er á sama máli og þú
um að ég sé hrossaþjófur, eins og hin
nöfnin, sem þú nefndir mig, sagði hann.
— Það er kominn háttatími, Molly,
sagði, sagði Steve lágt. — Villtu ekki
fara að bjóða góða nótt?
Hann leit samt ekki af manninum, sem
hann ætlaði að taka til fanga, þó hann
talaði til hennar.
— Hvað ætlið þið að gera, hrópaði
Molly og leit af öðrum á hinn. Hún var
orðin náföl og hjartað hamaðist í brjósti
hennar. Hvers vegna vildi Steve að hún
Flóttamaðurinn frá Texas 93
ir borgarar, og svo kom eitthvað fyrir þá.
Ég get ekki komið almennilega orðum að
því, en ef til vill getur Taylor það.
Walsh brosti allt að því ósvífnu brosi,
er hann bar fram þessa uppástungu.
— Hver veit, sagöi Taylor og ypti öxl-
um. — Slæmt uppeldi, skortur á stað-
festu, sljór heili, drykkur, slæmir félag-
ar, og einstöku sinnum meðfædd þrjóska.
Það gæti vel verið, ef þú skyldir hitta
Burney þennan --------
— Barnett heitir hann, leiðrétti Walsh.
— Barnett þá. Ef þú hitt hann nokk-
urn tíma, þá gæti vel verið að þú upp-
götvaðir, að hann hefði ístööuleysislega
höku, flóttaleg augu, eða annað það, sem
gæfi til kynna ómennsku í einhverri
mynd.
— Ég held aftur á móti, sagði Walsh
í eðlilegum róm, að okkur rnyndi finn-
ast hann sterkur og vel hæfur til varna.
— Hann er sem betur fer ekki í þínum
verkahring, þar sem hann framdi glæp-
inn ekki í þinni sýslu, sagði Molly við
Walsh.
Sýslumaðurinn leit ekki af Taylor og
í augum hans sá Molly glampa, sem hún
hafði aldrei séð áður. Steve hafði lengi
verið vinur hennar, og henni fannst
stundum, að hann gæti orðið henni ann-
að og rneira einhverntíma. Henni hafði
alltaf fundizt eitthvað mjög aðlaðandi í