Tíminn - 13.01.1940, Blaðsíða 2

18
TÍMIM, laMgardaginn 13. janúar 1940
5. blað
‘gímtnn
Lauyurdaginn 13. jjan.
Vegur yfír Síglu-
fjardarskard
Það er hægt að tefja góð mál
en ekki að stöðva þau. Svo mun
reynast um baráttu þá, sem
hafin var fyrir skömmu hér í
blaðinu, til að hrinda í fram-
kvæmd vegagerð yfir Siglu-
fjarðarskarð og yfir eyðimerkur
Melrakkasléttu að Raufarhöfn.
Fyrir fáum vikum ritaði ég
grein hér í blaðið um hve óvið-
unandi það væri að hafa tvær
mestu atvinnustöðvar landsins,
síldarbræðslurnar á Siglufirði
og Raufarhöfn, eins og eyjar,
skildar frá meginlandinu. Það
þurfti 20 þús. kr. til að gera ak-
fært að Raufarhöfn, og hér um
bil 180 þús. til að gera veg yfir
Siglufjarðarskarð, og niður fyr-
ir erfiðustu brekkur að vestan.
Ég benti á nauðsyn fólksins, 12
þús. manna á Siglufirði og mik-
ils fjölda á Raufarhöfn, að vera
í lífrænu sambandi við aðra
landshluta allt sumarið. Ég
benti á nauðsyn fólksins í þess-
um bæjum, og sjómanna, er
þangað koma, að geta dregið að
sér nægilegan forða af nýrri,
íslenzkri matvælaframleiðslu.
Þá var ótalinn hinn margfaldi
menningarauki, sem marg-
menninu í þessum bæjum væri
að því að hafa til sín bifreiða-
samgöngur oft á dag allt sum-
arið.
Það varð samkomulag í fjár-
veitinganefnd, að styðja þetta
mál. Þótti sanngjarnt, að ríkis-
verksmiðjurnar lánuðu þetta
fé, 200 þús. kr., vaxtalaust með
jöfnum afborgunum á 10 árum.
Hlunnindin og aöstöðuhagræð-
ið fyrir verksmiðjurnar var svo
augljóst, að tæplega var hægt
að búast við að nokkur maður
yrði á móti þessu.
En þó varð það svo. Kom-
múnistaflokkurinn reis á móti
þessari framkvæmd, með þeirri
blindni, sem er meðfædd þeim,
sem þar skipa sér. Alþýðuflokk-
urinn á þingi fór nálega allur
sömu leið, svo og ýmsir úr Sjálf-
stæðisflokknum. Finnur Jóns-
son kom með fleyg í málið til
að eyða framkvæmdum. Gerði
hann breytingartillögu við veg-
artillöguna um að verksmiðj-
urnar skyldu borga mörg
hundruð þús. kr. í uppbót á þá
síld, sem útvegsmenn og sjó-
menn höfðu selt verksmiðjum í
sumar. Um hitt gat Finnur ekki,
að þessum mönnum stóð opið að
láta vinna úr síld sinni í sumar,
en höfðu neitað því, ekkert
viljað annað en selja verk-
smiðjunum vöruna. En nú átti
að koma með bakreikninginn.
Þegar þingmenn Skagfirðinga
og Eyfirðinga sáu hvert stefndi,
komu þeir með varatillögu við
vegartillögu fjárveitingarnefnd-
ar. Samkvæmt henni skyldi
ríkisstjórnin fá heimild til að
taka að láni 200 þús. kr. í þessa
tvo verksmiðjuvegi. Og vitan-
lega var þá ekki gert ráð fyrir
að taka það lán hjá verksmiðj-
unum.
Eftir mikla vafninga, þar sem
kommúnistar og Alþýðuflokks-
menn höfðu forustuna, hafði
fjárveitingarnefn'd tekið aftur
tillögu sína um lán frá verk-
smiðjunum, og Finnur Jónsson
sína um að borga mörg hundruð
þús. kr. í uppbót til manna,
sem ekki vildu eiga sína síld í
sumar sem leið. Þá kom til
greina tillaga Eyfirðinga og
Skagfirðinga og var hún felld
með litlum atkvæðamun. Rúm-
lega 20 á móti og tæpir 20 með.
Fleygur Finns Jónssonar hafði
skapað hörkudeilur um málið,
og var Finni og kommúnistum
algerlega að kenna, að tillagan
féll.
En baráttan fyrir því að leysa
mannfjöldann á verksmiðju-
stöðunum úr hlekkjum einangr-
unarinnar, hafði borið góðan á-
rangur. Meira hluta þingmanna
þótti málið gott og réttlátt, þótt
þeir kæmu sér ekki í byrjun
saman um leiðir. Mér fannst
einsætt, að ef engin ytri óhöpp
kæmu fyrir, þá yrðu þessir
samgönguhlekkir brotnir af
verksmiðjubæjunum á næstu
tveim árum.
(Framh. á 3. síðuj
Forystwmeim l»|6ðanna:
flermaun flúring
Það leikur ekki á tveim tung-
um, að sigur Þjóðverja í Pól-
landsstyrjöldinni var fyrst og
fremst unninn af flughernum.
Vonir Þjóðverja um sigursælar
lyktir styr j aldarinnar við
Bandamenn eru líka fyrst og
fremst bundnar við flugherinn.
Sá maður, sem hefir unnið
manna mest að því að gera
þýzka flugherinn að þessu
skelfilega valdi, er Hermann
Göring marskálkur, annar
valdamesti og vinsælasti maður
þýzka ríkisins.
Hermann Göring er fæddur
í Bayern 1893. Hann er kominn
af gamalli aðalsætt. Faðir hans
hafði verið fyrsti nýlendustjórí
Þjóðverja í Suðvestur-Afríku.
Göring gekk kornungur í þjón-
ustu hersins og var orðinn liðs-
foringi 19 ára gamall. Fyrstu
mánuði heimsstyrjaldarinnar
starfaði hann í fótgönguliðinu,
en gekk í flugherinn seint á ár-
inu 1914. Hann gat sér þar
fljótlega ágætt orð. í nóvember
1915 særðist hann hættulega, en
komst þó til fullrar heilsu aft-
ur. Vann hann sér stöðugt auk-
inn orðstír sem flugmaður og
var snemma á árinu 1917 skip-
aður stjórnandi flugdeildar.
Frægasti flugmaður heims-
styrjaldarinnar var Þjóðverjinn
Manfred Richthofen. Hann
skipulagði vinnubrögð þýzku
bardagaflugvélanna og flugsveit
sú, sem hann stjórnaði, var
flugmönnum Bandamanna
mestur þyrnir í augum. Hún fór
sigri hrósandi úr hverri viður-
eign, enda var hún skipuð úr-
valsmönnum og kænska og hug-
dirfska Richthofens átti ekki
sinn líka. Má nokkuð marka
dirfsku hans á því, að hann
málaði flugvél sína eldrauða og
var hún því auðþekkjanleg
fyrir andstæðingana. Meðal
Bandamanna var það orðin
talsvert almenn skoðun, að
það væri sama og að fara
út í opinn dauðann, að berj-
ast við flugsveit Richthof-
ens. í maímánuði 1918 heppn-
aðist loksins að ráða niðurlög-
um þessa mikla flugkappa.
Hann hafði að vanda hætt sér
inn yfir víglínu Englendinga og
einum enska flugmanninum
tókst að komast svo nálægt
honum, að hann gat hæft hann
í hjartastað. Englendingar
jörðuðu hann með mikilli við-
höfn og létu á gröf hans stóran
blómkrans, þar sem á var letr-
að: „Til hugrakks og verðugs
fjandmanns". Richthofen var
þá búinn að taka þátt í 78 loft-
orustum og bera hærri hluta í
þeim öllum.
Það gefur bezt til, kynna,
hversu mikið álit Göring hafði
unnið sér sem flugmaður, að
hann var skipaður eftirmaður
Richthofens og annaðist síðan
stj órn Richthof ensveitarinnar
til styrjaldarloka. Má meira en
vel vera, að hann hefði í þeirri
stöðu getað náð enn meiri
frægð en Richthofen, en frið-
arsamningarnir komu í veg fyr-
ir það. Göring hafði þá samtals
háð 52 loftorustur og sigrað í
þeim öllum. Hann hafði hlotið
æðsta hetjumerki þýzka hers-
ins, Pour le Merite. Hann var
í styrjaldarlokin þekktastur
allra þýzkra fluggarpa. Hann
undi líka styrjaldarúrslitunum
illa og það varð að neyða hann
með valdi til að afhenda flug-
vélar Richthofensveitarinnar.
Göring undi ekki í því landi
niðurlægingarinnar, sem Þýzka-
land var eftir heímsstyrjöldina
og fór í sjálfviljuga útlegð. Ár-
ið 1919 starfaði hann í Dan-
mörku sem ráðgjafi Dana í
flugmálum. Síðan var hann um
nokkurt skeið flugmaður í Sví-
þjóð. Þar giftist hann sænskri
greifadóttir, Karin de Foch.
Árið 1922 fór Göring aftur til
Þýzkalands og stundaði hag-
fræðinám í Múnchen. Þar komst
hann í kynni við hinn nýstofn-
aða flokk Hitlers og gerðist
meðlimur hans. Herfrægð hans
kom honum þar brátt til met-
orða og Hitler fól honum það
verk, að skipuleggja storm-
sveitirnar. Náði Göring furðu-
legum árangri í þeim efnum. í
nóvember 1923 gerði Hitler mis-
heppnaða byltingartilraun í
Múnchen. í skærum, sem urðu
í sambandi yið hana, gekk Gör-
ing djarflega fram og særðist
hættulega. Vinum hans tókst að
koma honum undan til Austur-
ríkis. Næstu árin dvaldi hann
í Ítalíu og Svíþjóð, enda mátti
hann ekki koma aftur til Þýzka-
lands. Árið 1920 var honum
leyfð landvist í Þýzkalandi og
gerðist hann þá nánasti sam-
verkamaður Hitlers. Einkum
starfaði hann að skipulagn-
ingu flokksins og má senni-
lega einna mest þakka honum
hið fullkomna flokksskipulag
nazista. Árið 1928 fengu nazist-
ar í fyrsta sinn nokkra fulltrúa
kosna á þýzka ríkisþingið og var
Göring einn þeirra. Eftir hinn
mikla kosningasigur nazista
1932 varð Göring forseti ríkis-
þingsins. Þá um haustið gerð-
ist sá atburður í þinginu, að
von Papen forsætisráðherra
ætlaði að rjúfa þingið áður en
vantrauststillaga kæmi til at-
kvæða. Lagði hann þingrofstil-
kynningu Hindenburgs fyrir
Göring og kvaddi sér hljóðs til
að skýra þingheimi frá þessari
fyrirætlun. En Göring vék bréfi
ríkisforsetans til hliðar, synjaði
von Papen um orðið og lét sam-
þykkja vantraustið. Sýndi þessi
framkoma, að Göring lét sér
ekki allt fyrir brjósti brenna.
Hitler varð forsætisráðherra í
ársbyrjun 1933, en nazistar
stóðu ekki einir að þeirri stjórn
og áttu fáa menn í henni. Hitler
tókst þó að láta Göring verða
innanríkisráðherra i Prússlandi,
en þar voru jafnaðarmenn
sterkastir og prússneska lög-
regluliðið gekk næst hernum að
styrkleika. Með mikilli harð-
neskju og ófyrirleitni, tókst
Göring að brjóta öll yfirráð
jafnaðarmanna í Prússlandi á
bak aftur og framganga hans í
þingkosningunum þá um vet-
urinn átti vafalaust drýgsta
þáttinn í sigri nazista. Hins veg-
ar munu jafnan verða skiptar
skoðanir um þær kosningar, en
þinghúsbruninn var eitt helzta
deilumálið.
Eftir þennan kosningasigur
nazista, en þeir fengu meira
hluta í kosningunum, varð Gör-
ing flugmálaráðherra þýzka rík-
isins og forsætisráðherra Prúss-
lands. Hann tók sér jafnframt
fyrir hendur að annast yfirum-
sjón með skipulagningu leyni-
lögreglunnar, Gestapo, og hefir
jafnan verið æðsti maður henn-
ar. Þótt þetta væru ærin verk-
efni hafa síðan hlaðizt á hann
ný og ný vandasöm . störf og
næstum alltaf þegar koma þarf
nýju og víðtæku skipulagi á hin
stórfelldustu viðfangsefni, hefir
Göring orðið fyrir válinu sem
aðalmaður. Þannig var hann t.
d. á fyrra hluta ársins 1936 skip-
aður æðsti yfirmaður allra
stjórnarskrifstofa, sem fengust
við hráefna og gjaldeyrismál,
og síðar á sama ári skipaður
æðsti framkvæmdastjóri hinn-
ar svokölluðu „fjögra ára áætl-
unar“, sem hefir það takmark
að gera Þýzkaland sem óháðast
erlendum hráefnum og inn-
flutningi. Takist Þjóðverjum að
standast siglingabann Breta,
verður það fyrst og fremst þessu
starfi Görings að þakka, en vit-
anlegt cr að Þjóðverjar hafa
náð geysilegum árangri við
framleiðslu ýmsra gerfivara. Nú
seinast hefir Göring verið skip-
aður einskonar einræðisherra í
fjármálum og verður það verk-
efni hans í því starfi, að útvega
nægilegt fé til að standast
kostnaðinn við styrjöldina.
Verður það vissulega ekkert á-
nægjulegt hlutverk.
Göring gegnir auk þessa ýms-
um öðrum stöTfum. Hann er
ekki aðeins flugmálaráðherra,
heldur gegnir hann jafnframt
æðsta herforingjastarfinu í
flughernum. Hann er forseti
ríkisþingsins, en það er að vísu
vandalítið starf, þar sem þing-
ið kemur ekki saman til fund-
ar,_ nema 2—3 daga á ári.
Ástæðan til þess, að jafn mörg
og vandasöm störf hafa hlaðizt
á Göring, er vafalaust marg-
þætt. Hann er gæddur mikilli
skipulagsgáfu, sennilega meiri
en aðrir helztu foringjar naz-
ista, og hann er starfsmaður
mikill, sem ekki lætur sér nægja
áætlanirnar einar. Hann bælir
alla mótspyrnu niður með
harðri hendi, ef því er að skipta
og lætur hvorki volduga and-
stæðinga eða óvinsældir aftra
sér. í hinum mörgu orustum,
sem hann háði yfir vígvöllum
heimsstyrj aldarinnar, 1 æ r ð i
hann að sá ber að jafnaði sig-
ur úr býtum, sem er fyrri til.
Þess vegna veigrar Göring sér
ekki við að beita hörðu og láta
kné fylgja kviði, ef hann álítur
þess þörf. Það er talið fyrst og
fremst hans ráð, að Röhmupp-
reisnin var kyrkt í fæðingunni
á mjög skyndilegan og harðúð-
legan hátt.
En Göring er ekki aðeins hinn
harðlyndi og ófyrirleitni mála-
fylgjumaður. Ástralski prófes-
sorinn, Stephen H. Roberts, sem
skrifað hefir eina frægustu bók-
ina um Þýzkaland nazismans,
segir að Göring sé mesti sátta-
semjarinn í nazistaflokknum.
Iðulega hafi honum tekizt að
jafna hættulegar innanflokks-
erjur, en sagt er að Göring geti
líka verið þeim þungur í skauti,
sem hafna miðlunartillögum
hans.
Enskur blaðamaður, sem haft
hefir náin kynni af Göring og
Hitler, segir, að munur þeirra sé
einkum sá, að Göring sé óvæg-
inn og harðlyndur athafnamað-
ur, en Hitler tilfinninganæmur
draumsjónamaður, sem iðulega
láti augnabliksáhrif ráða gerð-
um sínum. Hvað sem kann að
MOLAR
Christian Science Monitor, Boston
Kötturinn ógnar birninum!
* * *
Fram yjir miSja 19. öld mátti heita
að vissar aðalsmannaœttir l Englandi
gœtu ráöiö þingkosningum í mörgum
kjördœmum og voru því valdir til þing-
mennsku ýmsir skjólstœöingar œttar-
innar. Er þetta skýring á því, að lang-
flestir helztu stjórnmálamenn Eng-
lands á þessum tímum komst á þing
21—23 ára gamlir. Sá maður, sem
fyrst hófst verulega handa gegn þess-
ari venju og var forgangsmaður þeirr-
ar tilhögunar, að samtök kjósenda til-
nefndu þingmannsefnið, var Joseph
Chamberlain, faðir núverandi forsœtis-
ráðherra Breta. Síðan hefir meðalald-
ur nýkjörinna þingmanna orðið mun
hœrri en áður.
* * *
Sá maður, sem hefir yngstur orðið
forsœtisráðherra Bretlands, er William
Pitt yngri (1759—1806). Hann varð
þingmaður 22 ára, fjármálaráðherra 23
ára og forsœtisráðherra 24 ára og
gegndi því starfi samfleytt í 17 ár og
hafði á þeim árum sennilega sterkari
valdaaðstöðu og meiri áhríf en nokkur
annar enskur forscetisráðherra hefir
haft fyrr eða síðar. Hann lézt 47 ára
gamall og liafði þá verið forsœtisráð-
herra í 19 ár. Hdnn er talinn einn allra
mikilhœfasti stjórnmálamaður Eng-
lendinga.
* * *
Amerískur blaðamaöur, sem dvaldi í
Finnlandi í sumar. skýrir frá því, að
það hefði verið álit finnskra herfor-
ingja, sem hann átti tal við, að Finnar
gœtu varizt Rússum af eigin rammleik
í sex mánuði, ef Rússar byrjuðu styrj-
öldina í ágústmánuði.
vera hæft í þessu, er það víst, að
Hitler hefir fundið að maður
með skaplyndi Görings væri
honum heppilegur sem nánasti
samstarfsmaður. Göring hefir
(Framh. á 4. siðu.)
Ragnar Ásgeirsson
Ferðasaga
Framh.
Þar varð eg að fá mér annan
farkost og bílstjórinn sér góð-
fúslega um að útvega mér hann.
Svo stend ég þá einn þarna á
götunni í þorpinu, þar sem ég
veit ekki til að ég þekki nokk-
urn mann. En þá er allt í einu
kallað til mín blíðum rómi og
spurt hvort þetta sé ekki ég. Jú,
jú. Það er ég. Og þá sé ég, að
þetta er ung kona, sem var nem-
andi minn fyrir nokkrum árum,
sem býður mér inn til sín og
foreldra sinna á meðan ég beið
eftir bílnum, sem á að flytj a mig
út í Fljótin. Það var líka mátu-
legt að fá sér kaffisopa áður
en haldið væri lengra. Þarna
sátum við um stund í góðu næði.
Hofsós er allra skemmtilegasti
kaupstaður — eða svo fannst
mér þennan dag, því sólin skein
yfir land og sjó, — spegilslétt-
an fjörðinn. Uppi í landsteinum
voru menn að vitja um net sín,
síld var í firðinum og máske
fleiri góðir fiskar. Ræktun virt-
ist mér vera töluverð í kringum
þorpið. Svo fljótt á litið leit
þarna björgulega út.
Þegar ég var farinn að sjá í
botn á þriðja bollanum, þá
heyrði ég mikinn hávaða í nánd
við húsið og hélt fyrst, að um
flugvél væri að ræða. „Þar er
víst bíllinn að koma,“ sagði frú
Liney og það reyndist rétt. En
bíllinn var „hljóðdósar“-laus og
kvað ganga undir nafninu „flug-
vélin“ eða þá „konungs rauður".
Því einu sinni var þetta fínasti
lúxus-bíllinn í landinu og kon-
ungurinn ferðaðist í honum um
sitt íslenzka ríki. En seinna var
honum breytt í vörubíl og hann
málaður rauður að framan. —
Þar af kom nafnið. Svo að hann
má muna sinn fífil fegri. „Þann-
ig fer heimsins dýrð“, segir hið
gamla latneska máltæki og það
sannast hér eins og víðar.
Og svo fljúgum við af stað.
Það er fagurt á Hofströndinni,
og því fegurra, sem nær Höfð-
anum dregur og yndislegt við
Höfðavatn. — En nú er víst
Þorgeirsboli liðinn undir lok, en
hann hélt sig víst mikið á þess-
um slóðum um sína tíð og gat
brugðið sér í það líki, er bezt
hentaði í hvert sinn, svo að alls-
staðar gátu menn átt von á hon-
um. Sagt er, að karl einn hafi
komið út snemma morguns og
gáð til fjalls, og er hann hafði
horft litla stund sagði hann:
„Djöfull er hann langur núna!“
Það var boli, sem tevgði úr sér
eins og ský meðfram fjöllunum.
Og lífseig er þjóðtrúin og birtist
í mismunandi myndum á ýms-
um tímum.
Næsti bær við Höfðavatn er
Mannskaðahóll. Þar stóð mikil
orusta milli enskra sjóræningja
og bænda. Eru þar fimm dysjar
og talið, að margir hafi þar fall-
ið af ræningjunum. En norðan
við vatnið eru Höfðahólar, hóla-
þyrpingar, sem minna á Vatns-
dalshóla, með fallegum lyng-
gróðri, líklega myndaðir af
skriðufalli í fyrndinni. Og þegar
komið er framhjá Höfðanum
blasa við eyjarnar skagfirzku,
Drangey, þverhnýpt og há, og
Málmey, sem lltur út eins og
herskipsskrokkur væri. Hún er
nokkru hærri en Drangey, nyrzt,
og miklu lengri. Frá suðurenda
Málmeyjar liggur hryggur í átt-
ina til lands. Svo grunnt er á
þessum hrygg, að því er bíl-
stjórinn sagði mér, að vaða má
langleiðina út í eyna um stór-
straumsfjöru, ef ekki væri skarð
í hryggnum á einum stað. Lengi
var þjóðtrú um, að enginn mætti
búa lengur í einu í eyjunni en
20 ár og ekki mætti þar hestur
vera, því illt myndi þá af hljót-
ast. En nú hefir fólkið, sem þar
býr nú, brotið þessa álagahlekki:
búið þar á þriðja tug ára og
haft þar hest í nokkur ár, og
hefir ekki orðið að sök. Er sagt,
að gott sé í Málmey að vera og
trúað gæti ég, að vorkvöldin
væru þar fögur.
Þennan spotta, frá Hofsósi og
út í Fljót, hefi ég ekki farið fyrr
á landi. En einu sinni farið
þarna um loftleiðina. Og minn-
ist enn hinna rauðu haustlita,
sem þá voru í hlíðum. Og svo,
hve mér sýndust túnin vera
þýfð í Sléttuhlíðinni og í Fljót-
um. En þessa minnist ég hér
vegna þess, að nú sýndist mér
víða bera mikið á sléttum í
túninu í Sléttuhlíðinni.
í Sléttuhlíðinni er Hrolleifs-
höfði og Hrollleifsdalur og eru
þessi örnefni dregin af illmenni
því, sem Vatnsdæla getur um.
Gaman er að horfa yfir sveitina
frá Felli, þó ekki sé það hátt. Og
áfram þýtur Konungsrauður og
innan skamms erum við komnir
norður í Fljót. Þar blasir við
allhár hóll og stendur bær fyrir
neðan. Það er Reykjarhóll, vest-
asti bærinn í Vestur-Fljótum.
Reykjarhóll heitir hann af því
að jarðhiti er þar,og kemur heita
vatnið upp ofarlega í hólnum.
Mældist mér hiti vátnsins 63—
64°. Þarna eru dálitlir garðar í
hólnum, en ekki stórir. Jarðveg-
ur virðist mér líta út fyrir að
vera magur, og erfitt að koma
þangað húsdýraáburði vegna
brattans. En aftur á móti lítur
út fyrir að jarðylur muni vera
þar allvíða í hólnum. Þar sem
ég stakk hitamælinum í jörðina
á hitasvæðinu, sýndi hann 14°,
en aðeins 6° í kaldri jörð á slétt-
lendinu. Þetta er mikill munur
á hitastigi moldar.
Þarna á Reykjarhóli hefir
bærinn nýlega verið fluttur frá
sínum gamla stað og heitt vatn
frá hólnum rennur nú sjálft
þangað heim, enda er hæðar-
munurinn mikill, Þetta er atriði,
sem öllum, sem búa nálægt jarð-
hita, ætti að vera ljóst, að þegar
byggt er upp, þá á að byggja
hin nýju hús með tilliti til þess
að hægt sé að hita upp með
þeim hita, sem jörðin veitir. —
Hrjóstrugt og skjóllaust er þarna
á hólnum, en fagurt var að sjá
þaðan í allar áttir þennan dag.
Ekki veit ég um hæð hólsins, en
gæti trúað að hann væri milli
80—90 metra yfir sléttlendið í
kring.
Næsti bær fyrir austan Reykj-
arhól er Laugaland. Þar er einn-
ig hitað upp með heita vatninu,
og er það þó ekki nema rúm 50°
þar sem það sprettur upp. Og
blautlent virðist mér þar í kring.
Nokkru eftir hádegi brunar
svo Konungsrauður 1 hlaðið á
Mói, en þangað er ferðinni heit-
ið þennan dag, til Hermanns
Jónssonar, sem þar býr. Hjá
honum og frú hans hélt ég til
þá þrjá daga, sem ég dvaldi í
sveitinni, sem er ein af nyrztu
sveitum landsins og talin svo
mikil snjóakista, að tröllasögur
ganga af henni hvað það snert-
ir. Vel getur verið að þær séu
sannar, en hvergi sá ég þar hvít-
an díl í fjalli í þetta sinn.
Fyrsti bóndinn á Mói hét
Flóki, alkunnur hér undir nafn-
inu Hrafna-Flóki. Svo snemma
var hann á ferð hér, að víst hefði
hann getað reist bústað sinn
hvar sem var á landinu, en hann
kaus Fljótin, svo eitthvað hafa
þau haft til síns ágætis. Örnefni
eins og Móskógar, benda á mik-
inn gróður, en nú er þar hvergi
hrísla. Flókadalur minnir einnig
á hinn fyrsta landnema. Haust-
fagurt var að sjá yfir Fljótin
þessa daga sem ég var þar; hver
tími árs hefir sinn svip, sína
fegurð, þegar þeir tjalda þvl
bezta, sem þeir eiga til.
En nú þarf að nota hvern dag-
inn sem góður er, og eftir að hafa
fengið góða hressingu, stígum
við Hermann á hesta og höldum
austur á bæi, þar sem jarðhiti