Tíminn - 02.07.1940, Blaðsíða 2

266
TÍMIM, þriðjndaginii 2. júlí 1940
67. bla«
Palladómar um ísl. glímuna
Eftír Emil Tómasson
tpminn
Þriðjudaginn 2. júlí
Hið nýja landnám
Ég hefi í síSasta blaði Tímans
bent á þær tvær landnámsbylgj-
ur, sem myndazt hafa hér á
landi siðan um 1870. Fyrri aldan
flutti fimmta hluta íslendinga
vestur um haf. Hin síðari mynd-
aði kaupstaði og kauptún á
þessari öld við vaxandi atvinnu
við sjóinn, þar sem beitt var nú-
tíma vélatækni.
íslendingum fjölgaði ekki svo
að heitið gæti fyrr en þetta
landnám byrjaði. Skýringin er
auðsæ. Fólkið gat ekki lifað 1
landinu, nema þeir, sem höfðu
ráð á gömlu býlunum, meðan
Danir mergsugu íslendinga með
vérzlunarkúgun sinni, og meðan
þjóðina vantaði nýja tækni til
að geta skapað sér björg og
brauð handa nýjum borgurum
í landinu.
Nú er Ameríka að kalla má
byggð og lokuð. Nú taka kaup-
staðir og kauptún ekki við fleira
fólki eins og stendur. Þvert á
móti er þar of margt fólk við
núverandi framleiðsluskiiyrði.
Fjöldi fólks í kaupstöðum og
kauptúnum hefir hin síðustu ár
lifað að öllu eða nokkru leyti á
almannaframfæri, sumpart frá
ríkinu en öllu meira frá bæjar-
og sveitafélögum. Þetta ástand
er orðið óþolandi. Annars vegar
eru skattgreiðendur að sligast
undir útgjöldum við þessa fram-
færslu. Á hinn bóginn úrkynj-
ast sá hluti þjóðarinnar, sem
nýtur þessarar framfærslu bæði
af iðjuleysi, skorti og vöntun á
sjálfsvirðingu, sem jafnan segir
til sín hjá þeim, sem ekki vinna
fyrir sér sjálfir. En bak við þess-
ar þrengingar kemur svo hin
eðlilega fólksfjölgun, sem vant-
ar bjargarskilyrði. Hvarvetna
um landið er ungt, hraust og
meira og minna vinnugefið
fólk, sem vill mynda heimili og
starfa, en vantar ytri skilyrði.
Verkefni ríkisstjórnar, Alþing-
is og kjósenda er að skapa skil-
yrði fyrir nýtt landnám í sjálfu
landinu, þannig að hver dug-
andi maður, karl eða kona, sem
vill vinna fyrir sér og sínum, geti
fengið aðstöðu til þess. En hin-
ir, sem ekki vilja vinna, en hafa
viðunandi heilsu, eiga að vinna
fyrir sínu brauði hjá öðrum, þar
til þeir hafa fengið þann mann-
dóm og þroska, að þeir vilja fara
að bjarga sér sjálfir.
Ég hefi nýverið í þessu blaði
lagt það til, að ríkið keypti ó-
notað en ræktanlegt land, helzt
í öllum sýslum landsins, þar
sem síðan væri undiTbúið nýtt
landnám. Alþingi í vetur heim-
ilaði ríkisstjórninni að kaupa
Kaldaðarnes í Flóa. Þar eru
nægileg skilyrði fyrir 10 heimili.
Síðar var heimilað að kaupa
nokkuð af hinu frjóa landi í
Ölfusi og er nú unnið að því.
Það er sennilegt, að með skyn-
samlegri notkun ræktarlands,
engja og hveraorku í Ölfusinu
mætti bæta þar við um 100
sjálfstæðum heimilum, og mun
meira, ef þar væri iðnaður eða
ef sjómenn úr Reykjavík ættu
þar heima og hefðu þar garð-
rækt sér til atvinnu- og tekju-
bóta. Ég nefni þessa staði á
Suðurlandi af því, að þar er haf-
inn lítilsháttar undirbúningur.
En það þarf miklu meira með.
Hér dugar ekki minna en skipu-
legt landnám um allt land. Það
þarf að halda áfram að greiða
fyrlr skiptingu jarða milli skyld-
menna, landnámi á óræktuðu
landi i sveit, landnámi við sjó,
þar sem bæði má koma við
ræktun og nokkurri útgerð eins
og t. d. i Hornafirði. Þá þarf að
koma upp landnámi, þar sem
saman er stundaður iðnaður og
ræktun. Og að lokum má gera
ráð fyrir, að kaupstaðir og
kauptún geti, ef verzlunarhætt-
ir batna í heiminum, tekið á
móti nokkurri fólksfjölgun.
Tveir af núverandi ráðherr-
um, Hermann Jónasson og Ey-
steinn Jónsson, hafa í miðstjórn
Framsóknarflokksins bent á
nýja hlið í þessu máli. Þeir hafa
réttilega séð, að það er hættu-
legt að kasta landnámshlunn-
indum út til fólks, sem ekki er
undir það búið, og hættir oft til
að vanrækja og vanmeta þau
gæði, sem eru lögð í hendur
þeim. f stað þess ætti ríkið að
taka í sína þjónustu unga menn
og konur, sem vildu skapa sér
sjálfstæð heimili, og þetta unga
fólk yrði að vinna eftir fyrirlagi
nýbýlastjórnar að þeirri fram-
leiðslu, sem það ætlar að stunda
í 2—3 ár. Sú innstæða, sem þess-
ir landnemar eignast, er endur-
goldin með hlunnindum þjóðfé-
lagsins til landnemans. En jafn-
framt hefir hinn tilvonandi
landnemi sýnt með eljusemi
sinni og hegðun, að likuT séu til
að trúa megi honum fyrir land-
námshlunnindum. Sama regla,
en í öðru formi, gæti átt við þá
menn, sem vildu gerast land-
námsmenn, en hafa iðnað eða
sjómennsku að hliðaratvinnu.
íslenzka þjóðin stendur nú á
vegamótum um atvinnumál sín.
Hún getur ekki sent fólk til ann-
ara landa, og vill heldur ekki
gera það, þó að önnur lönd væru
opin til landnáms. Hún getur
ekki komið fólksfjölguninni til
vinnu og sjálfstæðra starfa við
sjómennsku í kaupstöðum og
kauptúnum. Hún getur ekki ris-
ið undir að hafa þúsundir
manna atvinnulaust og iðjulaust
á almannaframfæri. Þjóðin hef-
ir ekki heldur efni á eða land
til að eyðileggja mikinn hluta
þjóðarinnar með þesskonar lifn-
aðarháttum.
En þess þarf ekki með. ísland
er stórt og gott land og þjóðin
er fámenn. Ef við fáum að njóta
gæða landsins og vinna að notk-
un þeirra á skynsamlegan hátt,
þá geta mörg hundruð þúsund
manna lifað í landinu, svo að
ekki sé tekið dýpra í árinni.
Auðvitað kostar nýtt landnám
mikið. En sú skuld endurborgast
með vöxtum og vaxtavöxtum.
Það var dýrt að láta fólkið
hrynja niður úr hungri og haTð-
rétti. Það var dýrt að kosta tugi
þúsunda til Ameríku, þó að far-
kosturinn væri fátæklegur. Það
hefir kostað mikið að byggja nú-
verandi kaupstaði og kauptún
með þeim atvinnutækjum, sem
notuð eru við sjómennskuna.
Menn mega þess vegna ekki
kippa sér upp við það þó að hið
nýja landnám kosti fé og vinnu.
Það er bæði hlutverk manna og
ánægjuefni að mega reyna á sig
og vinna. Hér þarf ekkert nema
heppilega og framsýna for-
göngumenn. Við höfum rik og
góð skilyrði. Við höfum mikið af
hraustu og duglegu fólki, sem
vill vinna og skapa sér sjálf-
stæða framtið.
Hér þarf ekki meira með en
að skapa þriðju landnámsbylgj -
una siðan um 1879. Þarf þar að
skipta jörðum milli ættingja.
Kaupa stór, óræktuð lönd,þurka
þau og rækta og búa undir að
skapa þar heilar byggðir. Stund-
úm verða þessar nýbyggðir við
sjóinn eða nærri verstöðvum,
þar sem sami maður stundar sjó
Ég hefi áður getið landahóps-
ins, sem stóð á bryggjunni, þeg-
ar „Dettifoss" lagði heim á leið
sem fyrsta íslenzkt skip, er lét
úr erlendri höfn eftir hertöku
Breta á íslandi.
Hér hefi ég i huga, að leitast
við að gera nokkra grein fyrir
uppiuna nokkurra landa
vorra í New York, en þið
verðið að virða til betri vegar,
að ég nefni þá með nöfnum,
suma en ekki alla. En þeir,
sem ég hitti, báðu allir
að heilsa, báðu mig, og víst
marga fleiri, að skila kærum
kveðjum til margra ættmenna
og láta þess getið, að þeim liði
vel. Það er gömul og ný kurteisi
og stundum kannske meiningar-
laust vanahjal að biðja að
heilsa. Að öllum jafnaði meinar
fólk bókstaflega ekki neitt með
sínum „kæru kveðjum", en sé
einhver meining í slíkum orð-
sendingum er það að jafnaði
eiginhagsmunir, gert til að spara
tima og erfiði bréfaskrifta og
geta þó um leið uppfyllt þá sið-
ferðisskyldu, sem er fólgin í því
að láta vini og vandamenn eitt-
hvað um sig vita. En út af þessu
getur þó brugðið eins og öllum
meginreglum og stundum finn-
ut maður í kveðjubóninni ein-
hvern minningayl, einhvern
kraft, sem virðist í senn koma
frá hjartanu og heilanum og
Sveinn Björnsson sendiherra
sagði í ræðu sinni á íþróttavell-
inum 17. júní s. 1., að kjörorð
allra iþróttamanna ætti að vera
drengskapur og réttlæti, því þar
á byggðist velgengni og framtíð
hverrar keppni. Þessum orðum
vona ég að íþróttavinir hafi veitt
eftirtekt og reyni eftir föngum
að framfylgja þeim í verkinu.
íslenzka glíman dró mig
sterkar á völlinn í þetta skipti
en þó sonur minn væri þátttak-
andi í boðhlaupinu með þeim
Ármenningum. Ég sá heldur ekki
eftir því að líta þar inn — því
þar fór fram sú bezta glíma, sem
ég hefi séð í Reykjavík.
Nokkrir menn glímdu þar
undir stjórn Jóns Þorsteinssonar
íþróttakennara. Flestir kunnir
frá íslenzku kappglímunum. En
hér voru hreyfingar yfirleitt
mýkri og léttari, brögðin hrein,
snörp og áferðargóð. — Eftir
síðustu Íslandsglímu virðist sem
flestum finnist að glíman sé í
afturbata Ég er ekki frá því
heldur, að svo sé, en betur má
ef duga skal. Það er ekki nægi-
legt þótt þjálfaðir glimumenn
sýni sæmilegar glímur, ef svo ó-
nothæf byltuákvæði og dómfyr-
irkomulag eyðileggur íþróttina.
Það er oft erfitt að fá því
breytt, sem orðið er að drottn-
andi vana. íslenzka glíman hef-
ir í seinni tíð ekkert verið gagn-
rýnd opinberlega. Margir hafa
séð ýmsa galla á henni, en fund-
izt hins vegar ábyrgðarminnst
að láta það mál afskiptalaust.
Sýnishorn frá síðustu íslands-
glímu þessu til sönnunar er í
Morgunblaðinu frá 12. júní s. 1.
Gagnrýni blaðsins á glímunni er
þetta: „Fór glíman vel fram og
drengilega". Svo mörg eru þessi
orð! Meir segir ekki stærsta blað
bæjarins um þessa sjaldgæfu,
svokölluðu þjóðaríþrótt. Vitan-
lega er þetta vinsælast til að ó-
náða engan. En hins vegar er
það sjálfri íþróttinni alls eigi til
þroska eða uppbyggingar á
nokkurn hátt, á meðan alþjóð
veit, að íþróttinni er í ýmsu á-
bótavant. Ef mönnum er ekki í
sannleika sagt sama um afdrif
glímunnar, þá þýðir ekki að gera
sig blindan fyrir göllunum, sem
nóg er af, og hrópa aí gömlum
og ræktun eftir árstíðum. Stund-
um myndast iðnaðarhverfi í
sveitum, þar sem iðnaðarmenn
styðjast við ræktun. Og stundum
vex byggðin í kaupstöðum og
kauptúnum, þar sem saman fer
atvinnu i bæ og ræktun. Þetta
verður þriðja landnám íslend-
inga, eftir að viðreisnin hófst í
landinu. J. J.
vera miðað í ákveðnum tilgangi
I ákveðna átt. Þennan hlýleik
virtust mér flestir Vestur-ís-
lendingar, er ég átti tal við,
leggja í íslandskveðjur sinar.
Þær voru ekki meiningarlaust
fleipur, ekki orð vanans og hinn-
ar formbundnu kurteisi, heldur
runnar að innan og sprottnar
af rótum einlægni og stundum
formyrkvaðrar ættjarðarástríðu.
Nú skulum við reyna að greiða
sundur landahópinn í New
York, mann fyrir mann og gera
okkur ljósa grein fyrir því,
hverjir það eru, sem biðja að
heilsa, þegar skipin fara heim.
í átján ár kom aldrei íslenzkt
skip til New York, en síðan
reglubundnar skipaferðir hóf-
ust á liðnu hausti finnst mörg-
um landanum þar eins og hann
hafi stigið öðrum fæti á íslenzka
jörð og nú sé skammt þangað
til hann stendur þar báðum
fótum. Þess vegna eru þar alltaf
einhverjir, sem fylgjast með
komu íslenzku skipanna, og
meðan þau liggja þar við
bryggju eru þau jafnan „strokin
og klöppuð" af íslendingum,
sem finna sálarfró og huggun
í hörmum og heimþrá sinni
með því að leggja þar leið sína
i hvert sinn, er tími og tæki-
færi vinnst til. Og þegar skipin
láta úr höfn koma þeir, sem
komið geta, til að kveðja og
vana á Reykjavíkurmáli: „Allt í
lagi, góði!“
Glímunni tii framdráttar hef-
ir að vísu margt verið gert þetta
síðasta ár, sem sýnir áhuga við-
komandi manna, bæði á því að
útbreiða glímuna og reyna til að
laga hana. Að útvarpa glímunni
gaf beztu raun. Gamlir glí'mu-
menn víðs vegar um landið
hlustuðu með spennandi áhuga
og óviðráðanlegum glímu-
skjálfta. Lýsing Helga Hjörvar á
hverri hreyfingu I kappglím-
unni verður óefað til þess að
vekja yngri menn til lifsins.
Þeir drekka i sig frægð og
hreysti, metnað og áhrif hinnar
fornu og nýju íþróttar með
spennandi lýsingum. Stjórn í. S.
í. hefir meira að segja boðizt til
að sjá um góða glímukennara
fyrir skólana, en samt sem áður
hefir þetta ekki komizt í fram-
kvæmd. Þetta út af fyrir sig
sýnir, hve dauft er ennþá yfir
glímunni. Óefað væri það stærsti
sigur fyrir framtíð glímunnar,
að góð glímukennsla kæmist á
í barna- og unglingaskólum
landsins.
Á árinu sem leið skipaði stjórn
Í.S.Í. nefnd til að athuga og
gera breytingar á glimureglum
sambandsins. Formaður þeirrar
nefndar er núverandi glímu-
snillingur íslands, Kjartan G.
Bergmann, og varaforseti og rit-
ari Helgi Hjörvar. Nefnd þessi
sendi ýmsar fyrirspurnir til
sambandsfélaga Í.S.Í., íþrótta-
ráða og áhugamanna um ís-
lenzka glímu til þess að gefa
þeim kost á að gera tillögur og
eiga hlutdeild í breytingum, sem
gerðar kunna að verða á glimu-
reglunum. Ég hefi heyrt, að
ýmsir hafi svarað fyrirspurnum
nefndarinnar vel og rækilega,
en hvernig — eða á hvaða stigi
málið nú er statt, er mér ekki
vel kunnugt. Ég hygg, að nefnd-
in hafi ekkert látið uppi opin-
berlega enn um þetta mál.
Gaman væri, ef nefndin léti til
sín heyra. Þetta er allt í áttina
glímunni til eflingar og von-
andi að meira komi á eftir.
Stjórn Í.S.Í. á þakkir skilið fyriT
viðleitni sína og áhuga.
Ég ber það traust til Í.S.Í., að
það verði búið að breyta ýmsu
fyrirkomulagi við næstu kapp-
glímu, og vil ég benda á helztu
gallana, sem mér sýnist vera á
glímunni. Næsta kappglíma ætti
að fara fram eftir tillögum
Þorsteins Einarssonar glímu-
snillings, því að margt af því,
sem Þorsteinn leggur til er
prýðilegt.
Ég tel byltuákvæði og dóm-
fyrirkomulag það, sem nú er
fylgt á kappglímum, vera alveg
þakka viðdvölina. Þessi saga
endurtekur sig að vísu í flestum
erlendum borgum, þar sem ís-
lenzk skip hafa reglubundna
viðkomu. En hvergi hefi ég séð
slíkan helgiblæ og alvörufestu
sameinaða í þessari þjóðrækni
og þar.
* * *
í New York kváðu nú vera bú-
settir milli 90 og 100 íslending-
ar og eru þar í taldar fjölskyldur
Vilhjálms Þór ræðismanns og
Ólafs Johnsons, konsúls, sem
dvelja þar aðeins um stundar-
sakir. Ennfremur þrír aðrir ís-
lendingar, sem þar eru búsettir
í bili 1 verzlunarerindum og
hafa þar aðeins dvalarleyfi, sem
ferðamenn. Það eru þeir Jón
Guðbrandsson fyrir Eimskipa-
félag íslands, Helgi Þorsteinsson
fyrir Samband íslenzkra sam-
vinnufélaga og Hannes Kjart-
ansson fyrir Elding Trading Co.
Þá kemur röðin að hinum, sem
eru Bandaríkjaþegnar, hafa þar
atvinnu- og þjóðfélagsrétt, enda
þótt þeir séu íslendingar að ætt
og uppruna, og við ísland séu
tengdar bernskuminningar
þeirra og ef til vill vonir um
hvild og friðsæld elliáranna.
Flest þetta fólk hefir verið þar
langvistum frá 10 og upp í 30
ár eða þar yfir og er nú þannig
sett, að lífsskeið þess hlýtur að
falla i farvegi hins nýja lands
og ágóði æfistarfsins og ham-
ingja vera háð örlögum þess
fremur en ættlandsins.
* * *
í ágúst lagði 18 ára piltur upp
frá Reykjavik til að leita sér
ónothæft og þessu verði að
breyta tafarlaust, svo að glíman
geti talizt réttlát og drengileg.
Vegna tilveruréttar glímunnar
má það ekki koma fyrir, að dóm-
nefnd geti ráðið úrslitum hverr-
ar kappglímu og dæmt hverjum
þeim manni sigur, sem henni
sýnist.
Ég vil stefna þessu máli til
stjórnar Í.S.Í. og vona að því
verði alvarlega gaumur gefinn.
Dómfyrirkomulagið á þessum
kappglímum, sem ég hefi horft á
hér í Reykjavík, þarf breytingu
til bóta, ef íþróttin á að ná rétt-
um tilgangi og njóta batnandi
kjara. Fyrirkomulag á öllu slíku
gæti veTið margbreytilegt, og er
of langt mál að ræða það í þess-
um palladómum.
Byltuákvæðin.
Ég býst við, að sumum finnist
of fast í árina tekið, að telja
byltuákvæðin, sem glímt er eftir,
vitlaus, en að telja þau dular-
fullt fyrirbrigði mun vinsælla.
Það mun fáum heiglum hent,
sem á glímuna horfa, að reikna
út af sjálfsdáðum, hvað sé bylta
og hvað ekki bylta. Þetta reikn-
ar enginn út nema hlutdræg og
breysk dómnefnd, og að þessu
leyti verður allt dularfullt fyrir
áhorfendurna.
Þessar byltureglur, sem verið
er að hnoða inn í þjóðaríþrótt-
ina,er einhver samsuða úr grísk-
rómversku kraftaglímunni, sem
aldrei samrýmist og á ekki að
samrýmast íslenzku glímunni.
Þessar byltureglur er nú bú-
ið að reyna i 34 ár eða síðan
kappglímurnar hófust um Grett-
isbeltið á Akureyri 1906, og veit
ég ekki betur en að allir séu
óánægðir með þær.
Sennilega hefir gott eitt vak-
að fyrir þeim mönnum, sem
sömdu þessar reglur. Þeim hef-
ir fundizt byltumar komast I
fastara form með því að sníða
þær eftir öðru glímuformi en
sínu eigin. Karakúlhrútarnir
samrýmdust ekki íslenzka sauð-
fénu. Ég tel það heldur engan
heiður fyrir þjóðaríþróttina
sjálfa, að ekki séu samin lög og
reglur í samræmi við þá lifandi
leikni og tilbreytni, sem fólgin
er í sjálfri íþróttinni, en vera
ekki að afskræma hana meö út-
lendum fangbrögðum.
Það hleypir í mig illu skapi í
hvert sinn, sem ég sé þessari
uppáhalds íþrótt misþyrmt. En
misþyrmingu tel ég það þegar
þátttakendur íþróttarinnar eru
neyddir til að láta kné fylgja
kviði á sínum keppinaut, ef
honum á að verða auðið að ná
vinning og ofan á þetta kenna
svo dómararnir með sína hlut-
drægni.
Dómnefnd.
Eftir því, sem ég oftar horfi á
þessar kappglímur, því Ijósara
verður það fyrir mínum hug-
frægðar og frama í bláma fjar-
lægðarinnar, þar sem æfintýrin
verða til. Hann hét Ólafur Jóns-
son, sonur Jóns Ólafssonar, tré-
smíðameistara, á Skólavörðustíg
6. í landahópnum á bryggjunni
stendur nú draumamaðurinn frá
Skólavörðustígnum, og heitir nú
Mr. Ólafur J. Ólafsson. Árin
breyta jafnvel nöfnum manna
eða venda þeim við. Ólafur er
nú deildarstjóri í einni af raf-
tækjaútsölum Edison í New
York. Deildarstjórinn er feit-
ur og sællegur, og umkominn
þess að veita sér gnægðir
af veraldlegum munaði. Hann
hefir tryggt sig og endur-
tryggt fyrir ófyrirsjáanlegum
óhöppum í framtíðinni og
þarf engu að kvíða, og gerir
það heldur ekki. En í 12 ár var
hann svo rofinn úr tengslum við
æskustöðvar sínar og nánustu
skyldmenni, að hann átti ekki
einu sinni mynd af foreldrum
sínum. Nú hefir verið bætt úr
því, og að ári ætlar Mr. Ólafsson
að koma heim í nýjum bíl og
með nýja skó og skoða hina
nýju Reykjavík í hinu nýja ís-
landi, þvl hversu margt hefir
ekki breyzt hér heima síðan
hann lagði upp í gæfuleitina?
Foreldrar hans eru orðin roskin
hjón, og það segist hann muni
eiga verst með að sætta sig við.
Yfir glasi af cocktail verður
Mr. Ólafsson litið til baka' yfir
genginn veg og minnist þá einn-
ar nætur, er hann var atvinnu-
laus og lét fyrir berast á bekk
undir háum hlyni í Central
Park. En það var ekki nema ein
skotssjónum, hversu þýðingar-
mikið það er fyrir íþróttir, að í
dómnefnd gætu valizt óvilhallir
menn og réttvísir. Ef svo mætti
að orði kveða, hafa þessir menn
líf og dauða íþróttarinnar í sinni
hendi. Þeir geta bætt og aflagað.
Þeir eru beinir herforingjar.
Þátttakendurnir eru herliðið,
sem mótast beint eftir stjórnar-
fyrirkomulagi herforingjanna.
Þeir verða að vera með augun
á hverri hreyfingu meðan hver
glíman stendur yfir. Og þeir
verffa skilyrffislaust, hvernig sem
á þátttakendum stendur, hvort
þeir eru utanbæjarmenn eða
innan, að láta eitt yfir alla
ganga.
Það er skylda allra sam-
eiginlega, sem glímunni
unna, að taka föstum tökum á
því, ef óréttvísin skýtur upp
hausnum í garð þátttakend-
anna. Ég lít svo til, að á undan-
gengnum kappglímum hafi
dómnefnd fengið að sitja í stöðu
sinni óáreitt með dóma sína og
komizt því upp með að haga
glímuúrslitum eftir sínum dutl-
ungum. Þetta er að bera inn
palladóminn. Blaðamennirnir
hafa verið, allt til þessa, sagna-
fáir eða lítið gagnxýnt glím-
urnar, og fáir eða engir aðrir á
þær minnst. í fyrra skrifaði ég
í blaðið Vísi 31. maí „hugleið-
ingar um íslenzku glímuna“.
Deili þar á hlutdræga dóma.
Ekkert blaðanna eða Helgi Hjör-
var orðar störf dómnefndar eftir
síðustu kappglímu fremur en
hún hefði engin verið til við
þetta sjaldgæfa og hátíðlega
tækifæri. Þjóðviljinn er eina
blaðið, sem gefuT í skyn, að dóm-
arar hafi verið þarna nærstadd-
ir, en að kasta að þeim hnútu
fyrir ósæmilega frammistöðu í
sínu trúnaðarstarfi, sem er I-
þróttinni til niðurdreps, ef svo-
leiðis er látið ganga afskipta-
laust — það leiðir blaðið sinn
hest hjá. Þó er mér sagt, að það
sé íþróttamaður sem skrifað
hefir. Hann segir: „Þótt ég hins
vegar telji hann (það er Ingi-
mund) heppinn, að dómararnir
skyldu ekki hafa dæmt hann
fallinn í glímunni við Andrés
Bjarnason, þótt það í raun og
veru hefði ekki getað ógnað
úrslitum11. — Takið vel eftir því
lesendur góðir, að grunntónninn
í setningunni er með öðrum orð-
um þessi: Vitanlega gerðu dóm-
ararnir Andxési rangt til, en
það er svo alvanalegt, að engum
dettur í hug að kippa sér upp við
slíkt — svo og einnig þegar þess
er gætt, að fall Ingimundar
sjálfs réði ekki úrslitum beltis-
ins. — GreinaThöfundur er þó
öðrum fremri, þar sem hann þó
lætur skína í ranglætið, en
brestur bara kjark til að ávita
það.
Á Íslandsglímunni 1. júní 1938
féll þáverandi glímukóngur úr
(Framh. á 3. síOuJ
nótt. Síðan hefir lánið leikið við
hann. Og nú segir hann frá
þessu brosandi og vitnar til
þessarar nætur sem dýrrar
perlu í æfintýrakórónu sinni.
Sumir liggja alla æfina í Cent-
ral Park!
Hjá sama firma vinnur annar
íslendingur, Idar Östlund,
sonur Östlund, trúboða, er
margir Reykvíkingar munu
kannast við frá fyrri árum.
Hann baðar líka í rósum. Öst-
lund biður að heilsa — en
hverjum?
Há og tíguleg miðaldra kona
er tíður gestur niður við íslenzku
skipin. Á hún þar marga góða
vini og hálfgildings skjólstæð-
inga. Hún er nefnilega alltaf að
hjálpa einhverjum skipsmanna
til að kaupa eitthvað, sem þeir
ætla „að fara með heim“, eða
að sýna þeim borgina og fara
með þeim á þá staði, sem ferða-
menn fýsir sérstaklega að kynn-
ast. Á þennan hátt hjálpar þessi
kona mörgum landa til þess að
fá mikið fyrir fáa dollara. Hún
heitir Guðrún Pálsdóttir Camp
og kann ég ekki annað frá henni
að segja nema það, að hún á
fósturmóður á Klapparstígnum
og hefir dvalið mörg ár 1 New
York. Hún klæðir sig eins og
ensk lady og kvað hafa verið
gift auðmanni.
Langt út í Brooklyn býr ís-
lenzk kona, Guðríður Jónsdótt-
ir að nafni og bað hún að heilsa
bróður sínum, Sveini, sem ég veit
því miður ekki hver er. Hún er
gift norskum umboðssala og
trúir á guð. Kött á hún bláan, er
Sígurður Benedikisson blaðamaður:
„Ég bíð að heílsa -