Tíminn - 24.10.1940, Blaðsíða 3

103. blað
TfMINN, fimmtadaginn 34. okt. 1940
411
A N N A L L
Dánardægnr.
Ólöf Jónsdóttir, áður hús-
freyja í Hvammi á Landi, and-
aðist á heimili sínu þann 3. okt.
síðastliðinn. Hún var fædd 29.
september 1865 að Lunans-
holti í sömu sveit. Fluttist ung
að Hvammi og giftist þar 1892
Jóni Gunnarssyni Árnasonar
Finnbogasonar (hin kunna
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiij
= i
= s
Lán§ntboð
Lánsupphæð.
Tveir flokkar.
Galtalækj arætt). Bjuggu þau á
þessu kunna erfðaóðali við
ágæt efni unz Jón andaðist
1923. Eftir það bjó hún með
sonum sínum, Guðmundi og Ás-
geir, til vorsins 1927, er þeir
tóku við jörðinni.
Ólöf átti 7 mannvænleg börn.
Elztur er Vilhjálmur Ólafsson,
bóndi i Króktúni á Landi,
kvæntur Margréti Þórðardóttur.
Hin eru: Guðjón, dáinn 1922;
Gunnar, kaupmaður, Njálsgötu
23, Reykjavík, Halldór, dáinn
1926; .Ásgeir, bóndi í Hvammi,
kvæntur Sigurbjörgu Gissurar-
dóttir frá Gjúfri í Ölfusi; Guð-
mundur, kvæntur Steinunni
Gissurardóttur, systur konu Ás-
geirs og frú Guðrún, kona séra
Sigurðar Gíslasonar á Þingeyri.
Ólöf var frábær móðir barna
sinna, rausnarhúsfreyja á gest-
kvæmu og veitulu heimili, stað-
föst, ráðsvinn og trygglynd í
skapi. Hún var í einu og öllu
ein hinna mætustu og kjarn-
mestu mæðra og húsmæðra
hinnar eldorpnu en unaðslegu
Landsveitar.
Eftirfarandi sonarkveðja var
flutt við útför hennar að Skarði
laugardaginn 19. þ. m.
Skyndilega kvaddi
skyrleikskona
vandamenn og vini;
skelfa þó ei skyldi
skuggi dauðans
oss, sem eftir lifum.
Var og aldrei
virðum heitið
lífi hér að lifa
(Framh. á 4. síðu)
Útdráttur
Gjalddagi.
Endurgreiðslu-
réttur.
Vextir.
Trygging.
Sölugengi.
Nafnverð
bréfa.
Útboðsdagur.
Sölustaðir.
yrði að leggja í sölurnar í bráð.
Sá hagnaður, sem félagsmenn
hafa á þessu, og ekki einungis
félagsmenn, heldur öll alþýða,
hún er því félögunum að þakka;
en þá er ekki þar með búið,
heldur er það einnig félögunum
að þakka, að verzlanin verður
öll fjörugri og hagkvæmari,
samgaungur tíðari, vörur meiri
og betri, aðsókn meiri, og — það
sem mest er vert — kunnátta
landsmanna meiri bæði í verzl-
unarefnum og í öllu því, sem
snertir þeirra efnahag og at-
vinnu, en þar undir er komin
öll þeirra framför í veraldlegum
efnum, og vér getum bætt við,
enda í andlegum efnum, því sá
sem ekki hefir nein úrræði fyrir
vanefna sakir að leita sér neinn-
ar menningar, hann getur ekki
átt von á mikilli menntun. Þess
vegna er það mjög mikil skamm-
sýni og eintrjáningsskapur, að
líta allajafna einúngis á „prís-
ana“, sem manni eru boðnir af
öðrum, en gæta ekkert að hinu,
hver munur er á að hafa ekk-
ert vald á neinum prísum sjálf-
ur, hvorki í hönd né úr, og ekki
hafa neina minnstu hugmynd
um, hvernig prísarnir ætti að
vera ef þeir væri réttir, ellegar
á hinu, að hafa alla prísa í
hendi sér bæði að og frá, og
vita þar að auki hverir réttir
og sannir prísar eru, því þetta
geta félagsmenn vitað og eiga
að vita, þegar þeir hafa verzlun
sina saman, og hyggja að ráði
sínu og félagsins einsog skyn-
samir og greindir menn. Það er
þetta sjálfsforræði af verzlun-
arefnum, sem er aðalgagn af
Bæjarstjórn Reykjavíkur hefir, með samþykki ríkisstjórnarinnar, ákveðið
að taka skuldabréfalán, að upphæð kr. 3.000.000,00 — þrjár milljónir
króna — til gréiðslu á ósamningsbundnum skuldum bæjarsjóðs.
Lánið verður boðið út í tveimur flokkum, fyrra (I.) flokki, að upphæð
krónur 1.000.000,00 — ein milljón krónur — til endurgreiðslu á 3 árum
(1941—1943) með jöfnum árlegum afborgunum, og síðari (II.) flokki, að
upphæð kr. 2.000.000,00 — tvær milljónir króna — til endurgreiðslu á 15
árum (1941—1955) með jöfnum ársgreiðslum (Annuitetslán).
Lánið verður endurgreitt samkv. framanrituðu, eftir útdrætti, er notarius
publicus framkvæmir í september ár hvert og er gjalddagi útdreginna
bréfa hinn 31. desember næst á eftir útdrætti, í fyrsta sinn 31. desember
1941.
Bæjarstjórnin áskilur sér rétt til að endurgreiða lánið fyrr að fullu, eða
að nokkru leyti eftir útdrætti, er notarius publicus framkvæmir.
Vextir af láninu (báðum flokkum) verða 5% p. a. og greiðast 31. desem-
ber ár hvert gegn afhendingu viðeigandi vaxtamiða, í fyrsta sinni 31. des-
ember 1941.
Til tryggingar láninu eru allar eignir og tekjur bæjarsjóðs Reykjavikur.
Skuldabréf I. flokks veða seld fyrir nafnverð, en skuldabréf II. flokks fyrir
97% af nafnverði.
Upphæð skuldabréfa verður 5000 kr., 1000 kr., 500 kr. og 100 kr. og geta
áskrifendur valið á milli bréfa með þessu nafnverði.
Fimmtudaginn 24. þ. m. og næstu daga verður mönnum gefinn kostur á að
skrifa sig fyrir skuldabréfum á þessum stöðum hér í bænum:
í bæjarskrifstofunum, Austurstræti 16,
- Landsbanka íslands, Austurstræti 11,
- Útvegsbanka íslands h/f., Austurstræti 19,
- Búnaðarbanka íslands, Austurstræti 9,
- Sparisjóði Reykjavíkur og nágrennis, Hverfisgötu 21,
- Kauphöllinni, Hafnarstræti 23,
og hjá hæstaréttarmálaflutningsmönnunum:
Eggert Claessen, Vonarstræti 10,
Garðari Þorsteinssyni, Vonarstræti 10,
Jóni Ásbjörnssyni, Sveinbirni Jónssyni og Gunnari Þorsteins-
syni, Thorvaldsensstræti 6.
Kristjáni Guðlaugssyni, Hverfisgötu 12,
Lárusi Fjeldsted og Th. B. Líndal, Hafnarstræti 19,
Lárusi Jóhannessyni, Suðurgötu 4,
Ólafi Þorgrímssyni, Austurstræti 14,
Pétri Magnússyni og Einari B. Guðmundssyni, Austurstræti 7,
Stefáni Jóh. Stefánssyni og Guðmundi I. Guðmundssyni, Aust-
urstræti 1.
Tekið verður við áskriftum í venjulegum afgreiðslutíma þessara aðila.
Bréfin, með vaxtamiðum frá 1. janúar 1941, verða afhent á sömu stöðum,
gegn greiðslu kaupverðsins, frá 15. nóvember næstkomandi og kaupend-
um þá jafnframt greiddir vextir til áramóta. ,
Þeir, sem skrifa sig fyrir skuldabréfum II. flokks -15 ára bréfum) eiga for-
kaupsrétt að skuldabréfum I. flokks (3ja ára bréfum) ef þeir óska þess og
að réttri tiltölu við kaup þeirra á II. flokks bréfum.
Borgarstjórinn í Reykjavík, 22. október 1940.
Bjarni Benediktsson
settur.
iTiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiii
KAUPI GULL hæsta verði.
Sigurþór, Hafnarstræti 4, Rvík.
TRÚLOFUNARHRINGANA
kaupa allir hjá Sigurþór, Hafn-
arstræti 4, Reykjavík. — Sent
gegn póstkröfu hvert á land
sem er. Sendið nákvæmt mál.
AðTörnn
Vegna þeirrar hættu, sem er á því, að matjurtasjúkdómar
geti borizt til landsins með jarðeplum og grænmeti, sem hingað
flyzt frá útlöndum, eru menn varaðir við því, að reyna að not-
færa sér til skepnufóðurs eða áburðar ósoðinn jarðepla- eða græn-
metisúrgang frá brezka setuliðinu. Sama er um úrgang úr er-
lendum jarðeplum og grænmeti, sem flutt er inn til sölu í landinu.
Einnig eru menn varaðir við að fleygja slíkum úrgangi frá sér,
þannig að skepnur geti komizt í hann eða sýklar borizt í jarð-
veginn með honum.
Jafnframt þessu skal það brnt fyrir öllum þeim, sem hugsa
til jarðeplaræktar á komandi sumri, að taka frá í tíma nægilegt
útsæði af innlendum jarðeplum og að nota engin erlend jarðepli
til útsæðis, nema þau, sem grænmetisverzlun ríkisins eða atvinnu-
deild háskólans kynnu að láta úti í því skyni.
Atvinnu- og samgöngumálaráðu-
neytid, 16. október 1940
K a u p i *
Blikkdóstr undan
skornn neftóbakl
(tveggja og þrlggja krónu stærð) fyrir 5 aura
dósina. — Sé um að ræða 50 dósir eða fleiri í
einu er verðið 6 aurar.
Dósirnar verða að vera óskemmdar og
með loki.
Verzlun Guðm. Guðjónssonar
Skólavörðustíg 21.
Greiðsla
kaupverðs.
Forkaups-
réttur.
verzlunarfélögunum, og sem er
margra penínga virði. Enginn
ætti að geta metið það eins og
vér íslendingar, sem höfum svo
þráfaldlega orðið að missa
nauðsynja vorra ár eptir ár,
láta oss lynda úrþvætti úr öllum
varningi, sem enginn vildi nýta
annarstaðar, og engum þótti
boðlegur, taka á móti skemmdri
matvöru, maðkaðri og fullri af
allskonar • óþrifum, og þakka
fyrir að fá heldur þetta en ekki
neitt, og segja með manninum
sem keypti sér brennivínsdregg:
„spyrjum ekki að hvað það
kostar, þökkum guði það fæst!“
—Því betur sem vér styrkjum
verzlunarfélögin, því hægra eig-
um vér með að fá allt það sem
vér þörfnumst, valið eptir skyn-
samlegum óskum og þörfum
sjálfra vor, og þar að auki með
svo góðu verði, sem að líkind-
um er að fá; þá getur og öll al-
þýða haft færi á, hver sem tek-
ur þátt í félögunum og lætur
sér um það hugað, að komast
niður í hinu sanna verðlagi á
hverjum hlut sem er, að þekkja
vörur og vörugæðin og í öllum
greinum að geta hagað sér
skynsamlega í verzlun sinni, í
stað þess að renna öldúngis
blint í sjónin, að kalla má, eins-
og hingað til.
Vér verðum enn að fara
nokkrum orðum um þann ótta,
sem sumir þykjast hafa, að ef
verzlunarfélögin yrði drottn-
andi, þá mundu þau einoka
verzlunina miklu ver en nokkur
kaupmaður nú, því opt heyra
menn það á íslandi, að enginn
sé verri blóðsuga á löndum sín-
um í kaupum og sölum heldur
en íslendingar, þeir sem gefi
sig að verzlun. Vér skulum nú
ekkert orðlengja um þann vitn-
isburð, —hver veit nema hann
sé vottur um, að íslendingar hafi
meiri gáfur til verzlunar en
lærimeistarar þeirra, þegar þeir
fá að njóta sín? — en vér get-
um einúngis sagt, að hvort sem
nokkuð væri hæft í honum eða
ekki, þá getur hann ekki með
neinu móti náð til félaganna.
Þetta er að oss virðist í augum
uppi, því þegar ætti að gjöra
ráð fyrir þesskonar einokun, þá
yrði félögin að vera sundruð og
eyðilögð, og verzlun þeirra að
vera komin í hendur einstakra
manna. Þegar félögin væri í
fullu fjöri, og nálega hver mað-
ur í héraðinu ætti þátt í þeim,
meiri eða minni, þá gæti slik
félög aldrei orðið einokunarfé-
lög, vegna þess beinlínis, að þau
gætu engan einokað nema sjálf
sig. Gjörum við, að allir Hún-
vetningar til dæmis væri i einu
félagi, þá réði þeir sjálfir fé-
lagsstjórn sinni, þeir veldi
menn til að skoða reikningana
og bækurnar, þeir vissi um öll
viðskipti félagsins, um öll kaup
þess og sölur, kaupstjórinn og
allir þeir, sem væri við verzlun
félagsins, væri þjónar þess, og
stæði til ábyrgðar fyrir félags-
mönnum; félagið sjálft réði
eiginlega prísunum á allri vöru,
í hönd og úr; hvernig ætti þá
þetta félag að geta einokað
Húnvetninga? — það væri sama
eins og að ímynda sér, að fé-
lagið einokaði sig sjálft. Já, það
(Framh. á 4. síðu)
Vinttið ötullega fgrir
Tímann.
Eftirtaldar vörur
höfuin við venjulega til sölu:
Frosið kindakjöt af
dilkum — sauðum — ám.
Xýtt og frosið uautakjöt,
Svínakjöt,
Irvais saltkjöt,
Ágætt hangikjöt,
Smjör,
Ostar,
Smjörlíki.
Mör,
Tólg,
Svið,
Lifur,
Egg,
Harðfisk,
Fjallagrös.
Samband ísl. samvínnuíélaga.
76
Robert C. Oliver:
Æfintýri blaðamannsins
73
ritstjórnarskrifstofurnar eins og hann
var vanur að gera á morgnana. Hann
hafði ekki komið á matsöluhúsið þar,
sem hann var vanur að borða morgun-
verðinn------sem samt — enginn hafði
orðið hans var.
Bob Hollman var algjörlega upp-
numinn.
VII.
Þegar Bob Hollman hafði lokið vinnu
sinni á ritstjórnarskrifstofunum, þar
sem hann fékk að vita, að síðasta grein
hans hafði víða vakið óhemju athygli,
fór hann niður í kaffihúsið til þess að
borða.
Hann hafði unnið alla nóttina og var
því þreyttur og hungraður eins og
úlfur.
Rétt þegar hann var setztux við
borðið kom þjónn og tilkynnti, að ein-
hver væri í símanum, sem vildi fá að
tala við hann. Hann varð hálf vondur
út af þessu ónæði, en af því að hann
þekkti af reynzlunni, að gegnum sím-
ann er oft hægt að fá ókeypis upplýs-
ingar og gullkorn, hneykslissögur og
merkileg greinaefni frá ónefndu en
fréttaríku fólki, einhvers staðar úti 1
óvissunni, stóð hann á fætur og gekk
að símanum.
Ókunnug rödd var í símanum, og
þegar að hann spurði, „við hvern hann
að mega tala við yður. Eg er glaður yfir
því trausti, sem þér berið til mín.
Að lokum — mætti ég gefa yður gott
ráð. Segið ekki lögreglunni frá því, að
þér hafið fundið þetta bréf, og nefnið
það yfirleitt ekki við nokkurn mann.
Viljið þér lofa mér því?
— Já, sagði hún undrandi. Ef þér
álítið það hyggilegast.
Þau voru staðin upp og hún rétti
honum hendina, sem hann hélt í dá-
lítið lengur en nauðsynlegt mátti telj-
ast. En þegar hann sagði, „verið þér
sælar,1, tók hún eftir stálhörðum glampa
í augum hans.
Um leið og hann opnaði hurðina inn
í dagstofuna, sem hann varð að ganga
í gegnum út í anddyrið, sá hann að
þjónninn var á leið til herbergis ungfrú
Lucy. Hann var kominn svo sem miðja
leið. Þegar hann sá að dyrnar opnuðust
hálfkallaði hann — Það er sími til
ungfrú Lucy.
Bob Hallman gekk þétt framhjá hon-
um og leit inn í hin dökku hreyfingar-
lausu augu hans. — Segið, að ég sé ekki
viðlátin, svaraði Lucy. Ég er svo þreytt.
Bob muldraði eitthvað við sjálfan sig.
Hann hafði gjarnan viljað heyra sím-
talið, sem gaf þjóninum erindi inn í
herbergi Lucy á ný.