Tíminn - 06.03.1941, Blaðsíða 2

106
TfolIMV, fimmtmlagiim 6. marz 1941
27. hlað
‘gtmtnn
Fmtudaginn 6. marx
Hvers vegna í
Reykjavík?
í Reykjavík er Alþingi háS,
og þar situr ríkisstjórnin. Enn
fremur æSsti dómstóll þjóðar-
innar, háskólinn og flestar aðr-
ar ríkisstofnanir. Þar býr nú
um það bil þriðjungur lands-
manna. Flestir munu sammála
um það, að stækkun Reykja-
víkur hafi verið meiri og örari
en æskilegt getur talizt. Eins
og oft hefir verið vikið að hér
í blaðinu, eru ekki atvinnuskil-
yrði i höfuðstaðnum fyrir allan
þann fólksfjölda, sem hefir
safnazt þar saman á síðari ár-
um.
Margar orsakir hafa að sjálf-
sögðu valdið fólksfjölguninni í
Reykjavík. En vafalaust á sú
mikla og margþætta starfsemi,
sem ríkið hefir á þessum eina
stað, mikinn þátt í aðstreymi
fólksins þangað.
Komið hafa tillögur um það,
að flytja Alþingi frá Reykjavík
til hins forna þingstaðar, Þing-
valla. Auðvelt er að færa sterk
rök til stuðnings þeirri hug-
mynd, en að sjálfsögðu má líka
finna annmarka á því, að end-
urreisa Alþingi á þeim stað. En
hvað sem um það má segja,
bæði með og móti, er enginn
vafi á því, að margar aðrar
oþinberar stofnanir, sem nú
eru í Reykjavík, gætu átt heima
á öðrum stöðum á landinu og
væru þar að ýmsu leyti betur
settar.
í síðasta mánuði birtist grein
hér í blaðinu eftir Jónas Jóns-
son, formann Framsóknar-
flokksins, um endurreisn Skál-
holtsskóla. — Hreyfði hann þar
þeirri hugmynd, að mennta-
skólinn verði fluttur frá Reykja-
vík til hins upphaflega skóla-
seturs, Skálholtsstaðar. Einnig
hefir Gísli Guðmundsson alþm.
nýlega skrifað í Tímann um
skólamál. Flytur hann þar til-
lögu um stofnun kennaraskóla
í sveit, og aðra úm það, að
væntanlegur - sjómannaskóli
verði reistur í Vestmannaeyjum.
Vekur G. G. athygli á því, að
tími sé kominn til að viður-
kenna, að hvorki Reykvíking-
um né þjóðinni í heild sé unn-
inn greiði með því, að safna
öllum opinberum stofnunum á
einn stað.
Búnaðarþing er nú að störf-
um — og situr í Reykjavík.
Þar eru saman komnir 25 full-
trúar búnaðarsambandanna,
víðsvegar af landinu, ásamt
formanni, framkvæmdarstjóra
og ráðunautum Búnaðarfélags
íslands. Þingið hefir um mörg
merkileg mál að fjalla, sem
varða annan aðalatvinnuveg
þjóðarinnar, landbúnaðinn.
En hvernig stendur á því, að
búnaðarþingið er háð í Reykja-
vík, og að Búnaðarfélag íslands
hefir þar sínar aðalstöðvar?
Væri það ekki eðlilegra, að sú
virðulega stofnun ætti heimili
í sveit?
Á síðasta Alþingi voru sett
lög um rannsóknir og tilraunir
í þágu landbúnaðarins. Eru þar
fyrirmæli um stjórn tilrauna-
mála, starfsemi búnaðardeildar
atvinnudeildar háskólans, til-
raunastöðvar o. fl. Samkvæmt
þessum lögum voru skipuð til-
ráunaráð búfjárræktar og jarð-
ræktar. Þessi ráð eru, hvort fyr
ir sig, skipuð fimm mönnum.
Hafa bæði tilraunaráðin skilað
áliti og tillögum til búnaðar-
þingsins, um framtíðarverkefni.
í áliti tilraunaráðs búfjár-
ræktar er bent á mörg rann-
sóknarefni, varðandi búfjár-
ræktina, og flytur ráðið tillög-
ur um, að ríkið eignist jörð „í
nágrenni Reykjavíkur", sem
þeir, er rannsaka búfjársjúk-
dómana, fái til umráða, og aðra
jörð, „ekki langt frá Reykja-
vík“, þar sem komið sé upp
tilraunabúi, er rekið sé í sam-
bandi við búnaðardeild at-
vinnudeildar háskólans.
Það er að líkindum nauð-
synlegt, að búnaðardeildin fái
jarðnæði til afnota, þar sem
hægt er að framkvæma margs-
konar rannsóknir, enda er gert
ráð fyrir því í lögunum, sem
Brú á Jökulsá á Fjöllum
Eítir Sígurd Jónsson, Arnarvatni
NIÐURLAG.
Við sveitabúar krefjumst af |
ríkisvaldinu, að þess sé gætt að
haga svo byggingu brúa og vega,
að hagkvæmast sé fyrir þá, sem
haldast við í sveitum landsins,
ekki síður en langferðamenn og
skemmtifara. Fj allabyggðin er
fágæt landkostasveit. Þar eru
miklir möguleikar til búskapar.
Frá þjóðhagslegu sjónarmiði er
það sjálfsagt að hlúa á allan
hátt sem bezt að slíkri byggð
sem Hólsfjöllum. Hin kjarngóðu
beitilönd á heiðum og hálendi
Norðausturlandsins, sem vart
eiga sinn líka, eiga að koma
þjóðarheildinni þann veg að
notum, að í aðliggjandi sveitum
sé rekinn stórfelldur sauðfjár-
búskapur, og kjarnalönd þessi
þannig nytjuð. Það má ekki
hafa afskekktar sveitir svo al-
gjörlega útundan, að sneitt sé
hjá þeim að ástæðulausu, svo
að þær' geti ekki orðið aðnjót-
andi þeirra umbóta, sem ríkið
stofnar til, og sem ættu að verða
alþjóð að notum. Það sýnir mik-
inn manndóm og þrautseigju
Fjöllunga, að þeir hafa haldið
við miklum búskap, þrátt fyrir
einangrun og margs konar erf-
iðleika. Væri illt til þess að vita,
ef þeim væri nú torveldað að
halda í horfið með þær miklu
framfarir, sem þar hafa orðið á
áður eru nefnd. En hitt er vafa-
mál, hvort slíkar rannsóknir
þurfa að vera í Reykjavík eða
grennd við þann stað. Er það
mál, sem vert er að athuga,
hvort búnaðardeild atvinnu-
deildarinnar er ekki eins vel
sett, eða jafnvel betur, annars
staðar en í Reykjavík. Og sér-
staklega er það mjög vafasamt,
að heppilegast sé fyrir Búnað-
arfélag íslands að hafa skrif-
stofu í Reykjavík og ráðunaut-
ana búsetta þar.
Búnaðarfélag íslands á hús á
góðum stað í höfuðborginni.
Þar hefir félagið skrifstofur
sínar. Hvað segja ráðamenn fé-
lagsins um það, að selja þetta
hús og flytja sig búferlum á
eitthvert höfuðból í sveit við
fyrsta tækifæri?
Aðstaða félagsins og starfs-
manna þess, til starfa í þágu
landbúnaðarins, yrði að ýmsu
leyti betri, ef félagið hefði aðal-
stöðvar sínar í sveit', í stað þess
að vera í Reykjavík. Og senní-
lega yrði starfskostnaðurinn
minni.
Vill búnaðarþingið taka þetta
mál til athugunar?
Sk. G.
seinustu árum. En þannig fer í
rauninni um þær sveitir, sem
fá ekki að njóta samgöngubóta
til jafns við aðrar. Þar verður
einangrun og erfið lífsbarátta
þess valdandi, að unga, ein-
hleypa fólkið leitar burtu.
Bændur þar geta ekki haldið
nægum vinnukrafti hjá sér. En
fámennis- eða einyrkjabúskap-
ur er ómögulegur í afskekktum
fjallasveitum. Við hann þykir
nú ólíft.
Þær sveitir leggjast þá í eyði,
og um leið verða nytjalaus
landsvæði, sem þjóðarheildinni
er mikið tjón að eigi nýtast
lengur.
Enginn vafi er á því, að hægt
er að vernda Fjallasveitina
fyrir slíkum örlögum, ef ríkið
vanmetur ekki þá aðstöðu, sem
‘er á Hólsfjöllum til mikils bú-
skapar og sneiðir ekki hjá sveit-
inni með nauðsynlegar sam-
göngubætur. Brú á Jökulsá á
nyrðri leiðinni í nánd við
Grímsstaði er haganlega sett
fyrir sveitina og myndi hafa
margs konar hagkvæma þýðingu
fyrir hana. Mun ég ekki lengja
mál mitt með upptalningu í
því efni, að eins nefna fátt eitt.
Fj allabyggðin hefir notað og
notar enn beitarítök á Mý-
vatnsfjöllum. í grimmustu vor-
harðindum hafa mellöndin
vestan Jökulsár stundum verið
ómetanlegt athvarf fleirum en
Mývetningum. Fjallabúar hafa
jafnan haft ýmis konar við-
skipti, og oft mikil, við Mý-
vatnssveit, vegna veiðifanga og
annarra gæða, sem gott er í
bú að leggja. Af þessu leiðir
meðal annars, að gönguhesta af
Mývatnsfj öllum og ferðahesta
verður oft að leggja í Jökulsá
um hávetur. Er mikið mannúð-
armál að slíkt mætti leggjast
niður. Þá skal einnig á það
bent, að þegar snjóalög eru
mest og veður verst, verður
Fjallabúum fljótlegast og létt-
ast að ná í læknishjálp frá
Breiðumýri. Kæmi brú hjá
Lindhöfða þá að góðu haldi.
Eftir þá vegarbót, sem nú er
orðin á Mývatnsfjöllum, hlýtur
þessi að verða leiðin á vetrum,
þegar mest liggur við. Vegna
hagsmuna Fj allabyggðarinnar
einnar tel ég fullkomlega rétt-
mætt að krefjast þess, að brúin
sé sett á nyrðri staðnum, enda
þótt það reynist mikið dýrara
— og reisa hana eins fljótt
og hægt er.
í sjöunda lagi má telja, að
brú á nyrðri leiðinni sé Mývetn-
ingum allmikils virði, en á
syðri staðnum hefir hún ekki
sérstaka þýðingu fyrir þá.
Vegna mikilla nota af afréttar-
löndum á Mývatnsfjöllum, á
öllum árstíðum, og þó einkum
vegna mikilla nota á þeim
hluta afréttarins, sem fjærst
liggur Mývantssveit en næst
Jökulsá og Hólsfjöllum væri að
því mikil þægindi og mikið ör-
yggi fyrir fjallleitamenn, að
hafa brú á ánni nærri hinum
gamla og nýja þjóðvegi og sælu-
húsinu, sem enn er haldið við
hjá ferjustaðnum undan Gríms-
stöðum. Austur yfir ána er
skemmsta leiðin til manna-
byggða, ef mikið liggur við. Að
brú á nyrðri leiðinni verða þvi
margvísleg og gagnkvæm not
báðum þeim sveitum, sem þarna
eiga lönd að ánni að austan og
vestan.
í áttunda lagi leyfi ég mér
að minna ríkisvaldið á það, að
sú kvöð hvílir nú á Fjallabyggð-
inni, að annast um símaeftirlit
og viðgerðir bæði austur á
Haugsöræfi og vestur yfir Jök-
ulsá á austanverðum Mývatns-
fjöllum. Viðgerðaferðir þarf
löngum að fara eftir stórhríðar
eða önnur óveður, þegar Jök-
ulsá er einmitt af sömu orsök-
um illfær eða ófær bæði á ferju
og á haldi. Er kvöð þessi bæði
erfið og hvimleið. Hefir oft leg-
ið við slysförum á ánni í þeim
ferðum. Væri vel, ef brúin gæti
létt þetta eftirlit og fyrirbyggt
slysfarir. En á syðri leiðinni
verður brúin ekki notuð á slík-
um ferðum.
Vegna nauðsynjar alþjóðar,
er þessi þegnskylda lögð á
Fjallasveitina. Virðist þá gagn-
kvæmt, að ríkið teldi sér skylt
að haga svo samgöngubótum,
að kvöð þessi léttist svo sem
unnt væri. Ber hér enn að sama
brunni: Brúin á syðri staðnum
getur ekki svarað til hinnar
sömu, raunverulegu þarfa.
Þess vegna er óréttmætt að
halda henni fram.
Ég hefi hér leitt svo mörg og
mikilvæg rök að því, hve brúin
verður að miklu meira, fjöl-
breyttara og almennara gagni,
ef hún verður sett á nyrðri leið-
inni, «n ekki undan Lambafjöll-
um, að ég álít að það eigi hik-
laust að gerast, enda þótt hún
verði þá í flokki stærstu og dýr-
ustu brúa landsins. Syðra brú-
arstæðið hefir þann eina kost
fram yfir hitt, að þar yrði brúin
sjálf í fyrstu ódýrari, og þar af
leiðandi fengist hún kannske
fyrr byggð á þeim stað. En þeg-
ar allt er saman dregið, sem af
henni leiðir og við hana bætt,
verður hún eflaust miklu dýrari.
Mér er það vel ljóst, að mjög
er eðlilegt, að t. d. Austlending-
um sé brátt að fá brú á Jökulsá,
svo að þeir geti sem fyrst notið
(Framh. á 4. síðu.)
Ténlistariélagið ©g Leikfélagið:
Mlle. Nitoucbe
„Óperettu“-sýningar Tónlist-
arfélagsinS eru nú sjálfsagður
þáttur í skemmtanalífi í
Sigrún Magnúsdóttir
í gerfi ungrjrú Nitouche.
Reykjavík vetur hvern. Mlle.
Nitouche heitir söngleikur sá,
er það hefir tekið til meðferðar
í ár þegar hefir verið sýnd-
ur nokkrum sinnum. Ég hygg,
að þessi leikur verði vinsæll
meðal þeirra, er eiga þess kost
að sjá hann, enda hefir sú orð-
ið raunin á, þar sem hann hef-
ir verið sýndur erlendis.
Höfundur þessa leiks, Flori-
mond Herwé, var á unga aldri
organleikari í ýmsum kirkjum
í París, en síðar tónskáld, leik-
ritahöfundur, leikari, söngvari
og hljómsveitarstjóri. Eina að-
alpersónan í Mlle. Nitouche,
söngkennari í klausturskóla og
söngleikahöfundur, er kannske
einhver kímilegur þáttur af
honum sjálfum.
Leikendurnir eru allmargir,
og ekki getur hjá því farið, að
maður veiti því athygli, hversu
margir þeirra hafa eigi komið
á leiksvið áður. Þrátt fyrir það
er heildarsvipur leiksins mjög
glæsilegur og renna undir það
margar styrkar stoðir. Þar ber
fyrst að nefna leikstjórnina. Hin
óskeikula leikstjórn Haraldar
Björnssonar ber leikinn beinlín-
is uppi.
Fólk hlýtur að renna grun í
það, jafnvel þótt það þekki lít-
ið til þeirra örðugleika, sem
verður að vinna bug á, áður en
unnt er að hefja sýningar á
leiksviði, hversu mikið vanda-
verk það er að sýna fjölmenn-
an leik með fólki,sem sumt hvað
er alveg óvant að sýna sig á
leiksviði, kannske helmingurinn
af því. Þar er ekki um að ræða
venjulega leikstjórn, heldur
leikþjálfun, beina leikskóla-
starfsemi. Fólk, sem aldrei hef-
ir leikið áður, kann yfirleitt ekki
að tala, bregða svip, bera sig
til né hreyfa sig á þann hátt,
sem leiklistin krefst. Allt slíkt
verður að kenna því, ef vel á
að takast. Þetta má ekki van-
meta, þegar maður hugsar um
starf, sem leikstjórinn, Harald-
ur Bj örnsson, hefir innt af
hendi við undirbúninginn að
„óperettu“-sýningunum.
í öðru lagi vildi ég minnast
á hljómsveitina og stjórnanda
hennar. Hún á mikinn þátt og
góðan í því, hve heildarblær
„óperettunnar“ er ánægjulegur.
í þriðja lagi eru svo nokkrir
leikendur, sem fara svo prýði-
lega með hlutverk sín, að unun
er að, Sigrún Magnúsdóttir og
Gunnþórunn Halldórsdóttir og
þó sérstaklega Lárus Pálsson,
sem leikur með þeim ágætum,
að fáséð er á íslenzku sviði.
Þegar í byrjun leiks kemur Lár-
us inn á sviðið og rekur þar
raunir sínar fyrir áheyrendum
alllanga stund og trúir þeim
fyrir leyndarmálum sínum.
Raddbrigði, svipbrigði, fas, allt
með þeim ágætum, sem lista-
mönnum einum auðnast. Þann-
ig má segja, að allur leikur Lár-
usar sé í Mlle. Nitouche.
Það væri freistandi að segja
hér ofurlítið frá leikferli Lár-
usar, löngu og ströngu leiknámi
og sigrum hans á leiksviðinu, en
til þess vinnst ekki rúm að
sinni.
Haraldur Björnsson
í gerfi leikhússtjórans.
Eins og áður er tekið fram, er
leikur Sigrúnar Magnúsdóttur
mjög ánægjulegur, þótt ýmsar
(Fi imh. á 4. síðu.)
IÚ1V4S JÚTVSSON:
Tíndarnir og ílatneskjan
VIII.
Þegar Einar Jónsson mynd-
höggvari gaf íslenzku þjóðinni
höggmyndir sínar með því skil-
yrði, að þær fengju húsaskjól á
íslandi, lagði einn þingmaður
til, að byggður yrði fyrir 500
krónur bárujárnsskúr yfir lista-
verkin og þau geymd á þann
hátt. Tillögumaðurinn var að
ýmsu leyti röskur, en ákaflega
skilgetinn sonur flatneskjunn-
ar. Hann tók á sama hátt á
málefnum annara héraða, með
hinni fullkomnustu þröngsýni
og nærfærni um öll útgjöld,
sem snertu andlegt líf eða feg-
urð. Eftir nokkur ár komust
kjósendur hans á þá skoðun,
að þeir væru farnir að skaðast
á þessum eiginleikum þing-
mannsins. Menn úr öðrum kjör-
dæmum litu með mikilli varúð
á óskir hans og kjósenda hans.
Niðurstaðan varð sú, að kjós-
endur létu hann sitja heima,
það sem eftir var æfinnar. Þar
hafði hann næði til að gera
endurmat á gildi lífsstefnu
sinnar um ágæti hins flata sál-
arlífs.
Alþingi var i þessu efni stór-
huga, eins og þegar það byggði
yfir sjálft sig. Það reisti mynd-
arlegt hús yfir listaverk fyrsta
nútíma listamanns á íslandi,
sem fékk aðstöðu til að vinna
fullkomið dagsverk fyrir þjóð
sína. Þegar Reykvíkingar vilja
sýna, að metnaður þeirra hafi
trausta undirstöðu, fara þeir
með gesti sína, innlenda og út-
lenda, í listasafn Einars Jóns-
sonar. Framkoma hins fátæka,
en stórhuga íslenzka mannfé-
lags við Einar Jónsson, er þjóð-
inni til sóma. Og hún hefir
aldrei annað en sæmd af því að
hafa kunnað að meta list Ein-
ar Jónsson, samhliða því að hún
lét vélamenninguna fá tækifæri
til að opna auðíindir landsins.
IX.
Fyrir nokkrum árum var ég á
ferð í Þrádheimi, ekki sízt til
að sjá afrek Norðmanna við að
endurbyggja dómkirkjuna . Á
miðöldum reistu Norðmenn ein-
hverja glæsilegustu kirkju, sem
til var á Norðurlöndum í Nið-
arósi. Metnaður og stórhugur
þjóðarinnar kom fram í þessu
verki. En eftir að Danakonung-
ar náðu völdum í Noregi,
hnignaði landinu, þjóðinni og
dómkirkjunni miklu. Hún brann
hvað eftir annað og var endur-
reist lægri og Ijótari við hvert
áfall. Að síðustu var hún orðin
með eins konar skúrþaki og höfð
fyrir hesthús útlendra dáta.
Þegar Noregur fékk frelsi sitt
var kirkjan öll í herfilegustu
rústum.
Norðmenn notuðu frelsið til
að sækja fram á öllum sviðum.
Þeir vildu tengja hinn unga,
framgjarna Noreg við hinn
frjálsa Noreg fornaldarinnar.
Einn af þráðum hinnar fjöl-
þættu viðreisnar norsku þjóðar-
innar var endurbygging dóm-
kirkjunnar í Þrándheimi. Það
var með vissum hætti kóróna á
hinni glæsilegu endurvöknun
þjóðarinnar. Siðan eru liðin um
70 ár. Stórþingið hefir stöðugt
veitt fé til þessarar kirkju-
byggingar. Mestu húsameistar->
ar Noregs hafa staðið fyrir
verkinu. Hnir högustu iðnaðar-
menn hafa lagt metnað sinn í
að gera þennan norska helgi-
dóm sem veglegastan. Norð-
menn í Ameríku hafa gefið stór-
gjafir til að fegra kirkjuna.
Borgir, héruð og einstaklingar
í Noregi hafa fórnað miklu fé
af frjálsum vilja. Það var búizt
viö, að þegar þessi kirkja væri
fullgerð, myndi hafa verið var-
ið til hennar um 30 miljónum
króna. — Ég hugsaði þá heim
til Reykjavíkur. Eftir fólksfjölda
á íslandi lét nærri, að dóm-
kirkja lútherska safnaðarins á
Skólavörðuhæðmni mætti kosta
eina miljón króna.
Ég vil engu spá um það, hvort
íslenzka þjóðin vill í þessum
efnum keppa um manndóm við
frændur sína í Noregi. Þeir
segjast hafa leyst úr læðingi
landsins krafta í þjóðlífinu
méð því að hugsa stórt og hafa
metnað fyrir þjóðarheildina.
Þeir fullyrða, að á meðan
norska þjóðin var þrautpínd
niður á sléttu hins smáskorna
kotungsskapar, hafi allsherjar
hrörnun gripið þjóðina, Engin
af hinum frændþjóðum íslend-
inga er beitt meira harðræði.
Og engin þjóð sýnir jafn of-
dirfskufulla mótstöðu gegn
kúguninni. Norðmenn hafa
vanið sig á að láta hina háu
tinda landsins móta andlegt líf
sitt í velgengni. Þeir láta stór-
hugann lika móta athafnir sín-
ar í hinum þyngstu raunum.
X.
Ég hefi um nokkur missiri átt
sæti í bæjarstjórn Reykjavík-
ur sem fulltrúi minnsta flokks-
ins í bænum. Það reynir lítið á
mann í bæjarstjórn Reykjavík-
ur, sem hefir þá aðstöðu. Eg
hefi þess vegna haft góða að-
stöðu á fundum bæjarstjórnar
til að hugleiða ýmislegt viðvíkj-
andi málefnum bæjarins, sem
ekki er tekið til meðferðar á
fundum. Mér hefir þótt merki-
legt ósamræmi milli bæjarfull-
trúanna og aðstöðu þeirra í
bæjarfélaginu. Hinir ýmsu
borgarstjórar og flestir bæjar-
fulltrúarnir eru og hafa verið
meira og minna dugandi menn.
En borgararnir í bænum virð-
ast líta svo á, að bæjarstjórnin
sé ekki til, eða komi þeim ekki
við, nema til að ákveða einu
sinni á ári þungbær útgjöld,
sem allir verða að borga. Bær-
inn gerir fjárhagsáætlun, sem
nemur mörgum miljónum. Hann
leggur út í kostnaðarsöm fyrir-
tæki eins og hafnargerðina, raf-
magnsvirkj anir og hitaveitu. En
meðferð þessara mál í bæjar-
stjórn eru svo þýðingarlítil í
augum borgaranna, að oftast
koma engir menn til að fylgjast
með gangi mála í bæjarstjórn,
eða tvær eða þrjár hræður
verma áheyrendabekkina.
Þegar nánar er að gáð, er
þetta skiljanlegt. Bæjarstjórn-
in kemur saman í lélegasta
samkomusal í bænum undir
þaki á hæsta húsi í bænum.
Sólarbirtan brýzt þar inn um
miðjan daginn gegnum göt á
þakinu. Allur aðbúnaður og
umbúnaður er svo lítilfjörlegur
sem mest má verða. Það mætti
gera ráð fyrir að bæjarstjórnin
ráðstafaði nokkrum hundruð-
um króna í stað þess að það eru
nokkrar miljónir, og að hér ætti
í hlut lítið sjcvþorp, en ekki
höfuðborg með nálega 40 þús.
íbúa.
Hvers vegna er félagsmála-
stjórn höfuðstaðarins svo fyrir-
ferðarlitil í augum borgaranna?
Það er af því að höfuðstaðurinn
hefir farið allt aðra leið en
þjóðin í heild sinni. Hið fátæka
Alþingi byggði yfir sig virðu-
legasta hús, til þess að vekja
metnað og manndómstilfinn-
ingu gagnvart sjálfstæði lands-
ins. Reykjavík hefir að nokkru
ieyti látið stjórnast af hug-
myndalífi flatneskjunnar. For-
ráðamenn hennar hafa látið
bæinn klæðast tötrum eins og
Kiljan Laxness gerir við sögu-
persónur sínar. Reykjavík hef-
ir lagt margar miljónir í mis-
jafnlega framkvæmt ómaga-
framfæri og atvinnuleysisstyrki,
en ekki hugsað svo hátt, að
eiga viðunandi hús fyrir fundi
bæjarstjórnar og starfsfólk
bæj arins.
Það bæjarfélag, sem klæðist
tötrum af smekkleysi, en ekki
af fátækt, getur ekki vakið
metnað borgaranna fyrir hinu
sameiginlega lífi í bænum. í