Tíminn - 05.04.1941, Blaðsíða 2

158
TÍMIM, laugardagiim 5. apríl 1941
‘gtmirm
W tb • aar
„Tiðskipti eiiiN Oft
venfulega66
Það er gamalt kjörorð hjá
Englendingum, þegar styrjöld
og erfiðleikar steðja að þjóð-
inni, að segja: „Business as
usual“: „Viðskipti eins og
venjulega“. Ekkert einkennir
Breta betur en stilling þeirra
og hófsemi, bæði í meðlæti og
mótlæti, og þó einkum í mót-
gangi. Bretar eiga sitt langa og
alhliða veraldargengi engu
meira að þakka en þeirri rólegu
karlmennsku, sem með þarf til
að ganga hiklaust að skyldu-
verkum sínum, þó að eitthvað
blási á móti. Ég hygg', að okkur
íslendinga skorti ekki kjark,
og. hefir það þrásinnis sann-
ast í atvinnulífinu og dagleg-
um athöfnum. Munu ísenzkar
konur sízt standa að baki karl-
mönnum í þeim efnum. ,
En við íslendingar erum ung
þjóð að hálfu leyti. Félags-
málaaðgerðir yfirstandandi
tíma eru margar nokkuð rót-
litlar. Ýmislegt hefir komið
fyrir í opinberu lífi á síðustu
tímum, sem bendir á flaustur
og fum. Eitt af þeim dæmum
er það, að ýmiskonar félags-
málaforsjá í landinu var næst-
um búin að hihdra að varðskip-
ið „Þór“ yrði sent til að eyði-
leggja tundurdufl á siglinga-
leiðum með ströndum fram.
Það voru búnar til svo ferlegar
ýkjasögur um hættuna á því að
láta vel útbúið gufuskip fara
með ströndum fram til að eyða
duflunum, að ýmsir velunnarar
þeirra, sem áttu að starfa að
þessu verki, réðu fastlega frá að
nokkur maður hreyfði sig til að
vinna þessi nauðsynjaverk.
Með lagi tókst að afstýra verk-
falli í vil tundurduflunum, en
viða annars staðar gætir tauga-
óstyrks, sem aðrar þjóðir telja
sér óviðkomandi.
Lundúnabúar sýna í verki
hversu ber að taka erfiðleik-
um. Borg þeirra hefir nú í heilt
ár orðið fyrir meiri og magn-
aðri loftárásum heldur en
nokkur önnur borg i heimi.
Mikið hefir að vonum verið
skemmt og eyðilagt. En borgar-
búar sinna störfum sínum eins
og ekkert hafi í skorizt. Eftir
skýrslum um tölu þeirra, sem
dáið hafa af loftárásum Þjóð-
verja á England, er helzt að sjá,
réttum tíma. Og meðan svo
standa sakir, er sjálfsagt fyrir
þjóðina að lifa í þeirri von og
búa sig undir það, að hún geti
óhindruð gengið til kosninga í
vor og haldið áfram að skipa
málum sínum að réttum lögum.
Sk. G.
að dánartalan sé lítið eitt hærri
en af umferðaslysum á friðar-
tímum. Bifreíðar og mótorhjól
hafa sent nálega eins marga
Englendinga yfir i annan og
betri heim, eins og Þjóðverjar
hafa gert með kyngikrafti sín-
um í lofthernaðinum.
Mér sýnast nokkur veikleika-
merki í fari íslendinga koma
fram í ýmiskonar framkvæmd-
um eða gerðum í sambandi við
stríðið. Hér getur vel orðið stór-
veldabardagi. Hér geta orðið
skemmdir á ýmiskonar eignum.
Eitthvað af okkur íslendingum
getur farið fyr en viðbúið var,
yfir landamerkjalínu lífs og
moldar. Þetta er böl, sem þjak-
ar nú margar þjóðir og vofir
yfir enn fleirum. Er okkur
vandara um en öðrum? Gefast
menn upp í öðrum löndum, þó
að raunir styrj aldarinnar séu
ægilegar? Hvergi heyrist þess
getið. Það eru ekki allir jafn
öruggir eins og Englendingar
um að daglegt líf og nauðsyn-
leg störf eigi að halda áfram,
eins og venjulega, þó að styrj-
öld geysi.
Mér skilst, að ýmsir góðir
menn hafi hugsað með nokkr-
um kvíða til hinna lögmæltu
kosninga nú í vor. Menn hafa
látið sér detta í hug, að fresta
kosningum um eitt eða fleiri ár,
vegna styr j aldarinnar. Mér
finnst sennilegt, að kosningar
muni lítið breyta Alþingi á einn
eða annan veg. En orð stjórnar-
skrárinnar eru alveg ótvíræð í
þessu efni, og engin eðlileg leið
hefir fundizt, sem gerði kleift
að lögum að fresta kosningum.
Ég sé í sjálfu sér ekki neina
ástæðu til að fresta kosningum
vegna stríðsins. Ég álít meira
að segja eðlilegt, að þjóðin
hefði sýnt fullan manndóm í
því að koma hér á fullkominni
íslenzkri ríkisskipun til að
standa betur að vígi í erfiðleik-
um styrjaldaráranna. Ef ís-
lenzka þjóðin á að eiga nokkra
framtíð, verður hún að læra af
þjóðum með rótgrónari nútíma-
menningu og halda hiklaust á-
fram öllum venjulegum störf-
um, jafnt hvort friður ríkir eða
ófriður geysar.
En ein mjög réttmæt at-
hugasemd hefir komið fram í
sambandi við þingkosningar.
Menn finna, að þjóðinni er lífs-
nauðsynlegt að lýðræðisflokk-
arnir lendi ekki út í djúptækar
og tilgangslausar deilur í sam-
bandi við kosningarnar. Menn
geta deilt um innanlandsmál,
en borgaraflokkarnir verða að
muna, að framtíð lands og
þjóðar hvilir á herðum þeirra.
40. blað
Ég legg til, að þjóðstjórnar-
flokkarnir þrír byrji með eina
þýðingarmikla nýjung í póli-
tískum vinnubrögðum við kosn-
ingarnar í vor, og að sú nýjung
verði að fastri umbót í hinu
pólitíska lífi. Ég legg til, að
þjóðstjórnarflokkarnir haldi
enga sameiginlega framboðs-
fundi í vor, heldur eingöngu
fundi með flokksmönnum og
þeim gestum, sem koma vilja.
Þessi umbót er komin á í
Reykjavík. Portfundirnir eru
fyrir löngu hættir. Þeir voru
aldrei skemmtilegir eða til
gagns. Og að lokum varð bærinn
of stór fyrir þá.
Annars staðar haldast við
hinir heimskulegu, sundur-
lausu deilufundir i sambandi
við framboð. í stórum kjördæm-
um eins og Eyjafirði og Árnes-
sýslu hafa frambjóðendur oft
verið tíu og geta orðið fleiri með
nýjum flokkum og flokksleys-
ingjum. Segjum, að fundir í
kjördæminu séu 16, eftir hrepp-
um, og hver fundur standi að
meðaltali í 10 tíma. Frambjóð-
endur þurfa að halda 16 sinn-
um sömu ræðurnar og svara 16
sinnum skætingi og útúrsnún-
ingi keppinauta. Hvað hefir á-
unnizt? Málin hafa ekki skýrzt,
þvi að það er ekki hægt að
skýra vandasöm þjóðmál á fá-
um mínútum, þar sem margir
flokkar toga hver í sinn skækil.
Auk þess er ræðutími hvers
manns bæði stuttur í sjálfu sér
og margskiptur í nokkrar mín-
útur. Slíkir framboðsfundir eru
mjög óskemmtilegir fyrir fram-
bjóðendur, nema þá, sem eru
áberandi heimskir. Og fyrir
kjósendur eru slík fundarhöld
annaðhvort fjórða flokks
skemmtun fyrir fjórðaflokks-
menn, eins og hanaat í Suður-
löndum eða hreinn viðbjóður
og fullkomin skrípamynd af
lýðstjórn frjálsra og vel mennt-
aðra manna.
Framboðsfundir af þessu tagi
eru nú horfnir úr sögunni hjá
lýðræðisþjóðunum, nema ís-
lendingum, Og nú ætti að láta
þenna gamla óvana fá blítt
andlát í vor.
Með réttu hefir verið bent á
það, að óþægilegt væri fyrir
ráðherrana í þjóðstjórninni að
að vera alla langdvölum í burtu
samtímis, máske svo vikum
skipti á kjörfundum nú í vor.
Þessi tillaga bjargar því máli
við. Þeir geta verið eitthvað
burtu til skiptis í kjördæmum
sínum og haldið þar flokks-
fundi. Þeir geta auk þess sent
trúnaðarmenn fyrir sig. Auk
þess geta þeir fundið kjósendur
að einhverju leyti eftir kosn-
ingar, þar sem enginn þeirra
mun vera tæpur í kjördæmi.
Þessi umrædda nýjung getur
orðið eðlilegt framhald á vinnu
þjóðstjórnarflokkanna til að
Veiting embætta
Eftir Kristjáu Benediktsson, Einholtl.
Andrés Eyjólfsson:
Kristleííur á Stóra-Kroppí
áttræður
Kosuíngaruar
í stjórnarskrá íslands eru
fyrirmæli um það, að alþing-
ismenn skuli kosnir til 4 ára.
Síðast var kosið til Alþingis árið
1937, og eiga því kosningar að
fara fram á þessu ári. í kosn-
ingalögunum er kjördagur á-
kveðinn síðasti sunnudagur í
júnímánuði.
Morgunblaðið hefir nýlega
vikið að því í forustugreinum,
að komiö gæti til mála að
fresta kosningunum til næsta
hausts. Eigi hefir þó blaðið bor-
ið fram ákveðna tillögu um
þetta enn sem komið er, en
beint þeim tilmælum til þings
og stjórnar, að taka mál þetta
til gaumgæfilegrar athugunar.
Til stuðnings þeirri skoðun,
að rétt geti verið að fresta
kosningunum, færir Morgun-
blaðið það, að útlitið sé nú hið
ískyggilegasta á margan hátt.
Siglingar okkar til Englands
hafi stöðvast og við vitum ekki
hvernig verði með Ameríku-
siglingarnar framvegis. Þjóð-
verjar hafi lagt algert hafnbann
á ísland og boðað hernaðarað-
gerðir, sem þegar sé byrjað að
framkvæma.
Það er rétt, að nú sem stend-
ur er óvissa um það, hvort okk-
ur tekst að halda uppi sam-
göngum milli landa eins og
áður, til þess að koma afurðum
okkar á markað og flytja hing-
að vörur frá öðrum löndum. En
þrátt íyrir það mikla tjón, sem
við höfum orðið fyrir á þessum
vetri, verða menn í lengstu lög
að vona, að hægt verði með ein-
hverjum ráðum að halda uppi
millilandasiglingum. Og þótt
það kunni að reynast örðugra
viðfangs nú en áður, verður
ekki séð, að það út af fyrir sig
geri óhjákvæmilegt að fresta
kosningum þeim, sem fram eiga
að fara eftir þrjá mánuði. Ekki
er heldur hægt. að færa fram
líkur, og því síður nokkra trygg-
ingu fyrir því, að auðveldara
verði að hafa þingkosningar á
næsta hausti heldur en í vor.
Eins og áður hefir verið bent á
hér í blaðinu, er erfiðara fyrir
mikinn fjölda landsmanna að
taka þátt í haustkosningum, og
það er atriði, sem skylt er að
taka til greina.
Vitanlega geta þeir atburðir
gerzt, að ekki verði unnt að
hafa kosningar á þeim tíma, sem
ákveðið er í stjórnarskrá og
landslögum. En sem betur fer
hefir ekkert það enn að hönd-
um borið, sem gerir óhjákvæmi-
legt að skjóta þeim á frest. Að
sjálfsögðu erum við i hættu,
vegna þess að styrjöldin hefir
færzt ískyggilegá náflægt. En
þótt allir viðurkenni hættuna,
sem yfir vofir og skylt sé að
gera þær ráðstafanir, sem unnt
er, til þess að afstýra vandræð-
um, er ekki hyggilegt að reyna
að draga kjark úr þjóðinni með
því að telja alla vegi ófæra og
framtíðarhorfurmar lakari en
þær eru í raun og veru.
Á erfiðleikatímum, eíns og
þeim, er nú standa yfir, þarf
þing og ríkisstjórn að hafa
óvenj'u víðtæk afskipti af mörg-
um málefnum þjóðfélagsins.
Fyrir það þing, er nú situr, hafa
verið lögð mörg bráðabirgðalög,
sem stjórnin hefir orðið að gefa
út milli þinga vegna styrjaldar-
innar. Má búast við, að þannig
verði einnig framvegis, meðan
stríðið stendur, og verður að
gæta þess vandlega, að þing og
ríkisstjórn, sem fer með lög-
gjafar- og framkvæmdavaldið,
sé stofnað á löglegan hátt. Frá
gildandi ákvæðum stjórnar-
skrárinnar má ekki víkja, nema
það sé alveg óhjákvæmilegt. Sú
ákvörðun síðasta Alþingis, að
taka í hendur íslendinga með-
ferð utanríkismála og konungs-
valds, var eðlileg ráðstöfun að
allra dómi, bæði innlendra og
erlendra manna, vegna þess að
þeir aðilar, sem lögum sam-
kvæmt áttu að hafa þau störf
með hörtdum, gátu ekki að þeim
unnið. Um þær kosningar, sem
eiga að fara fram í vor, er allt
öðru máli að gegna. Ekkert hef-
ir enn að höndum borið, sem
gerir þær óframkvæmanlegar á
Fyrir rúmum 30 árum var hin
fyrsta „bændaför" farin hér á'
landi. Voru það norðlenzkir
bændur, sem þar riðu á vaðið.
Fóru þeir til Borgarfjarðarhér-
aðs og Suðúrlandsundirlendis,
til að sjá héruðin, háttu manna
þar og menningu. Norðanmenn
rituou bók um þessa för sína og
gáfu hana síðan út. Segir þar
m. a. frá því, er þeir sáu í Mýra-
sýslu og Andakíl. Láta þeir all-
vel yfir bæði mönnum og fram-
kvæmdum. Eru þeir komnir að
Bæ í Bæjarsveit, til Björns Þor-
steinssonar bónda þar og láta
enn vel yfir öllu. Þá segja þeir:
„Að Bæ komu, til mannfagnað-
ar, ungmenni nokkur úr grend-
inni. Þar var og Kristleifur
bóndi frá Kroppi, bróðir Bjarn-
ar. Hann er glæsimenni að sjón,
nokkuö við aldur, hár vexti og
gervilegur. Hann viljum við
kjósa fulltrúa borgfirzkra
bænda“.
Þessi lýsing þeirra norðan-
manna á Kristleifi Þorsteins-
syni, bónda á Stóra-Kroppi,
sannar málsháttinn gamla:
„glöggt er gestsauga". Krist-
leifur er þá nær fimmtugu, en
í dag er hann áttræður.. En
þótt árin séu orðin svona mörg,
hefir þó kerling Elli fram til
þessa sneitt það mikið hjá hon-
um, að enn getur staðizt lýs-
ing þeirra norðanmanna.
Kristleifur Þorsteinsson er
fæddur að Húsafelli í Hálsa-
sveit 5. apríl 1861. Er hann son-
ur Þorsteins bónda Jakobsson-
ar, bónda, Snorrasonar, prests
að Húsafelli, sem kom frá Að-
alvík á Vestfjörðum, enda þjóö-
frægur fyrir það, að „kunna
nokkuð fyrir sér“ og yfirleitt
fyrir andlegt og líkamlegt at-
gervi. Hefir verið efniviður
mikill í þeim klerki, enda þess
víða gætt hjá afkomendum
hans, þótt ekki sé laust við, að
þar hafi komið upp „kvistir
kynlegir", sem einkum hafa
lýst sér í sérhæfum, en sterkum,
gáfum. — Móðir Kristleifs var
Ingibjörg Jónsdóttir frá Deild-
artungu, ágætiskona af góðum
bændaættum komin. Voru og
öll börn þeirra, Þorsteins og
hennar, hin mannvænlegustu.
Kristleifur ólzt upp á sama
hátt og títt var um bændasyni
í þá daga, þá er eigi voru í
skóla settir. Var látinn vinna
alla heimilisvinnu og stunda
sjóróðra á vertíðum, strax og
þroski leyfði. Önnur menntun
en uppeldisáhrif þau, er hann
naut á stóru og myndarlegu
sveitaheimili, var honum ekki í
té látin. En þess ber þó að geta,
að hér var um mjög sérstætt
heimili að ræða Að vetrinum
er Húsafell mjög úr umferð,
þar sem það er efsti bær sýsl-
unnar og nær upp undir jökl-
um. En að hinu leytinu er þarna
umferð mikil, suma tíma árs-
ins. Þannig var það ekki sízt á
uppvaxtarárum Kristleifs. Þá lá
þjóðvegurinn milli Norður- og
Suðurlands, um Kaldadal og
Arnarvatnsheiði, fram hjá
Húsafelli. Á sumrum var því
þarna oft ærið gestkvæmt, bæði
af lærðum mönnum, eldri og
yngri, og alþýðufólki, sem átti
þar leið um, er það fór í at-
vinnuleit. Var því márgt að sjá
og heyra fyrir fróðleiksþyrstan
æskumann. En á milli kom svo
kyrrðin og þá var tími til að
hugsa nánar um það, sem fyrir
f 9. tölublaði Tímans þessa
árs er grein með yfirskriftinni
„Ábyrgð og ábyrgðarleysi“ eftir
Þorgrím Jónsson á Kúludalsá.
Það er ekki úr vegi að minn-
ast á ýms atriði slík, sem getið
er um í téðri grein, einmitt nú
á þeim tímum, sem nú eru,
þegar hver ábyrgur þjóðfélags-
þegn finnur glöggt, hve miklu
varðar, að hver og einn geri
skyldu sína og gæti fyllstu var-
fullkomna þingstjórnaskipulag-
ið. Nú eru vikulangar eldhús-
dagsumræður úr sögunni, og í
staðinn komnar stuttar út-
varpsumræður, en þó nægilegar
til að koma við óhjákvæmilegri
gagnrýni. Nú eru forsetar Al-
þingis kosnir úr öllum lýðræð-
isflokkunum og á þann hátt
starfa allir flokkar í félagi að
stjórn Alþingis og framgangi
mála. Nú er horfinn gestagang-
urinn úr vinnuherbergjum
þingmanna. Nú er háskólinn
farinn úr þinghúsinu eftir 30
ára misnotaða gestrisni Al-
þingis. Þingflokkarnir hafa við
þá breytingu fengið aðstöðu til
að halda fundi um mál sín og
þingmenn geta nú talað í næði
við menn, sem eiga við þá er-
indi. Að lokum eru hafin sam-
tök með þingmönnum, að ganga
svo frá ræðum sínum, að þær
séu full heimild um það, sem
þeir hafa sagt eða viljað segja.
Jafnhliða því, að útlendir
öfgaflokkar vinna hér á landi
með útlendu fjármagni og yf-
irgripsmikilli spillingu að því
að grafa undan þjóðskipulag-
inu og sjálfstæði landsins, er
full ástæða fyrir lýðræðisflokk-
ana að vernda lýðræðið með öll-
um eðlilegum stuðningi. Eitt af
þeim ráðum, er að bjarga þjóð-
inni frá þeirri kynlegu skrípa-
mynd af málflutningi um þjóð-
mál, sem birtist í hinum marg-
mennu og langdregnu fram-
boðsfundum, þar sem fjöldi
manna, með mjög ósamstæðar
skoðanir, verða að þreyta kjós-
endur með sundurtættum og ó-
samstæðum ræðubrotum. En
auk hinna varanlegu umbóta,
sem leiða mun af þessari breyt-
ingu, kemur hún að góðu haldi
í vor, þar sem hinum ábyrgu
flokkum gefst tækifæri til að
skýra málin fyrir væntanlegum
kjósendum, án þess að setja á
kosningabaráttuna þann óynd-
islega blæ, sem m. a. er orðinn
áberandi á slíkum fundum, þar
sem menn, launaðir af útlendu
áróðursfé, hafa tækifæri til að
koma fram eins og menn við
hliðina á landsins eigin börn-
um. J. J.
augu og eyru hafði borið og
festa sér það í minni. En um-
hverfið sjálft, „hin þögla nátt-
úra“, hefir og þarna, eins og
annars staðar, sín uppeldisá-
hrif. Á Húsafelli er framúrskar-
andi fagurt á sumrum. Sléttar
grundirnar, skógarbreiðan og
skógarhliðarnar, eru ákaflega)
heillandi, þarna upp við sjálfan
„heiðjökláhringinn“. Og þá má
heldur ekki gleyma heiðunum
með silungsvötnunum, fjöl-
breyttu fuglalífi og hinu hreina
og tæra fjallalofti. Allt þetta
hlýtur að móta skapgerð og í-
hyglisgáfu unglingsins, enda
hefir það í sér fólginn svo mik-
inn dularfullan uppeldismátt,
sem jafnvel, enn þann dag í
dag, verður sterkari borgar-
menningunni og lýsir sér í því,
að þeir, sem alast upp í slíku
umhverfi, flytja þaðan helzt
ekki, nema nauðugir. —
Af þessu öllu verður það ljóst,
að það er siður en svo nokkuð
undarlegt, þótt Kristleifi, þegar
hann ritar fræði sín, verði
nokkuð tíðreikað til æsku-
minninganna frá Húsafelli.
Hefi ég heyrt suma telja það
galla á ritum hans, en ég held,
að sá dómur sé ekki réttmæt-
ur. Þeir kaflar finnast mér ekki
síður skemmtilegir, en aðrir. Og
það er alveg eðlilegt, að sá, sem
skrifar endurminningar sínar,
skrifi einnig um það, sem hann
þekkir allra bezt og honum er
kærast.
Að liðnum æskuárunum hóf
Kristleifur búskap, og hefir nú
skipað sæti í bændastétt lands-
úðar í orðum og í athöfnum.
Hver ábyrgur þjóðfélagsþegn
finnur, hve miklu varðar, að
hvergi bresti hlekkur í okkar
þjóðfélagskeðju, alla leið frá
þeim, er gegna hinum venju-
lega kölluðu smæstu störfum
þjóðfélagsins og til hins æðsta
starfs.
Land vort er hernumið.
Flokkur manna, þótt lítill sé,
vinnur ákveðið gegn hlutleysi
landsins á þann hátt, að til
landráða getur talizt. En hin ís-
lenzka þjóð er undantekning-
arlítið ákveðin í að taka alla
stjórn landsins í sínar hendur.
Það er eðlilegt, að menn leiti
hvar helzt eru veilur fyrir um
rekstur hinna ýmsu málsatriða
okkar þjóðfélags, og gerðar
séu kröfur um að úr sé bætt.
Er ég las umrædda grein,
saknaði ég þegar ýmsra atriða.
Þar var ekki minnst á veiting-
ar ýmsra embætta, svo sem
kennara, prestá o. s. frv. Emb-
ættismenn geta oftlega setið
rólegir í embætti æfilangt, ef
þeir eru einu sinni komnir í
embætti, þótt almenn óánægja
sé með starfið hjá þeirri heild,
sem þess á að njóta eða við-
komandi embættismaður á að
starfa fyrir, svo fremi sem emb-
ættismaðurinn vinnur ekki
neitt það, sem að varðar við lög.
Og í flestum tilfellum mun
vera erfitt fyrir alþýðu manna
að sækja embættismenn sína
að lögum og líka óviðfelldið.
Það þarf engum getum að því
að leiða, hvernig sú málsókn
mundi fara, ef til dæmis ólög-
fróð alþýðan ætti að fara að
sækja lögfræðing sinn að lög-
um. En það er margt, sem getur
valdið almennri óánægju, þótt
ekki liggi nærri að við lög varði.
Það er til dæmis ekki álitið
varða við lög, þótt embættis-
maður fái sér í staupinu, jafn-
vel þótt það gangi svo langt, að
embættismaðurinn sé ófær til
starfa og jafnvel þótt það sé
embættismaður, sem gæta á
heilbrigði þjóðarinnar. Það er
ekki talið varða við lög, þó að
embættismenn leggi sig fram
um að innleiða óheilbrigðar lífs-
stefnur, jafnvel þótt þar séu að
verki barnakennarar og prest-
ar, sem á þann hátt níðast á
þeim trúnaði, er þeim er veitt-
ur. Það er ekki hægt að álíta,
að það varði við lög, þó að einn
eða annar embættismaður sé
ekki starfa sínum vaxinn, ým-
ist af viðráðanlegum eða óvið-
ráðanlegum orsökum. En allt
þetta og margt fleira getur
valdið réttlátri óánægju al-
mennings gegn embættismann-
(Framh. á 3. siðu)
ins í fulla hálfa öld og reynst
þar ærið giptudrjúgur. Heimili
sínu hefir hann jafnan veitt
hina beztu forsjá, enda hefir
það notið fullra vinsælda og
virðingar allra þeirra, er því
hafa kynnzt, bæði utan héraðs
sem innan, og þeir eru orðnir
margir, sem leið hafa átt um
Stóra-Kropp og notið þar alúð-
ar og gestrisni.
Mér finnst ekki annað hægt,
en að telja Kristleif Þorsteins-
son gæfumann, þótt hann, sem
flestir aðrir þeir, er langlífis
njóta, hafi orðið fyrir sorgum
þessa fallvalta lífs. Fyrri konu
sína, ágætis konu, Andrinu
Guðrúnu Einarsdóttur, frá Urr-
iðafossi, missti hann frá 7
börnum þeirra ungum, og elztu
dóttur sína og þá yngstu, einka-
dóttur af síðara hjónabandi,
báðar i húsfreyjustöðu, hefir
hann einnig misst. En hann
kvæntist aftur ágætri konu,
Snjófrlði Pétursdóttur frá
Grund, sem enn er á lífi ásamt
6 börnum hans frá fyrra hjóna-
bandi, sem nú skipa flest
bænda- og húsfreyjustöður um
Borgarfjörð.
Að málefnum sveitar sinnar
og héraðs starfaði Kristleifur
um mörg ár, bæði sem hrepps-
nefndarmaður og fram á síð-
ustu tíma sem sýslunefndar-
maður, auk ýmsra annara trún-
aöarstarfa. Þótti hann tillögu-
góður um þau mál öll, er hon-
um voru falin, og mun mest
hafa einkennt þau störf hans,
að hann var jafnan sá, er vildi
„friðinn semja“.