Tíminn - 10.05.1941, Blaðsíða 3

52. bla»
207
A N N A L L
Silfurbrúðkaiip.
Sunnudaginn 4. þ. m. komu
rúmlega 100 íbúar Hraungerð-
ishrepps í Árnessýslu saman til
mannfagnaðar í samkomu- og
skólahúsi hreppsins, Þingborg, í
tilefni þess, að þau Stóru-
Reykjahjón, Gísli Jónsson,
hreppstjóri, og kona hans,
María Jónsdóttfr, áttu 25 ára
hjúskaparafmæli, og Gísli auk
þess aldarfjórðungsafmæli, sem
oddviti Hraungerðishrepps.
Stýrði hófi þessu Guðmundur
Bjarnason, bóndi í Túni, sem
átt hefir sæti í hreppsnefndinni
í 30 ár samfleytt. Ávarpaði
hann heiðursgestina, silfur-
brúðkaupshjónin, og bauð aðra
gesti velkomna.
Hófst þá borðhaldið og var
veittur beini af mikilli rausn og
myndarskap.
Undir borðum voru ræður
fluttar. Fyrstur talaði sóknar-
presturinn, séra Sigurður Páls-
son í Hraungerði, og ávarpaði
brúðhjónin með einkar fallegri
ræðu og athyglisverðri. Minnt-
ist hann jafnframt hinna 9
mannvænlegu barna þeirra
hjóna, sem öll voru þarna við-
stödd.
Þá flutti Ágúst Þorvaldsson,
bóndi á Brúnastöðum, sköru-
lega ræðu f yrir minni Gísla
oddvita. Talaði hann fyrir hönd
hreppsnefndarinnar og annarra
hreppsbúa og þakkaði Gísla
langt og gifturíkt starf í þágu
sveitarinnar undanfarinn ald-
arfjórðung, og þó öllu lengur,
eða frá því er hann gerðist á-
hrifamaður í ungmennafélagi
hreppsins. í lok ræðu sinnar af-
hjúpaði Ágúst vangamynd af
þeim silfurbrúðkaupshjónun-
-um, gerða af Ríkarði Jónssyni,
listamanni, mótaða í gips. Kvað
ræðumaður mynd þessa verða
mótaða í eir síðar. Færði hann
þeim hjónum mynd þessa að
gjöf frá hreppsbúum, sem
þakklætis- og vináttuvott á
þessum merka áfangastað í æfi
þeirra. Mæltist ræðumaður til
þess, að andlitslíkan þetta
mætti geymast í Þingborg eftir
þeirra dag.
Ingólfur Þorsteinsson, bú-
fræðingur i Merkilandi, talaði
því næst fyrir minni brúður-
innar. Lýsti hann því hvern
þátt húsfreyjan á Stóru-Reykj-
um hefði átt í því að auka vin-
sældir og hróður heimilisins í
hvívetna, sem önnur hönd hús-
bóndans. Minntist ræðumaður
í því sambandi hinna spaklegu
orða Einars Benediktssonar:
„Maðurinn einn er ei nema
hálfur, með öðrum er hann
meiri’ en hann sjálfur“.
Þá þakkáði Gísli hreppstjóri
fyrir hönd þeirra hjóna, þá vin-
áttu og sæmd, sem þeim væri
sýnd með þessu samsæti og veg-
legu gjöf. Sömuleiðis þakkaði
hann sveitungum sínum öllum
og sérstaklega samstarfsmönn-
um í hreppsnefndinni fyrir
langt og gott samstarf og góða
fylgd við að hrinda áleiðis og í
framkvæmd ýmsum nytsemd-
armálum sveitarinnar. Lauk
hann lofsorði á þá eindrægni og
góða félagsanda, sem um langt
skeið hefði ríkt meðal hrepps-
búa um hagsmunamál sveitar-
félagsins.
Að lokinni ræðu oddvitans
flutti Böðvar skáld frá Hnífs-
dal, skólastjóri í Þlngborg,
brúðhjóirunum langt og snjallt
kvæði, sem hófst á rímnahætti
en endaöi á dróttkvæðum hætti.
Var kvæði þetta hið bezta flutt
og var gerður að því góður
rómur.
Sömuleiðis tóku til máls
Kristján Ólafsson, bóndi i Báru
og Sigurður Jónsson í Mýrar-
húsum á Seltjarnarnesi. Stóð
samsæti þetta lengi dags við
góðan fagnað, ræður, söng og
kveðskap. Fór samsætið allt
fram með prýði og var til sóma
íbúum hreppsins.
Þess er vert að geta í sam-
bandi við fyrr greind afmæli
þeirra Reykjahjóna, að á þessu
Erum við ekki að snúa við henni
bakinu, erum við ekki að láta
ginnast af fljótteknum veiði-
skap, sem þó er vafasamur um
haldkvæmni?
Siglingar til landsins eru nú
í hættu. Ef þær teppast að
miklu leyti eða öllu, eigum við
ekki annars úrkosta en að búa
við þá fæðu, sem til fellur í
landinu. Þetta sjá allir. Og hver
veit, nema við þurfum að fæða
fjölmennan her af þessum
kosti? Hér ber því allt að sama
brunni. Bústofn þjóðarinnar
má ekki skerða og engan garð
né akurblett ósáinn láta. Að
öðrum kosti eigum við það á
hættu að svelta, þrátt fyrir auð
fjár í peningum, því að hvað
stoða miljónir enskra punda
eða íslenzkra króna, ef ekkert
fæst fyrir þær keypt. Ætli
mönnum þætti ekki sparisjóðs-
bækurnar óþjálar í maga, eða
verðbréfin næringarlítil að gefa
börnum sínum, ef þau. væri
soltin? Væri hitt ekki ráð, að
kveðja upp sjálfboðaher meðal
þeirra manna og kvenna, sem
ekkert hafa fast við bundið, til
þess að halda uppi framleiðslu
sveitanna? Þá fengist úrskurð-
ur um þjóðhollustu manna og
ræktarsemi þeirra við móður-
moldina, og ég er sannfærður
um, að margt íþróttamanna,
skáta, skólanemenda og skrif-
stofufólks muindi h'lýða slíkri
kvaðningu. Ef til vill þarf þó
enn meira við. En hvort man
það nú enginn, að hér á landi
hélst bjargarskortur fram á tíð
þeirra manna, sem enn lifa?
Hérna á dögunum heyrði ég
á tal tveggja manna, sem voru
að koma úr Bretavinnu. Annar
þeirra sagði: „Hann hélt, að
það yrði plenty vinna á morg-
un.“ „O. K.“ ansaði hinn. Þetta
er lítið dæmi, en það sýnir þó
glögglega, hversu hin erlendu
áhrif læsa sig inn í líf okkar og
störf. Guð hjálpi okkur, ef við
látum tunguna velkjast í er-
lendu skarni. Þá mundi þjóðin
fyrr eða síðar líða andlegt
hungur, sem hún biði seint
bætur eða ekki, enda þótt hún
lifði við allsnægtir líkamans.
Af þrennum rótum sýgur líf
vort safa sinn og næringu. Ein
er landið, önnur tungan, en sú
þriðja þjóðarsagan. Engin
þeiri’a má visna, ef við eigum
að ná þeim þroska, sem okkur
er áskapaðúr. Og ykkur kveð ég
að þessu fyrst, ungu konur og
menn, sem eigið að erfa landið,
þegar okkur þrýtur, hina eldri.
Skipið ykkur saman, ekki til
árása né tortímingar, slíkt
heimtar ekki vort land, heldur
til verndunar og viðhalds þesfe
alls, sem íslenzkt er. Ræðið það
í félögum ykkar, hvernig þið
getið orðið landinu að liði og
málstað þess. Bindist samtökum
um það að vernda tungu feðra
ykkar og menga aldrei mál ykk-
ar erlendum orðum meðan hér
er útlendur her í landi. Vaknið
og sjáið það land, sem ykkur er
gefið, hversu fagurt það er og
stórbrotið og hreint, þrátt fyrir
niðurlægingu sína og varnar-
leysi. Viljið þið selja frumburð-
arréttinn fyrir erlent fé? Viljið
þið, að þjóðin gerist launaþræl-
ar og skækjur fyrir skort á
TfmTVN, laiigardaglim 10. maí 1941
Við undirrituð þökkum hjartanlega öllum þeim, er auð-
sýndu okkur samúð og vinsemd við andlát og jarðarför
SIGURÐAR sál. GUÐMUNDSSONAR, Hvammi, Svartárdal.
Sérstaklega þökkum við Karlakór Bólstaðahlíðarhrepps,
er heiðraði minningu hins látna með söng við útförina.
Elín Pétursdóttir. Guðrún Sigurðardóttir.
Engilráð Sigurðardóttir. Halldór Gíslason.
Þakka samúð og vinarhugi við andlát og jarðarför
konunnar minnar, SIGRÍÐAR ÁRNADÓTTUR.
Árni Björnsson, Grýtubakka.
Aðaliundur
FERÐAFÉLAGS ÍSLAARS
verður -haldinn í Oddfellowhúsinu þriðjudagskvöldið þ.
13. þ. m. og hefst kl. 8y2.
Dagskrá samkvæmt félagslögum
Skemmtiatriði að afloknum fundarstörfum.
FÉLAGAR FJÖLMENNIÐ.
STjOll\I\.
Tii brúðargjafas
MATARSTELL. — KAFFISTELL. — ÁVAXTASTELL. — ÖLSETT.
ÁVAXTASKÁLAR. — HNÍFAPÖR OG FLEIRA.
K. EINARSSON & RJÖRNSSOJV,
BANKASTRÆTI 11.
ári, 1941, eru 100 ár liðin siðan
amma Gísla bónda, Sólveig
Benediktsdóttir prests í Hraun-
gerði, tók sér bólfestu að Stóru-
Reykjum. Hefir þvi þessi sama
ætt búið þarna óslitið í eina
öld. Hefir Gísli stórum bætt
þetta óðal sitt bæði-að ræktun
og híbýlum, svo að telja má nú
í tölu stórbýla. En umgengni
öll, utan húss sem innan, ber
vitni smekkvísi, hirðusemi og
myndarskap í hvívetna. Eiga
þau bæði miklum vinsældum að
fagna austur þar, eins og sam-
sæti þetta sýndi ljóslega. En
Hraungerðishreppsbúum má
segja það til maklegs lofs, að
þeir kunna að meta og þakka
störf sinna forystumanna, með-
an þeir enn eru „á veginum“
með þeim. Hafa þeir líka sýnt
það á margan hátt annan, að
þeir eru mörgum sveitarfélög-
um fremri í félagsmálefnum
ýmsum, sem hér verða þó ekki
talin. Viðstaddur.
ttbreiðið Tímaim!
& akkarávarp.
Öllum þeim mörgu, nær og
fjær, sem færðu mér gjafir, og
sýndu mér samúð við andlát
móður minnar, ásamt þeim Jóni
í Skinnum, Sigurði í Hábæ, Ól-
afi sama bæ og Friðrik i Mið-
koti, sem gáfu mér seinasta
rúmið hennar, sendi ég mínar
hjartanlegustu þakkir. Ég bið
góöan guð að launa þeim öllum.
Hann, sem lætur ekki einn
vatnsdrykk ólaunaðan, vona ég
að launi öllum þessum vel-
gjörðamönnum minum, þegar
þeim mest liggur á.
Magnea Gísladóttir
frá Skarði í Þykkvabæ.
n’-n-j.ywHTTPi
i n i ■
Núðiu
þrótti.manndómi og þjóðrækni?
Eða hafið þið þor og vilja til að
halda í horfi og taka barning-
inn fyrir gagn ykkar sjálfra og
sæmd? Á því veltur framtíð
þessarar litlu, varnarlausu
þjóðar, þessa fagra lands stórra
sanda og sæva. Á vilja og þrótti
ykkar og allra vor.
fer vestur um í strandferð til
Akureyrar 13. þ m.
VÖRUMÓTTAKA á venju-
lega viðkomustaði laugardag
og til hádegis á mánudag.
FARSEÐLAR sækist á mánu-
dag, annars seldir öðrum.
Gangíð í
GEFJUNAR
íötum
Á síðustu árum hefir íslenzk-
um iðnaði fleygt fram, ekki
sízt hefir ullariðnaðurinn
aukizt og batnað og á ullar-
verksmiðjan Gefjun á Ak-
ureyri mikinn þatt í þessum
framförum.
Gefjunardúkarnir eru nú
löngu orðnir landskunnir
fyrir gæði.
Ullarverksmiðjan vinnur úr
ísienzkri ull, fjölmargar teg-
undir af bandi og dúkum til
fata á karla og konur, börn
og unglinga.
Gefjun starfrækir sauma-
stofur í Reykjavík og á Ak-
ureyri. Gefjunarföt eru
smekkieg, haldgóð og hlý.
Gefjunarvörur fást um land
alit hjá kaupfélögum og
kaupmönnum.
Gefjnn
ReyJcjavík. Sími 1249. Símnefni: Sláturfélag.
Reykhús. — Frystihús.
JViðursuðuverksmiðja. — Bjúgnagerð.
Framleiðir og selur í heildsölu og smásölu: Niður-
soðið kjöt og fiskmeti, fjölbreytt úrval. Bjúgu og alls-
konar áskurð á brauð, mest og bezt úrval á landinu.
Hangikjöt, ávallt nýreykt, viðurkennt fyrir gæði.
Frosið kjöt allskonar, fryst og geymt í vélfrystihúsi, eftir
fyllstu nútímakröfum.
Verðskrár sendar eftir óskum, og pantanir afgreiddar
um allt land.
Egg frá Eggjasölusamlagi Reykjavíkur.
+ ÚTBREIÐIÐTÍMANN +
Það er mikill siður hér á
landi, að syngja, hvar sem
þrír eða fleiri eru sarnan
komnir. Nú er þetta nauðsyn,
því að söngurinn sameinar og
vekur gleði, von og þrótt. Við
skulum því blása rykið af ætt-
jarðarljóðunum og láta þau
hljóma með nýjum, styrkum
söng. Við skulum syngja um ís-
land, eins og við sjáum það í
óskum okkar og draumum, frið-
að og frjálst. Og það er einlæg
bón mín til þjóðkórsins og allra
annarra, er söng hafa um hönd,
að þeir endi ætið söngva sína
með erindi Steingríms: „Svo
frjáls vertu, móðir, sem vindur
um vog“. Það á að vera víg-
söngur okkar, xfnz markinu er
náð. —
Látum svo Bretann banna
okkur að tala um veðrið, og
Þjóðverja meina okkur að njóta
þess, því að þrátt fyrir hernám
og hafnbönn, er vorbláminn
tekinn að færast á fjöll og sund,
og Snæfellsjökull lýsir yfir
lognfjallaðan flóann, eins og
æðri sýn um það ísland, sem er
frjálst.
Vinntð ötuUega fyrir
Tímann.
24 - Victor Hugo:
Dyravörðurinn hrökklaðist aftur á
bak. Það var hóf að, þótt hér kæmu
þingmenn og borgarstjórar, en langt
var gengið, þegar þeirra á meðal voru
vefarar. Kardínálinn var tekinn að ó-
kyrrast. Mannfjöldinn hlýddi á, þrumu-
lostirin. Hans vegsemd, kardínálinn,
hafði í tvo daga lagt sig fram um að
manna hina flæmsku villinga svo, að
unnt væri að sýna þá á almannafæri.
En hér mátti gerla sjá, að það hafði
harla lítinn árangur boi’ið. Nú kom
Vilhjálmur Rym til skjalanna. Napurt
bros lék um varir hans.
— Jakob Coppenole, þingmaður 1
Gent, hvíslaði hann að dyraverðinum.
— Dyravörður, endurtók kardínálinn
hátt. Jakob Coppenole, þingmaður í
hinni frægu borg, Gent.
— Nei, djöfullinn hafi það, þrumaði
Jakob Coppenole dimmum rómi. Jakob
Coppenole vefari! Heyrir þú það, dyra-
vörður! Ekkert annað, vefaradjöfull. En
erkihertoginn sjálfur hefir oftar en
einu sinni átt fjöreggið sitt í vaðmáls-
ströngunum mínum!
Allt ætlaði af göflunum að ganga.
Fólkið klappaði honum lpf í lófa, og
salurinn dundi af háreystinni. Parísar-
búar eru jafnan fúsir að hlýða á gam-
anyrði. Jakob Coppenole var líka al-
þýðumaður, og hér voru flestir úr al-
Esmeralda 21
áður en kardinálinn kom. Auk
þessa var kardínálinn hið mesta snyrti-
menni. Hann naut því mikillar- kven-
hylli. Það hefði verið hin freklegasta
móðgun að gera óp að kardínálanum,
þótt síðbúinn væri, sérstaklega þar sem
hann var glæsilega búinn í rauðan kjól,
sem fór honum mjög vel.
Kardinálinn gekk fram á svalirnar og
heilsaði með vingjarnlegu brosi. Síðan
fetaði hann hægum skrefum að hæg-
indarstólnum, sem honum var ætlaður.
Fylgdarlið hans kom sér til sætis í
skyndi. Kardinálinn var samt sem áður
venju fremur áhyggjufullur að þessu
sinni. Hann kveið því, hvernig hinir
glaðværu Parísarbúar myndu taka hin-
um gildvöxnu, flæmsku bjórdrykkju-
körlum.
Skyndilega hrópaði dyravörðurinn:
— Sendimenn hans hátignar hertog-
ans af Austurríki.
Dyrunum var lokið upp. Sendimenn-
irnir gengu inn, tveir og tveir sam-
hliða. Þeir voru alvarlegir á svip og
gerólíkir hinum glaðlegu förunautxim
Karls af Bourbon. Alls voru þessir full-
ti’úar Maximilians af Austurríki 28 að
tölu. Fyrstur fór hinn æruverðugi ábóti,
Jóhann af St. Bertin, kanslari í Blies og
Jakob de Goy, yfirdómari í Gent. Djúp
þögn rikti meðal mannfjöldans. Þó