Tíminn - 11.04.1957, Blaðsíða 7

T í M I N N, finimtudaginn 11. apríl 1957.
Það er eins og hver sjái sjálfan sig vera kominn á sæiuvikudansleik. (Ljósmyndir Sveinn Sæmundsson).
■i
gekk reiðilaust fyrir sig og sýslu- borgari á Sauðárkrók sagði mér.
íundurinn hélt sína leið fram í , Menn slásí aldrei á sæluvikunni,
Það er kalt og hrikalegt
landslag, sem mætir augum
manna, þegar flogið er yfir
fjallgarðinn milli Eyjafjarð-
ar og Skagaf jarðar. Fyrir
undirrituðum er þessi fjall-
vegur að verða einhvers kon-
ar strætisvagnaleið, en von
er til að ferðum fækki í bili
á þeim slóðum, sem munu
ófýsilegastar til nauðlending-
ar að meðtöldum Klettafjöll-
um. Aftur á móti gegnir öðru
máli um héruðin, sem liggja
að þessu himalaya og þar un-
ir búsmali aiaður við sitt,
þegar alvaldið hefir teygt
grösin úr moldinni, eins og
hann teygði þessi fjöll upp
úr jarðskorpunni, svo stuðzt
sé við kersningar nokkurra
vina minna, en ég sel ekki
dýrar en eg keypti. íaLa lm iai er mik,ð um kvikmyndasýn=ng,
„, að Þfr ,er 1 að s*kja °S ar og margar góðar myndir sýndar.
Þott enn hefði ekki tekið ísa af j urval skemmtana, sem byggðarlag-1 yfirlcitt
vötnum að fullu og snjór væri mik-1 ið hefir upp á að bjóða, í slað
búrígur í mönnum á sæluviku. Og
fyrst niaður er farinn að skrifa!
var settur fulltrúi minn á þeim
gleðifundum á Sauðárkróki, sem
ég gat ekki sótt um sæluvikuna.
Hann kvað:
Skagafjarðar fögur sýsia
íer að verða miður sín:
skelfur alveg eins og hrísla
er ég smakka brennivín.
Þess er ekki getið að Haraldur
vinur minn hafi verið á fcrð f
Svarfaðardal hér um árið, þegar
! jarðskjálftinn varð sem mestur á
, , i Dalvík, en það getur skeð hann
jum, enda mun þar raða meir eðli: aítur á rróti mæíín þú búast við l um svona persónulega hluti, þá vil kafi Verið í Siglufirði og hefir það
uppgjörsins en sköpunarinnar. flagsmálum á dansleik, sem yrði;ég geta þess, að ég týndi tveimur ! kann<:ke dngað Að öllu gainni
haldinn hér næstu belgi á eftir.
Örtnur héruS ættu a3
eignast sæluvikur
Það er ákaflega misráðið af öðr-
um héruðum að taka ekki upp j Skáldskapur sem týnist
þann hátt að halda sæluvikur. Það 1
er ágætt form skemmtanalífs fyr-1 , ...
J._ dansleikma, setia svjo sinn a sælu-
ír tiltolu^ega mannfaa staði, að ’
hafa sérstaka skemmtanaviku, þarj^uvandaðar vel undirbúnar.
sem ekki a að fara a milli mala
kannske dugað. Að öllu gamni
i V!Sllm, sem höfðu verið ortar um sjeppfu, ba er Haraldur með fyndn
Sæluv.ikan er gleðitími, sem engir : sæluvikuna, og ég hafði skrifað á I ustu mönnum, begar hann er í ess-
vilia spilla með þrefi og handalög- j blað. Grunar mig að blaðinu hafi J inu sinu og bnyttið skáld, eins og
málum. I verið hent, þegar tekið vár til í visan ber með 'súr
I herbergi mínu í gistihúsinu. Báð- j
ar þessar vísur voru ágætar, fen
geta ekki birzt hér af fyrrgreind-
Góðar skemmtamr, fvrir utan um astæðum. Þernan hefir sýnilega
ekki áttað sig á skáldskapargildi
Skagíirðinga. Leiksyningar I
Nú þurfa allir menn að
vera góðir drengir
Laugardagsmorgunn sæluvikunn
ill á fjöllum, fór að hlýna til muna
í hjörtum manna, þegar tók að líða
á síðastliðna viku þeim mégin
himalaya, sem Miklabæjaroddurinn
hafði mest gamanið af Sólveigu.
Það stóð nefnilega þannig á fyrir
Skagfirðingum, að þeir héldu sælu-
viku. Væri maður illa staddur með
kjark og þor yfir fjallgarðinum,
var það ekkert á móti aðvífandi
er úrval skemmtana að
, . . . , i deginum, allt þar til hinn daglegi
þeirrar misheppnunar, sem oft á jdansleikur hefst að kvöldinu. Áreið
ser stað um helgarskemmtamr, er|aniega ræður það nokkru um
oft og tiðum eru ekki sottar sem jhversu dansleikirnir fara vel fram>
skyld*, eða þa að þær verða til- að húsakynnin eru mjog vistleg.
tolulegadyrarefmjogertilþeirra U kt;r væru bókstaf]ega hlægt
vandað um efmsskra, sem ekki er i ]e,;ar
þá hægt að nota nema einu sinni, * °
af því skemmtunin er helgarbund-
in. Húnavakan á Blönduósi hefir
gefizt vel, og Borgfirðingar, sem
í slikum húsakynnum. Til
marks um almeut kristilegt hugar
far í Bifröst á dansleik þar síðast-
liðið sunnudagskvöld, er ekki úr
, vegi að geta þess, að góðkunningi
yfir-
falið mér
fengið í samskiptum við Skagfirð- ekki um Selfossvöku fvrir hið fjöl-' S3 noklulð
-- aL ó wi, Suðurlandsundirlendi. Það i happdrætt-m,ðum
kjarkleysi, er var samfara stefnu1 um margt eru líkir Skagfiröing-
til mannfagnaðar sæluviku eftir þá um, mundu hafa mikla ánægju af
eldskírn, sem undirritaður hafði Borgfirðingaviku, að ég tali nú
lögregluþjónn, hafði
Þetta er helita farartæki utanhéraSsmanna á sæluviku.
inga nótt og dag við Stafnsrétt á býla
liðnu hausti.
Sýslufundur kom og fór
Sæluvika Skagfirðinga mun eiga
aldur nokkuð aftur fyrir síðustu
aldamót. í mikilli bók segir: í upp-
hafi var orðið. Og í rauninni gildir
eitt og hið sama um sæluvikuna.
í upphafi voru sýslufundir, því
næst sæluvika og ýmislegt í sam-
bandi við hana, sem er engu ómerk
ara en það, sem orðið leiddi af
sér forðum, þegar skrifaðar voru
xniklar bækur til að sanna upp-
hafið og endirinn. Um nokkurn
tíma áttu sýslufundirnir og sælu-
vikan samleið. Að því búnu skildu
leiðir að nýju og sæluvikan s*end-
ur ein og sér sýslufundarlaus og
án upphafs síns, vegna þess að
Stundum seinkaði uppgjöri írá
hreppunum og þar með sýslufund-
unum, unz sæluvikunni varð ekki
frestað meir, enda vildu menn fá
gleði sína refjalaust á þeim tíma,
seinnihluta vetrar eða í byrjun
vors, þegar alvaldið er enn ekki
farið að skipta sér mikið af nátt-
úrunni og hefir skilið örlítið brot
af framkvæmdavaldinu eftir
handa manninum sjálfum til að
jráskast með. Þessi aðskilnaour
í happdrætti j biaðsins Er þetta ekkert nýtt fyr-! ar hefir yfir sér sérstakan blæ.
hefir verið revnsla Skaefirðirea temP.lara ttveir vinnmgar, tvær irbæri. Konur eru hættulegar minn j Það er logn og sólskin og vind-
að sæluvikudansleikir væru þeir ' bifreiði,r)- mínir seldust upp isbiöðum; það gerir þrifnaður i pokinn uppi á Nöíunum bærist
!þarna á dansleiknum á einni mín- þejrra. Til að bæta úr þessu, set j ekki. Nú er eins og staðurinn haldi
útu og fékk þó enginn nema einn j ég eina vísu hér, eftír Harald
rólegustu hvað löggæzlu snertir,
en jafnframt þeir skemmtilegustu,
pem hqiHnir prU , hérað’nu. Góður
miða. Má
þ”í sjá. að það er ekki Hjálmarsson frá Kambi, en hann
Þarna sjást fingraför alvaldsins á hálendinu milli Eyjafjarðar og Skagqfjaröar.
niðri í sér andanum áður en fjöl-
mennasti mannfagnaður sæluvik-
unnar hefst. Laugardagskvöldið er
helzta skemmtikvöld vikunnar, þá
er dansað til klukkan fimrn að
morgni í Bifröst og dæmi eru til
að níu hundruð manns hafi sótt
þann dansleik. Núna voru fimm
lil sex hitndruð manns. Þennan
morgun er ég kominn snemma til
morgunverðar í gistihúsinu og með
an ég er að drekka mjólkina, geng
ur maður í húsið, fölur undan nótt-
inni og skjálfhentur og segir: Nú
vantar menn ekki nema daufa
brennivínsblöndu. Hann heldur síð-
an áfram að tala í fleirtölu um
líðan sína og það er mikið sólskin
fyrir utan. í gegnum gluggan sér
á gljáan hafflötinn. Manninum er
svarað um hæl: Það er kominn
tími til að hætta þessu. Á eftir
kemur þögn og föli maðurinn velt-
ir vindlingi milli fingranna og hef-
ir ekki sinnu á að kveikja 1 hon-
um. Að lokum réttip hann sig í
sætinu og ætlar sér sýnilega að
skirskota til alls þess, sem við-
■ kvæmast er og knýja alla mótstöðu
I (Framhald á 9. síðu). .