Tíminn - 03.09.1961, Blaðsíða 8

8
TÍMINN, sunnudaginn 3. september 1961.
Norman Levine:
Kennslustundin
— þar sem notuð var hin náttúrulega
kennsluaðferð
jnús Jéhannsson frá Hafnarnesi:
LEIÐID
Karl sat og drakk svart
kaffi á áætlunarbílastöðinni
í Dorchester. Það hefði verið
skemmtilegra að sitja inn á
á „Honey Dew“ við St. Chatr
ine strætið og hlusta á
hljómlist og virða fyrir sér
fólkið um leið og það gengi
hjá. En hann hafði aðeins
tíu mínútur til stefnu, svo
að hann hafði ekki tíma til
þess að fara inn á ..Honey
Dew“ og aftur til baka. Auk
þess ætlaði hann að reyna
að verða sér úti um sæti
aftast í áætlunarbílnum,
helzt vinstra megin, — það
féll honum bezt.
Nokkrum mínútum áður
en bíllinn lagði af stað,
steig ung kona upp í bílinn
og settist við hlið hans aftur
í. Hún var móð og rjóð í
kinnum. Karl tók töskuna
hennar og setti hana í far-
angursnetið. Þegar billinn
ók frá Dorchester og sveigði
í vesturátt, horfði hann á
borgarljósin fjarlægjast.
Hann ætlaði að fá sér blund,
meðan bíllinn æki um lands
byggðina, en af því varð þó
ekki, því að hljóð hjólbarð-
anna á malbikuðum vegin-
um dunaði í eyrum hans og
varnaöi honum svefns. Einn
af farþegunum hafði lítið
ferðatæki opið, og hann
hlustaði á það um leið og
hann virti konuna fyrir
sér, sem sat við hlið hans.
Hún er Ijómandi falleg, en
sennilega dálítið feimin,
hugsaði harin. — Nú var
leikið í útvarpinu „Grátandi
í regninu“. Karl leit á kon-
una og sagði: „Þetta er fal-
legt lag“.
— Fyrirgefið, sagði konan,
tala ekki ensku.
— Eruð þér frönsk?
— Oui.
— Eg tala ekki frönsku,
sagði Karl.
Þau sátu bæði þegjandi.
Bíllinn hlykkjaðist áfram
eftir veginum og síbylja vél-
arinnar fyllti eyru hans. Nú
var leikið í útvarpinu laeið
„Minningin". Karl raulaði
með.
— Þetta lag er gott, sagði
hann.
— Oui, je cannias ca.
Ósjálfrátt benti Karl á
giftingarhring hennar.
— Á ensku — hringur, —
á frönsku?
— La bague.
— La bague,vsagði Karl.
— Hringur, sagði konan.
Næst snerti Karl ullar-
peysuna hennar.
— Peysa, sagði hann.
— Peysa, endurtók konan,
á frönsku, veste.
— Og þetta. sagði Karl,
blússa.
— Blússa, á frönsku
chemisier.
— Chemisier, sagði Karl.
Hann tók hönd hennar —
hó’hd.
— Hönd — la main.
— La main.
Hann sleppti ekki hendi
hennar. Hún var þurr og
heit. Hann hélt áfram að
halda í hönd hennar, en með
hinni benti hann og snerti
andlit hennar og nefndi
hvern hluta þess sínu nafni.
Hún endurtók og nefndi síð-
an nöfn þeirra á frönsku og
hann endurtók.
Hún var i dökkblárri
blússu og utan yfir henni 1
guiri treyiu. sem var frá-
hneppt. Hann snerti háls
hennar — háls — le cou.
Nef hennar var litíð, og
hún hafði blóðríkar varir.
og hann tók eftir. að augu
hennar voru mjög óvenju-
leg. Venjulega eru blá augu
þannig, að þau eru dekkst.
við hvíturia, en hennar voru
jafnblá. Hann nefndi augu,
íFramhald a ib síðu >
Gamla konan gekk hægt
og álút. ■
Hún bar bréfpoka, sem
í voru blómlaukar.
Við vorum á leið í graf-
reitinn. *
Hann var utan við bæ-
inn.
Vorið var í nánd og
fyrstu frjógangarnir að
skjóta upp kollinum.
Við áttum skamma leið
eftir, er ég sá, að hún var
farin að þreytast.
Það stóðu svitadropar á
snni hennar.
Hún var nær sjötugu og
fyrir skömmu staðin upp
úr lungnabólgu.
Hún hafði brálátan hósta,
burran og liótan.
Við skulum pústa, gamla
mín, sagði ég.
Við settumst í grasið utan
við veginn.
Vestangolan bar til okkar
megnan þef frá fisktrönum
úti í hrauninu og matjurta-
rrarðarnir voru hvítir af svili.
Hún leysti af sér skýluna,
grárúðótta og snjáða, lagði
hiá sér í grasið.
Hár hennar var mittis-
sítt og slegið mjúkum fölva
í sólinni.
Það var miður maí, ver-
tíðin afstaðin og lundabyggð
in í klettinum gegnt bænum
hvanngræn.
Þetta er mikil blessuð
blíða, sagði gamla konan,
pírði augun og þó enni sitt
hnýttri hendi.
Vorið er komið.
Blessað vorið, sagði hún.
Hendur hennar, smáar og
lúnar, kjössuðu grasið.
Bráðum koma blessuð
blómin, sagði hún. Fíflar og
sóleyjar. Þá verður gaman
að lifa.
Hún var fríð í elli sinni,
björt yfirlitúm, aðeins hend-
urnar og bakið vitnuðu um
harða lífsbaráttu.
Mikið varstu vænn að
koma þetta með mér, kerl-
ingunni, og nógar stúlkur
til að labba með.
Þú gefur þeim ungu ekk-
ert eftir.
Ég er orðin óttalegt skar,
sagði hún. Svitna við
minnstu áreynslu.
Er það furða. sjötug mann
eskjan. Ég var sosum feginn
að tylla mér.
Ég var léttari á fótinn.
þegar ég var yngri. En nú
er það farið. farið eins og
annað
Hún horfði fram hjá mér
út í bláinn.
Það var sorg í augum
hennar.
Vegurinn var þurr og liós
brúnn i sólinni.
Það var mjög hljótt í graf
reitnum.
Gamla konan bograði
milli leiðanna og las graf-
skriftir.
Svo komum við að leiðinu
þínu, Ásta.
Það var fátæklegt leiði,
enginn varði, aðeins hvlt-
málaður kassi með glerloki
og mold í.
Ásta.
Það eru fimm ár síðan þú
hvarfst frá mér.
Síðasta kvöldið okkar lif-
ir mér enn í fersku minni.
Við vorum tvö í húsinu.
Þú í legubekknum. ég út
við gluggann og las. .
Augu þín voru grá og
hendur, sem hvíldu á teppi,
hvítar og tærðar.
Móðir bín hafði gengið út.
Hún átti bað sosum skili*.
svo lengi hafð'i hún setið
vfir bér siúkri.
Rökkrið svarf að og úr-
svnningsélin spiluðu ömur-
leo-q á glugganum.
Ég sá ekki lengur til Við
lesturinri. settist hjá þér.
Þú hafðir verið þögul. en
nú reistu upp við dogg.
Þú ættir ekki að koma
svona nærri mér, vinur. Ég
er eitruð.
Augu þín voru stór í rökkr
inu.
Baneitruð.
Sú held ég, að sé eitruð,
sagði ég og reyndi að hlæja.
Sú held ég sé eitruð, svona
rjóð og sælleg.
Jú, ég er eitrúð, farðu.
Þú bandaðir við mér
tærðri hendi. Farðu.
Af hverju ertu svona vond
við mig?
Mér lá við gráti.
Þú hafðir aldrei ýtt mér
frá þér áður.
Af hverju ertu svona?
Skilurðu ekki, vinur. Ég
er veik. Þú gætir smitazt.
Ég vildi ekki skilja það,
gat það ekki.
Þú, sem hafðir verið svo
hraust.
.Þetta er bara kvef. Ásta.
Slæmt kvef. Það batnar.
Vertu ekki að þessu, Árni.
Þú veizt það.
yeit ég hvað?
Ég á að fara á hælið.
Það varð löng þögn.
Ég sá bað ekki, fyrr en
Ijósin höfðu verið kveikt,
hvernig þú varst orðin.
Vangar þínir, sem höfðu
verið rjóðir og fullir. voru
marmarableikir og hönd
þín þvöl í lófa mínum.
Þetta var i janúar, og þú
fórst suður viku seinna.
Ég var þá á sjó.
Flugvélin, sem flaug með
big. sveif skammt yfir bátn
um.
Ég horfði á eftir henni,
unz hún hvarf vestur yfir
landið.
Hósti gömlu konunnar
vakti mig.
Hún kraup við leiðið og
hafði opnað kassann.
Fingur hennar grófu i
briúfa moldina.
Ég sá ekki andlit hennar.
en herðar bennar undir rúð
óttri og snjáðri skýlunni
(Framhald á 13 síðu'