Alþýðublaðið - 05.03.1944, Side 8

*
** >Yf»UBL,PI3
Sminudagtir 5. marz 1944
Ég greip andann á lofti. Enn
stóð ég við vegamót í lífi
mínu, þar sem fortíðin var skil-
inn eftir að baki. Drengirnir
En ég skal dúða þig.
— Áttu loðfeldinn þinn enn-
þú? spurði ég, þegar hann kom
sagði herinn þegar hann var i
■faðmlögum við broddgöltinn.
X -HEAJ? T-HEIf? j
A'VOTOR’S! THEy ^
-HAVE ANTICIPATEP
U5 ! FASTER/t—<
THEPE'S YOOIsY ETEPON IT? I
PLANE/ 5TEP / COULP K15S IT/
7 01 IT/ J-Tjí iTS LIKEAPIECE
fTrr/mmwA ofamerica/ w
-ALL CLEAP \ ( IPI6HT/-H
OUTSIPE, WE 60.
íKIP/ !i
SMITH? CO/AE
APOAKP/ WE'VE
NOTIMETO r-C
T WA6TE/ /-?Á
Æshan viil syngja.
(En trallandi jánte)
Sænsk söngvamynd
Alice Babs Nilsson
Nils Kihlberg
Aima-IJsa Ericson
Sýml kl. 3, 5, 7 og 9.
«■
Sala hefst kl. 11 f. h.
SNARRÆÐI
PRESTUR NOKKUR sat við
spil allt þangað til hringt var
til fræðalésturs. Til þess nú að
enginn tæki frá honum spilin,
er búið var að gefa allt í kring,
en honum hafði gefizt prýði-
lega, þá stingur hann þeim t
ermi sína og gengur í kirkju.
Þegar þangað var komið,
vingsaði hann svo mikið hand-
leggnum, án þess hann myndi
til spilanna, að þau hrutu út
um allt. Hann lét sér ekki bilt
við verða og sneri sér út úr því,
og sagði að eitt barnið, sem
áður hafði ekki getað leyst úr,
skyldi taka upp spilið.
Hann spurði, hvað spilið
héti, og er barnið sagði það,
tók hann harðlega að sneypa
börnin og foreldrana fyrir það,
að börnin lærðu fyrr spilin en
guðsorð, og að hann hefði nú
haft með sér spilin til að kom-
ast fyrir þetta.
* * * *
KONAN ER EINS OG skuggr
inn. Ef maður ætlar að forð-
ast hana, fylgir hún manni eft-
ir, og er maður ætlar að nálg-
ast hana, hörfar hún undan.
Arlingcourt.
* * *
MANNLÝSING
MAÐUR, sem var orðvar og
annálaður fyrir varkárni, gaf
svo hljóðandi lýsingu af ná-
granna sínum:
Maðurinn er meihhægur
mjúkur er hans gómur,
hann er nokkuð hreinlyndur
og heldur svona frómur.
* * *
ENGIN RÓS án þyrna“,
sfraumi ðrlaganna
kveðja ailt, sem ég kem auga á.
Ég treini mér kveðjuathöfnina
eins og smástelpa.
— En þú kemur aftur, sagði
hann og ók fyrir beygju á veg-
intun, sem nú blasti við þráð-
beinn framundan. Regnboginn
var horfinn og kvöldrökkrið
skall sviplega yfir.
— Ef þú kemur ekki.til baka,
kem ,ég til Evrópu og sæki þig,
sagði hann eftir langa hríð.
Við komum að hinu stóra húsi,
sem virtist vera kyrrlátt og þög-
•ult. Jón opnaði útvarpsviðtækið
og þjónninn færði okkur drykk.
Kvöldverðurinn okkar var fram
reiddur á litlu borði fyrir fram-
an eldstóna. Ég hugsaði með
mér, að Sheila hlyti að hafa haft
góðan smekk. Mér geðjaðist bet-
ur að húsbúnaðinum hér en á
nokkru öðru ameríku heimili,
sem ég hafði komið á. Topper,
gamall spanskur hundur, hélt
sig í návist okkar, og eftir stund-
arkorn kom hann til mín og lagði
hausinn á kné mér. Mér þótti
þetta mikil virðing, eins og
manni finnst ævinlega, ef hund-
ur einhverra annarra hænist að
manni. — Honum geðjast vel
að þér, sagði Jón, gamla skinn-
inu. Ég klappaði á höfuð hans
og Jón klappaði honum einnig,
og hendur okkar snertust á mjúk
um, hlýjum loðfeldi hundsins.
Jón rétti út opinn lófann og ég
lagði' höndina í hann. Reykur-
inn úr vindlingunum okkar
hringaði sig upp í loftið, og eld-
urinn hélt niðri í sér andanum
augnblik, til þess að hlusta á,
hversu kyrrt var.
— Mér þykir vænt um, að þú
gazt komið í kvöld. Mig langaði
til að vera einn með þér að
minnsta kosti í eitt skipti og
vera laus vi^ aðdáendur þína.
— Ég vissi ekki, að ég ætti
neina.
— Vissulega. Þú ert eftirlæti
allrar borgarinnar. Allir eru
brjálaðir í þér.
— Það er miklu skemmtilegra
að vera ein með þér. Ég er engin
stjarna, þegar fjölmenni er sam
ankomið. Hvers vegna hefir þú
ekki fyrr boðið mér til kvöld-
verðar eins og þessa?
— Ég vildi ekki verða valdur
að neinu slaðri um þig. Mér
hefði ekki yerið það að skapi,
sagði hann. Ég vissi ekki, hvern-
ig átti að taka þetta. — Komdu,
við skulum koma snöggvast út
á grasflötina. Máninn er að koma
í ljós bak við skýin, sagði hann
og reis á fætur. Ég veitti því at-
hygli, að hann hafði drukkið of-
urlítið af víni með matnum, en
ekkert wisky á eftir. — Það er
ofurlítið svalt úti, sagði hann. —
En ég
framan úr anddyrinu með
frakka á handleggnum.
— Þennan úr þvottabjamar-
skinninu, sem ég var í í Moskva?
Þann garm? Já, ég býst við, að
hann sé einhvers staðar. Hvers
vegna spyrðu?
— Ó, ekki af neinu. Mér þyk-
ir alltaf svo vænt um hann.
— Þá ætla ég að biðja þjón-
inn að gæta hans vel.
Máninn var kominn upp og
varpaði silfurbjarma á jörðina.
Loftið var tært og .hressandi,
mettað angan af mold, sem ný-
lega hafði verið bylt.
— Ég verð að segja garðyrkju
manninum að eitra fyrir snák-
ana, sagði Jón. Því næst tók
hann yfir um mig, laut niður
að mér og kyssti fyrst hár mitt,
síðan kinnarnar og loks munn-
inn. Hann gerði þetta á það kyrr
látan hátt, að það truflaði ekki
hið minnsta kvöldkyrrðina.
— Hvers vegna? spurði ég
undrandi.
— Bara þetta, svaraði
hann. — Af því að við tilheyr-
um sömu kynslóð.
Þetta var eitt af þeim svörum
hans, sem ollu mér undrun og
sýndu mér í svipleiftri, hversu
miklu innsýnni hann var, en
mér að jafnaði virtist. í svari
hans fólst allt þetta: skihiingur,
reynsia, félagsivndi, ofurlítil
meðaumkun með okkur báðum
og vottur af sjalfsháði. Ég varð
þess oft vör, að Ajneríkúmenn
hugsuðu með allt öðru vísi hætti
en við Evrópumenn gerðum.
— Þú ert snjall, ertu það
ekki? spurði ég.
— Snjall? Nei. Mér líður bara
vel. Ef til vill gerir þá þér ekki
grein fyrir því, hvílík blessun
það hefir verið fyrir mig að hafa
þig í návist minni.
— Það gleður mig. Mig lang-
ar til að vera — hvaÖ á ég að
segja — félagi þinn.
— Segðu mér, sagði hann,
þegar við fórum aftur inn í
hið kyrrláta og glæsilega hús
með frönsku gluggunum. —
Segðu mér, hvernig þú kannt
við þig hér.
— Ó, mjög vel, svaraði ég.
— Heldurðu að mér mundi
falla ver í geð að vera búsett
hér?
— Vissulega. Hér er yndis-
legt að vera, sagði ég létt í
máli. Jón virti fyrir sér andlit
mitt um nokkra hríð og and-
varpaði.
— Stundum efast ég um, áð
þú raunverulega skiljir ensku,
sagði hann. — Ég átti við, hvort
þú mundir vilja vera búsett
hér?
«09» BSð
Heföarfrúh
ívseefnda
(„Lady for a Night'J
Joa» Blondeil
Jobn Wayne
Bay Middelton
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
eaitu Bfð
ASTARÆÐI
LOVE CRAZY)
Sprenghlægileg gamanmynd,
Aðalhlutverkin:
William Po'areil
Myma Loy
Gail Patrick
Sýnd kl. 3, 5. 7 og 9
Aðgöngumiðasala frá kl. 11.1
Mikael, Martin. Starf mitt,
sta3|a og frjami. Fortíðtin öll.
Framtíðin. Sjálfstæði mitt.
Mikael aftur. Og svo var það
þetta hús, þar sem skuggi Sheilu
ríkti og gráhærður maðúr, sem
mér gazt mjög vel að, enda þótt
ég þekkti hann naumast.
— Ég veit ekki, Jón, svaraði
ég. Ég get víst aldrei lært að
leika kotru.
8.
Marion gekk í gegnum þrenns
konar ólík stig þá stund, sem
það tók sálina að þokast tveggja
þumlunga leið áleiðis upp að
brún jökulspnmgunnar. Á
fyrsta stiginu var hún hugrökk,
vongóð og athafnajröm. ( Þetta
er heimskulegt úr hófi fram,
hugsaði Marion. Ég get ekki
foara setið hér og látið,. skeika
að sköpuðu. Ég hefi aldrei tek-
ið þannig á viðfangsefntun
mínum, eða hefi ég gert það.
Mér hefir aldrei fallið athafna-
leysi í geð. Ég verð að komast
héðan, enda þótt ég sé með
////////
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
frá því ráði að leggja oftar til atlögu?
Blökkumaðurinn brosir, svo að skein í tennur hans, en.
þsí næst hristi hann höfuðið alvarlegur á svip.
— Því er vart að treysta. Þeir eru undirförulir með af-
brigðum.
Hann renndi stiganum niður, án þess að viðhafa fleiri
orð, og klifraði niður úr herrinum fimur sem köttur.
Áður en félagar hans hafa getað áttað sig á því, hvað
Kaliano muni hafa í hyggju, hraðar hann sér áleiðis til hins
fallna höfðingja og þrífur vopn hans. Hann hafði svo mjög
hraðan á, að hann var á leið aftur til bergsins, áður en varði.
Óhuganleg óhljóð bárust að eyrum. Þetta var ofdirfska
hin mesta, og ef villimennirnir fá að ráða, kemst Kaliano.
ekki lífs af úr för þessari. Þeir komu æðandi í áttina til hans,,
og það blikaði á spjótin 1 sólskininu.
En Kaliano reynist þeim mun fóthvatari. Brátt er hann
kominn að stigamun. Á næsta augnabliki er hann kominn
upp í hellinn og dregur stigann að sér.
Spjótin dynja á berginu. Villimennirnir reka upp tryll-
ingsleg öskur.
— Ég vildi ekki vera vopnlaus, mælti blökkumaðurinn
afsakandi, þegar honum varð litið á félaga sína, en augnaráð
þeirra vitnuðu í senn um hrifni og gremju.
. verður villimönnunum dýrt spaug. í ákafa sín-
iRYNDA
l iAGA
BIFREHD ASTJ ÓRINN, sem
fylgt hefir Erni á ákvörðunar-
staðinn: „Þama er flugvélin
yðar. Flýtið yður í hana.“
ÖRN: „Flýta mér í hana! Ég
gæti kysst hana. Það er, hún
er eins og svolítil Ameríka fyr-
ir mig.“
FLUGM'AÐURINN, sem tekux á
móti Erni: „Örn, kamið um
foorð. Við megurm engan tíma
missa!
ANNAR 'FLUGMAÐUR: „Allt
tilbúið til forottferðar, foringi.
FLUGFORINGINN: „Ágætt! þó
förum við.
KEDARI í bifreið, flýtir sér á
flugvöllinn: „Ég heyri í vél-
inni. Aukið hraðann, svo
við tnissum ekki af þeim!“