Alþýðublaðið - 11.03.1950, Blaðsíða 6

8
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 11. marz 1950
AÐSENT BRÉF
Ritstjóri sæll.
Jæja, — nú þykir mér ljótt
sthæfið þeirra þarna syðra. Fer
nú allt að verða á eina taókina
lært hjá þeim að mínum dómi.
'Allir hrópa þeir að eitthvað
verði að gera, allir þykjast þeir
vita hvað gera skuli, — en
enginh gerir neitt, nema ef vera
skyldi til óþurftar. Er og 'svo
komið, að því er virðist, að eng-
inn vill sitja í ráðherrastóli, cn
þó virðast allir vilja sitja í
þeim og engipn upp úr þeim
standa, sem þar er eihu sinni
setztur, látast þó allir sitja þar
nauðugir. Veit ég ekki hvað
fullorðnum mönnum, og að því
er almennt er haldið óbrjáluð-
um, getur gengið til, er þeir
fremja slík fíflalæti; er svo að
sjá, sem þeir álíti að almenning
ur telji þetta fyrirmyndar
framkomu og að þetta eigi svo
að vera. Verður ekki annað
sagt en lítils meti þeir söfnuð-
inn og má vel vera að rétt sé
það mat þeirra, en þakka mun
ég þeim leikinn á kjördegi eir.s
og ég tel vert, hvað sem aðrir
gera. Áskil ég mér og rétt til að
álíta, að hæfi leikendur áhorf-
endum fari kjósendur þá al-
mennt ekki að mínu dæmi; trúi
því samt ekki fyrr en í fulla
hnefana.
En hvers vegna er álltaf ver-
ið að rífast um þessa svokölluðu
stjórn? Hvers vegna erum við
að burðast með hana fyrst hún
er okkur ekki nauðsynlegri en
það, að við getum prýðilega, að
því er virðist, komizt af án
hennar hvenær sem stjórnmála-
broddarnir telja sér sæmandi
að fórna henni fyrir hráskinna-
leik sinn um völdin og stólana?
Er ekki hægt að láta þetta
blessað fjárhagsráð stjórna
lándinu í samráði við banka-
ráðin, SÍS og Kveldúlf? Lofa
svo þingmönnunum að lifa og
leika sér eins og þeim bezt þyk-
ir!
Ef einhverjir þeir annmarkar
eru hins vegar á þessu ráði, sem
gera það ónothæft, má þá ekki
grípa til þessa „patentráðs11,
sem nú er efst í tízku og virðist
dhga við öllum vandræðum? —
Geta . þingmenn ekki efnt til
happdrættis um ráðherrastól-
ana, sem dregið væri í, við
skulum segja á sex mánaða
fresti, og hagað sér samkvæmt
því? Mætti þá hafa „huggunar-
númer“ eins og í háskólahapp-
drættinu, jafnmörg og vinn-
ingsnúmerin, það er að segja,
ráðherrastólana, og hlyti þá sá,
er ætti næsta númer fyrir ofan
eða neðan stólsnúmer einhv’&rn
feitan og eftirsóttan bitling í
sáraætur. Færi svo, að ein-
hver einn þingflokkur reyndist
svo óheppinn að vinna ekki
neinn ráðherrastól í happdrætt-
inu þrjú skipti í röð, væri hon-
um bætt það upp með leyfi til
innanfloklcshappdrættis, þar
sem vinningurinn væri þriggja
mánaða luxusferðalag út í lönd,
kostað af almannafé; mundi það
og ef til vill þykja enn betri
vinningur, -ef sett yrðu þau á-
kvæði í happdrættislögin, er
legðu blátt bann við að þeir,
er slíkan vinning hlytu, mættu,
hvað sem raulaði og tautaði,
taka eiginkvinnur sínar með
sér, en laun einkaritara væru
hins vegar innifalin í vinningn-
um, — og ef til vill einnig
einkaritarinn. Yrði og svo látið
heita, að menn þessir færu ut-
an mikilvægra erinda á vegum
ríkisins.
Þetta hlýtur nú annars að
vera rakalaus lygaþvættingur
og rógur, allt það, sem sagt er
um vinnubrögð þings og
stjórnar, og þá mundi ég betur
trúa, ef mér væri sagt, að þess-
ir þjóðarinnar útvöldu gerðu
allt, sem í þeirra og mannlegu
valdi stendur, til þess að
bjarga okkur og sjálfum sér út
úr ógöngunum. Þeir hafa spáð
vá og jafnvel neyð fyrir dyrum
þjóðfélagstilraunabús okkar;
haga sér eflaust eftir því í hvi-
vetna, afleggja alla ofrausn og
risnu, halda til dæmls ek'ki
þingveizlur neinar, en hraða
nauðsynlegum störfum alþingis
sem mest þeir mega til þess að
spara þjóðinni svo ssm unnt er
allan kostnað. Þannig hygg ég
nú að þetta sé, þegar öllu er á
botninn hvolft, mætti og segja
mér, að það eitt gerði að þeir
eru svo. ófúsir í ráðherraemb-
ættin, að þeir telji sér ekki
sæmandi að þiggja ráðherra-
laun þegar svo er þjóoarhag
komið, en vitanlega situr sú
stjórn aðeins á hálfu kaupi, sem
sagt hefur af sér og hangic bara
út úr vandræðum. Er leitt þeg-
ar slíkir ágætismenn sem þing-
menn vorir munu vera, eru
rægðir og beittir þeim álygum,
að þeim eyðist langur tími í
flokksfundi og baktjaldamakk
og sitji jafnvel á stundum
skemmstan dag á reglulegum
þingfundum.
Með beztu kveðjum til þeirra
og þín.
Virðingarfyllst.
Filipus Bessason
hreppstjóri.
tesið Alþýðublaðið!
væri eitthvað bilaðúr, drukk-
inn eða réttur og sléttur lyg-
ari“.
„Hvað ætlið þér þá að
gera?“
„Ekkert sem stendur. Hann
veit ekki, að ég veit hver hann
er. Ég hugsa að hann muni
geyma að framkvæma ætlun-
arverk sitt þangað til við kom-
um til Genúa. Þegar við kom-
um þangað, ætla ég að fara til
brezka ræðismannsins og biðja
hann um að gera lögreglunni
aðvart“.
„En ég hugsa, að hann viti
ao þér grunið hann. Þegar við
vorum í salnum áður en við
íórum að borða og Frakkinn
var að tala um járnbrautar-
ferðalög, athugaði þessi maður
yður í laumi. Kuvelti athugaði
yður líka mjög náið. Þér voruð
svo skrýtinn á svipinn“.
Hann fann til, óþæginda í
maganum og hálsinn herptist
saman. „Ég býst við, að þér
eigið við það, að ég hafi haft
óttann uppmálaðan á andlit-
inu. Og ég viðurkenni það.
Var það nokkuð undarfegt? Ég
er ekki vanur því, að fólk sæk-
ist iftir lífi mínu“. Hann
hækkaði röddina. Hann fann,
að hann skalf af reiði og
hræðslu.
Hún greip aftur um hand-
iegg hans. „Uss“, þaggaði hún
niður í honum. „Þér megið
ekki tala svona hátt“. Svo
bætti hún við. „Gerir það svo
mikið til þó að hann viti
þetta?“
,,Ef hann veit það, þá þýðir
það, að hann verður að hefjast
handa áður en við komum til
Genúa“.
„Hérna á þessu litla skipi?
Hann mun ekki þora það“.
Hún þagnaði . . . Svo bætti
hún við og leit upp á hann:
„José hefur byssu í töskunni
sinni. Ég ætla að reyna að ná
henni og láta yður fá hana“.
„Ég hef byssu“.
„Hvar?“
„Hún er í töskunni minni.
Hún sést, ef ég hef hana í vas-
anum. Ég vildi ekki að hann
kæmist að því að ég vissi, að
ég væri í hættu“.
„Ef þér berið byssuna á ýð:
ur, munuð þér ekki vera í
neinni hættu. Lofið honum
bara að sjá hana. Ef grimmur
hundur sér að þér eruð hrædd-
ur við hann, þá bítur hann yð-
ur áreiðanlega. Slíkri mann-
gerð og hér um ræðir verðið
þér að sýna að þér séuð til
alls búinn, og þá verður hún
hrædd“. Hún tók um hinn
handlegg hans. „Þér þurfið
ekki að hafa svona miklar á-
hyggjur af þessu. Þér munuð
komast til Genúa og hitta
brezka ræðismanninn. Þér
getið sýnt þessu skítuga kvik-
indi með ilmvatnið fyrirlith-
ingu yðar. og þegar þér eruð
komnir til Parísar, munuð þér
hafa gleymt honum“.
„Já, e# ég kemst til París-
ar“.
„Þér eruð ómögulegur.
Hvers vegna ættuð þér ekki
að komast til Parisar“.
„Þér haldið að ég sé asni“.
„Ég held að þér séuð ef til
vill þreyttur. Sárið . . .“
„Það er bara dálítil skráma“.
„Já, en það er ekki sárið
sjálft, heldur taugaáfai.1ið“. .
Hann langaði skyndilega til
að fara að hlæja. Það var satt,
sem hún var að segja, Hann
hafði varla enn náð sér eftir
hélvízka nóttina, sem hann
var með Kopeikin og Haki
hershöfðingja. Taugarnar voru
í ólagi. Hann hafði allt of mikl-
ar áhyggjur af þessu. Hann
svaraði: „Þegar við komum til
parísar, Josette, ætla ég að
gefa yður bezta kvöldverð,
sem hægt er að fá þar“.
Hún kom fast að honum.
„Mig langar ekkert til þess að
þér gefið mér neitt, chéri. Mig
langar til að yður þyki svolít-
tð vænt um mig. Þykir yður
nokkuð vænt urn mig?“
„Mér lízt vel á yður . . . Og
mér þykir vænt um yður“.
„Já, þér sögðuð það“.
Hann snart beltið á kápunni
hennar með vinstri hendi.
Líkami hennar þrýsti sér að
honum. Á næsta augnabliki
hvíldi hún í faðmi hans — og
hann kyssti hana.
Þegar hann fór að verða
þreyttur í handleggjunum,
hallaðist hún upp að borð-
stokknum.
„Líður yður betur, chéri?“
„Já, mér líður betur“.
„Þá langar mig að fá síga-
rettu“.
Hann gaf henni sígarettu og
hún leit í augu hans við log-
ann frá eldspýtunni. „Eruð
þér að hugsa um stúlkuna
heima í Englandi, sem þér er-
uð kvongaður?“
„Nei“.
„En þér munuð fara að
hugsa til hennar“.
„Ef þér haldið áfram að tala
um hana, þá mun ég hugsa um
hana“. ‘
„Já, ég skil. í yðar augum
er ég aðeins ein persóna, sem
hef ferðazt á sama skipi og
þér frá Istanbul til Genúa,
svona alveg eins og Kuvelti“.
„Ekkj alveg eins og Kuvelti.
Ég mun ekki kyssa Kuvelti,
ef ég mögulega get komizt hjá
'því“.
„Hvaða skoðun hafið þér á
mér?“
„Ég álít, að þér séuð ákaf-
lega eftirsóknarverð. Mér þyk-
ir hárið yðar fallegt, augun
seiðandi — og ilmvatnið, sem
■ þér notið, prýðilegt11.
„Þetta er ákaflega fallega
sagt. Á ég að segja yður nokk-
uð, chéri?“
„Hvað?“
Hún talaði mjúklega. „Þetta
skip er mjög lítið, klefarnir
cru ákaflega þröngir, veggirn-
ir á milli þeirra eru mjög
þunnir, það er alls staðar
fólk“.
„Já“.
„Parísarborg er mjög stór,
og þar eru ágæt hótel með
stórum herbergjum og þykk-
um veggjum. Maður þarf ekki
að rekast á neinn, sem maður
vill ekki rekast á. Og vitið
þér það, chéri, að þegar maður
er að fara langa ferð, alla leið
frá Istanbul til London, þá er
ctundum nauðsynlegt að hvíla
sig í París í eina viku eða
nvo, áður en haldið er áfram?“
„Það er langur tími“.
„Það er af því að það er
stríð, skiljið þér. Maður mæt-
ir allt af einhverjum erfiðleik-
um. Fólk verður oft að bíða
dag eftir dag eftir leyfi til
að fara úr Frakklandi. Það
þarf að setja alveg sérstakt
merki í vegabréfið, og þeir
leyfa yður ekki að taka lest-
ina til Englands fyrr en þér
eruð buinn að fá þetta merki
í vegabréfið. Þér verðið að
fara til lögreglustjórans til
þess að fá merkið og þar er
mikil skriffinnska. Þér verðið
að dveljast í París þangað til
gamla konan, sem fengið hef-
ur mál yðar til afgreiðslu hjá
lögreglunni, hefur tíma til að
cinna því“.
„Þetta eru heldur en ekki
ckemmtilegar upplýsingar".
Hún andvarpaði. „Yið gæt-
nm eytt þessari viku eða tíu
dögum á mjög rólegan og
skemmtilegan hátt. Ég á ekki
við Hotel des Belges. Það er
óhrjálegt hótel. En þar er líka
Ritz hótel og Lancaster hotel
og svo Georges Cinque . .
hún þagnaði og hann vissi, að
hún ætlaðist til þess að hann
segði éitthvað.
Og hann sagði: „Og Grillon
og' líka Meuriee“.
Hún þrýsti handlegg hans.
„Þér eruð ágætur. Og þér
skiljið mig. Er það ekki? íbúð
or miklu ódýrari en hótel. En
það tekur því varla að taka í-
búð í svo stuttan tíma. Við
gætum ekki notið okkar í ó-
dýru hóteli. Hins vegar er ég
ekkert gefin fyrir of mikinn
munað. Það eru til ágæt hótel,
cem kosta minna en herbergi
á Rits eða Georges Cinque, og
þá væri hægt að eiga meira fé
1 íil þess að eyða í mat og dans
I á ágætum o- zkernm1 "Jegum
Aðeins í A lþý ðub l a ðin u.
Gerizt áskrifendur. ----- Símar: 4900 & 4906.