Morgunblaðið - 31.05.1947, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 31. maí 1947

Á FARTINNI
cJ^eijniiöíjFecjÍuiaCfa ejtir jf^eteP (fheutieu
21. dagur
En svo sá jeg annað. Á sæt-
inu lá brjefmiði og lagður þann
ig að hver maður, sem leitt inn
í bifreiðina, hlaut að sjá hann.
A miðann var þetta skrifað:
„Hvar í fjandanum eruð
þjer? Einhvern tíma þegar þjer
hafið ekki mikið að gera ættuð
þjer að líta inn í Waterfall,
Capel“. Það var engin undir-
skrift.
Jeg brýt blaðið saman og
sting því í vasa minn. Svo fer
jeg aftur inn í húsið, sest í
hægindastól, fæ mjer viský og
kveiki í vindling.
Nú fer að koma skriður á
málið.
H: :i: *
Klukkan ér langt gengin
þrjú þegar jeg legg á stað og
held í áttina að trjálundinum
til þess að sækja bifreiðina,
sem jeg skildi þar efir. Jeg er
að yelta því fyrir mjer hvað
þetta Waterfall sje, hvort það
sje gistihús, veitingahús eða
bara eitt af þessum einkenni-
legu húsum, sem menn byggja
upp í sveit í þessu landi. Mjer
finst rjettast að líta á það.
- Jeg set hreyfilinn á stað og
ek í áttina til Dorking. Það er
kolniða myrkur og jeg mæti
ekkL einum einasta manni. En
svo er það yst í þorpinu að jeg
rekst á hjólreiðamann. Jeg
spyr hann hvort hann geti sagt
mjer hvar Capel sje. Hann seg-
ir að það sje skamt hjeðan. Jeg
spyr hann þá hvort hann þekki
hús, sem kallað sje Waterfall.
Hann segir já, en kveðst ætla
að þar sje lokað núna. Hann
horfir grunsamlega á mig.
Mjer dettur í hug að þetta hús
muni ekki hafa gott orð á sjer.
Jeg þakka honum kærlega
fyrir og held áfram. Brátt er
jeg Jtominn til Capel. Þetta er
snotrasti staður, en vegna þess
hvað dimt er, nýtist mjer ekki
af fegurð hans. Jeg skil bílinn
eftir undir limgirðingu og geng
svo veginn sem hjólreiðamað-
urinji sagði mjer að lægi til
Waterfall.
Þetta er þá gamalt höfðingja
setur. Tunglið kemur fram úr
skýiu,m rjett í þessu svo að jeg
sje húsið vel. Bogadregnar dyr
eru á því og rið upp að ganga.
En hvergi sjer ljósglætu í
glugga.
Eftir nokkra umhugsun líst
mjer ekki á að reyna aðaldyrn-
ar svo að jeg fer að húsbaki til
þess að vita hvers jeg verði
vísari. Þar kem jeg að dyrum
og stend þar nokkra stund og
hlust,i. Innan úr húsinu berast
ómar af hljóðfæraslætti og
mjer heyrist það vera fjörug
músik. Þá ber jeg að dyrum.
Svo stend jeg með hendur í
vösum og bíð. Eftir tvær eða
þrjáx mínútur eru dyrnar opn-
aðar lítið eitt. Engin ljósglæta
er í anddyrinu.
Einhver rödd segir: „Hvað?“
„Gott kvöld“, segi jeg. „Ætli
að hjer sjeu ekki einhverjir
vinir mínir?“
Hann dæsir. „Hvernig á jeg
að vita það þegar jeg veit ekki
hver þjer eruð?“, segir hann.
Je« dæsi líka. „Hvað kemur
það málinu við?“ segi jeg. „En
máske eru það upplýsingar
fyrir yður að vita. að jeg er
vinur Max Schribners?“
„Ekki spillir að vita það“,
segir hann. „Hvern ætlið þjer
að finna?“
„Er hún hjerna?“ segi jeg.
„Það getur vel verið“, segir
hann. „Hvað heitir hún?“
Jeg læt kylfu ráða kasti.
,Hún er kölluð Phelps“, segi jeg
og jeg sje það undir eins á hon-
um að hann kannast við hana.
„Eftir hverju eruð þjer að
bíða?“ segi jeg svo. „Vitið þjer
það ekki að ungírú Tamara
Phelps á von á manni?“
„Ójú“, seg'ir hann. „Komið
þjer inn“.
Jeg loka hurðinni á eftir
mjer. Við förum í gegnum stórt
eldhús, í gegnum stóran sal,
sem líklega hefir verið borð-
stofa þjónustufólks. Við förum
fram hjá opnum dyrum og þar
sje jeg nokkra menn að mat-
reiðslu inni. Síðan förum við
upp stiga. Hljóðfæraslátturinn
kemur þar að ofan. Þegar við
komum upp á loft eru þar dýr-
indisdúkar á gólfi. Þar er bjart
og mjög snyrtilegt. Svört tjöld
eru dregin fyrir alla glugga.
Mjer líst vel á mig hjerna.
Við förum eftir löngum gangi
og myndir í logagyltum um-
gjörðum eru þar á veggjum.
Við enda gangsins eru tvöfald-
ar dyr. Þegar hann opnar þær,
blasir við danssalur. Borð eru
til beggja handa, en fyrir miðju
er fimm manna hljómsveit.
Þetta er næsta ótrúlegt. Hjer
erum vjer langt upp í sveit,
þrjátíu mílur frá London, og
þó er hjer sá fínasti klúbbur,
sem menn geta óskað sjer, og
vilja hafa hvort sem stríð er
eða pkki.
Það er líkast því sem skemt-
uninni sje lokað. Hljóðfæra-
'leikararnir leggja frá sjer
hljóðfærin, fólkið rís upp frá
borðum og gengur til dyra.
Fyldgarmaður minn gengur rak
leitt inn í salinn. Til hægri
handar við hljómsveitarpallinn
er stakt borð og við það situr
ung stúlka og snæðir. Þarna er
þá bin rjetta Tamara. En sú
hepni.
Jeg hefi líklega sagt ykkur
það áður, piltar, að í hvert
sinn, sem maður lendir í ein-
hveriu þrasi, þá kemst maður
í kynni við fallegar stúlkur.
Ykkur finst það máske skrítið
að ekki skuli vera ljótar stúlk-
ur innan um. En ástæðunnar
til þess þarf ekki lengi að eita.
Það eru ekki Ijótu stelpurnar
úr sveitinni sem rjúka til borg-
anna í ævintýraleit, sem helst
komast áfram. Ónei, það eru
altaf þær laglegu, þær sem
ganga í augun á piltunum. Og
þær komast í ævintýrin. Þess
vegna er það, að þegar jeg segi
ykkur að þessi Tamara hefir
eitthvað við sig, þá er mjer full
alvar.a. Hún veit líka hvernig
sjer. fer best að sitja, og hún
veit hvaða föt fara sjer vel. Jeg
gæti. horft á hana tímunum
saman ef jeg væri þannig
gerður.
Jeg elti fylgdarmanninn að
borðinu og á leiðinni er jeg að
reyna að brenna mynd þessar-
ar stúlku í huga minn, eins og
menn segja. Og jeg er að hugsa
um hvernig jeg eigi að fara að
henni til þess að hafa sem mest
upp úr henni. En jeg sje að
það er ekki auðvelt að giska á
það.
Hún er fyrirmannleg og fall-
eg, en ofurlítið alvarleg á svip.
Ykkur finst það nú kanske ekki
skifta máli, en jeg hefi altaf
illan bifur á þeim stúlkum, sem
eru alvarlegar. Þær koma
manni allaf í vanda. Þær eru
óútreiknanlegar. Þið vitið aldr
ei hvort þeim er alvara. Og þið
hafið varla gott af því að kynn
ast þeim. Það er undantekning
ef svo er. ____
W23G m< ''^~r ;
Jeg hefi aðeins einu sinni á
æfinni þekt pilt, sem gat leikið
á slíka stúlku. Þessi piltur var
svo ljótur, að hann hefði ekki
verið ljótari þótt fallbyssukúla
hefði, komið beint framan í
hann. Hann komst í kynni við
j hana í kolsvartamyrkri niðri í
I loftvarnabyrgi. Þar byrjaði
hann að kyssa hana eins og óð-
ur væri og þarna trúlofuðust
þau, og það var of seint fyrir
hana að iðrast þegar hún sá
framan í hann. Jeg er viss um
að ef Konfusius gamli hefði
þekt þessa sögu, þá hefði hon-
um orðið eitthvað gott í munni.
Eða skyldi hann hafa bölvað?
Eitt af því sem hættulegt er
við alvarlegar stúlkur er það,
að þær eru venjulega hreinar
meyjar. Blístrið í loftvarna-
flautu kemst ekki í hálfkvisti
við það hvernig hvín í þeim ef
þær eru snertar. En sjeu þær
ekki alvarlegar að eðlisfari,
heldur setji aðeins á sig al-
vörusvip, þá eru þær helmingi
hættulegri því að það eru þá
aðeins látalæti. Jeg veit ekki
hvort þið skiljið mig.
Konfusius gamli sagði:
„Stúlka, sem setur upp sak-
leysissvip, reynir með því að
dylja þá skömm sem hún veit
upp á sig“.
# * :H
Tamara situr ein við borðið
' %
og snæðir rólega og kurteis-
lega. Hún er í aðskornum svört
um kjól, sem sýnir hið fagra
vaxtarlag hennar, í gráum silki
sokkum og með svarta flauels-
skó með fjögurra þumlunga há
um rauðum hælum. Yfir höfði
hefir hún bláleita slæðu. Hárið
er ljóst og það er ólitað. Svo
fallegur Ijós hárlitur hefir aldr
ei komið úr neinni flösku. Hör-
undsliturinn er dásamlegur og
munnurinn svo að hann mundi
gera alla stráka vitlausa. Það
eru þessar rauðu og mjúku var
ir, sem maður vill helst horfa á
og gleyma öllu öðru. Hún hefir
líka fallegan fót og stingur hon
um snoturlega fram. Þið skilj-
ið? —
Hún rjettir fram hendina til
þess jið ná sjer í brauðsneið, og
þá sje jeg að hún hefir fallega
hönd með löngum mjóum fingr
um.
Jeg andvarpa og óska mjer
þess að einhvern tíma rekist
jeg á slíka stúlku, sem ekki
hefir komist í kast við rjettvís-
ina — en þess verður líklega
langt. að bíða.
Fylgdarmaður minn segir:
„Hjer er maður frá Max Schrib
ner“. Og svo fer hann.
GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Couch.
SAGA þessi hefst þann 29. nóvember 1642, þegar Breta-
konungur, ásamt prinsinum af Wales, prinsunum Rupert
og Morits og hópi ágætra manna bæði ríðandi og fót-
gangandi, sneri til baka til okkar frá Reading. Jeg stund-
aði um þetta leyti nám við latínuskólann í Oxford, og
frásögn mín hefst umræddan dag kl. 3 eftir hádegi, þegar
jeg, samkvæmt venju, lagði leið mína til Mr. Drury, til
þess að æfa skylmingar. Drury var ekki heima.
Hús hans stóð á horninu á Skipstjórastræti og Korn-
torginu, þar hafði hann stórt herbergi, heldur illa lýst,
en hið snotrasta. „Nú, hann er auðvitað úti að horfa á
alla viðhöfnina“, hugsaði jeg, um leið og jeg leit í kringum
mig, og þegar jeg kom auga á stóra, mjúka sessu við glugg
ann, settist jeg þar til að bíða hans. Jeg var ákaflega
þreyttur, því jeg hafði borið stóra fánann, þegar við skóla-
piltar tókum á móti konungslestinni, og enda þótt glugg-
inn væri opinn, sofnaði jeg brátt.
Um klukkustund seinna vaknaði jeg og hugðist loka
glugganum, en kippti fljótlega að mjer hendinni og hlust-
aði í staðinn.
Glugginn var um 10 fet frá jörðu og sneri út að leik-
velli. Þegar var byrjað að dimma, en á hæðinni fyrir ofan
mig var ljós í öllum gluggum, og þar sem gluggahlerunum
hafði ekki verið lokað, gat jeg sjeð hóp glaðværra drykkju
bræðra, sem sátu kringum stórt borð. Að þeir spiluðu
íjárhættuspil, mátti greinilega heyra á glamrinu í tening-
um og háum blótsyrðum öðru hvoru. Athygli mín ein-
beittist þó ekki að fjelögum þessum, heldur að leikvellin-
um fyrir neðan. En undir stóru eikartrje, sem stóð á vell-
inum, var bekkur, og á honum sat maður.
Hann var að lesa í lítilli bók, og það var þetta, sem
fyrst vakti forvitni mína, því einkennilegt þótti mjer það,
að nokkur maður gæti lesið í þessu myrkri, eða, ef hann
endilega vildi reyna það, að hann skyldi velja til þess
kuldann á leikvellinum. Þrátt fyrir þetta, leit út fyrir,
að hann væri með allan hugann við lesturinn, enda þótt
hann öðru hvoru renndi augunum upp í upplýsta glugg-
ÞOLIR EKKI HÁVAÐA.
— Ef þú truflar mig einu
sinni enn hendi jeg þjer út.
★
Stjórnmálamaður var að fara
á umræðufund, er hann var
stöðvaður af einum stuðnings-
manni sínum.
•— Hvernig hugsið þjer að
leysist úr stjórnarkreppunni,
sem nú er? spurði stuðnings-
maðurinn.
—s Ekki ónáða mig núna, svar
aði stjórnmálamaðurinn. Jeg á
að fara að halda ræðu, og það
er enginn tími til þess að
hugsa neitt.
★
Blaðamaður kom inn á rit-
stjórnarskrifstofuna. „Jæja“,
sagði ritstjórinn, „hvað sagði
ráðherrann?“
— Ekkert, svaraði blaða-
maðurinn.
„Skrifaðu eins og hálfan
dálk um það“.
Sonurinn: — Hvað er. ham-
ingja, pabbi.
„Hamingja, drengur minn“,
sagði faðirinn, „er það hugar-
ástand, sem nágrannarnir kom-
ast í, þegar illa gengur fyrir
okkur“.
★
Húsbóndinn: — jeg ætla bara
að láta þig vita það, Soffía, að
þrír fjórðu hlutar af tekjum
mínum fara í föt handa þjer.
Eiginkonan: •— Hamingjan
góða, hvað gerirðu við, það,
sem eftir er? i
★
Lísa litla fjekk að fara á
Æskulýðstónleikana með eldri
systur sinni. Alt í einu tekur
hún klút sin og hnýtir hnút á
hann.
— Hversvegna gerirðu þetta?
spurði systir hennar.
— Til þess að muna þetta
fallega lag, þegar jeg kem
heim, var svarið.
Til kifpi
lítið herbergi á hitaveitu-
svæðinu í Austurbænum.
Uppl. í síma 4909.
niiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiai