Morgunblaðið - 09.08.1950, Blaðsíða 14

14
HORGUNBLAÐIB
Miðvikudagur 9. ágúst 1950

uiininiiiiiiiii*
Framhaidssagan 5
FRÚ mike
«lllllllltllllllllllllllllllllllllllllllllll*lll>lllllllll*llll*ll********ISII*l**l***ll*l*al*ll***lll*llll***t*t*l*lfll*ll~
Effir Nancy og Benedicf Freedman
fsnnii»ini*innnimniinimimiiiinini**i*i*ii«*i*i«*niii«iinnin*»»»*n*innii***i»*iniii*iiiinininn»***i»ii»iiui*ni»*ni»ii**iM*imnnnn**»niiiini*i»»»*n*Mi»***i*nin«nninmn ••
Nótt í Nevada
Frásögn af ævintýrum Roy Rogers
12.
Roy sagði þeim stúlkunum, að skrifstofa Jasons Howley
lögfræðings væri neðar við aðalgötu bæjarins. Tona lagði
þegar af stað niður eftir götunni. Lína ætlaði að fylgja henni
eftir, en sneri sem snöggvast við og kallaði til Roy:
— Vel á minnst, sagði hún. Jeg vildi fá upplýsingar um
það, með hvaða móti faðir minn hefur látið lífið. Getið þið
lögreglumennirnir útvegað mjer upplýsingar um það og þó
sjerstaklega, hvar hann var grafinn?
Roy tók upp vasabók sína og skrifaði í hana athugasemd,
— Jeg skal athuga dánarskýrslurnar frá þeim tíma, sagðl
hann.
— Þakka þjer fyrir hjálpsemina, sagði Lína. Mig langar
til að láta gera honum virðulegan legstein.
— Jeg skal láta þig vita, strax og jeg hef fengið upplýs-
ingar um þetta, svaraði Roy.
Og nú hjelt Lína ferðinni áfram, náði Tonu og þær gengu
samhliða niður eftir götunni í áttina að lögfræðiskrifstofu
Jasons Howley.
Skömmu áður en þær komu þangað, höfðu Jason, Farrell
og Mörður staðið við skrifborðið og verið að telja þykkan
hlaða af peningaseðlum. Peningana ætlaði Jason svo a3
geyma í eldtrausta peningaskápnum sínum.
Jason rjetti Farrell allþykkan böggul af peningaseðlum,
— Hjerna eru peningar til að skipta milli fjelaganna, sagðl
hann. Hitt sem eftir er skal jeg sjá um að leggja inn í banka
cg jafna þannig innstæðu Andrjesar, sem stúlkan dtótir
hans mun nú vera komin til að sækja.
Farrell fletti seðlunum hvað eftir annað með fingrunums
græðgislega og um leið eins og honum væri eftirsjá að fjenu,
sem leggja átti inn sem bankainnstæðu Andrjesar.
— Þetta er ekki ljelegur afli á einni nóttu. Það borgar sig
vissulega að iðka slíka atvinnu.
— Nei, það get jeg ekki fallist á, sagði Jason reiðilega,
Það er nóg að hafa nú bjargast upp úr þessum örðugleik-
unum, þó maður fari ekki að koma sjer í aðra klípu. Hann
þagnaði skyndilega. Það heyrðist glöggt, að einhver var að
ganga upp þrepin.
— Þetta getur enginn annar verið en dóttir Andrjesar,
sagði Jason. Þið verðið að íela ykkur hjer á bak við, meðan
jeg tala við hana. Þeir Farrell og Mörður gerðu sem hann
sagði, smugu í felustað á bak við skrifstofuherbergi lögfræð-
ingsins.
'nfícr
IfÍfbuT*
jsmu.
Hún sjer hann fyrir sjer
koma gangandi í hægðum sín-
Um frá hlöðunni, þegar storm-
inn hafði lægt og finnao hana
frosna í hel í skaflinum. Og nú
nær hún stjórn á sjálfri sjer
og okar dyrunum, sest niður
og reynir að hugsa ekki um
neitt. En stundarkorni síðar
finnst henni, að hann sje dá-
*.nn, og hún stynur, kjökrar og
grætur. Og ennþá eru átta
stundir þar til dagar.
„Klukkan 7 um morguninn
lægði storminn og hálftíma
seinna hætti að snjóa. Frú Neil-
son fór í snjósokkana sína og
fer út. í skafli um það bil 4
fnetra frá hlöðudyrunum sjer
hún í stígvjel. Hún togar í það,
en það losnar ekki. Hún fer inn
í gripahúsið, og kemur út með
hest. Hún bindur kaðalspotta
um stígvjelið og lætur hestinn
toga í. Þegar við komum þang-
eð það kvöld í heimsókn, var
hún ennþá að reyna að ná hon-
um upp“.
★
Það tók okkur 2 daga að kom
est til búgarðs John frænda.
Við vorum nærri komin þangað
þegar jeg varð vör við að lofts-
lagið hafði breytst. Það virtist
hlýrra og skyndilega sló dauf-
um roða á skýin og roðinn
breiddist út yfir allan himin-
fnn, „John frændi“, sagði jeg,
„mig hitnar í andlitið“.
John brosti. Þegar jeg segi
að hann hafi brosað, á jeg við
að hann hafi brosað með aug-
unum. Augu hans ljómuðu og
lirukkur mynduðust kringum
þau. Hann gat ekki brosað öðru
vísi. „,,Chinóokinn“ er að
koma“, sagði hann.
„Hvað er það?“
„Þú sjerð það bráðum,
Kathy“. Jeg var farin að þekkja
í'rænda minn það vel eftir
þriggja daga samveru, að jeg
vissi að jeg fengi ekki að vita,
hvað þetta merkti strax-. Jeg
velti þessu einkennilega orði
fyrir mjer. Mjer fannst senn-
legast, að það væri komið úr
Indjánamáli, eða þá frá Eski-
móum.
„Þá erum við komin“, sagði
John.
Jeg leit í kringum mig. Við
höfðum beygt inn á ísilagðan
hliðarstíg og það eina, sem jeg
koma auga á, var girðing.
„Þarna uppi“, henti hann.
Já, þarna sást reykur. Brátt
gat jeg greint stórt ferhyrnt
hús, byggt úr bjálkum. Ein-
hver maður veifaði og hrópaði
og hljóp í áttina til okkar. —
Juno tók að gelta ákaflega.
„Hallo, Jim“, sagði John
frændi. „Hvar er Johnny?“
Jim svaraði ekki. Hann glotti
til mín og bjóst jafnvel til að
taka ofan otursskinnhúfuna
sína. John frændi leit á mig og
augu hans leiftruðu. — „Mjer
fannst betra að segja mömmu
þinni ekki frá því, að það er
aðeins ein önnur stúlka hjer um
slóðir, Þetta er Jim, einn af
vinnumönnunum. Ungfrú O’
Fallon, frænka mín“.
„Skemmtilegt að kynnast yð-
ur“. Jim glotti stöðugt.
Við stigum af sleðanum. —
Það var notalegt að standa aft-
ui á fastri grund.
„Hvar er Johnny?“ spurði
John grændi aftur.
Brosið á vörum Jim varð
stærra. „Uti að skemmta sjer.
Hann heldur daginn hátíðlegan
í tilefni Búastríðsins“.
Það rumdi í John frænda. og
við gengum inn í húsið. Mis-
munurinn á hitastiginu innan-
húss og utan var svo mikill, að
það fyrsta sem jeg gerði þegar
inn kom var, að fara úr loð-
kápunni, jafnvel áður en jeg
leit í kringum mig.
John frændi sýndi mjer húsið.
í því voru tvö svefnherbergi,
rúmgott eldhús og stórt and-
dyri. Það var mjög viðkunnan-
legt. John hafði 10 vinnumenn,
sem aðallega litu eftir nautgrip
unum. „Þeir sofa í vinnumanna
skýlinu“, sagði hann.
„Er einn þeirra kallaður
Johnny?“ spurði jeg, því jeg
furðaði mig á, hvað Jim hafði
sagt.
,,Nei“. John frændi kveikti
sjer í pípu. „Nei, Johnny býr
hjer hjá mjer. Hann sjer"um
matreiðsluna“.
„Hvar er hann?“
„Þú heyrðir hvað Jim sagði.
Hann er úti að skemmta sjer“.
„En Jim sagði, að hann hjeldi
daginn hátígðlegan vegna Búa-
stríðsins.“
John frændi púaði um stund.
„Já“, sagði hann að lokum,
„það er rjett. Við vorum þar
báðir saman. Það var þar, sem
jeg kynntist honum.“
Mjer varð hugsað um allan
snjóinn úti og hina ógurlegu
eyðimörk. „En hvernig fer hann
að skemmta sjer hjer í strjál-
býlinu?“
„Humph“, heyrðist í John.
Og það var allt og sumt sem
hann sagði um Johnny.
Þegar jeg fór að sofa, hafði
jeg breytt teppi yfir mig. John
frændi ljet mig hafa hvít teppi,
því Indíánarnir höfðu sagt, að
hvíti liturinn væri hlýjastur. —
En þessa nótt kom „chinook-
inn“ og jeg kastaði af mjer tepp
unum, því úti var kominn hlýr
andvari og heitt orðið í veðri.
Roðinn í skýjunum varð meiri
og meiri. Á einum sólarhring
hvarf allur snjórinn. Jeg var
feginn að sjá hann hverfa svona
skyndilega, en það var af því að
jeg vissi ekki, hvaða afleiðing-
ar það gat haft í för með sjer.
„Hvað hefir skeð?“ spurði jeg
John frænda. „í nótt hefir vor-
að allt í einu“.
„Chinook“, sagði hann. „Það
er hlyr loftstraumur úr vestur-
átt, sem hitnað hefir af jap-
anska straumnum. Hann kem-
ur inn yfir fjöllin og síðan nið-
ur í dalina. Við komu hans verð
ur loftslagið hlýrra og þurrara,
og þegar hann nær niður á
sljetturnar myndast þoka“.
í fyrstu hljóp jeg og horfði í
kringum mig. Jörðin var auð,
en hjer og þar stóðu veikburða
grasstrá upp úr jarðveginum.
Og þarna rann Red Deer fljótið
í farvegi sínum. Við Juno fór-
um langa gönguferð eftir ár-
bakkanum, horðum niður í
þetta straumþunga fljót og
hlustuðum á hin kynlegu hljóð
er bárust frá því, þegar það
ruddi með sjer stórgrýti og
hnullungum. Við hofðum á
hvernig ísinn brotnaði og hvarf
í straumiðuna. Stærstu stykkin
köstuðust til eins og Ijósir trjá
bolir. Það hefði ekki verið öf-
undsvert ferðalag fyrir nokk-
urn mann að fara niður eftir
fljótinu á þessum ísjökum, því
þeir hringsnerust og tóku
niðri .... lágu síðan augnablik
í skjóli fyrir straumnum á ein-
hverri grynningunni, þar til
önnur hringiða hringsneri
þeim að nýju.
Við hjeldum frá ánni og geng
um eftir lágu jarðlagi, sem
einu sinni hafði verið árfarveg
ur. Nú var það orðið þurrt og
þúsundir nautgripa voru þar
á beit. Juno gelti og gelti, en
engin þessara loðnu skepna leit
upp til að sjá hvað um væri að
vera. Það er svo frjósamt í þess
um giljum, að hasgt er að hafa
nautgripina á beit allt árið um
kring, því gróðurinn er svo bár
að hann stendur upp úr 3 feta
þykkum snjó.
En í dag var snjórinn horf-
inn. Allsstaðar og af öllum
hlutum draup stöðugt: af grein
um trjánna. af stórgrýtinu og
þakskegginu. Aðra nóttina
mína á búgarðinum sofnaði jeg
út frá þessu sjerkennilega,
lemjandi hljóði. Morguninn
eftir, þegar jeg vaknaði, skein
sólin á döggvota jörðina og stór
regnbogi var á himninum. Rak
inn í loftinu sveipaðist eins og
ábreiða yfir hvað sem var. —
Þetta var töfrandi land......
þetta var Norðrið.
Jeg gekk aftur niður að ánni.
Það hafði hækkað mikið í henni
síðan daginn áður og sumsstað-
ar flæddi vatn út yfir sljett-
una. Langt í burtu sá jeg hóp
ftianna vera að reka nautgrip-
hj‘rð. Þeir veifuðu og hrópuðu
fen vegna stormsins heyrði jeg
ekki hvað þeir s‘gðu.
Einn mannanna tók sig út úr
hópnum og kom ríðandi til
mín. Það var John frændi. —
„Vertu heima. Farðu heim í
skyndi“.
Jeg var ekki vön a, láta skipa
mjer fyrir, en án þess að svara
sneri jeg við og gekk heim á
leið.
Það var enginn heima, og eng
inn kom heim til hádegisverð-
ar. Jeg var orðin mjög svöng,
og þegar jeg þoldi ekki við
lenur, fór jeg fram í eldhús,
fann þar þurrkaða ávexti, sem
jeg borðaði. Þá var klukkan
um það bil 4. Mjer fannst jeg
vera einmanna. og lítið vera
hugsað um mig. Mjer fannst
ekki einu sinni gaman að Juno,
hann vældi ámátlega og rak
þess á milli upp hvellt gelt. —
Þetta gerði mig taugaóstyrka.
Mjer fannst jeg heyra eitt-
hvað einkennilegt hljóð. — í
fyrstu hjelt jeg að það væri í-
myndun, settist niður og hlust
aði lengi. Og mjer skjátlaðist
ekki. Lágt og ömurlegt hljóð
heyrðist einhversstaðar að.
Það var komið myrkur, þeg-
ar mennirnir komu heim,
þreytulegir og þögulir. — Jeg
var fokvond út í þá og ætlaði
að fara að segja þeim til synd-
anna, en jafnskjótt og jeg sá
þá, hvarf reiði mín. Jeg setti
kaffisopa á ofninn. Þeir fengu
sjer svart. heitt kaffi og settust
til hvíldar.
„Hvað heldurðu að við höf-
um misst marga?“
„Ef til vill hundrað*1.
BARNALJÓSMYNDASTOFA
CnSrúnar GiiSmmtdidóailz
er í Borgartúni 7
Sími 7494.
afmælisgjöf, elskan?“
„Uppþvottavjel, elskan!“
____________ ★___________________
Fiskimaður, sem halði árangurs-
laust reynt að veiða eitthvað í sex
klukkutíma samfleytt, sat á érbakt
anum og var orðinn dapur á svip,
þegar móðir nokkur og litill sonur
.hennar komu að.
„Ó,“ hrópaði drengurinn, ,veiðið
þjer fisk núna og lof mjer að horfa
á.“
Móðirin ávarpaði fiskimanniníi
alvarlega og sagði: „Góði, veiðið þjer
ekki fisk fyrir hann fyrr en hanu
segir „gjörið þjer svo vel“.“
★
Unglingur nokkur ætlaði á skóla
dansleik, og bað föður sinn urn pen-
inga. Faðirinn andvarpaði um le:ð
og hann rjetti honum dálitla uppha;ð
og sagði: „Láttu þetta ná eins langt
og þú getur.“
★
Sonurinn tók við peningunum og
sagði: „Jeg skal láta pað komast svo
langt, að þú sjáir aldrei neitt af þvi
framar.“
★
„Segðu mjer sögu áður en jeg feí
að sofa, afi,“ sagði Ella, „fallega sögu
sem endar vel, gerðu þaö, gerðu það! *
„Jæja þá,“ sagði afi. „Einu sinaí
var lítil stúlka, sem hjet Rauðhetta,
og hún mætti úlfi og úlfuriim áí
ömmu hennar. Svona farðu nú aS
Sofa,“ j
★
Sunnudagaskólakenuari (skýrÍE
Daníelsbók fyrir nemendum sínumi:
„Hvað sögðu töframennirair? ‘1
Nemandi A.: „Ö, konungur! MegÍÉ
þú lifa að eilífu.“
Kennari: „Og hvað svo?“
Nemandi B.: „Og þá allt í einsf
lifði konungurinn að eilífu.“
SKARTGRIPAVERZLUN
■ H * P'-'-R A D S T* R Æ T ’l 4