Morgunblaðið - 14.01.1955, Blaðsíða 14

14
MGRGUNBLA0ÍB
Föstudagur 14. jan. 1955
j
ÚR HELJARGREIPUM
SKÁLDSACA EFTIR A. J. CRONIN
-
isL
Framhaldssagan 26
finning, og hann ásakaði sjálfan
sig, og ósjálfrátt lagði hann hand
legginn um herðarnar á henni.
Hún lagði þá höfuðið á öxl hans
og fór að gráta, þögult og hægt.
Hann strauk hár hennar hugsandi
og reyndi að segja eitthvað sem
gæti hughreyst hana. „Þér eruð
dásamleg", sagði hann og hann
íann, hvernig hún titraði af geðs-
hræringu. „Þér eigið það skilið
að komast í öryggi, og ég ætla
mér að sjá um, að svo verði.“
Hann lét hana gráta. Það var
bezt fyrir hana að létta á sér á
þennan hátt. Hann þrýsti henni
að sér og lagði vanga sinn að hári
hennar.
Brátt hætti hún að gráta og
losaði sig úr faðmi hans. „Þetta er
mest þreytunni að kenna“, hvísl-
aði hún. „Fyrirgefið".
„Þér ætlið þá að koma til Hof-
heim?“
Hún kinnkaði kolli og horfði
lengi og beint framan í ■ hann.
Aldrei hafði hún horft eins á
hann og nú. Harker vildi láta
þetta augnablik endast eins lengi
og mögulegt var, þá var þögnin
rofin með skerandi háu blíflauti,
sem varð að stöðugum hávaða.
„Sjúkravagninn!" sagði Hark-
er. „Brúck hlýtur að hafa vakn-
að, en hann hefur ekki getað leyst
sig og þess vegna hefur hann
gripið til flautunnar."
Þarna var enn ein hættan, og
liann hefði átt að sjá þessa fvrir
og koma í veg fyrir hana. Lög-
regian mundi koma þangað að
vörmu spori, og síðan mundi hún
rannsaka nágrennið.
i Með nýjum krafti hjálpaði
íhann Madeleine á fætur, og þau
Ihéldu í áttina til Hofheim. Þegar
jút úr skóginum kom, urðu þau
þð fara yfir akra og sléttur, tn
þau gengu alltaf meðfram runn-
(um og girðingum, þegar þau
ímögulega gátu. En þegar ekkert
tók við annað en grænar grundir
íog sléttur, urðu þau að skríða á
ijórum fótum.
Það var ekki fyrr en síðla dags,
sem þau námu staðar til að kasta
mæðinni. Himinninn fyrir fram-
án þau var gulli roðinn, og brátt
mundi sólin hverfa bak við sjón-
'deildarhringinn, en kvöldið
mundi verða heiðskírt og kalt.
hegar kvöldklukkurnar hringdu,
snu þau Hofheim, sem var gamall
virkisbær reistur í fjallshlíð.
Skömmu síðar sáu þau hóp af
jbændum bæði fótgangandi og í
jhestvögnum vera á leið til bæj-
arins.
!
j. „Þetta er einkennilegt", sagði
jMadeleine, „og á þessum tíma
pdags.“
* „Þetta fólk. Það hlýtur að vera
íað fara á einhverja mikilvæga
jjsamkomu. Það er sparibúið.“
Þau nálguðust nú bæinn, og
i'sáu fjöldan allan af tjöldum, sem
j gaf til kynna, að sennilega mundi
i vera markaður í bænum. En þeg-
lar þau fóru gegnum bogamynd-
.nða borgarhliðið og gengu upp
bratta aðalgötuna, litlu þau ótta-
j slegin til hægri og vinstri, og
bjuggust við því, að þau mundu
■ : verða tekin föst á næsta augna-
bliki. Alls staðar voru blaktandi
fánar, láviðarlauf og hvít blóm
, voru strengd milli húsanna, og í
fjarlægð hevrðist hljóðfæraslátt-
ur. Alls staðar var fullt af fólki
og allir voru í hátíðarskapi, svo
l.að það var augljóst, að einhvers
|3conar hátið átti að vera þar um
jjcvöldið.
Þeim fannst þau vera öruggari
vjneðal fjöldans, það mundi ef til
®vi!I verða þeim blessunarrikt allt
þetta fjör og gleðskapur, svo að
þau mundu geta leynst betur. En
samt sem áður fannst þeim eitt-
hvað óraunverulegt að sjá
áhyggjulausa fólkið þarna. Við
og við leit Harker við. Það sást
enn ekki merki um, að nein hætta
væri á ferðum, en í þessum mann
fjölda sást ekki langt eftir göt-
unni. Kaffihús og bjórstofur voru
fullar af bændum.
Hann áleit, að þau mundu
vera öruggari inni á kaffihúsi en
að ráfa um göturnar, og Made-
leine mundi hafa gott af að fá
eitthvað heitt að drekka. A
Schwartz Adler sáu þau vel út
á aðalgötuna, og þar fundu þau
tvö auð sæti við eitt hliðarborð-
anna. Beint á móti þeim var mið-
aldra austurríkismaður krúnu-
rakaður. Hann var í þjóðbúningi
úr gráum flóka og grænum horn-
um og reykti úr útskorinni pípu.
Þjónn lét þau fá kaffi, og það
var auðséð, að skammturinn
hafði verið rýmkaður og ilmur-
inn var dásamlegur.
Samt var það erfitt að sitja
svona þegjandi og vera samt eðli-
legur. Þau reyndu að halda uppi
samræðum, en þau voru bæði of
taugaóstyrk og gleði þeirra var
ekki sannfærandi. Austurríkis-
maðurinn virtist veita þeim nána
athygli, og til þess að kom^ í
veg fyrir grunsemdir, sneri Hark-
er sér að honum.
„Hvers vegna er allur þessi
mannfjöldi hérna, herra minn?“
spurði hann elskulega.
Maðurinn hallaði sér áfram
alveg steinhissa. „í dag er hátíð
heilagra Borna. Vissuð þér það
ekki?“
Harker hristi höfuðið.
• „Verndardýrlingurinn okkar.
Þá eru hér skrúðgöngur, markað-
ir og yfirleitt allt. Þetta er vin-
sælasta pílagrímsförin í þessum
!andshluta.“ Hann var hrifinn og
stoltur. „Fólk þyrpist hingað úr
nærliggjandi héruðum."
„Þér eigið við rússneska her-
námssvæðið" leiðrétti Harker.
„Það kemur líka frá hernáms-
svæðum vesturveldanna. Rúss-
arnir reyndu að stöðva pílagrím-
ana, en á slíkum hátíðum láta
þeir undan. Heilaga Borna er
mjög dáð, og pílagrímar flykkj-
ast til fæðingarstaðar hennar.
Það hefði því orðið mjög óvin-
sælt, ef Rússarnir hefðu reynt að
koma í veg fyrir það.“
Það var eins og eldingu hefði
lostið niður, og enn fékk Harker
von um frelsun. „Hafa pílagrím-
arnir að vestan komið?“
„Þeir eiga að koma skömmu
fyrir klukkan sjö.“
Harker leit á Madeleine, og nú
var hún ekki eins örvæntingar-
full á svipinn og áður. Þau
drukku kaffið og greiddu fyrir
það og er þau höfðu kvatt Austur
ríkismanninn, fóru þau út.
Með erfiðismunum gátu þau
brotið sér leið gegnum mannfjöld
ann og smátt og smátt nálguðust
þau steinhvelfingu í borgarmúrn-
um en einmitt þar voru hernáms-
mörkin. Þegar Harker sá, að
rússneskir hermenn með stórar
skinnhúfur og austurrískir lög-
regluþjónar í dökkgrænu fötun-
um stóðu þarna, brugðust allar
vonir hans. Verðirnir stóðu þarna
þögulir og höfðu ekki augun af
veginum báðum megin við mörk-
in.
Eftir stundarfjórðung heyrðist
sálmasöngur í fjarska. Skömmu
síðar var hægt að sjá kertin og
blaktandi kyndlana í myrkrinu
og síðan komu foringjar skrúð-
göngunnar í Ijós í hvelfingunni.
„Það er þetta, sem gildir",
hvíslaði Harker og horfði nú
stöðugt á hinn mjóa inngang, sem
öll umferðin varð að fara gegn-
um. Hann sá er hinn fyrsti í
göngunni, klæddur hvítum
blúndukyrtli og veifandi reykelsi
rétti skjöl, sem varu rannsökuð
og síðan ástimpluð af rússneska
liðsforingjanum, sem var á verði.
Sá næsti, sem bar silfurkross,
* fór í gegn á sama hátt, og því

! :
i:
kæliskápar
model 1955 eru nú fyrirliggjandi, fallegri og þægilegri
en nokkru sinni áður.
Kynnið yður þessa kæliskápa, áður en þér ákveðið
kaup annars staðar.
HEKLA H.F.
Austurstræti 14 — Sími 1687
• flJTSALA
Seljum í dag vönduð kjólaefni frá kr. 15 pr. m.
KJÓLUNN
Þingholtsstræti 3.
Regnfatnaðurinn I
til sjós og lands, fyrirliggjandi: ■
■
Gúmmístakkar, Sjóstakkar (calico), gulir með slitlista ■
undir höndum. Sjóbuxur, regnsvuntur, 2 teg., regnföt, ;
2 teg. (jakkinn með hettu), og veiðikápur, allt í fleiri S
stærðum. — Talsverð verðlækkun. S
m
m ■
GÚMMÍFATAGERÐIN VOPNI, Pósth. 285. Z
m
■■■■■■■■
■■■■■■■■■
.....■■■■■■■■■)
!■•■■■■■■■■■
Jóhann handfasti
ENSK SAGA
84
Eg þráði að komast aftur til konungs míns og herra, þráði
að fá aftur að bera hinn háa skjöld hans og fága brynju
hans. Loks var frelsisskerðingin orðin mér svo óbærileg, að
ég einsetti mér að flýja, og virtist þó flótti ómögulegur, því,
að mín var- gætt mjög vandlega og aldrei var mér sleppt
út fyrir landamæri hallarinnar nema í þetta eina skifti, sem
ég tók þátt í kappleiknum. Engan hafði ég til að hjálpa 1
mér, því að svo mikinn vinarhug bar ég til Núradíns, að
ég varaðist að láta hann á nokkurn hátt verða flæktan inn
í hinn hættulegu áform mín. Samt hugsaði ég stöðugt um
þetta, dag og nótt, og svo fór að lokum að ég sá mér út
tækifæri til að flýja. Jj
• í höll emírsins var ung ambátt ein, mjög fögur, kölluö^
’ Ayeska. Einn dag fann ég hana grátandi á afviknum stað,
og af því að ég var þá búinn að læra dálítinn graut í þessu
útlenda máli, gat ég spurt hana hvað að henni væri. Hún ,
sagði mér þá að það væri búið að selja sig frænda emírsins, I
sem ætti heima í Egyptalandi, og að nú ætti að senda sig
þangað ásamt fjölda annarra þræla, þegar næsta úlfalda-
lest færi. Hún virtist kvíða mjog fyrir að fara frá Damaskus,
því að þar átti hún unnusta, sem var ávaxtasali á torginu.
Eg íhugaði orð hennar. Dæmið leit þannig út í hug mínum,
að löngun hennar eftir að vera kyrr í Damaskus og löngun
mín eftir að losna þaðan, gæti orðið okkur bátum til hagn-
aðar.
Fáum dögum seinna leitaði ég hana uppi aftur. Okkur
gekk illa að tala saman, því að hvorugt kunni annars mál.
Loks gat ég þó látið hana skilja það með mikilli fyrirhöfn,
Verzlunorstorf
Stúlka, vön afgreiðslu, getur fengið atvinnu við skó-
verzlun frá 1. febrúar næstkomandi. Tilboð merkt: „1955
— 539“, sendist á afgr. Morgunblaðsins fyrir 26. þ. m. —

II. vélstfóra
vantar strax á m.b. Hvítá,
sem fer á línuveiðar. — Uppl. hjá skipstjóra um borð í
skipinu, sem er í slipp Daníels Þorsteinssonar.
Er kaupandi að
fólksbíluleyfi
fyrir Vestur-Þýzkaland eða England. Tilboð merkt: ,.Bíl-
leyfi — 544“, sendist á afgr. Mbl. fyrir þriðjudagskvöld.
Fullri þagmælsku heitið.
a
■>
■«U