Morgunblaðið - 25.01.1955, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 25. jan 1955
EFTIRLEIT
EFTIR ECON HOSTOVSKY
ÍL
Framh’aldssagan 3
Jjetta á skrifstofunni og líka
heima, ég sef ekki meira en fimm
tíma, þegar ég geri það þá, ég
hef óteljandi störf í ráðuneytinu
og önnur óteljandi fyrir flokk-
inn, það eru fimm ráðstefnur á
liverjum degi, og sú næsta er
alltaf þýðingarmeiri en sú síð-
asta, og svo virðist Pesek vera
undrandi, ef ég mæti ekki á ein-
um fundi. Þegar allt kemur til
alls, hef ég ekki nema tvo fætur.
Ég hefði gaman af að segja Pesek
meiningu mína!“
„Bíddu, farðu að mínum ráð-
um og ségðu ekki neitt. Þetta eru
viðsjárverðir tímar, Eric, og sér-
hver okkar verður að hafa marga
fætur. Enginn spyr að því, hvort
það sé mögulegt, heldur hvort
það sé nauðsynlegt. En meðal
annarra orða, hvað sagði Masa-
ryk við þig, þegar hann talaði við
þig við dyravarðaríbúðina?"
Spurningin var sakleysisleg og
eins og með seimingi. Husner
gekk fram og aftur í herberginu
með dansandi göngulagi, og hend
urnar í vösunum. Hann var
grannvaxinn ungur maður með
svart vfirskegg og líktist einna
helzt brúðu í klæðaverzlun. Hann
var í hversdagslegum, dökkum
fötum, en það mátti skera sig á
brotunum í buxunum hans. Hann
bafði spjátrungslegt, rósótt háls-
bindi og þumlungs langa barta í
vöngunum.
Eric horfði á Husner, þar sem
íiann gekk fram og aftur, en
liann horfði á hann með gætni og
óróleik. Hann reyndi eins og
hann gat að láta ekki á því bera,
hve hann var æstur. Hann gat
aldrei þolað menn með barta.
„Tala um? Þú veizt, hvernig
Masaryk er! „Eric hefurðu heyrt
söguna um Gottwald og skjald-
bökuna?“ „Það hef ég, herra“,
svaraði ég. Jæja, það var allt og
sumt“.
Hvers vegna ertu að búa til
þessa sögu? ásakaði röddin hann.
Og hvers vegna ert þú að gorta
af því, að Masaryk kallaði þig
Eric?
Eric fór aftur að lesa bréfið frá
scndiráðinu í París. Husner stanz-
aði fyrir framan hann, hann stóð
gleiður og sté í fæturna til skipt-
is. Því næst geispaði hann án
þess að reyna að dylja það, hann
var enn með hendurnar í vösun-
um, og sagði því næst syfjulega.
„Sögurnar hans eru orðnar held-
ur lélegar upp á síðkastið. Hvað
sem því liður, treysti ég honum
ekki.“
„Heyrðu nú, Husner, hvað hef-
ur þú á móti honum? Verða allir
að ganga í fiokkinn til þess að þú
treystir þeim?“
„Einn góðan veðurdag, munu
þeir koma í svo stórum hópum,
að við munum ekki vita, hvar við
eigum að byrja“, svaraði Husner,
en Eric ræddi við sína innri rödd:
Hvers vegna gerir hann aldrei
neitt? Hvers vegna þolir flokkur-
inn að hafa hann svona aðgerðar-
iausan?“
„Hvað varstu að segja, Husn-
er?“
„Ekkert merkilegt, Eric. Láttu
mig ekki tefja þig.“
„Hefurðu mikið að gera sjálf-
ur?“
„Beina skrifstofuvinnu — nei,
ekki mjög mikið.“
Það hijómaði glettnislega,
ieyndardómsfullt. Eric þurfti að
herða sig upp til að geta einbeitt
sér við bréfið um frönsku blaða-
mennina, sem langaði svo mjög
til að sjá Prag.
Híð hrokkna hár ainkaritará
Erics birtist í dyrunum.
„Hvað er það ungfrú Hlavs-
ova?“
„Hingað er kominn ameríkani
Johnson að nafni, sem langar til
að tala við yður, herra. Hann tal-
ar tékknesku mjög vel.“
j „Johnson? Frá hvaða blaði?“
I „Hann er ekki blaðamaður. Ég
held, að hann sé verzlunarmað-
ur.“
| „Jæja, hvað vill hann mér?“
„Ég veit það ekki “
' „Sendið hann inn“, skaut
Husner inn í drafandi röddu.
1 Hann beit í yfirskeggið og hringl
aði nokkrum lyklum í vasanum.
„Heyrðu nú, Husner“, sagði
Eric og var nú orðinn reiður.
I „Svolitlar samræður við
ameríkana er alltaf mjög lær-
dómsríkt, hvort sem þeir eru
blaðamenn eða í leyniþjónust-
unni, sérstaklega þegar þeir tala
tékknesku og ég skil ekki ensku.
En meðal annars, þú ættir að hafa
auga með ungfrú Hlavsova. Hún
talar of mikið, hún á ókun.na
vini, og við getum ekki skilið,
af hverju þú valdir ekki einhvern
félaga sem einkaritara."
Þetta hljómaði ekki ásakandi,
en umhyggjusamlega, vinalega
og jafnvel smjaðrandi, rétt eins
og kjass. Eric gat ekki haft stjórn
á sér lengur. Hann hvæsti,
„Bjáni!“
„Hver?“
„Hérna — þessi — þessi blaða-
fulltrúi okkar í París. Hann er
bjáni, latur og undirförull.“
„Hvers vegna ertu allt í einu
svona reiður við hann? Lofaðu
mér að sjá bréfið hans.“
Eric roðnaði og sagði síðan
lágri röddu. „Þetta er trúnaðar-
bréf, Husner!“ Hann greip fast
um það þvölum höndunum.
„Hvað er með það?“
Hættunni á alvarlegum
árekstri var bægt frá og inn kom
herra Johnson. Hann var grann-
vaxinn, lítill maður um fimmtugt
með stórt, rautt nef og umgerðar-
ilaus gleraugu, sem sátu ekki
beint. Augun voru fjörleg, hreyf
ingarnar kvikar og röddin var
góðlátleg, eins og hann vildi sýna
öllum að minnsta kosti einhverja
ástúð. Hann var í stórköflóttum
fötum. Á öðrum handleggnum
hélt hann á skinnfóðraðri kápu,
en á fingurgómunum á hinni
hendinni hélt hann á barðastór-
um Stetson hatti. Hann var vel
rakaður, allur mjög hreinn og
ilmaði af Kölnarvatni.
„Ég heiti Johnson, herrar mín-
ir, Stanley Johnson frá Nebraska
eða öllu fremur frá Omaha, til
þess að vera nákvæmur —
Nebraska er ríki, skiljið þér, og
Omaha er borgin. Ég kom hingað
frá París fyrir viku síðan. Það var
ágætt ferðalag, mjög skemmtilegt
og það er alveg ábyggilegt, að
Prag er jafnvel enn fallegri en
París. Ég bý á Alcron, og í París
bjó ég á Ritz. Hver ykkar herrar
mínir, er herra Brunner? Stjórn-
arráðsfulltrúi Brunner? Við
Ameríkanar notum ekki eins
mikla titla, jafnvel forsetinn okk
ar er bara herra Truman, en
hérna hafa allir titla. Jæja, ég
segi alltaf, hver hefur sinn
smekk. Er það ekki svo?“
„Setjist niður, herra Johnson.
Ég er Brunner. Þetta er félagi
minn, herra Husner. Hvað getum
við gert fyrir yður?“
„Það er gaman að kynnast ykk-
ur, herrar mínir, en svo að ég sé
alveg hreinskilinn, það er bölv-
aður kuldi hérna inni.“
Husner rannsakaði litla mann-
inn frá hvirfli til ilja, og því næst
dró hann stólinn alveg að hon-
um, eins og læknir, sem ætlar að
fara að rannsaka sjúkling. „Það
eru ekki til nóg kol, en við kvört-
um ekki, herra Johnson. Við verð
um að komast af af eigin ramm-
leik, og þá verður allt gott aftur,
sannið til“.
„Þér segir það, Husner, Jæja,
allt kemst í lag aftur, og verður
eins og fyrir stríðið."
„Það verður betra“, leiðrétti
Husner hann mjög sjálfsánægður.
„En herra Johnson, hvar lærðuð
þér tékknesku?"
Jóhann handfasti
INSK SAGA
92
neinn grun um það þá, að það var aðeins fyrir Guðs náð að
þessi fundur okkar varð ekki hinn síðasti. í
. Ekki leið á löngu að ég kæmist á fætur aftur, og færi að
stjála um, því að ef það er nokkuð til, sem sál mín hefur
andstyggð á, þá er það að taka inn læknislyf. En af því að
ekkert skip fór til Akre í nokkra daga, varð ég að taka á
allri þeirri þolinmæði, sem ég átti til og halda kyrru fyrir
í Joppe. Ef satt skal segja, þá leiddist mér annars ekkert,1
því að hún Blanckfleur litla, vinstúlka mín, var í borginni
með frú de Columbiéres, húsmóður sinni. Við Blanckfleur
tefldum skák saman og ég reyndi að leika á gýgju aftur til
að skemmta henni, en þegar ég fór að syngja, tók hún fyrir j
eyrun og baðst vægðar.
j Setuliðið í Joppe var skipað 5000 mönnum, en þar eð
margir þeirra voru veikir, gátu varnir borgarinnar ekki talizt
sterkar. — Það var sunnudaginn fyrir Pétursmessu þegar!
kirkjuklukkurnar voru að hringja til kvöldsöngs, að ákafur j
lúðraþytur kvað við frá varðturninum. Hvað eftir annað
voru lúðrarnir þeyttir af miklu afli, svo að til þeirra heyrðist
í gegn um hinn friðsæla klukknahljóm. Við skunduðum út
I úr kirkjunni og íbúðarhúsunum í miklu fjölmenni og fyllt-
um götur borgarinnaar. „Saladín sækir að borginni!“ kvað
(við úr öllum átt.um. Ég þaut upp á virkisvegginn í einni
svipan. Sléttan var alþakin hermönnum — fótgönguliði og
riddaraliði — svo langt sem augað eygði. Jörðin virtist kvik
af þeim eins og af engisprettum.
Við lokuðum hliðum borgarinnar í voðalegum flýti og
Beztu ávextirnir
sem komu fyrir hátíðarnar:
Appelsínur (merki Flugfiskur)
DeHcious Epli.
Vínberja klassar,
ennfremur ódýrir ávaxtasafar,
fást enn í
Unglingspiltnr
óskast til snúninga.
Honeywell
eftir sjálfvirkum hitastillitækjum
á hitaveituna.
Einarsson & Pálsson h.f.
Laufásvegi 2 — Sími 4493.
iMTrmiyiTHi■■riT*~■ tnnm¥ ■ 7 ■ ■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■ J ■!■■■■■■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■■■ ■■■■■■■■■■■ i■ri■ éiiiimitrmmi rnTrrnc11iui■■■■■■■ ■ ■ i■ í■ ■ ■ ■ i