Morgunblaðið - 09.10.1960, Blaðsíða 7

Sunnudagur 9. okt. 1960
MOnr.lllSHT. 4 fílÐ
7
felli hafi verið í Fíladelfíusöfn-
uðinum?“ spurðum við.
„Það veit ég ekki, en hann
hjálpaði mörgum aumingjanum.
Fjalla-Eyvindur kom til hans í
vandræðum sínum, þegar galdra-
púkarnir dönsuðu í prestunum og
þeir létu brenna fólk lifandi“.
„Heldurðu það sé dansað í
prestunum núna, Sigmundur
minn?“
„O — það er ball í þeim sum-
um, já — já. Útskúfunarkenning-
in er djöfull og ekkert annað“.
„En er hún ekki samkvæmt
bib!íunni?“
„Þeir segja þetta sé allt það-
an, jú það segja þeir, en ég hef
bara ekki rekizt á það. Hvað
Segir Páll postuli: Frá Honum,
fyrir Hann og til Hans eru allir
hlutir. Og hvað segir hann um
kærleikann? Og samt á þessi al-
gæzka að vera svo grimm að hún j
sendir fólk, sem er dæmt til að j
flækjast á henni jarðarboru {
beina leið til helvítis Nei, þetta i
var hægt í gamla daga, en —“
„Þú ert ekki hrifinn af öllum
prestum?“
„Það eru brjósk og bein í þeim
eins og okkur hinum, of mikið .
af brjóski stundum."
„Þú ert ekki orðinn kaþólskur
ennbá?“
„Nei — nei, en ég virði gamla
páfann, hann blessaði mig í hitt- 1
iðíyrra, þegar ég skrapp suður
til Rómar“.
„Heldurðu það hafi haft nokk-
Ur áhrif?“
„Það held ég nú ekki. Jæja,
hvur veit ef hann hefur nú gert
þetta í einlægni og meint eitt-
hvað af því. Öll hiýja er okk-
ur góð, við vitum ekki hvað
við erum sterk, við erum miklu
sterkari en við höldum. Þess
vegna er nauðsynlegt að vera
nógu bjartur í lífi sínu.“
„ „í lífi sínu“, segirðu. En þú
hefur ekkert sagt okkur frá því,
sem á daga þína hefur drifið“.
„Það hefur svona gengið á
ýmsu, eins og ég hef sagt ykkur.
Ég ólst upp í Gerðahreppi og
byrjaði að stunda sjóróðra 8 ára
gamall. Þegar ég var 12 ára, varð j
ég formaður, og hafði með mér
stráka sem voru yngri en ég“.
„Og hvað voruð þið að gera á í
sjónum?“ I
„Nú, við vorum auðvitað að
fiska í soðið á smábátum".
„Og það hefur gengið vel?“
„Já, það gekk ágætlega. Einu
sinni vorum við svo sem eins
og hálfa mílu út af landi með
ýsulóð og nýbúnir að leggja
hana. Þá kemur allt í einu helj-
arstór reyðarfiskur og rennir sér
fram með bátnum og fyrir hann
og endurtekur þessar kúnstir
þrisvar sinnum. Það var gamalla
manna mál, að reyðarfiskar
gerðu þetta stundum til að verja
smábáta fyrir stórfiskavöðum.
Þetta hafði ég heyrt og fór var-
lega og það kom á daginn, að
hvalavaða öslaði inn fjörðinn og
stefndi í áttina til okkar, en við
gátum róið undan. Skömmu
seinna sáum við 15 eða 20 feta
létti, eins og við kölluðum þá í
gamla daga, stökkva upp úr sjón-
um stutt frá bátnum og fór svo
hátt í loft upp, að við sáum Esj-
Una undir hann. Storar hvala-
vöður voru algengar á þessum
slóðum í mínu ungdæmi og einu '
sinni sagði faðir minn, að það
hefði tekið hann hálfan dag að
komast út úr slíkri vöðu.“
„Og þú hefur haldið áfram á
sjónum?“
„Já, þegar ég var 14 ára, var (
ég í fullu skipsrúmi hjá Snorra |
bróður mínum, ósköp lítill og
pervisalegur kubbur og sjósjúk-
ur í þokkabót, en þegar ég gubb-
aði kom hann með blautan sjó-
vettling og sló á munninn á mér,
svo spýjan fór yfir mig allan.“
„En lagaðist sjóveikin nokkuð
við það?“
„Nei, hún lagaðist ekki fyrr
en ég var orðinn formaður sjálf-
ur og hafði tekið við þeirri á-
byrgð sem starfinu fylgdi. Á-
byrgðin er bezti læknirinn".
„En þú varst ekki byrjaður að '
biðja fyrir fólki, þegar þú varst
á sjónum?“
„Nei, það var ekki fyrr en
J
löngu seinna að ég tók upp á
því“.
„Okkur er sagt þú hafir beðið
fyrir Stalin?“
„Já, það er rétt.“
„En hefurðu nokkurn tíma
beðið fyrir honum Hannibal?"
„Nei, það ætti ég eiginlega að
gera“.
„En segðu okkur, hvert held-
urðu við förum nú eftir dauð-
ann?“
Sigmundur
„1 umhverfi sem er ákaflega
líkt okkar umhverfi hér á jörð-
inni. Og hver þangað sem hon-
um hæfir. Við verðum settir í
þau störf sem eiga bezt við okk-
ur og við höfum vanizt í þessu
lífi. Peningamenn safna íbúðum,
pólitíkusar halda ræður og safna
skuldum á ríkissjóð og spekú-
lantar kaupa skuldabréf með af-
föllum. En svo lagast þetta með j
tímanum og menn vaxa upp úr .
veiklyndi sínu og þar kemur að |
Sigurður Berndsen skrifar upp á
víxil fyrir hvern sem er. Þegar
við erum hættir að halda í þann |
jarðneska munað, sem okkur
þykir girnilegastur erum við eig- 1
inlega fyrst dauðir fyrir alvöru. ;
Og þá byrjar nýtt líf.“
„En hvernig var með kirkj-
una?“
„Ja, það kom stybba í allt
málið og séra Einar hætti að
hugsa um það. Þegar gamli Krist- \
leifur dó, vildi ég endilega fylgja
honum til grafar og ætlaði að ná
í séra Einar og Björn Jakobsson
við jarðarförina. Ég hitti þá og
spurði, hvort þeir ætluðu að
halda málinu til streitu. Ég var j
mjög ákveðinn: „Hvernig er það, '
eruð þið hættir við Húsafell?" j
spurði ég. Einar svaraði dálítið
höstugur: „Ég get ekki skroppið
uppeftir núna, því ég þar? að
fara suður, áður en skólinn byrj-
ar“. Og Björn tók í sama streng.
Þá varð ég reiður og sagði: „Jæja,
ég fer uppeftir og þið samþykkið
það sem ég geri“.
Þeir gengu að því
Svo fór ég um kvöldið upp að
Húsafelli í flutningabíl með Krist
leifi Þorsteinssyni, nú bónda þar,
og talaði við hann í tvo daga um
málið. Að lokum kom okkur
saman um að Ásgrimur málari
skyldi ráða, hvort þarna yrði
reist kirkja eða eitthvert annað
hús og hann teiknaði húsið. Ég
treysti Ásgrími vel, því ég vissi
hann var trúmaður. Ég hafði
kynnzt honum, þegar hann var
að byrja að mála á Þingvöllum
á sínum yngri árum. Ég sagði við
sjálfan mig: „Svona getur eng-
inn málað nema sá sem á sterka
trú“.
Það var lika raunin.
En bíðið þið nú við, nóttina
áður en ég fór upp í Borgar-
fjörð, sá ég Húsafellspiltinn í
snörunni og móður hans hjá hon-
um. Ég veit ekki hve lengi ég
sá þessa sýn, en ég fékk sterka
löngun til að biðja fyrir piltin-
um, það man ég. Þegar ég var
búinn að því, ætlaði ég að fara,
en þá kom móðir hans, sem var
mjög geðug og aðlaðandi kona,
og varnaði mér útgöngu. Þá
heyri ég sjálfan mig segja: „Nú,
ég á að halda áfram að biðja“.
Það gerði ég.
Þegar ég kom suður, lá Ás-
grímur í Lan^sspítalanum og var
þar fram að jólum, að mig minn-
ir. Ég kom oft til hans og hann
lofaði mér, að hann skyldi teikna
kirkjuna, þegar hann kæmist á
ról. Eftir áramót sagði hann við
mig: „Ja, ég er ekkert farinn að
gera, Sigmundur minn, en komdu
til mín um miðjan febrúar.“
Nokkrum vikum síðar lagði ég
mig eftir matinn eins og ég var
vanur, og þá sé ég að við mér
blasir írampartur af kirkju með
turni og þaki eins og á dóm-
kirkjunni okkar, svo ég ségi si-
sona við sjálfan mig: „Þetta get-
ur ekki verið Húsafellskirkja,
þetta hlýtur að vera stærri
kirkja".
Seinna um daginn fór ég til
Ásgríms. Hann segir við mig:
„Ég er byrjaður að teikna,
komdu og sjáðu“ — og svo sýndi
hann mér það sem hann hafði
lokið við. Ég hrökk við: „Hvað
er þetta Ásgrimur," segi ég, „ég
sá þessa kirkju, þegar ég lagði
mig eftir matinn í dag“. Hann
leit á mig undrandi.
Ég endurtók það sem ég hafði
sagt og þótti honum mikið til
koma og segir mér að hann hafi
fengið hugmyndina úr einni
hljómkviðu Mózarts.
Árið eftir var kirkjan komin
undir þak, en síðan höfum við
hjakkað í sama farið. Þó get ég
bætt þvi við til gamans að Húsa-
fellspilturinn kom til mín ekki
alls fyrir löngu með unglegt and-
lit og snúið skegg og var allur
hinn fegursti á að líta. Sá ég
strax að honum leið mjög vel.
Engin snara var í herberginu, en
Snorri gamli stóð álengdar í
hempunni sinni.
Svona hefur þetta gengið til
og bezt ég segi ykkur ekki meira,
því þá haldið þið kannski karl-
inn sé ekki með öllum mjalla.
Þó er bezt þið fáið dálitinn glaðn-
ing i lokin, ef þið gætuð eitt-
hvað af því lært:
Fyrsta kvöldið sem konan mín
stóð uppi á Laufásveg 17 lá ég
inni í herberginu hjá líkinú og
hugsaði um alla þessa unaðslegu
daga sem við höfðum átt sam-
an. Það var breitt yfir líkið eins
og venja er og allt með eðlileg-
um hætti. Þá sé ég allt í einu að
á milli mín og kistunnar stendur
ógurlega ljót beinagrind og glott-
ir við mér. Hún hafði uppmjóan
haus og gat ég séð, að þetta var
karlmaður. Hann horfir sem
snöggvast á mig en bendir svo
með feiknarkrafti á iíkið, siðan
á mig eins og hann vildi storka
mér. Ég lá í rúminu hálfmátt-
laus og undrandi, þangað til allt
í einu aó það fer einhver straum-
uj/ ctixctll bivl’OlvKiliil Og Ut 1
a vaug og eg íyitr upp uend-
iuxiA, micxuua og £>e^i meo
a tua; „i cUUU Ut iiCiVitlO
. jt'oi bivtcxui licuin. sig enn,
—.... at i iiom og hvarf.
ActiiiioL uCiUUr lCid-
u6 vuui engum segja xra
i-uui öuiiiL xctt ao bivi\_ppa
*o.viiá joiibsoiiar, Kunmiieja
...—j. oj uuictociiliici^iiiu, po ViO
vw^^.ii anciötcéoiiifcar i uumai-
c...., ..diiii aiiugaactiiiur spínusíi
og miðill. Hann segir við mig:
,,/E, bigmunaur minn, nú gerð-
iröu rangt. Þetta hefur verið
einhver aumingi svo neðarlega
að engin góð vera hefur komizt
að honum og hefur ætlað að
sundra ykkur hjónum. Þú hefðir
átt að biðja fyrir honum, en ekki
reka hann út.“
Þessi vera hefur komið á minn
fund fjórum sinnum og alltaf í
breyttum myndum, og ég hef
dregið af útliti hennar að hún
væri á uppleið. Seinast sá ég
hana í gipsi og þegar ég fór að
biðja fyrir henni, sprakk gipsið
frá augum hennar og hún leit
glaðlega á mig. Þá vissi ég að
góðar verur höfðu náð til vesa-
lings mannsins og hann hefði nú
loks fengið þá hjúkrun, sem
hann þurfti með. Af þessu getið
þið séð drengir, að það verður
engum útskúfað, hversu djúpt
sem hann er annars sokkinn. En
þeir þurfa aðstoð sumir og það
hefur verið mín stærsta gleði,
þegar ég hef fundið að mitt auma
bænakvak hefur komið ein-
hverju góðu til leiðar.
M.
Stærstu laxarnir N
í NÝÚTKOMNU riti SVFR,
,,Veiðimanninum“ er birt yfirlit
um laxveiðina í nokkrum helztu
laxveiðiánum. Stangaveiðin hafði
víðast hvar verið í meðallagi, en
sumstaðar meira.
Elliðaár og Miðfjarðará eru
mestu veiðiárnar með 1350 laxa
hvor, Norðurá 939, Laxá í Kjós
890 og Bugða 208.
Síðar segir að stærsti laxinn í
Norðurá hafi verið 19 pund,
; stærsti laxinn í Elliðaánum 20
ipund ..
Stærsta laxinn á árinu, 28 p.
hæng, veiddi Magnús Andrésson
stórkaupmaður í svonefndum
Lundahyl í Þverá, 8. sept s.l.
Meneghini kyssir á hönd Callas . . .
Hin nýja Callas
SVO sem títt er um frægt
fólk, hafa blaðamenn fylgzt
nákvæmlega með öllum ferð-
um þeirra Battista Meneghini
og Maríu Callas, síðan þau
skildu að skiptum.
Nýlega bárust fregnir um,
að Meneghini hefð: uppgötvað
aðra efnilega söngkonu, engu
síðri frú Callas. Heitir sú Silv
ana Thumicelli og er 23 ára að
aldri. Er það sögð . -n Menegh
inis, að hún verði arftaki Mar-
iu Callas sem dramatisk óperu
söngkona. Ráðgert er al hin
nýja söngkona komi fram í
óperuhlutverki á næsta ári, en
ekki hefur verið gefið upp
hvar það verði.
Það fer ekki hjá því, að
söngunnendur hugsi til Batt-
ista Meneghini með nokkru
þakklæti, ef hann Jieldur á-
fram á þessari braut.
. . . og hér er hann með Silvana Thumice’’