Morgunblaðið - 12.11.1960, Blaðsíða 16

16
MOnr.r’vnr 4f)|£>
Laugardagur 12. nóv. 1960
kæmu í heiminn. (Eg þorði ekki
að spyrja mömmu um það).
Brenda Frazier og Cobina Wright
og ég hvísluðumst á um það, eftir
að hafa séð ólétta konu ganga
eftir götunni. Við Brenda héld-
um að við vissum leyndardóm
inn, en vorum þó ekki alveg
vissar. — Hversvegna spyrðu
ekki mömmu þína um það? sagði
ég við Cobinu, því að ég vissi,
að hún talaði um hvað sem var
við hana. — Eg ætla að gera það,
sagði hún, — þegar ég kem úr
skólanum í dag’.
Næsta dag sagði hún okkur frá
því. Hún hafði dregið mömmu
sína inn í baðherbergið, læst dyr
unum og spurt. — Mamma,
Brenda Frazier og Diana Blythe
eru að segja mér, að þegar kona
sé mjög magamikil ætli hún að
fara að eignast barn. Er það satt?
— Já, það er satt, hafði
mamma hennar sagt. — Guð sáði
‘frækorni, sem óx eins og blóm
og varð að fallegu barni.
Eg leit á Brendu. — Já, gott
og vel, sagði ég. — En hvernig
kemst frækornið þangað.
Þetta hafði Cobina ekki hugs
að um. — Eg skal spyrja mömmu
svaraði hún hiklaust, og næsta
morgun hafði hún svarið til
reiðu. Mamma hennar hafði sagt
henni, að Guð gæfi feðrunum
mátt til sá þessu frækorni, óg
þegar hún yrði eldri myndi hún
skilja þetta betur. Hvorki
Brenda né ég myndu geta skilið
það núna, af því að við værum
svo ungar og fáfróðar.
En fyrir þann, sem hafði lesið
„Elskhuga frú Chatterley",
þurfti þetta ekki að vera nein
ráðgáta.
Mamma lét brjóta niður heilan
vegg í húsinu okkar, til þess að
geta fengið geysistóra setustofu,
sem nægt hefði fyrir gókmennta
kvöld, og svo hafði hún útbúið
sér nýtt vinnuherbergi, þar sem
hún gat ort og undirbúið fyrir-
lestrana sina, um „leikhúsið, séð
með augum leikkonu". Stundum
á laugardögum fór hún með mig
í skemmtigöngu fram með Aust
uránni og orti þá ljóð upphátt.
Eg trítlaði á eftir henni, þegar
hún stikaði áfram, berhöfðuð,
með göngustafinn sinn og blátt
slag, sem kembdi aftur af- henni,
en vindurinn ýfði stuttklippt hár
ið. Svo hafðj hún líka raddæfing
ar: „Ó, vill-ll-ti ves-s-stanvindur,
andardrá-á-á-ttur haustsins".
Svo gat hún stanzað og beðið eft
ir mér, og síðan lagði hún af
stað aftur. — Endurtaktu þetta,
sagði hún og ég reyndi að hafa
við henni og gera mitt bezta. —
Þú ert nefmælt, eins og hann
pabbi þinn, sagði hún einu sinni.
— Eg þarf að láta þig hafa tal-
æfingar. Þegar við svo komum
heim í íbúðina, settist liún við
píanóið og fór að kenna mér,
hijóp upp og niður allt tónborð
ið og lét mig hafa sérhljóð eftir
sér. og kenndi mér að suða eins
og býfluga, til þess að hreinsa
nefgöngin.
Við vorum ekki búin að vera
á nýja staðnum nema nokkra
mánuði, þegar ég kom heim úr
skólanum einn daginn og fann,
að mamma beið mín með mikilli
eftirvæntingu. — Kisa litla, nú
er hann pabbi þinn kominn til
borgarinnar, og kemur hingað
eftir nokkrar mínútur. Komdu
þér úr þessum skólafötum og í
bláa kjólinn þinn, og vertu fljót
að því.
Eg þurfti engrar hvatningar
við. Pabbi! Eg þaut upp í her-
bergið mitt og flýtti mér að hafa
fataskipti og fannst ég vera með
eintóma þumalfingur við verkið.
Eg, sem hafði aldrei séð hann
pabba minn! Eg átti eina mynd
af honum úr Sjóskrímslinu, sem
hann hafði sent mér þegar ég
var átta ára, og ég hafði hengt þá
mynd á heiðursstaðinn yfir rúm-
inu mínu. En það var ekki mikið
á móti því að hitta hann sjálfan.
Svo var ég komin niður á svip-
— Þetta er alltaf sama tréð, sem þú keyrir á. Þú hefur ekk-
ert hugmyndaflug!
sttindu og beið þar í ofvæni, á-
samt mömmu.
Nú kom hann inn um dyrnar,
grannvaxinn maður í gráum föt
um, sem hallaði ofurlítið við, rétt
eins og hann væri að spyrja að
einhverju. — Halló, Fig! sagði
hann við mömmu. Þau tókust í
hendur en kysstust ekki. Svo
sneri hann sér og rétti mér báð
ar hendur. — Halló, Treepee!
sagði hann lágt. Eg gekk tíl hans
og hann lagðist á hné og þrýsti
mér snöggvast fast að sér. Það
var rakspíralykt af honum, lík-
ast piparmyntu. Svo hörfaði hann
aftur á bak og horfði á mig.
— Hverjum er hún lík, Fig?
spurði hann.
Mamma hristi höfuðið og mál-
rómurinn var eitthvað daufur. —
Eg veit ekki, Jack. Eg held hún
hafi augun mín, en það er eitt-
hvað frá þér í munnsvipnum.
— Nú skal ég segja þér, Tree
pee, sagði pabbi við mig. — Þú
ert svolítið lík Ethel frænku.
Svei mér ef þú ert það ekki.
Mamma sagði: — Eg kem eftir
andartak, Jack, og svo var hún
þotin út og ég varð ein eftir
með pabba.
Hann hafði sezt á gólfið og
krosslagt fæturna. — Því siturðu
ekki í stólnum þarna? sagði
hann. Eg tók stólinn og settist,
og mér leið illa. — Mér skilst
þú hafir gaman af að mála, sagði
hann. Hann dró upp vindling,
kveykti í honum og leit kring um
sig í stofunni. Það var málverk
eftir Daumier í öðrum enda henn
ar, yfir arninum, og annað eftir
Monet af Þinghúsunum í London.
Hann benti á þau. — Þykir þér
þetta fallegt?
— Já, já. pabbi. En það eina,
sem ég hugsaði var: — Hann er
alls ekki nefmæltur!
— Michael segir, að þú teiknir
vel, hélt hann áfram. — Hún
sýndi mér mynd, sem þú teikn
aðir af kastalanum hans Lúðvíks
Bæjarakóngs. Mér fannst hún
ágæt. Svona var ég líka á þínum
aldri.
— Já, pabbi, ég veit það. Eg
mundi eftir, að mér nafði ein-
hverntíma verið sagt, að pabbi
hefði viljað verða myndlistarmað
ur.
-— Langar þig að verða málari?
Mig langaði einu sinni til þess.
— Já, það held ég, pabbi, sagði
ég og þagnaði svo aftur. Það var
svo margt, sem mig langaði að
segja og gat svo ekkert sagt.
Hann hélt áfram að tala um
málaralist og hvernig Monet
hefði tekizt að ná endurköstuðu
timglsljósi á gluggunum í mál-
verki sínu. — Það er mikil list,
sagði hann
Svo kom mamma inn aftur. —
Við pabbi ætlum að tala saman,
kisa mín, sagði hún, — Hann þarf
að ná í lest rétt bráðum. Kveddu
hann nú fallega.
Eg kyssti hana og næstum
hljóp út. Eg hafði varla fengið að
tala við pabba minn! Einhvern-
veginn hafði ég hugsað mér þenn
an fund okkar öðruvísi.
Harry Tweed hafði fréttir að
færa mér, við morgunverðinn,
nokkrum dögum seinna. Mamma
var að skrifa leikrit um Byron lá
varð, skáldið mikla. — Þessi rit-
störf gera Michael svo tauga-
óstyrka, hé’t hann áfram. — Það
skaltu muna, ef þér finnst hún
eitthvað snögg við þig, væna mín.
Mamma vann eins og nestur og
lokaði sig irni allan daginn. Hver
lífsregla mín var hert um helm
ing. Hverskyns hávaði, hvort
heldur var samtal utan við dyrn
ar, bolli, sem datt á gólfið eða
glamur í borðbúnaði, gat hleypt
henni svo upp, að við gættum
þess öll að tala ekki nema í hálf
um hljóðum.
Undir kvöldið kom hún svo
fram, glæsileg og uppstrokin, og
í fullu jafnvægi og leit út eins
og heimurinn og allt, sem í hon-
um var, væri skör lægra en
nefið á sjálfri henni. Eftir því
sem ég eltist varð mér ijóst, að
allir komu fram við mömmu eins
og hún ætlaðist til, sem sé eins
og jafngilti því að breiða rauðan
rennning fyrir fætur hennar.
Ennþá get ég munað eitt atvik
um hátign hennar og hræðslu
mína. Mamma ætlaði að fara með
mig og þrjár bekkjarsystur mín
ar að sjá óperettuna Roberta.
Þetta var feikna hátíð fyrir mig.
Eg hafði beðið um að mega bjóða
stelpunum vegna þess, að ég átti
enga kunningja — og kannske
gæti það aukið vinsældir mínar.
Eg bjó mig mjög vandlega í her
berginu mínu. Eg hafði^verið um
sumarið hjá Tibi ömmu, sem var
mikið fyrir evrópska kniplinga
og ýmislegt smáskraut, og hún
hafði ráðið mestu um klæðaburð
minn.
Mér fannst ég vera voða fal-
leg, þegar ég hljóp niður stigann
til mömmu, sem beið mín niðri
ásamt gestum mínum.
Mamma leit snöggvast á mig
Hún hleypti brúnum og reigði
sig í bakinu, svo að hún stóð
eins og stirðnuð. Hægri höndin
greip til mjaðmar hennar, svo að
hún fór nákvæmlega eins og hún
hefði gert í Arnarunganum forð
um — og eldur brann úr augun-
um.
— Hvar í dauðanum hefurðu
fengið þessi ósköp, Diana?
Eg stóð stjörf. Mamma gat
orðið vitlaus af vonzku á einu
vetfangi.
— Tibi amma keypti þessi föt
handa mér, dirfðist ég að segja,
og bað um leið til guðs, að hún
færi ekki að auðmýkja mig í við-
urvist gesta minna.
— Og þessa óskaplegu perlu-
tösku?
Tárin komu fram í augun í
mér. — Tibi amma, stundi ég
upp.
— Diana! Röddin glumdi um
stofuna. Telpurnar stóðu eins og
steingerðar. — Diana, þú ert eins
og sirkusfífl! Eg fer ekki með
þig svona í leikhúsið. Farðu und
ir eins úr þessum skrípalörfum,
og farðu í tyllkjólinn þmn. Þú
gætir að minnsta kosti reynt að
líta út eins og siðuð manneskja.
Eg sneri við og þaut svo upp
aftur. Eg hata hana! endurtók ég
hvað eftir annað, grátandi. —
Hvernig gat hún gert þetta?
Eg gat alveg orðið ringluð af
þessum snöggu uppþotum hennar
og reiðiköstum. Einu sinni,
nokkrum mánuðum eftir þetta,
bað ég um rauða skó til að nota
í samkvæmi. — Nei, svaraði hún,
— þú getur notað lakkskóna
þína.
a
r
L
á
ð
Á meðan Eva er að skoTa af
•ér sápuna í Bifurvatni, tekur
golan barkarbát hennar og ber
hann írá henni.
— En það eru allir í rauðum
skóm, mamma, sagði ég.
— Þú ert ekki allir og verður
aldrei, svaraði hún. — Þú ert
dama og verður að klæða þig sam
kvæmt því.
Eg dirfðist að svara í þetta
sinn. — Mér er sama, ég vil vera
á rauðum skóm samt!
Hún gaf mér svo fast á hann,
að mig sveið undan, og datt aft
ur á bak, dauðskelfd. Þá þaut
hún upp. — Þú gerir svo vel og
klæðir þig eins og ég segi þér,
telpa mín, og svo ekkert slúður!
Röddin magnaðist upp í öskur og
hún steig skref áfram. — Eg er
listakona, fjandinn hafi það, og
vil ekki hlusta á allt þetta bölv
að kjaftæði . . . Hún fann engin
fleiri orð. Hún snarsneri sér við,
þaut út og skellti á eftir sér
hurðinni.
Eg stóð eftir skjálfandi og var
að því komin að öskra upp af
öllum mætti, gegn þessari
grimmilegu ósanngirni.
Andartaki síðar heyrðist fóta-
tak úti fyrir ganginum og
mamma kom þjótandi inn. Hún
skellti sér niður á hnén fyrir
framan mig, greip utan um mig
heljartaki og snökti: — Æ, kisa
mín litla, hvernig gat ég orðið
svona vond við þig. Viltu fyrir-
gefa mér, kisa mín? Við megum
aldrei rífast oftar. Eg elska þig
meira en nokkuð annað.í heim-
inum! Eg bráðnaði strax, vafði
hana örmum og grét með henni.
— Eg veit það, mamma, það var
mér að kenna, og ég skal aldrei
gera það aftur. Og svo þurrkuð
um við tárin hvor af annarri og
fyrirgáfum allar syndir.
Og svona átti það alltaf að
ganga til. Eg varð aldrei fyrir
ástaratlotum af hendi mömmu,
nema hún væri nýbúin að særa
mig eitthvað. Það var alltaí
kjaftshögg fyrst og koss svo.
Jafnvel þegar mamma var al-
veg róleg, gat hún verið óútreikn
anleg. Við vini sína gat hún ver-
ið afskaplega töfrandi — og
furðulega gróf. Eg og vinstúlkur
mínar gátum kannske setið og
skrafað í bezta bróðemi, —
mamma líka — og þá gat hún
kannske allt í einu þagnað, svo
að ekki fékkst orð upp úr henni,
nema þá einstaka eiturskeyti á
stangli. Svo eftir dálitla stund
gat hún staðið upp og gengið út
þegjandi.
Eg var þá vön að afsaka mig
og hlaupa út á eftir mömmu. —
Af hverju ertu að fara, mamma?
— Æ, þessar kunningjastúlkur
þínar eru svo púkó . . . hvers
vegna ertu að fylla húsið af þess
um lýð?
ailltvarpiö
— Drottinn minn! Ég vissifbátnum .... Það er vissara að
ekki að ég væri svona langt írá | koma sér um borð!
8.09—;
12,00
13.00
14.30
15.20
16.00
16.05
16.30
17.00
18.00
18.25
18.30
19.00
19.30
20.00
20.30
En golan feykir léttum bátn-
um með vaxandi haða og brátt
fer Eva að þreytast.
22.00
22.10
22.40
24.00
Laugardagur 12. nóvember
10.00 Morgunútvarp (Bæn. —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 9.10 Veðurfregnir.
— 9.20 Tónleikar).
Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig-
urjónsdóttir).
Laugardagslögin. —
(15.00 Fréttir).
Skákþáttur (Baldur Möller).
Fréttir og veðurfregnir.
Bridgeþáttur (Hallur Símonar-
son).
Danskennsla (Heiðar Astvalds-
son).
Lög unga íólksins (Guðrún As-
mundsdóttir).
Utvarpssaga barnanna: „A flótta
og flugi“, eftir Ragnar Jóhann-
esson; VII. (Höfundur les).
Veðurfregnir.
Tómstundaþáttur barna og ung-
linga. (Jón Pálsson).
Tilkynningar.
Fréttir.
Balletttónlist: „Medea" eftir Sam
uel Barber (Nýja sinfóníuhljóm
sveitin leikur; höfundur st.j).
Leikrit: — „Eigi má sköpum
renna“, þríleikur eftir Eugene
O’Neill; fyrsti hluti: „Urður'*.
Pýðandi: Arni Guðnason magist-
er. — Leikstjóri: Gísli Halldórs-
son. Leikendur: 3>orsteinn O.
Stephensen, Guðbjörg þorbjarn-
ardóttir, Helga Bachmann, Ró-
bert Arnfinnsson, Guðmundur
Pálsson, Kristbjörg Kjeld, Lárus
Pálsson, Valdimar Helgason,
Anna Guðmundsdóttir og Hildur
Kalman.
Fréttir og veðurfregnir.
„Ur skemmtanalífinu44 (Jónas
Jónasson).
Danslög.
Dagskrárlok.