Morgunblaðið - 04.01.1964, Blaðsíða 3

Laugardagur >4; }an. 1964
MORCUNBLAÐIÐ
3
•MWMMMMMM
EINS og mönnum mun i
fersku minni, þá urðu tveir
ungir íslendingar fyrir skot-
árás í borginni Tulsa í Oklo-
homa í Bandaríkjunum 16.
nóv. s.l. Menn þessir voru
Halldór Gestsson, 25 ára að
aldri og Ketill Oddsson 22.
ára. í>eir særðust báðir tals-
vert, einkum Halldór, en eru
nú úr allri lífshættu, að tal-
ið er öruggt. Ketill Oddsson
kom heim með flugvél frá
Loftleiðum aðfaranótt föstu-
dags, en Halldór er enn rúm-
fastur vestra.
Móðir Ketils fagnar honum á ReykjavikurflugvellL
Árásin á íslenzku náms
mennina í Tulsa
Viðtal við Ketil Oddsson, sem nýkominn
er heim
Fréttamaðu.r Morgunblaðs-
ins brá sér upp að Reykja-
lundi síðdegis í gær, og hitti
Ketil að heimili foreldra
sinna, Odds Ólafssonar lækn-
is og konu hans Raghheiðar
Jóhannesdóttur. Var fjölskyld
an öll í sólskinssbapi yfir
því, að sonurinn skyldi vera
kominn heim heill á húfi eftir
14 mánaða útivist, sem ekki
varð með öllu snurðulaus.
Þegar ég óskaði þess að mega
leggja fyrir hann nokkrar
spurningar viðvíkjandi árás-
inni, voru engin tormerki á
því.
„Þið voruð í vinarboði, þeg-
ar skotárásin var gerð á ykk-
ur, var ekki svo Ketill?“
„Jú, svo mætti kalla það.
Kona nokkur, Jacqueline Ow
ings að nafni'hafði boðið okk
ur heim til sín,_ og bjó hún
í einu hinna svokölluðu trail-
orhúsa, sem eru allalgeng
þarna í borg. Það er ein frem
ur lítil íbúð á hjólum, þann-
ig að flytja má hana til ef
þess er óskað. Rösklega sex-
tugur næturklúbbseigandi,
James Skaggs að nafni leigði
henni íbúð þessa.
„Hvaða starfa haifði kona
þessi með höndum?“
„Ekki var okkur gjört kunn
ugt um það, enda höfðum við
ekki þekkt hana lengur en
um það bil 2—3 vikur. Held
þó helst, að hún hafi ekki
haft neina fasta vinnu.“
„Og þið sátuð þarna að
kaffisumbij“?
„Hvernig gekk svo glugga-
viðgerðin?“
„Skaggs gekk fljótlega til
herbergis Jacqueline, og hefur
trúlega séð áfengisáhrif á
henni. Þegar hann kom til
baka vísaði hann okkur á
dyr.“
„Af hverju helgaðist það?“
„Ég veit ekki, en það orð
lék á, að þau hefðu allnáið
samband sín á milli, svo vera
má, að um afbrýðisemi hafi
verið að ræða, þótt hún væri
alveg tilefnislaus, þar sem
við kunningskapur okkar Hall
dórs við konu þessa var
hvorki náinn né átti sér lang
an aldur.“
„Var þetta föngulegur kven
maður?“
„Já4 hún var lagleg."
„Heidurðu að hún hafi ver-
ið það snotur, að það væri
afsakanlegt, að skjóta á menn
af þeim sökum?“
„Hvenær nær kvenleg feg-
urð því marki, að hún afsaki
tilraunir til manndrápa?“
Því gat ég ekki svarað, og
Ketill hélt áfram frásögn
sinni.
„Við Halldór neituðum að
fara út á þeim forsendum, að
við værum gestir leigjandans
og teldum ekki skipta máli
í því sambandi, þótt hann
væri eigandi íbúðarin-nar.
Hann réiddist mjög þessari af
stöðu okkar, og orðaði þá hug
mynd, .að skera af okkur höf-
uðin með glerjum þeim, sem
hann var með í fórum sín-
um. Við mæltumst hinsvegar
til þess, að lögreglan yrði til
kvödd til að skera úr máli
þessu, og virtist maðurinn
loks róast nokkuð, og gekk
í braut, í þeim tilgangi, að
því okkur skildist, að ná í
lögreglu.
Liðu nú um það bil 5 mín-
útur. Þá kemur hann aftur
lögreglulaus og segist nú
ætla að gefa okkur einn
„sjans“ enn til að yfirgefa
íbúðina, án þess að venra hlyt
ist af. Eigi notum við „sjans“
þennan, en hvöttum enn til
að lögreglan yrði sótt.
Greip til vopna
Aðkomumaður dró þá upp
litla skammbyssu á mig án
frekari formála. Hann miðaði
á andlit mitt, en ósjálfrátt
mun ég hafa tekið viðbragð,
þannig að hann missti marks,
en ég ken-ndi aðeins lítils
bruna í andliti af púðri. Hall-
dór hljóp út, er hann sá hvað
fara gerði, og Ska-ggs á eftir
honum. Sk-aut hann 4—5 skot-
um á hann, en ekkart þeirra
hitti. Fór ég nú út á eftir og
náði fundi Halldórs, en of-
sækjandi hans hafði þá gert
hlé á aðsókninni, hefur senni
lega verið að hlaða vopn sitt
hinum dýrmæta farmi á nýj-
an leik. Héldum við nú til
næsta „trailers“ um 10—20
jnetra frá, og báðum fólk þar
að hringja á lögregluna.“
„Þið voruð þá báðir ósár-
ir?“
„Já. En nú var hvortveggja
að Halldór hafði gl-eymt jakka
sínum inn í íbúð gestgjafa
okka-r og annað, að okkur
þótti nokkur hætta á að í-
búðareigandi kynni að lá-ta
reiði sína bitna á leigjanda
sí-num, í slíkum ham, sem
hann var. Afréðum við því að
snúa til baka.“
„Fannst ykkur það ekki
nokkuð áhættusamit, eftir
það sem á undan var geng-
ið?“
„Auðvitað var það, en gall-
inn var sá, að við gengurn
með þá meinloku að byssa
Skaggs væri einskonar knall-
ettubyssa eða eingöngu hlað-
in púðurskotum, með því hún
virtist svo illa fallinn tdl
mannvíga. Það réð úrslitum
um það, að við ákváðum að
snúa aftur til „trailers“ Ow-
ings, kunningjakonu okkar
og gestgjafa.
Þegar við komum að íbúð-
inni á ný, þá birtist Skaggs-
þar aftur með vopn sitt og lét
ófriðlega. Gerði hann sig lík-
legan til að ráðast á okkur,
en hann er jötunefldur að
burðum. Halldór greip stein
í vamarskyni, en þá skipti
það engum togum, að Skaggs
skaut á hann af ca. 2
metra færi. Missti þá Halldór
steininn og labbaði frá, en
féll ekki. Ég gekk í átt til
dyranna, um leið og mælti
manninn orðum og reyndi að
sefa hann. Hann svaraði illu
einu, og sagðist enn eiga eft-
ir 4 skot í byssu sinni og
m-undi það vera yfrið nóg fyr
ir mig.
Um það leyti var kona
nokkur úr nágrenninu kom-
inn á vettvang og talaði hún
til min aðvörunarorðum og
sagði, að Skaggs væri til alls
líklegur, hefði 'enda áður
sætt ákæru fyrir manndráp.
(Það mun vera rétt, en hann
var þá sýknaður á sjálfsvarn
arforserad-um). Ég hugðist nú
snúa frá og hafa nán-ara tal
af konu þessari, en í þvi er ég
var að snúa mér við, skaut
Skaggs enn, og í þetta
sinn hafði hann heppnina
með sér, kúlan hitti mig í
vinstri hliðina við ofanvert
kviðarhol og gekk út um
bakið“. Bretti Ketill upp
skyrtunni og sýndi mér för-
in eftir byssukúluna.
„En kúlan hitti Halldór í
brjóstholið?“
„Já“.
„Misstuð þi ekki fljótt með
vitund við áverka þess-a?“
„Nei, hvorugur okkar missti
meðvitund, og vissi Halldór
raunar ekki, að han-n var
særður, fyrr en honum var
tjáð það á sjúkrahúsi því sem
við vorum nú fluttir á, en það
var Saint Johns sjúkrahúsið
í Túlsa. Nutum við þar hin-
ar beztu hjúkrunar allan tím
ann.“
„Og þið reyndust hvorugur
vera lífshættulega sár?“
„Nei, það reyndums-t við
ekki vera, og m-unaði þó ekki
miklu. Kúlan sem fór í gegn-
um mig, var mjög nærri því
að hæfa ristil eða nýru, en
áva-llt mun stór lífshætta á
ferðum, ef kúla hittir slík
Framh. á bls. 15.
SIAKSTEINAR
Ný vinnulöggjöf
VÍSIR birtir forystugrein s. 1.
fimmtudag, þar sem rætt er um
nauðsyn þess að setja nýja
vinnul-öggjöf. Kemst blaðið þar
m.. a. að orði á þessa leið:
„Það dylst engum, sem með
þróun í íslenzkum efnahagsmál-
um hefur fylgzt á undanföm-
um misserum, að slíkar umbæt-
ur em eitt brýnasta hagsm.una-
mál þjóðarinnar í dag. Reyna.
verður á allan hátt að stemma
stigu við þeirri sundrung og
óeindrægni, sem tröllriðið hefur
atvinnuvegunum og útkljá á-
greining á annan hátt en með
afli hnefaréttarins. Vitanlega
verða hér engar umbætur gerð-
ar, sem tilgangi ná án þess að
liagsmuna launþcga sé gætt og
fyllstu lýðræðisreglum. sé fylgt.
En það er útbreiddur misskiln-
ingur, sem núverandi forysta
ASÍ hefur nokkuð alið á, að
allar breytingar á vinnulög-
gjöfinni skerði réttarstöðu hins
vinnandi manns. Það er þvert i
móti helzt í hag hans, að svo
verði búið um hnútana. að hann
þurfi ekki að standa í verkföll-
um vikum sair.an á hverju ári
til þess að fá fram kjarabætur
sínar."
Þjóðsagfa Eysteins
Alþýðublaðið birtir í gær for-
ystugrein undir fyrirsögninni:
Söguskilningur. Gerir blaðið þar
að umtalsefni þjóðsögu þá, sem
fram kemur í áramótagrein for-
manns Framsóknarflokksins, Ey-
steins Jónssonar. En hún er á
þá lund, að fram til ársins 1959
hafi ríkt réttlátt stjórnarfar á
íslandi, miklar framfarir og
umbætur verig unnar til hags-
bótar öllum almenningi. En
eftir 1959 hafi hinsvegar tekið
við vond stjórn, samdráttur og
misrétti, og allt gert fyrir „auð-
mannastéttina“, en ekkert fyrir
allan altr.-nning.
Alþýðublaðið kemst síðan að
orði á þessa leið:
„Því betur sem þessi þjóð-
saga er skoðuð, þvi augljósara
verður hve fráleit hún er.
Aldrei hefur verið lánað eins
mikið fé til íbúðabygginga eða
verkamannabúastaða, kerfið
styrkt eins vel og síðustu ár.
Samt segir Eysteinn að nú fái
menn ekki að eignast íbúðir en
sé sagt að búa i leiguibúðum
peningamanna. Aldrei hefur
verið flutt til landsins eins mik-
ið af fiskibátum og síðustu ár.
Hverjir eiga þessa bá.ta? Það
eru ekki stórfélög eða auðhring-
ar, heldur dugmiklir sjóm.cnn og
utvegsmenn um land allt, sem
njóta mikillar aðstoðar til að
geta eignazt skipin. Samkvæmt
frásögn Eysteins á slíkt þó ekki
að hafa komið fyrir síðan 1959.“
Aukið félagslegt öryggi
Alþýðublaðið heldur siðan
„Ja, við höfðum nú raun-
ar bragðað nokkuð áfen-gi, en
í hófi, a.m.k. vorum við Hall-
dór mjög lítið undir áfengis-
áhrifum. En ég held, að ges.t-
gjafi okkar hafi verið nokkuð
undir áhrifum, að minnsta
kosti hafði hún gengið til
hvíldar, þegar þar var komið
sögu að atburðir þeir gerðust,
er leiddu til árásarinnar, en
það var um kl. 3.30 síðdegis.“
„Og hvað gerðist nú?“
„Við Halldór sátum og
horfðum á sjónvarpið, er mað
Ur kamur inn og heldur á
gluggagleri undir hendinni.
Er hann sá gesti, þá sagði
han-n í afsaka-ndi tón, að hann
ætlaði að gera við glugga, og
kom þannig í fyrstu ekki ó-
kurteislega fram. Þarna var
kominn fyrrnefndur James
Skaggs, eigandi ibúðarinnar,
sá er leigði gestgjafa okkar.“
Þessi mynd var tekin á Reykjavíkurflugvelli í fyrrinótt við komu Ketils. Ketill er þar með for-
eldrum sínum, frú Ragnheiði Jóhannesdóttur og Oddi Ólafssyni lækni, svo og systkinum: Jó-
áfram:
„Einn þáttur þjóðsögunnar er
sá, að sjórnarflokkarnir hafi
fjandskapazt við almannasamtök
eins og verkalýðs- og sam.vinnu-
hreyfingamar.^Ekki þótti verka-
lýðsfélögum Eysteinn vera sér-
lega vinsamlegur, þegar hann
var ráðherra, og lítill er hlutur
Framsóknar í þeim átökum,
sem hafa átt sér stað í vetur.
V-m samvinnuhreyfinguna er
það að segja, að hún hefur feng-
ið banka frá núverandi stjórnar-
flokkum og fjá-rfesting hennar í
bvggingum og iðnaði hefur sjald
an eða aldrei verið meiri en nú.
Aukning alm.annatrygginga;
húsnæðislán, verkamannabú-
staðir, stuðningur við atvinnu-
vegi og margvísleg uppbygging
bera vott um, að þjóðsaga Ey-
steins er hrein fjarstæða, sem á
ekkert skylt við veruleikann.
Hún er rangtúlkun á sannleik-
anum til að fegra málstað Fram-
só':arflokksins.“