Morgunblaðið - 18.08.1965, Blaðsíða 3

Miðvikudagur 18. ágúst 1965
MORCUNBLAÐIÐ
3
KTAKSTMWIÍ
F ramsóknarmenn
í ferðahug
Leiðtogar Framsóknarflokks-
ins eru greinilega í miklum ferða
hug um þessar mundir. Frá því
er skýrt í Þjóðviljanum í gær,
að Eysteinn Jónsson, formaður
Framsóknarflokksins leggi í dag
af stað í kynnisför til Búlgatiu
í boði búlgarska „bændaflokks-
ins“. Skýrir Þjóðviljinn svo frá,
að þetta muni í fyrsta skipti, sem
Eysteinn Jónsson heimsæki
kommúnistaríki. Þá er Þórarinn
Þórarinsson, ritstjóri Tímans á
förum, innan skamms, til Aust-
ur-Þýzkalands, en það land
virðist honum mjög hugfólgið,
ef dæma skal af endurteknum
ferðum hans þangað. Svo undar-
lega vill til, að á sama tíma og
ýmis leppríki kommúnista í
Austur-Evrópu, ens og t. d.
Rúmenía, eru að slíta sig undan
áhrifavaldi Sovétríkjanna, virð-
ast leiðtogar Framsóknarflokks-
ins leggja sérstaka áherzlu á að
heimsækja þau tvö ríki, sem
tryggust hafa verið kommúnista
stjórninni í Moskvu, og leiðtogar
þeirra auðsveipnustu handbendi
hinna sovézku leiðtoga, sem fyrir
finnast í allri Austur-Evrópu.
Sjálfsagt eru þessar heimsóknir
Framsóknarleiðtoganna farnar í
heiðursskyni við þá þægð.
Gott veður hjá
vinstri mönnum
Annars er ekki ólíklegt að
Eysteinn fari til Búlgaríu nú til
þess að fá gott veður hjá hinni
harðsnúnu skipulögðu vinstri
klíku, sem starfar innan Fram-
sóknarflokksins, og löngum hefur
Iitið Eystein tortryggnisaugum,
og þótt Þórarinn Tímaritstjóri
hafi kaupstefnuna í Leipzig að
yfirvarpi, má telja víst að hann
vilji ekki verða síðri Eysteini í
augum hálfkommúnistanna í
Framsóknarflokknum, sem hafa
litið til hans sem líklegs eftir-
manns Eysteins, þegar þar að
kæmi. Aðeins er svo eftir að óska
þeim félaga Eysteini og félaga
Þórarni góðrar ferðar, og láta
í ljós þá einlægu ósk, að ferðin
verði þeim til ánægju og gagns
í innanflokksbaráttunni hér
heima, og kannski á Eysteinn
einhver sameiginleg vandamál
að ræða við búlgarska „bænda-
flokkinn“ sem eins og kunnugt
er hefur verið lagður inn í
kommúnistaflokkinn þar í landi.
Þeir geta væntanlega borið
saman bækur sínar um starfs-
aðferðir kommúnista innan
„bændafIokkanna“ í Búlgaríu og
á íslandi.
Lítið að sjd við
múrinn
Enn er vitnað um Berlínar-
múrinn í Þjóðviljanum. Nú er
það Benedikt nokkur Þorsteins-
son, sem það gerir. Hann sótti
áróðursráðstefnu kommúnista í
Rostock í Austur-Þýzkalandi, og
fékk að fara til Berlínar. Honum
segist svo frá: „Við múrinn var
lítið að sjá..En uppi í varð-
turni sat maður og beindi sjón-
um að okkur, og enn lengra í
burtu sáust tvær fallbyssur við
veginn, en engin sást austan
megin“. Svo mörg eru þau orð.
Lítill og lágreistur múr, tveir
vopnaðir verðir og bara fallbyss-
ur vestan megin. Benedikt Þor-
stennson hefur auðvitað ekki
séð gaddavírsvirkin og skrið-
drekavarnirnar, sem settar eru
niður á breiðu svæði austan
megin múrsins. Og ef hann hefði
brugðið sér vestur yfir, hefði
hann kannski getað komið auga
á hin fjölmörgu minnismerki
sem þar eru, vegna þess fjölda
Þjóðverja, sem Austur-þýzkir
kommúnistar hafa myrt við
Berlínarmúrinn og jafnvel látið
liggja í blóði sínu klukkustund-
um saman í dauðateygjunum.
f KÓPAVOGI, sikammt fyrir
morðanlNýbýiaveg, er allný-
stártegur barnaileikvölliux. Þar
fá ungir Kópavogsbúar útrás
fyrir sköpunarhvöt sína. Þar
klamibra þeir og smíða; hvert
húsið rís af öðru umhverfis
kastala einn mikinn, er trón-
ar yfir þyrpingunni. Við brugð
um ökikur suður í Kópavog í
fyrradiag til þess að skoða
þessar byigigingarframikvæmd-
ir, sem áreiðanlega eru eins
deerni a.m.k. á fsilandi.
Þegar við ökum upp að
„borgarhliðinu“ koma krakk-
amir strax tM móts við okk-
ur og við spyrýum, hvort við
Varðmaðurinn í varðturni kastalans fylgist með byggingartram'kvæmdum.
(Ljósmyndir Gísli Gestsson).
Kópavogskrakkar aö leik
Staldrað við á nýjum barnaleikvelli
Nú er um að gera að hitta naglann á höfuðið.
Árásin á kastalann í algleym ingi.
megum ekki vera með f leikn
um og krakkarnir taka ekk-
ert ólíklega í það.
Fyrst hittum við tvær telp-
ur, sem standa með sinn ham-
arinn hvor og segjast þær
heita Þóra Kjartansdóttir og
Sigrún Pálsdóttir.
— Hváða hús eigið þið,
stelpur?, spyrjum við.
— Þetta þarna niðri í hom
inu, segja þær og benda með
hiömrunum á hvítmálað hús
er stendur nyrzt á leikveli-
inurn.
— Eigið þið ekki kastal-
ann? líka?, spyrjum við og
mænum upp í turninn, sem
virðist vera eins konar varð-
turn.
— Nei, það eru strákar,
sem eiga hann, en kastala-
stjórinn er ekki við núna,
segja þser pg taka nú að negla
af miklum móði.
Naglarnir eru rýðgaðir og
ganga þar af leiðandi iMa í
timbrið. Þær slá röskleiga, en
allt kemur fyrir ekki, þeir
bogna við minnsta ásilétt.
— Hvar fáið þið naglana?,
spyrjum við.
— Við fáum þá heima hjá
okkur, sagir Þóra og sækir sér
nýjan nagla.
— En hamrana og timibrið?,
höildum við áfram.
— Þá fáum við hjá mannin-
um, sem passar leikvöllinn, og
spýturnar fáum við líka hér,
segir Sigrún um leið og hún
lemur bylmingshögg, . . . . en
framhjá. — Við megum vera
hér frá klukkan 10 til 12 og
frá 1 til 7 á daginn, heldur
hún áfram.
— Æ, nú siló ég á puttann
á mér, segir Þóra og stingur
fingrinum upp í sig.
— Heyrðu Sigrún, láttu
spýtu þarna hinum megin,
segir Þóra og bendir á gat,
sem okkur datt fyrst í hug að
ætti að vera gluggi, en svo
virðist ekki vera.
— Er ekki betra að halda
aftar um skaftið?, spyrjum
við, þegar við tökum eftir, að
þær halda um það ailveg alveg
við hamarshausinn.
— Nei, það er nú alveg ó-
mögiulegt að vinna með hamr-
ana á þann hátt, segir Rúna
borginmanmlega og brosir, svo
skín í allar tennurnar.
Nú eru fleiri krakikar komn
ir á vettvang og hópast um-
hverfis okkur. Vfð spyrjum
pá, hvort ekki sé gaman að
klifra í kastalanum og þau
bíða ekki boðanna, heldur
þjóta upp í kastalann, svo að
engu er líkaxa en um árás á
hann sé að ræða. Þegar aHir
krakkamir eru komnir upp,
tökum við eftir litlum strák,
sem ekki þorir að klifra upp.
Hann stemdur ósköp vand-
ræðalegur á svipimn og við
vorkennum honum og lyftum
undir hann, svo að hann
komist upp til hinna krakk-
anna. Hann heitir Jón Björns-
son og brosir sigri hrósandi,
þegar hann er kominn upp,
svo að það er greinilegt, að
þetta er í fyrsta sinn, sem
hann vogar sér svo hátt upp.
— Finnst þér ekki gaman
að vera kominn svona hátt
upp í kastalann, spyrjum við,
og hann ljómar aJlur í fram-
an um leið og hann segir.
— Jú, en þið verðið að
hjálpa mér niður aftur.
Þegar myndatökunni er
lokið og allir fara að kiifra
niður aftur, hjálpum vi'ð þess-
um litla vini okkar og það er
greinilegt á svipnum, að hon-
um finnst öryggi í því að
hafa nú aftur fast land undir
fótum.
— Er þetta í eittihvert
blað?, spyr lítil stúlka.
-r r I
Tralli, húsameistari,
íbygginn á kastalann.
horfir
— Þetta er I aðalblaðið,
kona, segir önnur lítil og það
er ekfci laust við, að hún sé
hneyksluð yfir fáfræði stöliu
sinnar.
— A’ðalblaðið? Hvaða blað
er það?, spyr sú stutta.
— Veiztu ekki hvað er aðal
blaðið? Morgunblaðið, auðvit-
að, svarar hin og þetta gengur
alveig fram af henni.
Þegar við förum að hugsa
tM heimferðar og göngum að
hili'ðimu, hittum við tvo krakka,
sem eru að bjástra við að
koma stóru borði inn í Mtið
hús, sem þeir eru búnir að
Framh. á bls. 23