Morgunblaðið - 06.07.1968, Blaðsíða 18

18
MOHGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 6. JÚLÍ 1&68
Pálmi Jónsson iyrrnm
varðstjóri — Minning
í DAG fer fram útför Pálma
Jónssonar, aðalvarðstjóra í lög-
regluliði Reykjavíkur, en hann
andaðist eftir alllanga sjúkdóms-
legu 30. júní sl. Með honum hverf
ur af af sjónarsviðinu dugnaðar-
maður og drengur góður, sem
margir munu minnast með sökn-
uði.
Pálmi Jónsson var Skagfirð-
ingur að ætt og uppruna, fædd-
ur að Hrauni í Sléttuhlíð 3. des-
ember árið 1900. í Skagafirði bjó
hann fyrstu 25 ár ævi sinnar, en
á þeim árum bundust þau
tryggðabönd milli hans og sveit-
arinnar, sem entust alla tíð. Leit-
aði hann jafnan þangað, er
hann átti þess kost frá dagsins
önn, safnaði kröftum til nýrra
átaka, en naut þess um leið að
blanda geði við skagfirzka ætt-
menn og vini á æskuslóðum. Á
t
Sonur okkar,
Borgþór Jónsson
andaðist á Heilsuhæli N.L.F.Í.
í Hveragerði, 4. júlí.
Sigriður Jónsdóttir,
Jón Auðunsson,
Urðarveg 28,
Vestmannaeyjum.
t
Kristjana Jónsdóttir,
andaðist að Hrafnistu föstu-
daginn 5. júlL
Systkin og systkinaböm.
t
Maðurinn minn, og faðir
okkar,
Guðjón J. Jónsson
málari,
Jaðarkbraut 39, Akranesi,
lézt á Sjúkrahúsi Akraness
4. júlí.
Anna Björnsdóttir
og böm.
t
Maðurinn minn,
Hinrik Einarsson
Strandgötu 37B, Hafnarfirði,
lézt 4. þ.m.
Stefanía Einarsdóttir.
t
Móðir okkar
Þuríður Ingibjörg
Klemensdóttir
Klöpp, Seltjaraaraesi,
áður Hlöðversnesi, Vatns-
leysuströnd, andaðisrt að
Sjúkrahúsi Keflavíkur að-
faranótt 5. þ. m.
Börn hinnar látnu.
yngri árum hafði Pálmi raunar
hug á því að gerast bóndi í
SkagafirðL Til þess að svo
mætti verða þurfti hann að
safna fjármunum til bústofnun-
ar. Fjárhagsiega sjálfstæður
vildi Pálmi verða. Þeirra erinda
leitaði hann suður á land og
réðst fyrst til Björns Konráðsson-
ar að Vífilstöðum, en tveimur
árum síðar gerðist hann ráðs-
maður að Bessastöðum hjá
Björgúlfi Ólafssyni lækni og rit-
höfundi.
Örlögin höguðu því á þann
veg, að Pálmi Jónsson varð
aldrei bóndL í ársbyrjun 1930
hóf hann starf í lögregluliði
Reykjavikur eftir að hafa verið
valinn til þess úr fjölmennurn
hópi umsækjenda. Úr því starfi
hvarf hann aldrei eftir það. Rng-
inn vafi er á því, að Pálmi myndi
hafa orðið bændastéttinni til
sóma, ef hann hefði gerzt bóndL
en hitt er jafn fullvíst að lög-
reglunni varð það mikið happ,
er hann ákvað að helga löggæzlu-
málum alla starfskrafta sína.
Pálmi Jónsson starfaði í lög-
reglunni í Reykjavík í 28 ár við
miklar vinsældir, jafnt yfir-
manna sem undirmanna. Hann
var farsæll í starfi, traustur,
samvizkusamur og réttsýnn,
fylginn sér þar sem það átti við,
en mildur og skilningsgóður, er
hann afgreiddi mál þeirra, sem
hallloka höfðu farið í lífinu.
Árið 1940 var Pálmi skipaður
t
Sonur okkar,
Guðmundur Erlendur
Hermannsson,
er drukknaði 27. maí sl. verð-
ur jarðsettur frá Hafnarfjarð-
arkirkju mánudaginn 8. júlí
n.k. kl. 2 e. h. — Blóm eru
vinsamlegast afbeðin.
Guðrún Ragnheiður
Erlendsdóttir,
Hermann Guðmundsson.
t
Útför,
Einars Stefánssonar
frá Möðrudal,
er lézt að Hrafnistu 1. júlL
fer fram frá Fossvogskirkju,
mánudaginn 8. júli kl. 10.30
f. h.
Aðstandendur.
t
Þökkum innilega öllum þeim
sem veitt hafa hjálp og vin-
áttu i veikindum okkar. Einn-
ig þökkum við og alla samúð
við jarðarför litlu dóttur
okkar.
Lára Jóhannesdóttir og
Sumarliði Vilhjálmsson,
Ferjubakka, Borgarhreppi.
t
Þökkum innilega auðsýnda
samúð við fráfall og jarðar-
för móður okkau- og tengda-
móður,
Harriet Jónsson.
Vagn E. Jónsson,
Laufey Sigurkarlsdóttir,
Úlf Jónsson,
Vilborg Kolbeinsdóttir.
lögregluvarðstjórL Kom brátt í
ljós að hann var vel til forustu
fallinn. Hafði hann einkar gott
lag á því að örva menn sína til
starfs og dáða, jafnframt því
sem hann veitti þeim hæfilegt
aðhald með föðurlegri umhyggju.
Stjórnaði Pálmi einni af aðalvarð
sveitum lögreglunnar allt til árs-
ins 1958, er hann varð af heilsu-
farsástæðum að hverfa frá næt-
urvöktum, en frá þeim tíma og
nær því til dauðadags vann
hann við færzlu ökutækjaskrár
lögreglustjóraembættisins af
þeirri trúmennsku, sem ein-
kenndi öll hans störf.
Pálmi Jónsson var gæfumaður
í einkalífi sínu. Hann var kvænt-
ur góðri og mikilhæfri konu,
Guðrúnu Jakohsdóttur frá
Brunná í Dalasýslu. Lifðu þau
í farsælu hjónabandi, þar til hún
andaðist árið 1965. Þau hjónin
áttu fallegt heimili þar sem
kærleiksandi ríkti alla tíð. Ólu
þau upp sem eigin börn væru
tvö fósturbörn, Rannveigu, syst-
urdóttur Pálma, sem gift er
Ágústi Jónssyni læknL og Hörð
Jóhannesson, lögregluþjón, bróð-
urson Guðrúnar, en hann er
kvæntur Jónínu ívarsdóttur frá
Hofsósi. Á heimili þeirra Pálma
og Guðrúnar þótti vinum og
frændaliði gott að koma og
dvelja.
Við sem höfum átt langt sam-
starf með Pálma Jónssyni geym-
um um hann margar góðar minn-
ingar.
Sigurjón Sigurðsson.
Hann lézt á Borgarspítalanum
í Fossvogi, eftir um tæplega
fjögra mánaða legu, þar.
Pálmi var fæddur 3 des. 1900
að Hrauni í Sléttuhlið, Skaga-
firði. Sonur hjónanna Rannveig-
ar Bjamadóttur og Jóns Eyjólfs-
sonar, sem þar bjuggu um nokk-
urt árabil. Þau voru að sagt var
dugnaðar manneskjur, en
bjuggu við fátækt á harðbala-
koti.
Pálmi var að því að mér er
tjáð, sem þetta ritar, skagfirzkur
í móðurætt, en Húnvetnzkur í
föðurætt.
Sex ára gamall fór hann í
fóstur til hjónanna á Skálá,
önnu Friðriksdóttur og Pálma
Símonarsonar, sem fluttu um
þessar mundir að Svaðastöðum
í Viðvíkursveit. En þar bjuggu
þau hjón við mikla rausn, sem
kunnugt var. Á þessu heimili
dvaldi Pálmi til 24 ára aldurs,
og þar mun hann hafa mótast
eflst og þroskast að þeim mann-
dómL sem kom svo greinilega
fram í framkomu hans alla tíð.
Þegar hann fór þáðan, var
honum hægt um vik, um at-
vinnu, því hann var eftirsóttur
verkmaður og duglegur að
hverju sem hann gekk.
Árið 1927 gerðist hann vinnu-
maður á Vífilstöðum, hjá sveit-
unga sínum, Bimi KonráðssynL
frá Brekku í SkagafirðL sem
þar var ráðsmaður og munu
þeir, sem kunnugir eru álíta að
þeir hafi átt vel saman í leik
og starfi.
Árið 1929 fór hann svo að
Bessastöðum á Álftanesi, til
Björgúlfs Ólafssonar læknis og
var þar ráðsmaður, þar til hann
geiðist lögreglumaður í Reykja-
vík.
Þar (á Bessastöðum) kynntist
hann konu sinni, Guðrúnu
Jakobsd. frá Brunná í Dalasýslu,
myndar konu, en hún lézt 1964.
Þeim varð ekki bama auðið, en
ólu upp tvö fósturbörn, sem voru
þeim náskyld.
Pálmi átti 9 alsystkin og eitt
hálfsystkin. Af þeir em nú fimm
á lífi, þrjár systur og tveir bræð-
ur og er annar þeirra, Bjami
M. Jónsson, sem hefir verið
fangavörður hjá lögreglunni í
Reykjavík um 23ja ára skeið.
I byrjun ársins 1930, þegar
Hermann Jónasson var lögreglu-
stjóri, kemur Pálmi í lögreglu-
lið borgarinnar, til viðbótar við
það lið, sem tekið var um ára-
mótin ’29 og ’30. Mun nokkru
hafa rá'ðið þar um að hann og
Hermann, voru kunnugir úr
sömu sveit og nágrannar.
Ég undirritaður átti því láni
að fagna að Pálmi kom á sömu
vakt og ég var á og nokkru
seinna varð hann nágranni minn
og var það, þar til hann byggði
sitt glæsilega hús í Sigtúni.
Við urðum strax samrýmdir,
og það varð gott samstarf okkar
á milli meðan við vomm saman
á vakt og eins eftir að við urð-
um varðstjórar, með sína vakt-
ina hvor, en því gegndi hann
(varðstjóm) þar til hann gerð-
ist starfsmaður í Bifreiðaeftirlit-
inu. Þar sem hann var um 10 ár
og hafði þar undir höndum
skráningu bifreiða og eigenda-
skipti þeirra, og þar var hann,
þar tii hann lagðist á spítalann,
þar sem hann lézt.
Ég veit ekki hvort það var til-
viljun, sem réði því, að það var
nokkrum sinnum sem við vorum
sendir tveir saman, þar sem mað
ur gat búizt við að gæti komi’ð
til átaka. Ég man sérstaklega
eftir að við vorum sendir tveir
á íþróttsimót, við Þjósártún, þar
sem var mikil ölvim. Það var
gott að vera með Pálma í slík-
um stöðum, því þó að skapið
væri mikið, þá hafði hann gortt
lag á að umgangast drukkið
fólk og þó við værum ekki fleiri
en tveir, á þessari mótskemmt-
un, þá tókst okkur að halda því
svo í skefjun, að við sluppum að
mestu leyti við átök. Aftur á
móti var hinumegin við Þjórsár-
brúnna (á Þjótanda) slegizt all-
an daginn.
Þar réði annar sýslumaður og
hafði ekki lögreglumenn í sinni
þjónustu. I annað sinn man ég
að við Pálmi vorum sendir tvair
fyrir hádegi í Góðtemplarahúsið,
til þess að fylgjast með þeim
fundarhöldum er þar áttu fram
að fara, hinn eftirmynnilega dag,
9. nóv. 1932.
Pálmi var heljarmenni atS burð
um og ég man að það var ekki
heiglum hent að draga hann í
krók, á fyrstu árum hans í lög-
reglunni.
Ég kynntist heimili Pálma og
hans góðu konu. Það var gott að
koma þar og alveg sérstaklega
á stórum stundum í lífi hans,
því þá var ekki til sparað, en
mikil rausn og myndarskapur,
sem kona hans Guðrún, átti sinn
þátt í að gera sem glæsilegastan.
Pálmi hafði það tii að bera,
sem ég tel að prýði hvem mann,
en það er stundvísi, bóngæöi og
umfram allt að svíkja aldrei gef-
in loforð. Og hann var alinn upp
í þeim anda að vinna sín störf
fyrir aðra, ekki síður en hann
hefði gert fyrir sjálfan sig, en
það er dyggð, sem seint verður
metin til fjár.
Ég þakka þér Pálmi nú er leið
ir skilja, ágætt samstarf og góða
samvinnu og ég vona að allar
góðar vættir fylgi þér til hinna
huldu heima, þar sem víðsýnið
skín.
Ég votta fósturbörnum, syst-
kinum og öðru venslafólki, mína
innilegustu samúð.
Matthías Sveinbjörnsson.
Pálmi Jónsson varðstjóri, var
að mörgu leyti sérstakur maður,
maður, sem margt var hægt að
læra af, bæði um árvekni í starfi
og skyldurækni.
Fyrstu kynni mín af Pálma
voru þegar hann var ráðsmaður
á búi Björgúlfs Ólafssonar,
læknis á Bessastöðum. Þau
Kynni voru til þess, að ég veitti
honum athygli fyrir hans góðu
hæfileika og réttsýni við verk-
stjórn.
Sem kunnugt er, var Pálmi
lögregluþjónn og lögregluvarð-
stjóri um margra ára skeið hér
í Reykjavík. Mér er kunnugt um
að lögregluþjónar höfðu miklar
mætur á honum sem réttsýnum
og góðum yfirmanni.
Um nokkurra ára skeið starf-
aði Pálmi við skráningu bifreiða
hjá bifreiðaeftirlitinu í Reykja-
vík, sem starfsmaður lögreglu-
stjórans í Reykjavík, og varð
okkar samvinna því mjög náin.
Þau ár, sem hann starfaði með
okkur, fundum við énn betur,
hvaða mann hann hafði að
geyma, enda söknum við hans.
Maður kemur manns í stað, en
hugljúfar minningar eigum við
um Pálma Jónsson í bifreiðaeftir
litinu í Reykjavík.
Fyrir mína nönd og starfsfólks
þakka ég Pálma samveruna og
bið honum blessunar Guðs.
Fósturbörnum, systkinum og
öðrum vandamönnum sendi ég
samúðarkveðjur, vegna fráfalls
hins mæta manns.
Gestnr Ólafsson.
í DAG verður jarðsettur frá
Fossvogskapellu Pálmi Jónsson
Sigtúni 55 hér í borg, fyrrver-
andi varðstjóri í lögregluliði
Reykjavíkur. Hann iézt 30. júnl
sl. á Borgarspítalanum eftir
þunga sjúkdómslegu. Með hon-
um er fallinn í valinn góður vin-
ur minn, fyrrverandi yfirmaður
og félagi um margra ára skeið.
Hér verður hvorki rakin ætt
hans né uppruni, enda mun það
væntanlega gert af mér kunnugri
mönnum. Hins vegar vildi ég á
skilnaðarstund minnast hans
með fáeinum orðum.
Þann 9. nóv. 1932 varð ég sjón-
arvottur að óspektum, sem urðu
við Góðtempalrahúsið hér í
borg, en þau urðu, sem kunnugt
er, í sambandi við bæjarstjórnar-
fund, sem þar var haldinn. Með-
al lögreglumanna, sem þarna
áttu í erfiðri baráttu, veitti ég
athygli glæsilegum og hraustleg-
um manni, sem stóð eins og klett-
ur úr hafinu, einbeittur og æðru-
laus gegn ofurefli, sem sótti að
húsinu þar með hinu fámenna
lögregluliði. Brá hann sér hvergi
þó hann hefði sár á höfðL sem
hann hlaut snemma í átökunum.
Mér var sagt að maður þessi héti
Pálmi Jónsson og voru þetta mín
fyrstu kynni af honum. Síðar
lágu leiðir okkar saman og urð-
um við starfsfélagar um aldar-
fjórðungsskeið, og jafnframt ná-
grannar í áratugi.
Pálmi Jónsson var Skagfirðing
ar að ætt, fæddur 3. des. 1900.
Hann réðist í lögreglulið
Reykjavíkur árið 1930 og starf-
aði þar fyrstu árin sem óbreytt-
ur lögreglumaður og síðar sem
yfirmaður, því fljótt munu hafa
komið í ljós forystuhæfileikar
hans. Árið 1942 var hann valinn
til að hafa varðstjórn á hendi
fyrir eina af þremur vöktum lög-
regluliðs höfuðborgarinnar, en
það var að sjálfsögðu vegsauki
og trúnaðarstarf. Lögreglustjórn
er að sjálfsögðu ábyrgðarstarf
og reyndi ekki hvað sízt á það á
stríðsárunum, þegar þúsundir
erlendra hermanna voru að stað-
aldri hér í borginni og í nágrenni
hennar. Kom þá oft til afskipta
lögreglunnar við erfiðar aðstæð-
ur og þurftu þá varðstjórarnir
Framhald á bls. 16.
öllum þeim, sem heimsóttu
mig á áttræðisafmæli mínu
þann 29. júní sl., sendu mér
skeyti og færðu mér gjafir,
þakka ég innilega og óska
þeim alls hins bezta.
Kærar kveðjur.
Sigurjón Kjartansson
Hjarðarhaga 36.