Morgunblaðið - 01.08.1969, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 1. ÁGÚST 1Ö»
15
tJHhlökkun'm var snöggtega orðin
ihryggð og samúð oklkair leitaði
heiim til þeirra, sem nú áttiu svo
sviplega við sáran hainm a/ð búa,
Það vair hjómabaind Guðjóns,
sonia.r oklkar og Hildar dóttux
Stefáns, sem drógu til hirana
alllitof skömimiu kymna akkar af
honium. Nú var það ljóst, að þau
kynmi yrðu efk'ki lenigri, em okkur
hafði lanigað svo mikið til að fá 1935, — kanmski ekki óeðlilegt
að kyniniast honum betur. I eftir því sem árim líða. — Þó
Stefán hafðd af skömmium kynm! setur að manni hryggð við hverja
við þeim samúð okkair, og gerum
okkuir um leið með hryggð ljóst,
að nú getur litla dótturdóttirim
hanis Stefánis aildred átt nieinar
sjálifskaipaðar miminingar um sirnrn
ljúfa og drengluindaða aifa.
Gréta og Ólafur H Einarsson.
ÞAU gerast nú tíðari höggin í
garð samstúdentanna frá
um reynzt okkur fágaetur maður
í þess orð bezta skilmimigi, fjöl-
lesirnm og vellesinm, svo sem hið
faigra og stóra bókasafn hans gaf
glögga huigmynd um. Fáa menn
visaum við jafn sjállfistaeða og
óbundna í skoðumum með góðu
ívafi, gamiansemi eftir þvi, sem
efmi stóðu til. Slíkir menm eru
að verða svo fágæitir í okfcar hóp
sálarhjörð að þeirra má með
saruni sakna, er þeir hverfa sjóm-
m
Stefán átti eflaust æfctir til
þess, að vena ekki gagmrýnis-
laust á samia máli og viðmælend-
«r, enda undi hanrn sér ved við
umræðuir og kappræður, ef því
var að sfcipta, um him ólíkustu
efni og mælti þá af gerhygli og
festu og fuilílu dreraglyndi, em oft
með Ijúfri giamanisemi.
Við kynmituimst þessum eigimi-
leilkuim Stefáns bezt á hinu faigra
heimiili hans og Guðnýjar að
Stýrim.ainiraaistíg 14, enda höfum
við óvíða heyrt jafn frjálismamtn-
íega rætt saman og notið sam-
verustuinda, sem þar, í hópi
barma þeirra hjóna, ættimigja og
vina. Þar tíðkaðist ekkert bil
beggja aldimnia og umigra, þar
urndu allir árganigar sér samam
í fuilu jafnrétti sjálfstæðra skoð-
anaiSkipta. Og yfir sllíkum sam-
kvæmum var óvenju ferskur og
ljúfur blær, naenmSkur og memm-
inigarlegur í semn
Okfcur er ekki sízt miminisstætt
skínmarkvöld dótturdófctur þeirra
hjóma og sonardófctur okkar, er
við að lakimmi helgiaithöfn, rædd-
uim saman og röbbuðum, deildum
jafovel mokkhð um sumt það, er
á góma bar, á rmeðain skírmar-
barnið hjalaði á gólfi í vima-
hópmurn miðjum. Stafán Ól á um-
ræðum, sem góðúm gestgjafa ber,
en aldurshöfðimginm Páll, faðir
Stefáms, kominm á niræðdsaddur,
settis' áður en laiuk við pianóið
og lék lagasyrpur og allir sumigu
umdir, og Stefám sömig betur og
skærar en aðrir og lék á alsoddi
— og varð þá efcfci á homum séð
Ihve sárþjáður hanm var og hafði
verið um larnga hríð
Þebtia viissum við. Em Sbetfám
bar þrau'tir sínar atf frábæru
þreki og kardmanmsfcu, þess vegna
gleymdum við þeim rmeir en miátt
hefði vera.
Stefán var kjarkmaður og
umdi hvorki voli né víld. í brúð-
kau'psræðu orðaði hanm viðlhorf
sám til lífsmis nokkuð á þcapa
lund. „í dag er sólbjartur dagur,
em það gustar svölu um okkur.
Það er aðeins til hins befcra.
Umgt fólk, sem er að gamga út
á lífshraiuitinia, á að hada um sig
gust djörtfuimgar og dáða, en
hvorki víls né von'leysis. Það á
að vera vonglia tt og vogað. Þessi
dagur rminmir m;ig á diag'inm þamm,
er hún, sem enn er 'hér við hlið
mér, gefcfc með mér til Ráðhúss-
ims í Kaupm.amma!höfn og við vor-
um þar gefin sarmam í hjóniabamd.
Það lók um okkur svalur gustur
óg um mamgt var smátt og margt
f óvissú. En þétta var vomfejiarfcur
dá.gur og við voruim huigrökk og
glöð á þeim degi“.
Þetta var lífsviðhorf SteÆáns og
þó var hamm þá svo þjáður, að
fe.ainm gat efclkii dvaiist lemgur em
slkaimma stumd í brúðkaupi dótt-
út sinmiar og sornar eftir að hamn
la'uflc þessum fevafminiga'rorðum til
þéirra og , maka þeirra.
Við sökmum Stefáns inmilega.
Við viíu.m að sonur okkar saknar
iiams einmiig af heilum buig, þeir
urndu sér svo vel saman í tóm-
stumdum við tatfl og kappræður
og atf Stefámi mátti þessi umigi
maður margt læra betur, em af
íiestum öðrum.
Sökmu'ðUr eigimflconu hams,
tarna og"tó'nuatu æbtimigj'a er sár
og þumigur.' Úr fj.airlægð semdum
slíka harmafregn, jafnvel þótt
sumar hverjar kummi að hafa
nokkumn aðdragar.da, ekki sízt
þegar það er bermskuvinur, sem
hverfur úr hópnum.
Við höfðum víst þekkzt í hálf-
an fimmta tuig ára. Þegar foreldr
ar mínir fluttu á Hólatorg um
þær mundir, bjuggu Páll Ólafs-
son frá Hjarðarholti og Hildur
kona hans frá Auðkúlu að Hóla-
völlum. Síðar fluttust þau á Sól-
velli, svo að um áratugi vorum
við Stefán Pálsson nágrannar.
Það stuðlaði og að skjótum kynn
um ofckar, að hann var í frænd-
semi við syni Jakobs Möllers,
míma fyrstu og beztu vini, er ég
flutti frá fæðingarstað mínum í
Skuiggalhverfinu á Sólvellima.
Ef maður lætur lamgminni
reika til liðinna daga, eins og
títt er á skapadægrum, þá krist-
allast í bugainum atvik og lumd-
aireinkenni látims vinar. — Stef-
án Pálsson var óvenju heilsteypt
ur maður að mímu viti, — hreimn
beinn, þrár og þversumdar-
lurndar, ef því var að
skipta. — Þorði jafnan að eiga
sér skoðun og orða hana. — Smá-
vægileg atriði frá þeim bermsku
árum, sem mér hröklkva nú í
minni, er t.d. að þegar við smá-
pattar háðum okkar fólkorust-
ur með pappírsdátum, keyptum í
Duus-búð, voru mínir ráðsettu
vinir á Hólatorgi 2 jafman með
emska soldáta, ég vitaskuld með
þýzkara en Stefán með frans-
ara, sem við vissum lítið sem
ekkert um, en hamn sínu meir,
því að sögufróður var hamn fljótt
eins og ljóst kom fram lömgu
síðar í spurnimigakeppnum og öðr
um ritprófumum.
En árim liðu, grasigróið lamd
frumbyggjanma á Sólvöllum smá
minnkaði, Nýjatún hvarf og
Landakotstúnið var bútað niður,
en vináttan hélzt. — Við hófum
Skólagömgu, irrðu'm bekkjarbræð
ur. Fyrst í Gagntfræðaskóla Ág-
úsbs Bjarnasonar og síðar í
MenntaiSkólanum. Gengum dag-
lega saman úr og í sfcóla. Þar
háðum við baki brotnu
stjórnmálabaráttu, 9em vatfalauist
var umgæðisleg en einlæg og alla
vwa andsnúin allri hefð og upp-
eldi okkar. — Fyrir slik
æskubrek þarf eraginn að
bera kinmroða. — Víst er um
það, að Stefán bað aldrei afsök-
umar á skoðunum sfraum, ef eitt-
hvað skyldi til vamms fundið,
hafði hann dálítið gaman af að
reka horn í harða hluti. — Lílk-
lega hefur hann að eðlisfari ver-
ið byltimgarsinni frá tfonum Danit
oras og þó með fhaldseinkennum
Bismarks.
Stjórmmál voru Stefáni jafn-
an ofarlega í huga, ekki sem
metnaður, heldur hugsjón. Hann
var einn af þeim fáu úr fjöl-
rraonnum hópi fslendimga sem eru
„pólitískir", en hugsaði hugsjóna
f ræðilega — „ideólogisfct" — og
þá má vera ekki alltaf jafn
„praktiískt". — Þess vegma var
hann opinn fyrir öllu nýjabrumi
í stjórmmálum, og að mér fanmst
stumdum of bráðtrúa. — En merg
urinn málsins var sá, að hann
trúði jafman á simn málstað. —
Þeim fækkar því miður, þeim
sem þann veg hugsa.
Stefán Pálsson var kynborinn
maður, kunni á ótrúlega mörg-
um hlutum skil, átti trausta skap
höfn, ekki að allra sinni, en ó-
gleymdur þeim, sem hann
þek'ktu. — Slífcir menn eru stuðl
ar sem standa upp úr móbergi.
Mimnimg hans lifir á meðal okk
ar, sem þekktum hinn góða dreng
og samúðarkveðjur flyt ég konu
hens og börmum og öðrum, sem
um sárt eiga binda nú, frá bekkj
arsystkiraum hans.
Birgir Kjaran.
MAMMA, ég heyri tímann liða.
Þessi orð sagði Stefán vinur
minn við móður sína þegar 'hann
var Mtill drengur. Þau koma upp
í hugann nú, þegar hann er
kvaddur hinztu kveðju. Hans
tími hér meðal oklkar er liðinn.
Skyndilega er þessi góði og gáf
aði drengur 'horfinn yfir hina
miklu móðu á bezta etarflsaldri.
Slíkum örlögum er ástvinum og
félögum sárt að mæta. En hér
fer sem fyrr, að menn skartir
„sakarafl við sonarbana“.
Eina huggunin er endurminn-
ingin um giftudrjúgt líflsstarí og
ógleymanlegar eamverustundir.
Kynni okkar Stefáras hófust
heirna í Vigur þegar við vorum
unglingar. Hann var óvenju
glæsilegur unglingur, hvort sem
litið var á ytra atgervi eða and-
lega hæfileika. Yfir allri fram-
komu hans var heiðirik hrein-
slkiptni. Hann var allra manna
glaðastur í leik og starfi og
keppnismaður flrábær og drengi-
legur. Hann var sjór af fróðleik
á sviði sögu og bófcmennta,
kunni fim Ijóða og sagna. Mátti
raunar segja að hjá honum væri
hvergi komið að tómum kofun-
um.
Stefáni var eimkar lagið að
fræða þá, sem honum voru nán-
astir, elkki aðeins sín eigin börn
og fjölslkyldu heldur aðra, sem
hann umgekkst. Eiga bömin okk
ar Ólafar um það órrraetanlega
reynslu og fagrar minningar.
Með honuim kom alltaf líf og
gleði á heimilið, fróðleikur og
-fkemmtun.
Með þesisum ljúfa og góða
dreng hverfur svo óbrúlega
margt, sem slkapaði hlýju og
fögnuð í sáliná.
Stefán Pálsson var gæfumað-
ur. Hann átti gátfaða konu og
yndisleg börn, sem unnu honum
hugástum. Hann ávann sér vin-
áttu allra, er áttu því láni að
fagna að kynnast mannikostum
hams og hæfileikum. Langvinnan
og erfiðan sjúkdóm bar hann af
æðrulausri karlmennstai.
Þegar þessi æskuvinur er nú
kvaddur flyt ég honum einlægar
þalkkir okkar Ólafar. En með
þeim systkinum voru sérstæðir
kærleikar. Börnin ökkar minn-
ast hrærðum huga síras elskulega
móðurbróður og þakka honum
ótal margar yndisstundir, bæði
á heimili hans og Dúnu og heima
hjá öklkur. Þar stendur ennþá
hálftefld síðasta Skákin, sem
hann tefldi við lítinn dreng. Það
átti að ljúka 'henni seinna. —
Teikning af sitjörnum himin-
hvolfsims fyrir unga frænku er
gejrmd þakklátum huga.
Ég flyt konu Stefáns, börnum
þeirra og öldruðum og sjúikum
foreldrum djúpar samúðarífcveðj
ur, einnig systkinum og öllu
slkylduliði hans.
Far þú svo vel, kæri félagi og
mágur. Blessaður sé sá tími, sem
með þér leið.
S. Bj.
marimekko
hin vinsælu finnsku kjólefni nýkomin.

Verzlunin Laufásvegi 12, sími 36620.
HAPPDRÆTTI SlBS
1969
Diegið þriðjadoginn 5. úgúst
Umhoðsmenn geyma ekki miða við-
skiptavina tram yfir dráttardag —
ENDURNtlUN LÝKUR A HÁDEGI DRÁTTARDAGS