Morgunblaðið - 27.04.1971, Blaðsíða 18

r_
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 27. APRlL 1971
18
Sigrún Pétursdóttir
- Minningarorð
í DAG verður borin til moldar
frú Sigrún Pétursdóttir til heim
ilis að Tjarnargötu 42, Reykja-
vík.
Sigrún var fædd að Hallfreðar
stöðum í Hróarstimgu, Norður-
Múlasýslu, 13. marz 1920, dóttir
hjónanna Guðlaugar Sigmunds-
dóttur frá Gunnhildargerði og
Péturs Sigurðssonar frá Hjartar
stöðum. Sigrún fluttist til
Reykjavíkur, ásamt foreldrum
sínum, árið 1934.
Áið 1954 giftist Sigrún eftir-
lifandi manni sínum Sigurði
Þórðarsyni endurskoðanda.
Við tölum oft um fjármuni
fólks, peninga, fasteignir eða
aðra hluti, og oft hættir okkur
við að leggja mat á samferða-
menn okkar eftir veraldlegum
auðæfum þeirra, þá gleymast
okkur gjarna þau sannindi, að
mestu verðmætin eru fólgin í
manninum sjálfum. En því að
eins er maðurinn verðmætur, að
hann láti gott af sér leiða, og
eru okkur í raun og veru nokk
ur verðmæti dýrmætari og þýð
ingarmeiri en þau, sem felast í
góðum samferðarmönnum í lif
inu? Er til nokkuð, sem getur
veitt jafn mikla lífshamingju og
að njóta samvista við gott fólk?
Eða getur nokkur orðið snauðari
en sá sem ekki á þess kost að
njóta mannlegrar samfylgdar?
Fyrir rúmu hálfu ári kom hún
að, þar sem bróðir hennar hafði
beðið bana í bílslysi og börnin
t
Eiginmaður minn,
Jón Björnsson,
fyrrum bóndi að Sólheimum
í Blönduhlíð,
lézt í Borgarspitalanum að-
faranótt 25. þ.m.
Fyrir hönd vandamanna,
Valgerður Eiríksdóttir.
hans 5 lágu öll stórslösuð. Æðru
laust tók hún strax til við að
hjúkra og hlynna að eftir því
sem tök voru á. Viðbrögð fólks
á slíkum stundum eru kannski
bezti mælikvarðinn á andlegt at
gerfi þess. Og þannig var Sig-
rún Pétursdóttir. Löngun henn-
ar og þörf til að hjálpa og láta
gott af sér leiða, var sterkari
og eðlislægari, en svo, að per-
sónubundin vandamál kæmust
að. Hún nýtti þrek sitt og hæfi-
leika þeim til góðs sem hún um
gekkst af svo einlægum og hlýj
um huga, að engum gat dulizt
að þar bjó aðeins kærleikur og
góðvild að baki.
En jafnframt því að vera hlý
og alúðleg í viðmóti, var Sigrún
svo glaðlynd að beinlínis gam-
an var að umgangast hana. —
Stórir geðsmunir var arfur sem
hún kunni flestum öðrum betur
að fara með. Barnagæði Sigrún
ar voru viðurkenndir yfirburð-
ir hennar af þeim sem til
þekktu, og heimsóknir til henn
ar voru stórir hátíðisdagar í Mfi
hvers barns sem kynntist henni.
Hún var prúð í framkomu,
fríð kona og glæsileg og vakti
hvarvetna athygli sem hún fór.
í langan tíma hafði hún búið
við vanheilsu, sem hún þó hélt
ekki á loft, enda voru áhuga-
mál hennar öðrum bundnari en
eigin erfiðleikum.
Ástvinir og kunningjar sem
nú í hinzta sinn kveðja Sigrúnu
Pétursdóttur, hafa að vísu orð
ið fyrir óbætanlegum missi og
sorg þeirra og söknuður er sár
og djúpur, en hún sem ávallt
miðlaði af góðvild sinni, skilur
eftir verðmæti, sem aldrei glat
ast, konuna, sem ávallt var reiðu
búin að hjálpa og bæta, en þau
verðmæti er gott að vita aig
eiga.
Með þessum fáskrúðugu lki-
um langar mig að votta ástviin-
um Sigrúnar samúð mína, aldr-
aðri móður, sem á skammri
stundu hefur mátt sjá á bak
þremur bömum sínum; eigin-
manni Sigrúnar, sem með til-
t
Eiginmaður minn,
Kristján Gunnlaugsson,
tannlæknir, Sóleyjargötu 5,
andaðist á Borgarspítalanum
þ. 25. apríl.
Helga Þórðardóttir.
t
Þökkum auðsýnda samúð við
andlát og jarðarför,
Guðmundar H.
Þórðarsonar,
Spítalastíg 5.
Fyrir hönd vandamanna,
Lydia Þórðardóttir.
litssemi, alúð og umhyggju
reyndist henni góður lífsföru-
nautur, dóttur hennar og dóttur
bömum, systkinum og öðru
venzlafólki, og um leið þakka
ég kynni við þessa góðu konu.
Magnús Jóhannsson.
Hver er, sem veit nær daggir
drjúpa
hvar dafnar fræ, sem ná skal
hæst.
Hver er sem veit nær knéin
krjúpa
við kirkjuskör, hvað Guði er
næst.
E. B.
í DAG er kvödd hinztu kveðju
Sigrún Pétursdóttir, Tjamargötu
42, er lézt í Landakotsspítala að
faranótt 19. þ.m. eftir stutta en
erfiða sjúkdómslegu. Fátt er
eins erfitt að sætta sig við og
skyndilegt og ótímabært fráfall
náins ættmennis eða vinar. Þá
vakna ótal spumingar í huga
manns um tilgang jarðvistar
okkar, sem vafalaust er einhver
og sérhverjum þroskavænlegt að
hugleiða. En innst inni er vafa
laust óskhyggja flestra, að fá
að njóta sem lengst samfylgdar
þeárra, sem kærastir eru. „Menn
imir ákveða en Guð ræður“.
Þessa skoðun hafði fræhka mfci
Sigrún Pétursdóttir og lét hana
í ljós við mig á liðnum vetri er
ég var stödd á heimili hennar
ásamt fleirum, er umræður
snerust um óhollustu reykinga.
Sagði hún þá: „Ég er viss tim
að þegar forlögin hafa ákveðið
burtför mína þá verð ég að
lúta vilja þeirra. Um það fæ ég
engu að ráða.“ Sízt grunaði mig
þá að kveðjustundin væri syo
nærri, þó var mér kunnugt um
að Sigrún gekk ekki heil til
skógar. En hún var hetja í dags
ins önn og ofar í huga að lið-
sinna öðrum en hugsa um sjálfa
sig.
Sigrún var fædd á Hallfreðar
stöðum á Fljótsdalshéraði 13.
marz 1920, hún var önnur í röð
átta bama hjónanna Guðlaugar
Sigmundsdóttur frá Gunnhildar
gerði og Pétura Sigurðssonar frá
Hjartarstöðum. Hún ólst upp í
glaðværum systkinahópi við al-
geng sveitastörf þar til foreldr-
ar hennar fluttu búferlum til
Reykjavíkur árið 1934. Eftir að
fjölskyldan fluttist suður, dvald
ist hún á unglingsárum sínum,
um tíma á heimili móðurbróður
síns Eiríks Sigmundssonar og
konu hans Bimu Jónsdóttur,
sem bjuggu norður í Skagafirði.
Alltaf síðan var sú fjölskylda
henni mjög kær.
Foreldrar Sigrúnar voru gest
risin svo af bar. En evo má að
orði kveða var heimili þeirra
reist um þjóðbraut þvera. Marg
ir Austfirðingar, sem þurftu að
dvelja hér í borginni ýmissa er
inda, gistu gjarnan á heimilinu
um lengri eða skemmri tíma.
Þar var engum úthýst, hvort
sem húsrými var stórt eða
smátt. Oft voru gestimir ókunn
ugir hér um slóðir og þurftu á
margháttaðri fyrirgreiðslu að
halda. Vöndust systkinin því,
og tóku sem sjálfsögðum hlut
að greiða götu gesta heimilis-
ins.
Ekki kom þetta sízt í hlut
Sigrúnar því að í nokkur ár varð
það hennar hlutskipti að sjá um
heimilishaldið að miklu leyti
þar sem Guðlaug hafði með
höndum atvinnuekstur utan
heimilifi.
Ég minnist þess frá uppvaxt
arárum mínum austur á Héraði
að oft heyrði ég fólk, sem dval
ið hafði á heimili Guðlaugar og
Péturs dásama þessa elskulegu
dóttur þeirra, sem hvers manns
vanda vildi leysa.
Sigrún vainn líka við ýmis
stöf utan heimilis, þar á meðal
við afgreiðslu á fjölsóttum veit
ingastöðum. Hún var félagi í
Góðtemplarareglunni og starfaði
enn fremur á hennar vegum.
Á nýársdag 1954 giftist Sig-
rún eftirlifandi manni sínum
Sigurði Þórðarsyni endurskoð-
anda og var heimili þeirra hér
í Reykjavík lengst af í Tjamar
götu 42. Þau hjónin héldu merki
íslenzkrar gestrisni hátt á loft,
enda var alltaf gestkvæmt á
heimili þeirra. Frændgarðuiána
fjölmennur og vinir og kunn-
ingjar margir. Þá var það að
hluta úr árinu átti margt venzla
fólk erindi við húsbóndann
vegna starfa hans. Aðdáunarvert
var að alltaf hafði Sigrún tíma
og að því er virtist ánægju af
að veita gestum, spjalla við þá
og gera þeim dvölina sem
ánægjulegasta meðan beðið var
eftir viðtalinu við Sigurð. Ætla
mætti að margur gesturinn
hefði hugsað líkt og merkur
bóndi í fæðingarsveit Sigrúnar
sagði um ömmu hennar, Guð-
rúnu Sigfúsdóttur „að þótt góð
ar hefðu verið veitingar hennar,
væri sér meira virði hið glaða
og Ijúfa viðmót húsfreyju." —
Börn og þeir, sem minna máttu
sín áttu góðan málsvara þar
sem Sigrún var. Oft kom sér vel
fyrir yngri kynslóðina hvað
stutt var í Tjarnargötu 42 frá
hinum vinsæla vetrax'leikvangi,
Tjörninni, ef eitthvað bjátaði á.
Ef til vill var vandamálið stórt
í augum barnsins, týndur stræt
Framhald á bls. 21.
Minning;
Sigurbjörn Guðjóns-
son, Hænuvík
„GLAÐUR og reifur / skyldi
gumna hver/unz sinn bana
bíður," segir I Hávamálum og
er það vissulega góð eigind og
líkleg til farsældar. Svo var um
Sigurbjöm Guðjónsson sem hér
verður lítillega minnzt, en hann
lézt 18. þ.m. og verður jarðsett-
ur í dag.
Sigurbjöm var fæddur í
Reykjavik 14. sept. 1891, sonur
hjónanna Guðjóns Bjarnasonar
frá Helgastöðum á Skeiðum og
Guðbjargar Brynjólfsdóttur frá
Kaldbak, en þau fluttu til Geirs-
eyrar við Patreksfjörð skömmu
fyrir aldamótin, ásamt tveimur
bömum sínum og var Sigur-
bjöm annað þeirra.
Eftir 10 ára dvöl á Geirseyri
fluttist fjölskyldan yfir fjörðinn
til Örlygshafnar og hóf búskap
að Geitagili og þar varð síðan
samastaður Sigurbjörns til full-
orðinsára.
t
Unnusti minn og faðir,
Haraldur Hannesson,
Mjóstræti 8,
verður jarðsunginn miðviku-
daginn 28. apríl kl. 3 frá Foss
vogskirkju.
María Oddsdóttir,
Jónína Sigríður Haraidsdóttir,
Skúlagötu 74.
t
Innilegar þakkir fyrir auð-
sýnda samúð við andlát og
útför,
Edward Frederiksen.
Sérstakar þakkir sendum við
skátum og reglubræðrum.
Fyrir hönd aðstandenda nær
og fjær,
t
Beztu þakkir fyrir auðsýnda
samúð við andlát og útför
frænda okkar og vinar,
Hjálmtýs Magnússonar,
frá Bílduhóli.
Siguriaug Jónsdóttir,
Guðmundur Daðason,
Guðrún Jónsdóttir,
Þórunn Jónsdóttir
og aðrir ættingjar.
Snemma varð hann virkur
þátttakandi í þeirri daglegu önn
sem heyja varð fyrir velfarnaði
heimilisins og þótti þar strax
góður liðsmaður. Á þeim tímum
var lífsbaráttan hörð og varð
hver og einn að leggja sig allan
fram ef tilveran átti að verða
lifvænleg og einhver von um
betri daga. Um alla aðstöðu og
ævikjör var fátt eða ekkert sam-
bærilegt við það sem nú er.
Árið 1913 kvæntist Sigurbjörn
Ólafíu Magnúsdóttur frá Hnjóti,
vel gerðri konu, góðra ætta.
Reyndist hún honum ákjósanleg-
ur lífsförunautur og þá bezt er
mest á reyndi. — Þau hjónin
eignuðust 12 börn, en aðeins 6
þeirra náðu fullorðinsaldri. Hin
dóu á æskuskeiði, þar af þrjú á
sama árinu. Var þetta mikil þol-
raun fyrir foreldrana eins og að
líkum Iætur, en til var tekið hve
mikið sálarþrek þau sýndu í
þessum áföllum og var þar hlut-
ur Ólafíu sýnu meiri. — Þau
bömin sem lifa, 3 synir og 3
dætur hafa öll hlotið gott hlut-
skipti, vel metin, manndóms-
fólk.
Fyrstu 10 sambúðarárin
bjuggu þau Sigurbjöm og Ólafia
að Geitagiii í sambýli við for-
eldri sin, en 1923 fluttust þau
að Hænuvík (Hænisvík?) og
þar undust meginþættirnir í lifs-
sögu þeirra. 1 Hænuvík bjuggu
þau í 33 ár eða þar til þau flutt-
ust til Reykjavíkur síðla árs
1956, en létu jörðina í hendur
elzta sonarins.
Mörgum fremur varð Sigur-
björn virkur þátttakandi í ýms-
um greinum þjóðlífsins og for-
svarsmaður um margt. M.a. átti
hann forgöngu að stofnun Slát-
urfélagsins örlygur, sem jafn-
framt varð pöntunarfélag og
starfar enn á traustum grunni
og var hann jafnan forstjóri
Theodóra Frederiksen.
t
Faðir okkar
ÞORSTEINN SCHEVING THORSTEINSSON
fyrrv. lyfsali,
verður jarðsettur frá Dómkirkjunni miðvikudaginn 28. apríl
klukkan 2 síðdegis.
Unnur Scheving Thorsteinsson,
Sverrir Scheving Thorsteinsson,
Bent Scheving Thorsteinsson.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vináttu við andlát
og útför eiginkonu minnar, móður, tengdamóður og ömmu
GUÐNÝJAR P. GUÐMUNDSDÓTTUR
Lynghaga 26,
Óskar Jóhannsson,
Guðmundur Óskarsson,
Sjöfn Kjartansdóttir
og bamaböm.