Morgunblaðið - 02.03.1975, Blaðsíða 38

38
t
Litli drengurinn okkar,
ÓTTAR,
lézt á Barnadeild Hringsins 14 febrúar Jarðarförin hefur farið fram.
Þökkum innilega sýnda samúð
Hildur Þorvaldsdóttir,
Gunnar Indriðason.
t
Útför sonar míns og bróður okkar,
ÞORSTEINS ÁSMUNDSSONAR,
Gunnarssundi 1, Hafnarfirði
fer fram frá Fossvogskirkju, þriðjudaginn 4 marz kl. 3 e.h.
Markrún Felixdóttir,
og systkini hins látna.
t
Útför
ÞÓRU KRISTÍNAR MARGRÉTAR HELGADÓTTUR,
Suðurgötu 38, Bjarnabæ,
Hafnarfirði,
fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju, þriðjudaginn 4. marz kl. 1 e.h.
Blóm vinsamlegast afbeðin, en þeim sem vildu minnast hennar er bent
á líknarstofnanir
Fyrir hönd systkina,
Matthias Helgason
t
Útför mannsins míns, föður okkar og tengdaföður,
ÞORSTEINS ÞORSTEINSSONAR,
Hofsvallagötu 16.
verður gerð frá Dómkirkjunní mánudaginn 3. marz kl. 1 3 30
Ásdis Eyjólfsdóttir,
Víglundur Þorsteinsson, Sigurveig Jónsdóttir,
Ásta B. Þorsteinsdóttir, Ástráður B. Hreiðarsson,
Hafdis Þorsteinsdóttir.
t
Útför móður okkar,
KRISTÍNAR SIGURÐARDÓTTUR,
Langholtsveg 187,
sem andaðist I Borgarsjúkrahúsinu 22. febrúar, fer fram frá Foss-
vogskirkju mánudaginn 3 marz kl. 1 3 30
Málfriður Magnúsdóttir,
Sigríður Magnúsdóttir.
Áslaug Magnúsdóttir.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við fráfall og útför
eiginmanns mins og föður okkar
JÓNS E. HALLDÓRSSONAR.
Sigrún Einarsdóttir
og börn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð við fráfall og útför,
SIGRÍÐAR SIGURJÓNSDÓTTUR
frá Hofsósi.
Alúðarþakkir til lækna og starfsfólks Sjúkrahúss Siglufjarðar
Sigurjóna Þorsteinsdóttir,. Ólafur Magnússon,
Guðrún Thorarensen, Oddur Thorarensen,
Óli Þorsteinsson, Guðrún Kristjánsdóttir,
barnabörn.
Þorsteinn Þorsteins-
son fisksali - Minning
Fæddur 8. júlí 1918
Dáinn 21. febrúar 1975.
Hinn 21. febrúar lést í sjúkra-
húsi í Reykjavík Þorsteinn Þor-
steinsson, fisksali og fyrrum tog-
arasjómaður í Reykjavík.
Þorsteinn Þorsteinsson var
fæddur i Reykjavík sumarið 1918,
nánar til tekið 8. júlí það ár og
voru foreldrar hans þau Ástríður
Oddsdóttir frá Brautarholti við
Grandaveg og Þorsteinn Guð-
laugsson togarasjómaóur, en þau
bjuggu lengst af að Hringbraut 88
í Reykjavík. Þau eru nú bæði lát-
in.
Ástríður móðir Þorsteins, var
dóttir hjónanna Guðrúnar Árna-
dóttur og Odds Jónssonar í Braut-
arholti. Guðrún Árnadóttir var
frá Guðnabæ í Selvogi, fædd 1859,
dáin 1939. Oddur Jónsson var for-
maður í Reykjavík, fæddur 1857
og drukknaði í fiskiróðri úti á
Sviði árið 1902. Faðir hans, Jón
útvegsbóndi í Steinum Eyjólfs-
son, fórst einnig í fiskiróðri í
Faxaflóa árið 1868, 41 árs að aldri.
Astríður Oddsdóttir var fædd
árið 1888 og lést árið 1961.
Þorsteinn Guðlaugsson, togara-
sjómaður, faðir Þorsteins var
fæddur árið 1886. Faðir hans,
Guðlaugur Þorsteinsson, var Ár-
nesingur en móðir hans, Margrét
Guðmundsdóttir, ættuð af Vatns-
leysuströnd. Þegar Þorsteinn
Guðlaugsson var á fjórða ári
missti hann föður sinn. Fluttist
t
Innilegar þakkir fyrir samúð og
vináttu auðsýnda mér og fjöl-
skyldu minni við andlát og útför
konu minnar,
GUÐRÍÐAR JÓNSDÓTTUR.
Jón Ívarsson.
móóir hans þá austur í Arnes-
sýslu, þar sem hann ólst upp til
tvítugs aldurs, er hann flutti suó-
ur og gerðist sjómaður, fyrst á
skútum, síðan á togurum. Þor-
steinn andaðist árið 1968.
Þau Astríður og Þorsteinn eign-
uðust 10 börn og af þeim eru nú
sex á lífi.
Þau eru Bryndís, hjúkrunar-
kona i New York; Guðrún, ekkja í
Reykjavík eftir Helga Guðmunds-
son, múrarameistara; Margrét,
gift í Bandaríkjunum; Haraldur,
húsasmíðameistari; Asta Ingi-
björg og Steinunn, en þau síðast-
töldu eru gift og búsett í Reykja-
vik.
Látin eru Guðlaugur, stýrimað-
ur og skipstjóri, er lézt síðastliðið
haust, en hann var kvæntur Guð-
rúnu Jónsdóttur; Víglundur, er
dó á fyrsta ári 1917; Margrét
fædd 1921 og dáin sama ár og
Þorstein Þorsteinsson, er nú er
kvaddur.
Eg kom oft í æsku minni á
heimili þeirra Ástríðar og Þor-
steins Guðlaugssonar. Þangað var
gott að koma, þar var sjómanns-
heimili, þar sem Voru stálpaðir
krakkar, fallegar stúlkur og stór-
vaxnir menn, sem fóru með skip-
um út á hafið, sem andaði svo
þungt vestur i Selsvör og úti i
Gróttu. Yfir þessu fólki öllu var
sérstakur stíll og yfirbragð.
Þorsteinn fór til sjós, eins og
gert höfóu faðir hans og afi og
reyndar forfeóur hans eins lengi
og um er vitað. í gamla daga voru
hlutirnir einfaldari í sniðum. Á
stórum heimilum byrjaði unga
fólkið að hjálpa til strax og það
gat, rölti á eftir fé eða stórgripum
í sveitum, reif upp fisk og breiddi
fisk við sjóinn, og svo einn dag
kom sjórinn; menn stóðu uppi á
keis eða við reiðann á skipi sem
öslaði út flóann og borgin sökk.
Þetta var fjölbrautarskólinn
mikli, þar sem góðar bænir og
heilræði þóttu umtalsverðari far-
angur en okkur þykir nú. S^eini
frændi minn fór þessa leiðina og
ég reyndar sjálfur líka og milli
+
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem auðsýndu okkur samúð og
hluttekningu víð andlát og útför,
ÞÓRÐAR BENEDIKTSSONAR,
frá Háafelli.
Finnur Benediktsson,
Ólafur Benediktsson.
t
Þökkum af alhug öllum þeim nær og fjær er auðsýndu okkur samúð og
vinarhug við andlát og útför,
móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu.
RAGNHEIÐAR SIGURÐARDÓTTUR,
Steinskoti, Eyrarbakka.
Börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýnt hafa mér og mínum samúðar-
og vinarhug vegna andláts og útfarar eiginmanns mins,
HELGA KR. HELGASONAR,
vélstjóra,
Langholtsvegi 75.
Sérstakar þakkir vil ég einnig færa félögum hans í St Hallveigu nr. 3
fyrir rausn þeirra og virðingarvott Fyrir hönd vandamanna,
Magnea G. Magnúsdóttir.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð við fráfall og jarðarför konunnar
minnar,
ELÍNMUNDU HELGADÓTTUR.
Fyrir mína hönd, barna minna, tengdabarna og barnabarna
Gestur Sigfússon.
+ Þökkum sýnda samúð við andlát og útför.
JÓNATANS LÍFGJARNSSONAR, frá Miðgörðum. Aðalheiður Frankllnsdóttir og börn,
Lárus Jónatansson, Hallveig Einarsdóttir,
Sigriður Jónatansdóttir, Ingveldur Jónatansdóttir, Svava Jónatansdóttir, Gisli Kárason,
Ingibjörg Jónatansdóttir, Jón Pétursson,
Ragnar Jónatansson, Ingveldur Gestsdóttir og barnabörn. Elísabet Markúsdóttir,
okkar myndaðist sérstakt sam-
band strax í æsku minni og það
hélst meðan hann lifði — og ég
held bara enn.
Þorsteinn varð eftirsóttur tog-
aramaður strax á ungum aldri.
Hann var af þeim kominn —
þeirri ætt — sem vill ekki láta
aðra vinna handtök sín upp aftur.
Hann var skapstór og harður í
horn að taka, bæði á dekkinu og í
pólitíkinni, einkúm þó á sínum
yngri árum og hann mátti ekkert
aumt sjá.
Við börnin í Vesturbænum hitt-
um þessa harðjaxla ekki oft, þeir
komu og fóru þungstígir með pok-
ann sinn fyrir birtingu. Helzt var
þegar togurunum var lagt vegna
kreppu, eða útaf verkföllum. Þá
var þeim lagt við festar inni á
Sundum þar sem þeir húktu fullir
af myrkri og rottum, en togara-
mennirnir snöpuðu gams i landi á
meðan.
En svo fóru þeir aftur. Það var
kveikt undir kötlunum á ný og
þeir sigldu úr höfn. Þá urðu allir
glaðir aftur, ekki sizt börnin, sem
tóku hagsveiflum verr en aðrir,
líka lífi og dauða.
Já, það komu oft erfiðir tímar
hjá okkur krökkunum og reyndar
hjá fulloróna fólkinu lika. Það
komu strönd og það kom stríð.
Togarar og bátar fórust og komu
aldrei aftur og þá var það aumt
fyrir krakka, sem þekktu marga á
sjónum, eins og hjá okkur sem
bjuggum i verkó. Stundum fórust
menn úr næstu húsum og við
höfðum hægt um okkur í marga
daga og hjarta okkar var þungt af
sorg. Verst var það líklega i stríð-
inu, þegar skipin sprungu og sá-
ust ekki meir. Þá var vont að
þekkja hann Elias stóra, hann
Sigurð Ingimundarson, hann
Gvend Halldór, hann Þorstein
Guðlaugsson, hann Steina og
hann Lalla. Já alla mögulega
menn, sem voru á sjó.
Þá lærðum við að elska þessa
menn og við gleymum þeim
aldrei.
Þorsteinn Þorsteinsson fór
mjög ungur á sjóinn. Fyrst með
föður sínum á togarann Jón Ólafs-
son, eða á Hannes ráðherra, og
hann var til sjós. allt til ársins
1956,'er hann lét af störfum
vegna veikinda. Þorsteinn var
lengst af hjá sama togarafélagi,
Alliance, og með sömu skipstjör-
um, þeim Guómundi Markússyni
og síðar syni hans Markúsi Guð-
mundssyni. Þorsteinn var einn
þeirra, sem sóttu togarann Jón
forseta og komu með hann til
landsins og hann var þar í plássi
þar til Markús Guðmundsson t6k
við togaranum Marz. Þar var
hann unz hann lét af sjómennsku.
Þegar Þorsteinn hætti á sjón-
um, sneri hann sér að fisksölu,
sem hann rak til dauðadags. Þetta
starf átti um margt vel við lund
hans og kapp. Var hann með
verzlun sína að Hofsvallagötu 16
alla tíð og þótti röggsamur og
heiðarlegur í viðskiptum. Yfir
búðinni var viss togarastíll, a.m.k.
þegar góðir og gildir trollara-
menn áttu þar leið til þess að
kaupa sér fisk, eða til þess að hafa
af honum orð.
Árið 1943 uróu þáttaskil i lifi
Þorsteins Þorsteinssonar, er hann
giftist eftirlifandi eiginkonu sinni
Ásdísi Eyjólfsdóttur, Brynjólfs-
sonar úr Reykjavík sem var skaft
fellskrar ættar, eins og verið
hafði móðurafi hans, Oddur í
Brautarholti. Fallegri ungri
stúlku semþávarrúmlega tvítug
að aldri. Reyndust Asdís honum
góður og ástrikur förunautur alla
tíð. Þau eignuðust þrjú myndar-
leg börn, en það eru: Víglundur
Þorsteinsson, lögfræðingur og
forstjóri BM VALLÁ, kvæntur
+
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda
samúð og vináttu vegna andláts
og útfarar, fósturmóður okkar,
JÓNÍNU ÞÓRBJARGAR
JÓNSDÓTTUR,
Elliheimilinu
Akranesi.
Rósa og Guðrún Vilhjálmsdæt-
ur.