Morgunblaðið - 16.09.1979, Blaðsíða 20

52
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 16. SEPTEMBER 1979
VlK>
MORöJN
Mpfinu
i&Í
MjSisgá á(Si
Hann tekur enga áhættu þessi!

Verður útsýnið ekki stórkostlegt af fyrstu hæðinni?
Á maður ekki að reyna að
vinna öll verk eins vel og
maður getur?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Oft er árangur spilara í
ákveðnum spilum æði misjafn.
Sérstaklega á þetta við í tvímenn-
ingskeppnum, þar sem fæst sam-
anburður árangurs af mörgum
borðum. Oft ræður þá getumun-
ur, jafnvel heppni eða hugsan-
lega hvorum megin við borðið
spilið er spiiað.
Spilið í dag kom fyrir í tvímenn-
ingskeppni, suður gaf og aðeins
hans vængur var á hættu.
Norður
S. ÁKG2
H. D2
T. KG54
L. 932
COSPER
COSPER.
Vestur
S. 9753
H. G854
T. 7
L. KG54
Austur
S. 104
H. K763
T. Á1098
L. D106
8087
Ég vissi að þín væri ekki annars staðar að leita en
á barnum!
Hvílikur
„sósíalismi

Suður
S. D86
H. Á109
T. D632
L. Á87
Á flestum borðanna varð norður
sagnhafi í þrem gröndum og þar
sem út kom hjarta fengust tíu
slagir, því að vestur lét gosann og
var eftir það auðvelt að fá þrjá
slagi á hjarta, fjóra á spaða, tvo á
tígul og einn á lauf.
Á tveim borðum kom út tígull
og þar fengust aðeins níu slagir.
Báður spiluðu strax aftur tígli og
fóru síðan rétt í hjartað.
En á þrem borðum varð suður
sagnhafi í þrem gröndum eftir að
hafa opnað á einu grandi veiku.
Aðeins einum þeirra tókst að
vinna spilið en allir fengu þeir
útspil í laufi.
Sá sem vann spilið gaf laufið
tvisvar, tók það þriðja og spilaði
lágum tígli á kónginn (vestur
mátti eiga ásinn einspil) en austur
tók á ásinn og spilaði aftur tígli,
sem suður tók með drottningu en
vestur lét hjarta. Sagnhafi var
með á nótunum og spilaði af
öryggi. Hann tók fjóra slagi á
spaða, lét hjarta af hendinni, tók á
tígulgosa og austur fékk næsta
slag á tígul. Hann átti þá einungis
hjörtu eftir og gaf sagnhafi
níunda slaginn þegar hann
neyddist til að spila frá kóngnum.
Þetta var býsna vel spilað og
hálfskítt að fá bara slakan miðl-
ung fyrir.
Ég hefi aldrei skrifað þér áður
né í nokkurt blað og það kemur
ekki til af góðu að ég sendi þér
þessar línur. En ég er einn þeirra
píslarvotta vinstri hreyfingar,
sem hafa trúað á jafnréttishug-
sjón kommanna og kratanna. Hefi
oftast kosið þá en seinast kratana
því ég trúði á eitthvað betra
mannlíf. En nú stend ég alveg
undrandi. Ég sé í Mbl. sagt frá því
að verkamenn fái nú 18 þúsund kr.
kaupbætur til að mæta óðaverð-
bólgu vinstri hjarðarinnar en
ráðherrar 118 þúsund svo ekki er
að furða þótt í stólana sé haldið.
Kaup okkar fátækra verkamanna
fer ört minnkandi móti verðlagi og
þegar svo er komið svona myndar-
lega á móti okkur, er þá furða þótt
ég grípi pennann. En þessir herrar
lifa ekki lengi á sviknum loforðum
og þótt þeir geti tínt svitadropa
hins vinnandi manns upp úr fá-
tækum ríkissjóði og hert á skatta-
ólinni á þeim sem að framleiðslu
vinna, þá er svo guði fyrir þakk-
andi að alþýðan er ekki svo vitlaus
að hún fyrr en síðar sér gegn um
moldviðrið og þessa gegndarlausu
fyrirlitningu, sem kommarnir
sýna í verki á hinni starfandi
hendi. Engir eru gráðugri en þeir
ef þeir komast í æti. Og nú þurfa
þeir, sem svona er farið með, að
hrista af sér slenið. Kratarnir eru
flæktir í sinni loforða keðju og
kommarnir með þaklyftingu
þeirra sem hæst fá launin til að
bæta þar ofan á svo mismunurinn
verði enn gífurlegri og ekki man
ég til þess, þótt lengi hafi lifað, að
annar eins mismunur hafi verið á
kjörum manna hér á landi og nú.
Hvílíkur „sósíalismi".
Það þarf ekki litla kokhreysti og
óskammfeilni til að fylgja svona
eftir. Það eru fleiri en ég sem eru
sárir. Það sýður í mörgum í dag
sem létu blekkjast. Og því skrifa
ég þessar línur til að hvetja alla
heiðarlega, góða og sanna vinn-
andi menn til að snúast gegn
þessum svikurum sem nú stjórna,
bæði kommum, hvort sem þeir
kalla sig sósíalista, alþýðubanda-
lag eða annað, og gleyma ekki
loforðaglamri kratanna. Hver er
sjálfum sér næstur. Þeir hafa
klifað á íhaldinu og upphrópanir
um íhald og spillingu, sem er þó
hvergi eins áberandi og hjá þeim
sjálfum. Þetta vita þeir vel. Verk-
lýðshreyfingin er orðin slík að
menn hafa skömm á vinnubrögð-
um þar og sækja ekki fundi og hér
um slóðir veit maður lítið um
hana nema þegar launaumslögin
| Xausnargjald í Persíu
63
Madeleine hefði litið eftir
henni, hún hefði fengið að leika
sér úti í garðinum. Við höfðum
hugsað okkur að fara vel með
hana.
Þetta var allt svo furðulega
rökrænt og þó svo ómannúð-
legt. Hún treysti sér ekki til að
deila við hann og hún orkaði
ekki einu sinni að láta fyrirlitn-
ingu sína í Ijós. Og hann sýndi
henni enga persónuiega óvild
eins og kvenveran hafði gert og
kallaði því ekki á jafn ofsafeng-
in viðbrögð af hennar hálfu.
— Má ég fá sfgarettu?
Hann leit hissa á hana. Svo
rétti hann að henni pakkann og
kveikti í. '
— Vilduð þér segja mér eitt?
spurði Eileen.
Peters beið átekta.
— Hvers vegna rænduð þið
mér?
— Ég get ekki sagt yður það.
En það er ekki vegna þess við
höfum neitt við yður persónu-
lega að sakast.
— Það hlýtur að vera í sam-
bandi við manninn minn. Hvers
vegna getið þið ekki sagt mér
eins og er.
Peters leit á hana og slökkti
svo í sfgarettunni sinni.
Madeleine hafði sagt hún
væri drembileg. Hún hafði setið
yfir honum lengi á veröndinni
og úthúðað henni og krafist
þess, að þau iokuðu hana inni f
kjallaranum þvf að hún ætti
áreiðanlega eftir að koma þeim
í vandræði. Peters hafði ekki
verið á sama máli og hann sá
engin hrokamerki hjá konunni.
Það var ekkert í fari Eileenar
Field sem framkallaði hjá hon-
um reiði eða andúð. Hún hafði
bjargað barni sínu og fórnað
sjálfri sér og hann dáði hug-
prýði hennar. Hún hafði enga
ósvífni sýnt honum, hvað svo
sem Madeleine sagði.
— Það er í sambandi við
manninn yðar. Meira get ég
ekki sagt yður.
Hún tók upp greiðuna og
renndi henni gegnum hárið á
sér. Hún hafði fallegt hár sem
bylgjaðist eðlilega um andlit
hennar. Hún leit á hann og
hristi höfuðið.
— Og ef hann neitar að
greiða lausnargjaldið — hvað
svo sem það er.
— Hann neitar því ekki,
sagði Peters. — En það hefði
verið betra að hafa litlu
stúlkuna.
— Það er ógeðslega sagt,
sagði Eileen hægt. — Hafið þer
engar manneskjulegar tilfinn-
ingar. Sjáið þér ekki viðbjóðinn
í því að nota barn í þessu skyni.
Það er hið fyrirlitlegasta sem
hægt er að hugsa sér. Lægra er
ekki hægt að leggjast. Eg er
ekki að reyna að þvarga við
yður, vegna þess að sem betur
fer náðuð þér henni ekki. En ég
skil ekki hvernig þér getið látið
yður annað eins og þetta um
munn fara.
— Við höfum ólíkt verðmæta-
mat, sagði Peters.
Hann veíti fyrir sér hvort
hægt væri að koma henni f
__Eftir Evelyn Anthony
Jóhanna Kristjónsdóttir
sneri á íslenzku
skilning um afstöðu þeirra ef
hann reyndi að skýra það út
fyrir henni. Dæmi voru til þess,
að fangar höfðu skipt um skoð-
un undir þessum kringumstæð-
um og gengið f lið með þeim f
baráttunni. Hún var greind og
hugrökk, ekki heimsk rík kona
eins og þær ýmsar sem hann
hafði þekkt í Bandaríkjunum.
Hún hafði hvorki veinað né
tryllzt. Og víst var það rétt, að
herbergið var eins og bakara-
ofn. Hann fann sljálfur að fötin
lfmdust við hann.
— Þér sjáið fyrir yður eina
litla stúlku, sagði hann sein-
mæltur. — Ég sé heila þjóð.
Þúsundir barna, ekki neitt ein-
stakt barn. Börn sem eiga
hvorki fæði né klæði, ekkert
skjól né von um betri framtfð.
Ég sé f jölskyldur þeirra sjúkar
og soltnar í vistarverum, sem
ekki mundu teljast manna-
bústaðir. Til þess að gera eitt-
hvað þessum börnum til bjarg-
ar hefði ég ekki hikað við að
ræna barninu yðar, frú Field,
og það sem meira er, ég sé