Morgunblaðið - 15.04.1983, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 15. APRÍL 1983
ALÞINGISKOSNINGARNAR
Á sameiginlegum framboðsfundi á Reyðarfirði:
---------------------------—%----------— ■
Iðnaðarráðherra kveinar,
vælir og brigslar öðrum um
- sagði Halldór Asgrímsson um málflutn-
ing Hjörleifs Guttormssonar vegna
kfsilmálmverksmiðju við Reyðarfjörð
MÁLFLUTNINGUR stjórnarliða á
sameiginlegum fundi frambjóðenda
í Austurlandskjördæmi sem haldinn
var á Reyðarfírði sl. mánudagskvöld
einkenndist af ásökunum hvers í
garð annars. Framsóknarmenn
ásökuðu Alþýðubandalagið fyrir að
standa í vegi fyrir lagfseringum á
efnahagsástandinu, sem allir voru
sammála um að hefði sjaldan verið
verra. Alþýðubandalagsmenn ásök-
uðu framsóknarmenn á móti fyrir að
vilja lögbinda niðurtalningu á laun
o.fl. Fundinn sóttu um 80 manns og
að sögn heimamanna bjuggust marg-
ir við yfírlýsingum iðnaðarráðherra
um kísilmálmverksmiðju í Reyðar-
fírði, en ekkert nýtt kom fram varð-
andi hana á fundinum.
Stefánsson sagði vá framundan I
atvinnumálum. Hann kom að
ÍSAL-málinu og sagði iðnaðar-
ráðherra hafa „eytt öllu púðrinu í
að senda skeyti og gefa yfirlýs-
ingar“, — allt sem hann hefði
komið nálægt væri „aðeins innan
seilingar og á stefnuskrá". Ráð-
herrana sagði hann smákónga
sem ættu að víkja, þeir væru með
allt niður um sig og kjósendur
ættu að gefa þeim spark.
Af hálfu Sjálfstæðisflokksins
töluðu Sverrir Hermannsson og
Egill Jónsson. Sverrir sagði m .a.
að sjálfstæðismenn hefðu lofað
stjórnarliðum að lögbinda bráða-
birgðalögin frá í ágúst sl. til að
„Þú verður að koma með okkur á fundinn á Egilsstöðum annað kvöld, því
við munum ella sakna ýlustrás,“ svaraði Sverrir Hermannsson einum aðal-
frammíkallaranum á fundinum, við mikinn hlátur fundarmanna. „Trúður,“
kallaði sá hinn sami á móti.
Ljósm. Mbl. Matthias G. Péturason.
Tveir til þrfr frambjóðendur töl-
uðu fyrir hvern framboðslista í
þremur umferðum. Dregið var um
röð listanna. Ræðumenn Fram-
sóknar voru þrír og kom m.a. fram
í ræðu Halldórs Ásgrfmssonar
hörð ádeila á iðnaðarráðherra sem
hann sagði kveina og væla og
brigsla öðrum um að hafa eyðilagt
frumvarp sitt, svo endanleg
ákvörðun um kfsilmálmverk-
smiðju á Reyðarfirði lægi ekki
fyrir. Sagði hann fullkomna ein-
ingu um málið milli allra þing-
manna í kjördæminu.
Alþýðubandalagsmenn voru
þrír. Sveinn Jónsson sagði Al-
þýðubandalagið enn krefjast úr-
sagnar úr NATO og að herinn færi
burt. Hjörleifur Guttormsson
sagði þá fúsa til að standa reikn-
ingsskil gjörða sinna, en sagði leið
Framsóknar einvörðungu niður-
talningu á kaupi. Þá sagði hann
Framsókn bjóða upp á samstarf
við svartasta fhaldið eftir kosn-
ingar.
Tveir alþýðuflokksmenn ræddu
landsmálin. Guðmundur Árni
sýna fram á gagnsleysi þeirra.
Verðbólgan væri nú komin í
þriggja stafa tölu. Við værum að
sökkva á kaf f erlendum skuldum.
Hann minnti á að Sjálfstæðis-
flokkurinn hefði áður tekið við
vinstra þrotabúi og komið þjóðar-
skútunni á réttan kjöl. Það gæti
flokkurinn einnig gert nú, ef hann
fengi til þess fylgi. Egill Jónsson
gerði sfhækkandi raforkuverð að
umtalsefni. Hann sagði sjálfstæð-
ismenn hafa staðið með stjórnar-
liðum að skattlagningu til að
jafna húshitunarkostnað, en
fjármálaráðherra hefði ekki stað-
ið skii á stórum hluta þess fjár-
magns.
Bandalag jafnaðarmanna átti
tvo fulltrúa á fundinum. Grétar
Jónsson las úr stefnuskrá banda-
lagsins, en Júlíus Þórðarson varði
ræðutíma sfnum til fjölbreytilegs
umræðuefnis. Hann kvað stefnu
Framsóknar i efnahagsmálum
fela í sér að „lögbinda allt svínarí-
ið“. Þá ræddi hann vaxtarlag með-
frambjóðenda og sagði alþýðu-
bandaíagsmenn háa og granna,
sem hann öfundaði þá af. Þá kvað
hann kynlegt að þeir virtust aldrei
verða sköllóttir. Einn frambjóð-
anda Framsóknar sagði hann
nokkuð vel vaxinn, en með haus
eins og naut, þá reifaði hann einn-
ig vangaveltur sínar um karl-
mennsku meðframbjóðenda. Júlf-
us sagði f lok ræðu sinnar að
byggja ætti yfir Fagradalsveg,
Austfirðingar hefðu fengið dalinn
ókeypis á sínum tíma og þar af
leiðandi gætu þeir lagt fjármagn í
yfirbyggingu hans.
Ræðumenn fengu flestir góðar
undirtektir fundarmanna. Nokkuð
var um frammíköll en fyrirspurn-
ir voru ekki leyfðar á fundinum.
F.P.
Kosningastefna AJþýðuf lokksins:
„Lífskjaratrygging“ rík-
isins í stað vísitölubóta
Frá því að slitnaði upp úr 12 ára
samstarfi Alþýðuflokks og
Sjálfstæðisflokks, viðreisnar-
stjórninni, sumarið 1971 hefur Al-
þýðuflokkurinn tæplega borið sitt
barr. Honum tókst þó að sópa að
sér fylgi í þingkosningunum 1978
fyrir tilstilli nýrra manna eins og
Vilmundar Gylfasonar og með því
að sigla þétt upp að Alþýðubanda-
laginu og berjast fyrir „kjörum
verkafólks" undir slagorðinu
„samningana í gildi“. 1. september
settist Alþýðuflokkurinn svo i rík-
isstjórn undir forsæti ólafs Jó-
hannessonar, Framsóknarflokki,
og með þeim Svavari, Ragnari og
Hjörleifi úr Alþýðubandalagi.
Þessi ríkisstjórn sat aðeins rúm-
lega ár og er hennar einkum
minnst nú vegna ólafslaganna
svonefndu sem sett voru að frum-
kvæði Alþýðuflokksins, en dugðu
þó ekki til að halda ráðherrum
hans í stjórn. Á meðan flokksfor-
maðurinn, Benedikt Gröndal
utanríkisráðherra, sat þing Sam-
einuðu þjóðanna í New York
haustið 1979, ákvað þingflokkur
krata að nú skyldi Benedikt hætta
setu í ríkisstjórn ólafs Jóhannes-
sonar og þeir Magnús H. Magnús-
son og Kjartan Jóhannsson með
honum. Var Benedikt tilkynnt
þetta við komuna til landsins. Síð-
an varð hann forsætisráðherra í
minnihlutastjórn Alþýðuflokks-
ins, rauf þing með stuðningi
Sjálfstæðisflokksins og var kosið
2. og 3. desember 1979 með þeim
afleiðingum að Gunnar Thor-
oddsen myndaði þá stjórn sem enn
situr og hefur jafnvel gengið verr
glíman en öðrum vinstri stjórnum
síðan 1971.
Alþýðuflokkurinn tapaði tölu-
verðu fylgi I þingkosningunum
1979 miðað við hin góðu úrslit
1978, en þá hlaut hann 22% at-
kvæða, en 17,5% 1979. Benedikt
Gröndal lét af formennsku í
flokknum haustið 1980 og var
skipaður sendiherra í Svíþjóð af
ólafi Jóhannessyni sl. sumar. í
sveitarstjórnarkosningunum vorið
1982 minnkaði fylgi Alþýðuflokks-
ins enn og eftir að Vilmundur
Gylfason hafði tapað í varafor-
mannskjöri fyrir Magnúsi H.
Magnússyni, sagði hann sig úr Al-
þýðuflokknum 18. nóvember 1982
og stofnaði eigin stjórnmálaflokk.
Allir þessir atburðir og ekki sist
úrsögnin úr ríkisstjórninni i
október 1979 setja mark sitt á Al-
þýðuflokkinn. Það er engu likara
en forystumenn hans séu enn að
jafna sig eftir „sjokkið". Hver sem
vill, getur séð, að úrsögnin úr rik-
isstjórninni hefur alls ekki skilað
Alþýðuflokknum þeim árangri
sem hann ætlaði og frá kosninga-
sigrinum 1978 hafa flokknum ver-
ið mislagðar hendur í baráttunni
um atkvæðin. Til dæmis var ekki
einleikið hve skipuleggjendum
flokksins mistókst margt í borgar-
stjórnarkosningunum i Reykjavík
í maí 1982.
Fyrir kosningarnar nú er það
megininntakið í stefnu Alþýðu-
flokksins að „betri leiðir bjóðist en
þær sem beitt hefur verið sl. 12 ár,
og við viljum láta á þær reyna",
eins og Kjartan Jóhannsson
flokksformaður kemst að orði i
kosningabréfi. Þar segir einnig;
„Okkar stefna felur það i sér, að
hætt verði að bjarga sér á
skammtímaráðum, sem endast
einungis fáeina mánuði. Við vilj-
uirt breyta stefnunni i atvinnu-
málum, þannig að það fé, sem nú
fer í óhóflegan togarainnflutning,
útflutnin^sbætur og hallærislán,
fari í að skapa ný, arðbær störf.
Vísitölukerfið er úrelt. I stað þess
viljum við samning um launa-
il
<u
iv
-I
'í