Morgunblaðið - 15.07.1984, Blaðsíða 46

MORGUNBLAÐÍÐ, SÚNNUDÁGUR 15. JÚLÍ1984
46
Heimsókn til
Madciralandtlag ar ákaflega fjölbreytt.
Innan um paradísarblóm og Bach og rabbað við ráðherra
sem er skáld og forseta sem er kallaður „enfant terribleu
Enginn staður í Portúgal hefur myndað hjá mér viðlíka þörf að sækja
heim og Madeira. Þegar ég kem til Madeira fæ ég jafnvel áhuga á trjám og
tónlist. Það hlýtur að liggja eittbvað alveg sérstakt í loftinu á þessari
hálfhitabeltiseyju, þar sem landslagið er tilkomumeira og fallegra en á
flestum stöðum og fólkið glaðlegt og viðmótsþýtt. Ég hef sagt það áður og
endurtek að það má vera dauður maður sem verður ekki snortinn af fegurð
Madeira. Mér finnst vera sálarbætandi að koma þangað. Þar skiptast á
djúpir, mjúkir dalir, hrikaleg fjöll, grónar klettasnasir ganga í sjó fram. Blóm
upp um öil fjöll. Blóm Madeira eru þekkt um víða veröld; meðal þeirra
þekktustu eru sennilega orkideurnar og paradísarblómin, en ég treysti mér
að öðru leyti ekki til að kasta tölu á Madeirablómin. Og svo þegar hæst er
komið á eyna er landslagið hrjóstrugra og meira að segja snjóar stundum á
hæstu tindum.
Á Madeira er engin ástæða til
að flatmaga bara við sundlaugina:
inni í Funchal er ævintýri að reika
um á björtum degi, fara um gamla
markaðinn, þar sem grænmeti,
ávextir, fiskur, kjöt og hvaðeina er
selt með tilheyrandi ærslum.
Koma svo aftur út í sólskinið og fá
sér kaldan drykk á litlum útiveit-
ingastaö við höfnina og horfa á
bátamergðina.
Ég fór líka að skoða hannyrðir
Madeira sem eru eftirsóttar rétt
eins og blómin. Þó sögðu ýmsir nú,
að þeir óttuðust að hannyrðirnar
myndu ekki halda velli í nútíma-
hraða og gauragangi. Verðið er
hátt, sé í krónum talið. En vinnan
er mikil sem liggur að baki og
hver smádúkur sjálfstætt og ein-
stakt listaverk.
íslendingar sem koma til Mad-
eira eiga hauk í horni þar sem
Willy Sousa er. Hann var áður
viðskiptafulltrúi í Noregi og kom
margoft til íslands. Nú er hann
forstjóri stærstu ferðaskrifstof-
unnar, Windsor, og hefur mikil
umsvif. Við fórum eitt kvöld á A
Seta — Örina. Ég hafði farið
þangað í fyrsta skiptið sem ég
kom hingað með danskri stúlku
sem bjó þá á Madeira. Og var í
minni, hversu gómsætur mér
hafði þótt einn af sérréttum Mad-
eira, espedada, steikt kjöt á teini,
síðan er teinninn festur á krók yf-
ir diskinum og svo tosar maður
bitann niður hvern fyrir sig. Með
er borið salat og kartöflur. A Seta
hefur verið stækkaður síðan ég
kom hér síðast, en kjötið var jafn-
gott og þá. Það kemur þægilega á
óvart, þegar endurminningin
bregzt manni ekki.
Nú er verið að lengja flugbraut-
ina á Madeira, sem hefur verið
talin í stytzta lagi. Hótel eru að
því er mér sýnist af öllum gerðum.
Þjóðverjar og Bretar hafa löngum
verið fjölmennastir ferðamanna.
Ég sá að svo er enn. Carlos Al-
berto da Silva frá Ríkisferða-
skrifstofunni, sem var mér hinn
elskulegasti, lét mig fá plögg yfir
fjölda ferðamanna. Þar sé ég að á
árinu 1983 komu til dæmis 38 þús-
und Bretar í heimsókn, næstir eru
Þjóðverjar með 21 þúsund og 18
þúsund komu frá Suður-Afríku.
Öll Norðurlöndin, að íslandi frá-
töldu, komust á blað, þar eru Dan-
ir fjölmennastir, voru rösklega 11
þúsund. Af þeim sem voru á þess-
ari skrá voru fæstir frá Lúxem-
borg, 23 talsins.
Einn daginn bauð Willy Sousa
mér og íslenzkri fjölskyldu, sem
einnig bjó á Casino Park, Gunnari
J. Möller með konu, dóttur og
dótturdóttur, í skoðunarferð. Við
fórum meðal annars til Camacha,
þar sem er miðstöð bast- og tága-
vinnu, en af þeirri framleiðslu
hafa Madeirabúar töluverðar út-
flutningstekjur. Körfustólagerð og
ýmis annar bast- og tágavarning-
ur frá Madeira þykir ljómandi
vandaður.
Ég brá mér í heimsókn í vín-
kjallara Madeira Wine Associat-
ion. Það er til húsa í gömlu ríkis-
mannssetri og klaustri skammt
frá. Mér var sýnd kvikmynd um
berjaræktunina og síðan vinnsl-
una. Madeiravín er flutt út, þótt
ekki sé það í jafnríkum mæli og
púrtvínið. Þó hefur það ekki ósvip-
aða eiginleika, en léttara. Sætt
madeiravín fer til að mynda ekki
síður vel með ostarétttum en sætt
púrtvín.
Einn morguninn eftir að hafa
verið í skoðunarferð fyrir milli-
göngu Ríkisferðaskrifstofunnar
fór ég að heimsækja skrifstofuna,
svona til að þakka fyrir mig. Og
hitti þá Joao Carlos Abreu, ferða-
málaráðherra heimastjórnar
Madeira.
„Ég hef heyrt að þið íslendingar
eigið mikið af skáldum ... “ Þann-
ig heilsaði Abreu mér. Ég hafði
búizt við að við ætluðum að ræða
um ferðamál, eða svo hafði mér
skilizt af þeim væna Carlos Al-
berto da Silva. En hann hafði
meiri áhuga á að heyra um
skáldskap, enda yrkir maðurinn
sjálfur og hefur gefið út eina
ljóðabók, sem hann náttúrlega
skenkti mér áritaða. Hann sagðist
hafa aðra í smíðum. „Þessi er dá-
lítið ungæðisleg. Ljóðin í henni
rista ekki djúpt. Ég held að mér
hafi tekizt betur upp í þeirri sem
bráðum kemur út,“ sagði hann.
„En ég er ekki merkilegt skáld,
nei, það gutlar svona á mér þegar
bezt lætur," sagði þessi hressi ráð-
herra og lyfti augabrúnum, sem
eru svo miklar, að mér datt í hug,
að hann hlyti að þurfa að bursta
þær frá augunum á morgnana.
Þessa daga stóð yfir tónlistar-
hátíð á Madeira. Hún hefur unnið